အေမေသတုန္းက ကုိရင္ငယ္ဘဝ။ ရင့္က်က္မႈသုိ႔ အေျခပ်ဳိးစအခ်ိန္။ ဘုရားပဲြမွရ ေသာေငြ(၈ဝ)ျဖင့္ အိပ္ယာထဲ ပက္လက္ေျမာေနတဲ့ အေမ့အတြက္ ေဆးဖုိး။ ေသသြားေတာ့ အေမ့အိပ္ယာေအာက္ အဝတ္စေလးျဖင့္ ပတ္ထားတာေတြ႕ ခဲ့ရတယ္။ နားခုိရာ ခက္မအစုံ အလင္ ျပည့္ဝေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ လဲၿပဳိသြားျခင္း။ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပဳိလဲက်ျခင္း။ အေမ့ရဲ႕ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိပဲ အေမြရလုိက္တယ္။ အေမေသၿပီ။ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္မွ ထြက္မလာခဲ့ျခင္းဟာ အေမ့ကုိ ေနာက္ဆုံးဂုဏ္ျပဳျခင္း ပဲေပါ့။ အေမတစ္သက္တာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေစ်းေတာင္းရြက္ၿပီး တစ္အိမ္ဝင္ တစ္အိမ္ထြက္ ေစ်းေရာင္းျပန္လာေသာ ျမင္ကြင္း၊ဆီးႀကိဳခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ္ေတြဟာ အခုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။
ဖူးသစ္စ ပင္ပ်ဳိေလးမ်ား ခုိနားရာမဲ့လုိ႔။ အေဖ့ရဲ႕လက္မႈ အတတ္ေလးနဲ႔ မိသားစုေတြ ဆက္လက္ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ ရြာရုိးကုိးေပါက္ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားရင္း အဘြားေၾကြးတဲ့ ထန္းလ်က္နဲ႔ထမင္းကုိ ေရာေထြးၿပီး ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္တတ္လာခဲ့တယ္။ အေမေတြျမင္တုိင္း လြမ္းနာက်လုိ႔။ အေမဆုိတဲ့ေခၚသံေတြၾကားတုိင္း ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ သားတုိ႔ရုပ္ရည္ သီတာမည္သားဆုိတာျဖစ္ခဲ့ေလသလား။ အေမျပန္လာတုိင္း ၿပဳံးခ်ဳိေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သားတုိ႔ဆီးႀကိဳေနတဲ့ ပုံရိပ္ေတြကုိ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး ေစ်းေတာင္းထဲ ပါလာတဲ့ သားေရစာမ်ားစုံနဲ႔ ေန႔စဥ္တမ္းတေမွ်ာ္ေငးရင္း လူဘဝကုိ ၾကင္လည္ လာခဲ့ရတယ္။ အေမ့ရဲ႕ေမတၱာေတြဟာ အခုထိသားတုိ႔ရင္ထဲ စီးဆင္းေနခဲ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ မိသားစု အသုိက္ၿမဳံထဲကေနထြက္လာခဲ့ၿပီး။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ ေယာင္လည္ လည္နဲ႔ က်င္လည္ေနခဲ့တယ္။ ႏုိ႕စုိ႔အရြယ္ ညီမေလးနဲ႔ေဝးရာ။ ညဘက္ဆုိရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက ေၾကးစည္သံနဲ႔ ဆည္းလည္းသံေတြကုိ လြမ္းတတ္လာခဲ့တယ္။ ဝလုံးေလးဝုိင္းေအာင္ ေရးတတ္လာခဲ့တယ္။ ဆာေလာင္ေနတဲ့ အသံမ်ဳိးစုံးကုိ ၾကားတတ္လာခဲ့တယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းက အေရွ႕ အုဋ္တံတုိင္းေပၚကေန ထန္းေတာေလးေတြကုိ ေငးေမာၾကည့္တတ္ခဲ့ တဲ့ ပုံရိပ္ေလးေတြကုိ လြမ္းတတ္လာခဲ့တယ္။
ၿမဳိ႕ကုိစေရာက္ေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ေနမထိ ထုိင္မသာ။ အိမ္လြမ္းစိတ္နဲ႔ ရြာလြမ္း စိတ္။ ေနာက္ အေမ့ရဲ႕ ေမႊးျမျမ အနမ္းေလးေတြကုိ ျပန္လည္ၿပီး ဆာေလာင္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ မူးလာၿပီးျပန္အလာ ေအာ္ဟစ္သံေတြကုိ ေန႔စဥ္လုိလုိ ၾကားေရာင္းေနခဲ့တယ္။ လြမ္းရင္းက်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္စေတြ။ အေတာင္ေလး စုံခါနီး ေလာကႀကီးထဲ က်င္လည္ဖုိ႔စတင္ မပ်ံသန္း ခင္မွာဘဲ အေဖနဲ႔ ေဝးရျပန္ၿပီ။ အေဖရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ လက္မႈအတတ္ေတြနဲ႔ ေဝးရျပန္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာစရာ ေကာင္းသလည္းဆုိေတာ့ အေဖေသေၾကာင္းသိရေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းဟာ ေျမႀကီးထဲေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
အေဖေသတာ မသိဘူး။ အေဖေသေတာ့ ငါ့ကုိဘယ္သူမွအေၾကာင္းမၾကားခဲ့ဘူး။ စာက်က္ပ်က္မွာစုိးလုိ႔ဆုိတဲ့ စကား လုံးေလးနဲ႔ ငါ့ကုိႏွစ္သိမ့္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒီစကားေလးကုိ လက္ကုိင္းရင္း ငါ့ကုိခပ္ေအးေအးပဲ တုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ပူ ေလာင္ေနခဲ့တယ္ဆုိတာ သူတုိ႔မွ မသိခဲ့ၾကတာ။ တကယ့္ေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလာက္ အေရး ႀကီးအရာဟာ ေလာကမွာ ဘာရွိေသးလည္း။ အေဖ့ရဲ႕ ပုခုံးေပၚခြစီးခဲ့တဲ့ ကေလးဘဝပုံရိပ္ေတြကုိ ျမင္ေရာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ စီးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေျပာင္းဖူး ဖက္ေတြကုိ ေရစိမ္ရင္း အေဖတီထြင္ခဲ့တဲ့ ဖင္စီကန္လိပ္တဲ့ စက္ကေလးရဲ႕ '' တေဂ်ာင္း.. ေဂ်ာင္း'' မည္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ၾကားေနခဲ့ရင္း ငုိရႈိက္ခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြ။
လူသူအေရာက္နည္းပါးတဲ့ ရြာနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္း သုႆာန္ကိုေလွ်ာက္ေတာ့ အေတြးမ်ား ျဖင့္ေလးလံေနခဲ့တယ္။ ကုိယ္ကုိယ္ မနည္းထိမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဘဝေတြ၊ ခႏၶာေတြ သုႆာန္နဲ႔အျပည့္၊ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ၊ စည္းကမ္းေတြ၊ သမုိင္းစာေတြအျပည့္။ ကုိယ့္သ မုိင္း ကုိယ္ေရးသြားခဲ့ၾကရင္း ေျမပုံေတြ၊ ကမၸည္း ေတြထုိးခဲ့လုိ႔၊ ေနာက္ဆုံးသမုိင္း စာမ်က္ႏွာ ေတြ စုိက္ထူခဲ့ၾကတယ္။
အေဖ့ေျမပုံေပၚ လႊမ္းၿခဳံထားတဲ့ ဆူးခက္ေတြကုိ ခဏေဘးဖယ္ထားလုိက္ရင္း ေျမပုံေရွ႕ ဒူးေထာက္လုိက္ရင္း ဝတ္ျပဳလုိက္တယ္။ ဘာအတြက္ က်မွန္းမသိတဲ့ မ်က္ရည္စေတြ ေျမပုံေပၚသုိ႔ စီးက်ေနခဲ့တယ္။ အေဖ့ေျမပုံနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ အေမ့ေျမပုံ။ အေမ့ေျမပုံ မွာေတာ့ ခုႏွစ္၊ ရက္၊ လ၊ ေန႔ နာမည္ေတြ ေရးထုိးထားခဲ့တယ္။ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္စာတုိင္းေလး စုိက္ထူထားခဲ့ၾကတယ္။ အေမ့ေျပပုံကုိလည္း ဝတ္ျပဳလုိက္ရင္း ေငးေမာေနခဲ့တယ္။ ထူးဆန္းမႈတစ္ခုကေတာ့ အေဖေသတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အေဖ့ေျမပုံကုိ ဝတ္ျပဳတဲ့အခါ မ်က္ရည္စေတြ က်ခဲ့ေပမယ့္။ အေမေသစဥ္အခါမွာနဲ႔ အေမ့ေျမပုံ ဝတ္ျပဳတဲ့အခါေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ မွန္းေတာ့မသိ မ်က္ရည္ေတြ မက်ခဲ့ေပ။ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးစ်ာပနကေန ဒီသုႆာန္ႀကီးနဲ႔ ေဝးခဲ့ရတယ္။ အခုမွ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အသက္ ေတြ ႏႈတ္ယူခဲ့တဲ့ သုႆာန္ႀကီးရဲ႕ ခါးသီးတဲ့အရသာေတြ ခံစားခဲ့ရင္း အိမ္ကုိျပန္လာခဲ့တယ္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ဦးေခါင္းတစ္ခုလုံး ထူပူေနခဲ့ရင္း ကေလးငယ္ဘဝက ပုံရိပ္ေတြ တန္းစီဆုိသလုိ ျမင္ေရာင္ေနခဲ့တယ္။ ဒီပုံရိပ္ေတြ ထမ္းပုိးၿပီး ျပန္လာခဲ့လုိ႔လားေတာ့မသိ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း ေလးလံေနခဲ့တယ္။
'' မင္းအေဖေသၿပီ'' ဆုိတဲ့ အသံကုိၾကားခဲ့ရတဲ့ေန႔က တစ္လေလာက္ အေဖဟာ ေျမႀကီးထဲမွာေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဘာေတြကမွ ဖဲြ႔စည္းၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္မထားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အေဖဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ တၿဖိဳင္းၿဖဳိင္းစီးက်ေနခဲ့တယ္။ ဘာကမွလည္း တားျမစ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရြာကုိျပန္ဖုိ႔ အိတ္ကုိျပင္္ဆင္လုိက္တယ္။ ရတဲ့ကားကုိ ျခားခုံနဲ႔ မုံရြာကုိ ထြက္လာ ခဲ့တယ္။ တစ္လဆုိတာ ဒီေန႔ပဲ။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ စာေမးပဲြတစ္ခုေျဖရမယ္။ တကယ္ေကာ ဒါဟာ အေဖရဲ႔ေနာက္ဆုံးေန႔ထက္ အေရးႀကီးေန လုိ႔လား။ တကယ္ေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးေန႔ထက္ အေရးႀကီးတယ္ ဆုိတာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ရြာေရာက္ေတာ့ လူေတြ အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ စူးရွရွမ်က္လုံးေတြနဲ႔ ဝုိင္းရံၿပီး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ကုိလည္း ဘာမွအျပစ္တင္ စကားေျပာမေနခဲ့ပါဘူး။ အေဖနဲ႔အေမအတြက္ ရည္စူး ကုသုိလ္ပဲြေလးလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွ်ေဝသံေတြ ညံ့စီေနခဲ့ေပမယ့္ ဒီအသံေတြၾကား ပါ့မလားေတာ့မသိဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာပဲ စာေျဖရတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမတုိ႔ ျမင္ေရာင္မသြားတဲ့ ဘဲြ႕ႏွင့္သဘင္ႀကီးကုိ တစ္ေယာက္ထဲပဲ သြားယူခဲ့တယ္။ အျခားလူေတြေပ်ာ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ့္မွာေတာ့ အေပ်ာ္ေတြ ကင္းေပ်ာက္ေနခဲ့ပါတယ္။
မွတ္မိေသးတယ္။ လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ ႏုနယ္စဥ္အရြယ္တုန္းက။ အေဖေလ အရက္ေတြေသာက္ၿပီး မူးလာရင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အေမ့ကုိ ရုိက္ေတာ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔အျပည့္ နာက်င္တတ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ညေန အေမ့ကုိ ရုိက္ၿပီး အေဖဘယ္ကုိ ထြက္သြားတယ္မသိဘူး။ ေလွ်ာ္ျပားေလးကုိင္ၿပီး ထန္းပင္အကြယ္ကေန ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အေဖျပန္လာေတာ့ အဲဒီေလွ်ာ္ျပားေလးနဲ႔ အေဖေနာက္ေၾကာျပင္ကုိ ေနာက္ကေန ရုိက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ဘာေၾကာင့္ရုိက္တယ္ ဆုိတာသိမွာပါ။ မနာေပမယ့္ တုန္ခ်ိေနတဲ့လက္ေတြကုိ ခါယမ္းေနေတာ့ အေဖ့သားကုိ သနားသြားၿပီ။ ေပြ႕ခ်ီရင္းအိမ္ထဲေပြ႕ ခ်ီလာခဲ့တယ္။ ႏူးညံ့တဲ့အေတြ႕အထိကုိ အေဖစတင္ေပးတဲ့ေန႔ေပါ့။ ဒီေန႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္လုိ႔ မရခဲ့ပါဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ ရင္ထဲကေန စီးဆင္းလာခဲ့တဲ့ က်င္နာမႈေတြ လက္ထဲကေန သားရဲ႕ႏွလုံးသားထဲကုိ စီးဝင္ေနခဲ့တယ္။ ငုိေတာ့ အေဖရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြကုိ အေဖ သုတ္ေပးခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေဗြမယူခဲ့တဲ့အေဖ့ကုိ သား ဘယ္လုိေက်းဇူး ဆပ္ရပါမလဲ။
တကယ္ေတာ့ အေဖဟာ အရက္ေသာက္တတ္တာကလဲြလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ လူမူေရး ဆုိတာေတြကုိ မလစ္ဟင္းေစခဲ့ပါဘူး။ တာဝန္ေက်ခဲ့တယ္။ တိက်တယ္။ ရုိးသားတယ္။ ျပတ္သားတယ္။ ဘာကုိမွ ေနာက္မဆုတ္တတ္တဲ့အက်င့္ေတြရွိတယ္။ အလုပ္မ်ဳိးစုံနဲ႔ လူမမယ္ကေလးေတြအတြက္ ရုန္းကန္ခဲ့တယ္။ အေဖဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ အုိးမင္းရင့္ေရာ္ခဲ့တယ္။ ညေနညေန အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ဆဲြထူးခဲ့ရေပမယ့္ အေဖဟာ စိတ္ဓာတ္ေတြ သန္႔ရွင္းခဲ့ပါတယ္။ လူမႈေရးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အသုိင္းအဝုိင္းကလူေတြက အေဖ့ကုိ ဝုိင္းက်င္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖဟာအေဖ နဲ႔တူခဲ့ပါတယ္။ အေဖေသာက္ခဲ့တဲ့ ေဆးတံရုိးေပၚက သေကၤတေတြဟာ အေဖကုိယ္တုိင္ထြင္းထုခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ အနက္ အဓိပၸါယ္ေတြ ေဖာ္လုိ႔မရခဲ့ပါဘူး။
အေဖေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ေနရာေလးဟာ အခုေတာ့ က်ိန္စာသင့္နယ္ေျမလုိ အထီးက်န္ ဆန္စြာ မြမ္းက်ပ္လုိ႔။ အေဖစုိက္ခဲ့တဲ့ သီးပင္ေတြဟာ အခုေတာ့အခုတ္ ခံရၿပီ။ ညီမေလးဟာ လမ္းေလ်ာက္တတ္ပါၿပီအေဖ။ အေဖေမြးခဲ့တဲ့ ဆိတ္မႏွစ္ေကာင္ဟာ ညီမေလးရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေတြေပါ့။ ဆိတ္ႏုိ႔ေတြေသာက္ၿပီး ညီမေလး လူျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ လူသားဆန္တဲ့ အျပဳအမူ အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္ေတြနဲ႔ ညီမေလးဟာ လမ္းေၾကာင္းေပၚကုိ တည့္တည့္ေလ်ာက္တတ္ ေနခဲ့ပါၿပီ။ ညီမေလးဟာ လူပီသတယ္။ လူမဆန္တဲ့အျပဳအမူ ေတြကုိ ရြ႔ံမုန္းတယ္။ ညီမေလးရဲ႕ ပင္ကုိယ္ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြကုိ ဘာေတြကမွ အေရာင္မဆုိး ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ညီမေလးရဲ႕ ပါးျပင္ေတြဟာ ဝင္းပ ေနခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ အေဖေနာက္ဆုံး ေနသြားခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးကုိ လြမ္းလုိ႔။ ေျမလႊာေတြ မကုန္ခမ္းသေရြ႕ အေဖ့ေျမပုံေပၚက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္စေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္ခမ္းသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆြတ္ျပန္႕ ေနခဲ့ဦးမွာပါ။ အေဖထြင္းထုထားခဲ့တဲ့ ေဆးတံရုိးေပၚက သေကၤတ ေတြကုိ သားအေလးနက္စဥ္းစားရင္း အဓိပၸါယ္ေတြေဖာ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမ ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစ။ လူသားဆန္တဲ့လူေတြဟာ တမလြန္မွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အတိဒုကၡ ေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
(၂၀၀၉-ၾသဂုတ္-ႏွလုံးအိမ္မဂၢဇင္း)
ေမာင္မင္းစုိး
