လူငယ္​ရဲ႕စြမ္​းအား(ကုိရင္​​ေလးသုမန)

သားသားမီးမီးတုိ႔ေရ မဂၤလာပါ။ ဦးဦးၿပီးခဲ့တဲ့လက ဘုရားရွင္ရဲ႕သားေတာ္ေလး ရာဟုလာရဲ႕အေၾကာင္းကုိ အတုယူဖြယ္ရာအျဖစ္ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔အတြက္ ကုိရင္ေလးသုမနရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔ရဲ႕ အားေတြက ေနာင္အခ်ိိန္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အားေဆးေတြျဖစ္ရ မယ္မဟုတ္လား။ စစ္မွန္တဲ့ ဓမၼအားေတြျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ အားေတြနဲ႔ အစြမ္းအစရွိရွိ၊ သတၱိရွိရွိနဲ႔ ကုိရင္ေလး သုမနရဲ႕အားေတြကုိလည္း သားသားမီးမီးတုိ႔အတြက္ အတုယူဖုိ႔၊ လုိက္နာဖုိ႔ ေျပာျပပါမယ္။ တစ္ခါက မု႑ဆုိတဲ့ရြာကေလးမွာ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အစ္ကုိႀကီးကုိေတာ့ မဟာသုမနလုိ႔ ေခၚၿပီး၊ ညီငယ္ကုိေတာ့ စူဠသုမနလုိ႔ေခၚၾကတယ္။ အရွင္အႏု႐ုဒၶါ အမည္ရတဲ့ သူတုိ႔ကုိးကြယ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ရွိတယ္။ ဝါဆုိခ်ိန္နီးေတာ့ အျခားရပ္ကုိ မၾ<ြကခုိင္းေတာ့ဘဲ အဲဒီရြာကေလးမွာပဲ သီတင္းသုံးဖုိ႔ ေလ်ာက္ထားတာေၾကာင့္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ခဲ့တယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔လုိ အိမ္မွာၾ<ြကေရာက္လာတဲ့ ကုိရင္ေလးေတြကုိ ဆြမ္းေလာင္းသလုိ၊ အဲဒီ သုမနတုိ႔ကလည္း အရွင္အႏု႐ုဒၶါအတြက္ အၿမဲတန္းလုိလုိ ဆြမ္းကပ္လွဴ ဒါန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သုမနတုိ႔ညီအစ္ကုိ ဟာ မေထရ္ျမတ္နဲ႔ အၿမဲတန္းလုိလုိ ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့ အကြၽမ္းတဝင္ ရွိလာတာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ဝါကြၽတ္ၿပီဆုိေတာ့ မေထရ္ျမတ္လည္း ပဝါရဏာပဲြၿပီး ျပန္မၾ<ြကခင္ သကၤန္းစတဲ့လွဴဒါန္းဖြယ္မ်ဳိးစုံကုိ ေလာင္းလွဴလုိက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြကလည္းမ်ားေတာ့ မေထရ္လည္း ကူညီမယ့္သူလည္းမရွိေတာ့ သူတုိ႔ေလာင္းလွဴတာ ေတြကို အလွဴမခံဘဲ ေနခဲ့လုိက္တယ္။ ဒါကုိသုမနတုိ႔ရဲ႕ ဖခင္ကသိေတာ့ သူ႔သားအႀကီးျဖစ္တဲ့ မဟာသုမနေလးကုိ ကုိရင္ဝတ္ေပးၿပီး မေထရ္နဲ႔အတူ အကူအညီလုိအပ္တာေၾကာင့္ ထည့္ေပးဖုိ႔ေလ်ာက္ထား လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေထရ္ျမတ္က အႀကီးေကာင္ေလးကုိ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ (၇)ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ အငယ္ျဖစ္တဲ့ စူဠသုမနေလးကုိပဲ ကုိရင္ဝတ္ေပးၿပီး မေထရ္နဲ႔အတူ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ကုိရင္ေလးသုမနဟာ ကုိရင္ဝတ္ဖုိ႔ ေခါင္းရိတ္စဥ္မွာပဲ တရားဆင္ျခင္လုိက္တာ တစ္ခါတည္းကုိ ရဟႏၲာျဖစ္သြား တယ္။ ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔အရြယ္ေလးမွာပဲ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားရစရာေကာင္း သလဲသားသားမီးမီးတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ တစ္ရက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးေတြ႕ဖုိ႔ဆုိၿပီး မေထရ္ျမတ္က ကုိရင္ေလး သုမနကုိ ေနာက္ပါအျဖစ္ေခၚခဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ၾ<ြကေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဟိမဝႏၲာဆုိတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲေရာက္ေတာ့ မေထရ္ျမတ္ဟာ ေလနာေရာဂါထတယ္။ တစ္ခါတေလ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ဗုိက္ေအာင့္တာမ်ဳိး ျဖစ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိမ်ဳိး ေလနာေရာဂါထတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကုိရင္ေလးသုမနက သူ႔ဆရာရဲ႕ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာကုိ မၾကည့္ရက္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကူညီေပးခ်င္ ခဲ့တယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ဘုိးဘုိး ဘြားဘြားတုိ႔ အိပ္ယာထဲလဲေနၿပီး အကူအညီလုိအပ္တာမ်ဳိးေတြ ႀကဳံဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိျဖစ္လုိ႔ အကူအညီလုိအပ္ရင္ ဘုိးဘုိးဘြားဘြားေတြက ခုိင္းရင္ မျငင္းဆန္ရဘူး ကူညီေပးရမယ္။ ကုိရင္ေလးသုမနဆုိရင္ လူႀကီးေတြက မခုိင္းဘဲကုိ ကူညီေပးခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို အတုယူရမယ္ေနာ္။ ''အရွင္ဘုရား၊ အရင္ကလည္း ဒီလုိေရာဂါျဖစ္ဖူးေတာ့ ဘာေဆးဝါးနဲ႔ ေပ်ာက္ကင္းခ့ဲပါသလဲဘုရား'' ကုိရင္ေလး သုမနက သူ႔ဆရာကုိ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။ ''ေအး ကုိရင္၊ ငါအရင္ျဖစ္ေတာ့ အေနာတတ္အုိင္က ေရကုိေသာက္ၿပီး ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ဖူးတယ္'' အဲဒီလုိ ဆရာျဖစ္သူက အမိန္႔ရွိေတာ့ (၇)ႏွစ္အရြယ္ကုိရင္ေလးသုမနဟာ အေဖာ္မပါဘဲ တစ္ပါးတည္း အဲဒီေရအုိင္ဆီကုိ ထြက္ သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေရအုိင္ႀကီးမွာက ပႏၷဂလုိ႔ေခၚတဲ့ နဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ နဂါးမင္းရဲ႕ရန္ကလည္း မလြယ္ ကူဘူးေလ။ ကုိရင္ေလးကေတာ့ အဲဒီနဂါးမင္းႀကီးကုိ ေၾကာက္မေနႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဆရာအတြက္ ေရခပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေတာင္းလုိက္တယ္။ ဒါလည္း သားသားမီးမီးတုိ႔အေနနဲ႔ အတုယူရမွာပဲေနာ္။ အဲဒီလုိ မေၾကာက္မရြ႕ံနဲ႔ ေတာင္းရဲဖုိ႔ဆုိတာ ကုိရင္ေလးသုမနအေနနဲ႔ ကေလးေလးျဖစ္ေနေပမယ့္ တြန္႔ဆုပ္မႈဆုိတာမ်ဳိး မျဖစ္ဘူး။ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့လူေတြက တစ္ခုခုခုိင္းရင္ ဘာမွတြန္႔ဆုပ္မေနနဲ႔၊ ေၾကာက္ရြ႕ံမေနနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာကုိ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ္ရဲရမယ္။ သြားရဲရမယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကူးရတာမ်ဳိးေတြဆုိရင္ေတာ့ အခုေခတ္က အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး။ အခုက်ေတာ့ ကားေတြ၊ ဆုိက္ကားေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြစတဲ့ အႏၲရာယ္ေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။ အဲဒါေတြကုိေတာ့ သတိထားၿပီး ကူးဖုိ႔လုိတယ္။ ေမာင္းတဲ့လူေတြက မဆင္ျခင္ရင္ တုိက္မိၿပီး အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သတိဝီရိယေတာ့ ထားဖုိ႔လိုတယ္။ ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ လူေတြ အကူအညီလုိအပ္ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိပါ ေခၚၿပီးသြားေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေရအုိင္နားေရာက္ေတာ့ နဂါးမင္းႀကီးကုိ ကုိရင္ေလးသုမနက ေရခပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေတာင္းလုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ။ နဂါးႀကီးက မထီမဲ့ျမင္နဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ''ကုိရင္ေလး၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနဲ႔ စြမ္းႏုိင္ရင္ေတာ့ ကုိယ္တုိင္ခပ္ယူပါ''လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့ ကုိရင္ေလးက ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး တန္ခုိးေတြ ဘာေတြဖန္ဆင္းႏုိင္တာေၾကာင့္ ျဗဟၼာမင္း ႀကီးရဲ႕အသြင္ ဖန္ ဆင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရအုိင္တစ္ခုလုံးကုိ နဂါးမင္းႀကီးက ပါးပ်ဥ္းနဲ႔ ဖုံးအုပ္ထားတဲ့ နဂါးမင္းႀကီးရဲ႕ ပါးပ်ဥ္းေပၚကုိ နင္းၿပီးေတာ့ ပန္းထြက္လာတဲ့ေရကုိ ေရအုိးအျပည့္ခပ္ယူလုိက္တယ္။ သားသားမီးမီး တုိ႔ဆုိရင္ေရာ ခပ္ႏုိင္ရဲပါ့မလား။ ကုိရင္ေလးကေတာ့ သူ႔အစြမ္းအစေတြ ထုတ္သုံးၿပီး နဂါးမင္းႀကီးကုိ နင္းကာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ကုိ ခပ္ယူလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေရခပ္ၿပီးေတာ့ ကုိရင္ေလးက သူ႔ဆရာဆီကုိ ျပန္ၾ<ြကသြားတယ္။ ဒီေတာ့ နဂါးမင္းႀကီးက ေနာက္ကေန လုိက္သြားတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ကုိရင္ေလးက အသင့္ယူလာတဲ့ေရကုိ ဆရာျဖစ္သူကုိ ကပ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နဂါးမင္းႀကီးက အဲဒီေရကုိ မေသာက္ဖုိ႔ တားျမစ္လုိက္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း သူတစ္ပါးမေပးတဲ့ ပစၥည္းကုိ မသုံးေဆာင္သင့္ဖူးဆုိၿပီး ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိရင္ေလးသုမနကလည္း သူ႔ဆရာကုိ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ''အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ခပ္လာတဲ့ေရကုိ အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ရဲရဲဝ့ံဝံ့နဲ႔ သုံးေဆာင္ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါ'' ဆုိၿပီး ေလွ်ာက္လုိက္တယ္။ ကုိရင္ေလးက သူခုိးလာတာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း စြမ္းႏုိင္ရင္ ခပ္ဆုိလုိ႔ နဂါးမင္းက ခြင့္ျပဳလုိ႔သာ ခပ္ယူလာေၾကာင္း ဆက္ေလွ်ာက္ထားေတာ့ မေထရ္ျမတ္လည္း သုံးေဆာင္လုိက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားသင့္တယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ခုနကအေၾကာင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ နဂါးမင္းႀကီးက သူ႔အေနနဲ႔ စြမ္းႏုိင္ရင္ ခပ္လုိ႔ေျပာၿပီးမွ အခုမွ သူမေပးဖူးဆုိၿပီး ျငင္းေနခဲ့တယ္။ အဲဒါ မတရားဖူး။ ဒီလုိမ်ဳိးေတြကေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ က်င္လည္ရမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ႀကဳံလာၾကရဦးမယ္။ အဲဒီလုိမ်ဳိး ႀကဳံေတြ႕လာရင္ေတာ့ ကုိရင္ေလးသုမနလုိ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆုိင္ရဲဖုိ႔ေတာ့ လိုတယ္။ ကုိယ့္ထက္ ႀကီးတဲ့လူေတြက တကယ္လုိ႔ အဲဒီလုိ မတရားတာေတြလုပ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ငါကကေလးမုိ႔ အ႐ွဴံးေပး လုိက္ရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ အဲဒါဟာ မမွန္တဲ့ အေတြးျဖစ္တယ္။ ကုိယ္မွန္ရင္ေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းသင့္ရင္ျငင္းရဲရမယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ရင္ ကုိယ့္ကုိ ေက်ာ္ခြသြားၿပီး အႏုိင္ယူဗုိလ္က်စုိးမုိးမႈေတြက ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ အနာဂတ္တက္လမ္းမွာ ခလုတ္ကသင္းေတြျဖစ္ေနခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆရာကလည္း သူ႔တပည့္ရဲ႕ အစြမ္းအစကုိ သိတယ္။ ဒီကိစၥဟာ မတရားတာမဟုတ္ဘူး၊ ကုိရင္ေလးဆုိေပမယ့္ သူတစ္ပါးပစၥည္းကုိ ပုိင္ရွင္မေပးဘဲ မယူဖုိ႔ဆုိတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နဂါးမင္းရဲ႕စကားကုိ နားမေယာင္ဘဲ သူ႔တပည့္ ခပ္လာတဲ့ ေရကုိ သုံးေဆာင္လုိက္တယ္။ ခဏခ်င္းမွာပဲ ေလနာေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြား တယ္။ မေထရ္ျမတ္လည္း အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္နဲ႔ နဂါးမင္းႀကီးကုိ ရွင္းျပၿပီးတရားေဟာလုိက္မွ အသိရသြားတယ္။ ေနာက္တကယ္လုိ႔ အဲဒီေရအုိင္က ေရကုိ အလုိရွိရင္ သူကုိယ္တုိင္လာပုိ႔မယ္လုိ႔ ဝန္ခံသြားၿပီး ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ေရာဂါလည္းေပ်ာက္ကင္းသြားေတာ့ ဘုရားရွင္ရွိတဲ့ ပုဗၺာ႐ုံေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီကုိ အရွင္အႏု႐ုဒၶါမေထရ္ဟာ ကုိရင္ေလးသုမနနဲ႔အတူ ၾ<ြကလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ ကုိရင္ေလးကုိ အျခားရဟန္းေတြက လူငယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံၾကတယ္။ ရဟႏၲာမွန္းမသိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က ကုိရင္သုမနေလးရဲ႕ အစြမ္းအစနဲ႔ ရဟႏၲာမွန္းသိေအာင္ အေနာတတ္အိုင္ကေန ေရကုိခပ္ယူဖုိ႔ အဆင့္ဆင့္မိန္႔ေတာ္မူလုိက္တယ္။ ကုိရင္ေလးသုမနထက္ ႀကီးတဲ့ ကုိရင္ႀကီးေတြအေနနဲ႔ တစ္ပါးမွ သြားခပ္ဖုိ႔မရဲၾကဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွ ကုိရင္ေလးသုမနအေနနဲ႔ သူသြားခပ္ယူမယ့္ အေၾကာင္းေလွ်ာက္ၿပီး ေရသြားခပ္ယူလာခဲ့တယ္။ အျပန္က်ေတာ့ ေရအုိးေလးနဲ႔ ေကာင္းကင္ခရီးကေန ျပန္ၾ<ြကလာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ အျခားရဟန္းေတြကလည္း ကုိရင္ေလးရဲ႕အစြမ္းအစကုိ သိသြားတယ္။ ရဟႏၲာဆုိတာလည္း သိသြား ေတာ့တယ္။ ဘုရားရွင္က ကုိရင္ေလးကုိ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲဆုိေတာ့ (၇)ႏွစ္သာရွိေသးေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားရွင္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕သာသနာေတာ္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္မွ ရဟန္းခံဖုိ႔ ပညတ္ထားေပမယ့္ ကုိရင္ေလးသုမနကုိေတာ့ ငယ္ေပမယ့္ အစြမ္းအစရွိေတာ့ ခ်ီးေျမႇာက္တဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေနကစၿပီး 'ရဟန္းျဖစ္ေစ'ဆုိၿပီး အမိန္႔ရွိလုိက္တယ္။ ဒါကေတာ့ သာသနာ့သမုိင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ျဖစ္စဥ္တစ္ခုေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔အေနနဲ႔လည္း ငယ္ေသးတယ္ဆုိေပမယ့္ အစြမ္းအစေတြ ရွိေနခဲ့ၾကမွာပဲမဟုတ္လား။ ဆုိေတာ့ သူ႔မ်ားထက္သာေအာင္လုပ္ရမယ္။ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာဆုိလည္း သူတစ္ပါးထက္ေတာ္ေအာင္ တတ္ေအာင္၊ လိမ္မာေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒီလုိ ေတာ္ရင္၊ တတ္ရင္၊ လိမ္မာရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးခ်စ္ေအာင္္ စာကုိႀကိဳးစားၿပီး လိမ္မာေအာင္ေနႏိုင္တဲ့ သားသားမီးမီးေတြျဖစ္ေစဖုိ႔ ဦးဦးတုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ကြယ္။

အတုယူစရာ ရာဟုလာ

   သားသားမီးမီးတုိ႔ေရ မဂၤလာပါ။ ဦးဦးစုိး သားသား မီးမီးတုိ႔အတြက္ ဆင္ျခင္ဖုိ႔၊ လိုက္နာဖုိ႔၊ အတုယူဖုိ႔၊ သခၤန္းစာ ယူႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ပုံျပင္ေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္ လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ဟာ အနာဂတ္မွာ အဆင့္ျမင့္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့၊ လိမ္မာတဲ့၊ ယဥ္ေက်းဖြယ္ အမူအ က်င့္ေတြနဲ႔ အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာအက်ဳိးနဲ႔ လူမႈေရး ေတြကုိ ျပဳမႈေဆာင္ရြက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိျပဳလုပ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ ဘဝမွာလိုက္နာအတုယူရမယ့္ သခၤန္းစာေလးေတြလည္း ရွိေနမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဦးအေနနဲ႔ သားသားမီးမီးတုိ႔အတြက္ ဦးဦးဖတ္ဖူးတဲ့ ပုံျပင္ေလးေတြကုိ တဆင့္ထပ္မံၿပီး ေဖာက္သည္ခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေျပာျပလုိပါတယ္။

    ဒီတစ္ပတ္မွာေတာ့ လိမ္မာေရးျခားရွိလွတဲ့ ကုိရင္ ေလးတစ္ပါးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ သူ႔ေခတ္သူ႔ခါမွာ မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးမွာ ႀကီးျပင္းေမြးဖြား လာတဲ့ ကုိရင္ေလးပါ။ အ

လြန္ပဲႏုနယ္လွတဲ့ (၇)ႏွစ္အရြယ္မွာ ပဲ သကၤန္းဝတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးမွာ ျဖစ္ေပ မယ့္ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မာန္မာန တက္ၾကြမေနဘူး။ ေထာင္လႊားမေနဘူး။ မေထမဲ့ျမင္ မလုပ္ဘူး။ အင္မတန္မွလည္း လိမ္မာေရးျခား ရွိလွပါတယ္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အေနအထိုင္ အေျပာအဆုိဟာ သားသားမီးမီးတုိ႔ အတုယူစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုိ လူယဥ္ေက်းေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

    သူ႔နာမည္က ရာဟုလာတဲ့။ ဒီနာမည္ကုိ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ၾကားဖူးၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ ဦးတုိ႔ရဲ႕ ကုိးကြယ္ရာဆရာျဖစ္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ သူ႔အေမရဲ႕ သြန္သင္မႈ၊ ေျပာဆုိမႈ၊ ခုိင္းေစမႈေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ နန္းေတာ္ကုိ ၾ<ြကအလာမွာ အေမြေတာင္းခုိင္းလုိ႔ လုိက္ေတာင္းခဲ့တာေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔အတူ ေရႊအုိးႀကီးေလးလုံး ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဒါကုိ သိေတာ့ မယ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ မာယာေဒဝီက ေလာကီအေမြျဖစ္တဲ့ အေမြေတြကုိ ေတာင္းခုိင္းလုိက္ တာျဖစ္ပါတယ္။

    ဒါေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သားေတာ္ေလးကုိ ေက်ာင္းေတာ္ေခၚသြားၿပီး ေလာကီအေမြျဖစ္တဲ့ ေရႊအုိးႀကီးေလးလုံးကို မေပးဘဲနဲ႔ ေလာကုတၱရာအေမြျဖစ္တဲ့ ကုိရင္ ေလးဘဝအျဖစ္ သကၤန္းစီးေပးလိုက္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့၊ ဒီလုိနဲ႔ ရာဟုလာေလးဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ (၇)ႏွစ္သားေလးမွာပဲ ကုိရင္ေလးရာဟုလာ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။

    ကုိရင္ေလးရာဟုလာအေနနဲ႔ ခမည္းေတာ္ျဖစ္သူ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ သားေတာ္လည္း ျဖစ္တယ္။ အဘုိးျဖစ္သူ သုေဒၶါဒနအေနနဲ႔လည္း ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ေပမယ့္ မင္းေဆြမင္း မ်ဳိးနဲ႔ ရာဇမာန္တက္ၾ<ြကၿပီး လူငယ္ပီပီ မာန္မာန တက္ၾ<ြကတာမ်ဳိး လုံးဝမရွိဘူး။ သူဟာ သူ႔ထက္ႀကီးသူေတြရဲ႕ ဆုံးမစကားကုိ လုိက္နာရာမွာ စံအျဖစ္ထားေလာက္ေအာင္  လိုက္နာ မႈ ရွိတယ္။ ေလးေလးစားစားနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြကုိ ႐ုိ႐ုိေသေသ ရွိတယ္။

    ဒီေတာ့ အျခားရဟန္းေတြက ကုိရင္ေလးရာဟုလာရဲ႕ စိတ္ကုိ စမ္းသပ္ခ်င္ၾက တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ စိတ္ဆုိးေအာင္ ဆြၾကတယ္။ စၾကတယ္ေပါ့။ ဥပမာ ကုိရင္ေလးသြားတဲ့လမ္းမွာ အမႈိက္သ႐ႈိက္ေတြ ပစ္ခ်ထားတာတုိ႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိရင္ေလးက ဒီအမႈိက္ေတြကုိ တစ္စမက်န္ေအာင္ ေကာက္တယ္။ သူလုပ္တာ မဟုတ္မွန္း သိေပမယ့္ သူမလုပ္ပါဘူးလုိ႔ ျငင္းဆန္ၿပီး ဘာသိဘာသာ မထားဘူး။ သူကုိယ္တုိင္အမႈိက္ ေကာက္တယ္။ အမႈိက္သိမ္းတယ္။ တံျမက္စည္းလွဲတယ္။ ဒီလုိပဲ မၿငီးမညဴဘဲ လုပ္တတ္ တယ္ေပါ့။

    ကုိရင္ေလးရာဟုလာဟာ ဘယ္ေနရာကုိပဲ သြားသြား လူခ်စ္လူခင္ အရမ္းေပါတယ္။ သူ႔ကုိ ေတြ႕တဲ့လူတုိင္း၊ ရဟန္းတုိင္းက ခ်စ္ၾကတယ္။ သူကလည္း ခ်စ္ေအာင္ေနတယ္။ လိမ္မာတယ္။ ဆုံးမစကားကုိ လုိက္နာတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ခ်စ္ခင္သူေတြက ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနၾကတာေပါ့။

    သူက ဆုံးမသူကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ၿပီး  မျငင္းဆန္ဘူး။ ႏႈတ္လွန္ မထုိးဘူး။ သူတုိ႔ဆုံးမတုိင္း သေဝမသိမ္း လိုက္နာတယ္။ ကုိရင္ေလးရာဟုလာဟာ မနက္အိပ္ရာထတုိင္း ျပဳေနၾက၊ လုပ္ေနၾက ဝတ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက အျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

    ''ဒီေန႔ ငါ့ကုိ ဆုံးမမယ့္သူဟာ လက္ခုပ္ထဲက သဲေတြလုိ ေပါမ်ားပါေစ''ဆုိၿပီး ေတာင္းဆုိတယ္။ အဲဒီလုိကုိ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ အဆုံးအမကုိ လုိက္နာလုိသူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူဟာ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတာ ျဖစ္မွာေပါ့။

    ဒီေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ ျပန္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ တကယ္ေတာ့ ကုိရင္ ရာဟုလာဟာ အသက္အရြယ္ငယ္ေပမယ့္ အသိဥာဏ္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္မားေနတယ္ဆုိတာ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း သိပါလိမ့္မယ္။ မင္းေဆြ မင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပမယ့္ မာန္မာန ေထာင္လႊားမႈ၊ ေမာက္မာမႈ လုံးဝမရွိဘူး။ ငါ့အေဖက သုံးေလာကထြဋ္ထား ျမတ္စြာဘုရားပဲ။ ငါ့အဖုိးက ရွင္ဘုရင္ပဲဆုိၿပီး ရာဇမာန္၊ ဝယမာန္၊ ဂုဏမာန္စတဲ့ မာန္ေတြကုိ ေရွ႕တန္းမတင္ပါဘူး။

    အခုေခတ္မွာ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ေတြ႕ဖူးပါလိမ့္မယ္။ ငါ့အေဖက ဘာမုိ႔၊ ငါ့အဖုိးက ဘာမုိ႔ဆုိၿပီး လူႀကီးသူမေတြကို မ႐ုိမေသ၊ မေလးမစားနဲ႔ မာန္မာန ေထာင္ လႊားသူေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူးဆုိတာ ကုိရင္ေလး ရာဟုလာက သားသားမီးမီးတုိ႔ကုိ အတုယူဖြယ္ရာအျဖစ္ စံျပအေနနဲ႔ ေနထိုင္သြားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ မာနဆုိတာ မာၿပီး ေနာက္က်ရင္ နသြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာနတက္ၾကြ

မႈေတြ၊ ေထာင္လႊားမႈေတြ မလုပ္ရဘူးေပါ့။

    ေနာက္တစ္ခုက ကုိရင္ေလးရာဟုလာဟာ သူ႔ကုိ စေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ လူႀကီး သူမေတြကုိ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ မေခ် မငံေျပာတာတုိ႔၊ ႏႈတ္လွန္ထုိးတာတုိ႔ မလုပ္ဘူး။ ဒါလည္းပဲ အတုယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔ေရာ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္လုိ႔စရင္ ျပန္ၿပီး ေအာ္တာတုိ႔၊ ဆဲတာတုိ႔ လုပ္တာေတြ ရွိလား။ တကယ္လုိ႔ရွိရင္ အခုကတည္းက ဒီလုိ အမူအက်င့္ေတြကုိ မလုပ္မိေအာင္ ေနထုိင္ရမယ္ေနာ္။ ဒါမွသာလ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ လူႀကီး သူမေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြက ခ်စ္ခင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္လုိ႔စရင္ ျပန္ၿပီး ေအာ္တာတုိ႔၊ ဆဲတာတုိ႔ မလုပ္ပါနဲ႔။ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ခ်စ္ခင္တဲ့ အျပဳအမူ အေန အထိုင္၊ အေျပာအဆုိနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ သည္းခံစိတ္ေမြးၿပီး လူယဥ္ေက်းေလးျဖစ္ ေအာင္ ေနသြားဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

    ေနာက္တစ္ခ်က္ ကုိရင္ေလးရာဟုလာဟာ သူ႔ကို အၿမဲတမ္းဆုံးမမယ့္သူေတြကုိ လုိက္ရွာေနတယ္။ ဆုံးမတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕ရင္ ေပ်ာ္တယ္။ ဆုံးမသူေတြရဲ႕ ဆုံးမမႈေတြကုိ အားလုံးလုိက္နာတယ္။ သဲေတြကုိ လက္နဲ႔က်ဳံးၿပီး သဲနဲ႔အမွ် ဆုံးမသူေတြ ေန႔စဥ္ေပါမ်ားဖုိ႔၊ ေတြ႕ဖုိ႔ သူက ဆုေတာင္းတယ္။ ဒါကလည္း အင္မတန္မွ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူ ျဖစ္ပါတယ္။ အတုယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လိုက္နာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သခၤန္းစာလည္း ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

    သားသားမီးမီးတုိ႔ေရာ ကုိယ့္ကုိ ဆုံးမသူေတြ ေတြ႕ရင္ ႀကိဳက္ရဲ႕လား။ ငါ့ကုိပဲ အျပစ္ရွာၿပီး ေျပာေနတယ္လုိ႔ ထင္မိလား။ တကယ္လုိ႔ ဒီလုိ ဆုံးမသူကုိေတြ႕ရင္ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဆုံးမမႈကုိ လိုက္နာမႈရွိရဲ႕လား။ အိမ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ဒီလုိ ဆုံးမသူေတြအေနနဲ႔ အေမအေဖ၊ အစ္ကုိအစ္မစသျဖင့္ အိမ္မွာလည္း ရွိသလုိ၊ ေက်ာင္းေတြ မွာလည္း ဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက ဆုံးမရင္ လိုက္နာရ႕ဲလား၊ ႀကိဳက္ရဲ႕လား၊ ျပန္ၿပီး မေအာ္ဘဲ ရွိရဲ႕လား။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေရာ လက္ခံၿပီး လိုက္နာရဲ႕လား ျပန္လည္ဆန္း စစ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။

    ကုိရင္ေလးရာဟုလာကေတာ့ ဂုဏ္ပကာသနဆုိတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ အက်င့္ စာရိတၱကသာ လူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိကပင္မ အခရာက်တဲ့ အရာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ရဲ႕ လုိအပ္မႈေတြကုိ အၿမဲတမ္းၾကည့္ၿပီး ဆုံးမေပးတဲ့ သူေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ႀကိဳဆုိတယ္။ သူတုိ႔ဆုံးမတဲ့အတုိင္း လုိက္နာတယ္။ ဆုံးမသူကုိလည္း အၿမဲတမ္း ေတာင္းတတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဟာ လူခ်စ္လူခင္ ေပါတယ္။ လိမ္မာေရးျခား ရွိတယ္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တယ္။ အျခားသူေတြရဲ႕ စံျပအျဖစ္ ေနထိုင္ႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

    ဒါေၾကာင့္ သားသားမီးမီးတုိ႔ကလည္း ကုိရင္ေလးရာဟုလာရဲ႕ ထုံးကုိ ႏွလုံးမူၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မာန္မာန မတက္ၾ<ြကပါနဲ႔။ လူႀကီးသူမေတြက စရင္လည္း ငါ့ကုိ ခ်စ္လုိ႔စတာပဲလုိ႔ သတ္မွတ္ၿပီး သည္းခံစိတ္ေမြးႏိုင္ရမယ္။ ေနာက္ ဆုံးမမႈ၊ သြန္သင္မႈေတြကုိ လိုက္နာႏိုင္ ရမယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ဟာ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတဲ့ လူငယ္မ်ားျဖစ္သလုိ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး အနာဂတ္မွာ အားကုိးရမယ့္ ႏုိင္ငံသားေကာင္း ရတနာမ်ားျဖစ္ၾကလိမ့္ မယ္လုိ႔ ဦးဦးစုိး ေျပာဆုိရင္း ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ နားေတာ့မယ္။

သားသားမီးမီးတုိ႔ကိုခ်စ္တဲ့ ဦးဦးစုိး

ေမာင္မင္းစုိး

ဦးဦးစုိးေျပာတဲ့ ပုံျပင္မ်ား အဆက္

အဆိပ္သင့္ဘ၀

အမွတ္စဥ္(၁၂)

---------------------------

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ကုိစံၿငိမ္းဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔မွာ ညီအစ္ကုိ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ သူကေတာ့ အႀကီးဆုံးေပါ့။ သူ႔ညီေလး မီးတြင္းကထြက္ၿပီး မၾကာ ခင္မွာပဲ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဆုိသလုိ မိဘႏွစ္ပါးလုံးဟာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အစ္ကုိႀကီးေတာ့ အဖရာ-ဆိုသလုိ သူဟာ ညီငယ္ေတြအားလုံးအ တြက္ အေဖတစ္ေယာက္လုိ ရုန္းကန္ေနခဲ့ရတယ္။

ညီေတြအားလုံးကလည္း သူေျပာရင္ အားလုံးအဆင္ေျပတယ္။ နားေထာင္ၾက တယ္။ ရုိေသေလးစားၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ခ်စ္ခ်င္ခင္ခင္ ၾကင္ ၾကင္နာနာရွိခဲ့ၾကတယ္။ စုစည္းတယ္။ ညီညြတ္တယ္။ အားလုံး ဘာကိစၥမဆုိ အမ်ားနဲ႔ဆုိင္ တဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါ၀င္ဖုိ႔ဆုိရင္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ညီအငယ္ဆုံးေလးကေတာ့ အရမ္းကုိ ငယ္ေသးေတာ့ ဘာမွမသိေသးဘူးေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ေနလာလုိက္တာ တစ္ရြာတည္းမွာေနတဲ့ မပုမနဲ႔ သမီးရည္းစားျဖစ္သြား တယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတြမွာ တုိင္တုိင္ပင္ပင္ျဖစ္ေပမယ့္ ကုိစံၿငိမ္းဟာ ဒီကိစၥမွာေတာ့ သူ႔ညီ ေတြနဲ႔ မတုိင္ပင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညီေတြကေတာ့ သမီးရည္းစားျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကို ေတာ့ အနည္းငယ္ရိပ္မိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကုိႀကီးကလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ ဘာသိ ဘာသာေနခဲ့ၾကတယ္။

“အစ္ကုိစံ၊ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ သမီးရည္းစား သက္တမ္းက သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ရွင္မိဘေတြ ရွိစဥ္ကတည္းက ကၽြန္မတုိ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘာမွမျဖစ္ ဘူး၊ ရွင္ေတာ့မသိဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႔ ခ်စ္သူဘ၀ကုိ ကၽြန္မအသိေတြက သိေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”

ကုိစံၿငိမ္းဟာ ဘာမွ မတုန္မလႈပ္ပါဘူး၊ စကားလုံး ဆြ႕ံအေနခဲ့တယ္။ အေတြးေတြ ခ်ဲ႕ေနခဲ့တာေၾကာင့္ မပုမေျပာေနတဲ့ စကားေတြကုိလည္း မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မပုမလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာတဲ့ ကုိစံၿငိမ္းကုိ စကားဆက္ၿပီး မေျပာ လုိတာေၾကာင့္ ထျပန္သြားခဲ့တယ္။

လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မပုမ လင္ေနာက္လုိက္သြားၿပီဆုိတဲ့ သတင္းစကားကုိ ကုိစံၿငိမ္းၾကားလုိက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔ကတည္းက စၿပီး ကုိစံၿငိမ္လည္း ၾကက္ေသေသသြား လုိက္တာ၊ ဘာမွကို မသိေတာ့သူ၊ နားမလည္ေတာ့သူ တစ္ေယာက္လုိျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ ဆုံး ရူးသြားတဲ့အထိ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။

အဲဒီလုိျဖစ္သြားကတည္းက ကုိစံၿငိမ္းတစ္ေယာက္ အရင္လုိ အိမ္မွာ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကေန ဘာမွမလုပ္ေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ရွိ

တုိင္း အရြာအေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ မန္းက်ီးပင္ေအာက္က ဇရပ္အုိေလးထဲမွာပဲ ထုိင္ေနခဲ့ ေတာ့တယ္။ ညီျဖစ္သူေတြကလည္း ဘာမွမေျပာလုိၾကပါဘူး၊ အစ္ကုိႀကီးအျဖစ္ကုိ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။

          ဒီလုိနဲ႔ေနလာလုိက္တာ သူဟာညေန စားခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ ထမင္း ေလးေတြကို လာလာစားရင္းကေန၊ ေနာက္ဆုံး ပန္ကန္ျပားေလးတစ္ခ်ပ္ကုိပဲ ယူသြားၿပီး ထမင္းကုိေတာင္ ဇရပ္ထဲမွာပဲ စားေတာ့တယ္။ ညအိပ္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ျပန္မလာေတာ့ ဘူး။ အဲဒီဇရပ္ေလးထဲမွာ ေနေနခဲ့ေတာ့တယ္။

          တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ တစ္လလည္းမဟုတ္ဆုိေပမယ့္ ညီေတြကေတာ့ သူတုိ႔အေပၚမွာ ေမတၱာထားၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကုိစံၿငိမ္း ဒီလုိျဖစ္ သြားတာကုိ စိတ္မေကာင္းရုံကလဲြၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္းမေျပာေတာ့ဘူး၊ အျပစ္လည္း မတင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သူကေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ ပန္ကမ္းျပားေလးဆဲြထြက္လာၿပီ အိမ္ေရွ႕ ထမင္းလာလာေတာင္းတဲ့ သူေတာင္းစားအျဖစ္ေတာ့ ေရြ႕ေလ်ာသြားခဲ့တယ္။

          “အစ္ကုိေလး၊ ညေန ညေန ထမင္းလာလာေတာင္းေနတဲ့ အရူးႀကီးက  ဘယ္က လဲဟင္၊ သူက အိမ္ မရွိဘူးလား၊ ေန႔တုိင္းလာလာေနခဲ့တယ္ေနာ္” ညီအငယ္ဆုံးေလးက စူးစမ္းတတ္တဲ့အရြယ္ဆုိေတာ့ ဟုိေမး ဒီေမးနဲ႔ တစ္ရက္မွာေတာ့ အဲဒီေမးခြန္းကို အစ္ကုိအငယ္ဆုံးကုိ ေမးလုိက္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ညီေလး သိလာမွာပါဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ “ငါလည္း သိဘူးကြ” ဆုိတဲ့ အေျဖေလာက္ကုိပဲ စကားျပန္ေပးရင္း အဲဒီေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ ကုိ အဆုံးသတ္ခဲ့လုိက္တယ္။

          တစ္ရက္ေတာ့ ညီအငယ္ဆုံးကေလးဟာ တစ္ေယာက္တည္း ရြာအျပင္ဘက္ထြက္ ခဲ့လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ညီေလးဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ အစ္ကုိႀကီးဟာ အေ၀းကေန လွမ္းျမင္လုိက္ ေတာ့ အနီးအနားေရာက္ေတာ့ မေနႏုိင္လုိ႔ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီးေတာ့ ညီအငယ္ဆုံးေလးဆီ ေျပးခဲ့လုိက္တယ္။ “ညီေလးဆုိတဲ့”ေခၚသံနဲ႔အတူ ေျပးဆင္းလာတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ကို ကေလးငယ္က ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ေနာက္လွည့္ၿပီး အားကုန္ျပန္ေျပးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ႏွာဖားႀကိဳးျပတ္ၿပီး လြတ္ေျပးလာတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္က ကေလးငယ္ကို ၀င္တုိက္လုိက္တယ္။ ကေလးငယ္ကလည္း ေျပးလာ၊ ႏြားကလည္း အရွိန္ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ေျပးလာဆုိေတာ့ ကေလးငယ္ဟာ ဒဏ္ရာျပင္းထန္လြန္းၿပီး ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။

          အဲဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ညီျဖစ္သူေတြက အစ္ကုိ႔ကုိ အေတာ္ေလး နာက်ည္းသြားခဲ့တယ္။ သတ္ခ်င္စိတ္အထိေတာင္ ေဒါသထြက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ဆုံး ဘာမွေတာ့ မလုပ္လုိက္ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ညီအငယ္ဆုံးေလး ေသသြားတဲ့ေန႔ကစၿပီး အိပ္ခ်ိန္အပ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အစ္ကုိႀကီးလုပ္သူဟာ သူ႔ညီအငယ္ဆုံးေလးရဲ႕ ေျမပုံေဘးမွာ ေနပူ မုိးမရြာမေရွာင္ သြားသြားထုိင္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

          (( ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးက ဒါပါပဲ၊ ဒီ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီးေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ကို ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးမယ္။ အခု မေျဖပါနဲ႔၊ သားသား မီးမီးတုိ႔ ပါလာတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ ေတးမွတ္သြားပါ၊ ေနာက္ေန႔ၾကမွ အေျဖကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီး၊ ကုိယ့္အျမင္အတုိင္း ဖတ္ၾကားျပရပါမယ္။

          ၁။ ကုိစံၿငိမ္းအေနနဲ႔ ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ညီအစ္ကုိတစ္ေတြ တုိင္ပင္ေလ့ရွိေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ကိစၥမွာ မတုိင္ပင္ရတာလဲ။

၂။  အဲဒီကိစၥအေပၚမွာ တုိင္ပင္သင့္သလား၊ မတိုင္ပင္သင့္ဘူးလား။

၃။ သူ႔ခ်စ္သူက အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ေျပာတဲ့ အခ်ိန္ ဘာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေျပာ တာလဲ။

၄။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေလာက္ဘ၀ကုိ ထုိးေကၽြးပစ္တာဟာ တန္ သလား၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။

၅။ ထမင္းလာေတာင္းတဲ့လူကုိ ေမးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ညီအငယ္ဆုံးေလးကုိ အျဖစ္မွန္ မေျပာျပတာလဲ။ ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္။

၆။ ညီအငယ္ဆုံးေလး အစ္ကုိႀကီးေၾကာင့္ ေသသြားေတာ့ က်န္တဲ့ညီေတြက အစ္ ကုိႀကီးေတြက သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မသတ္ပစ္တာလဲ။

          ၇။ အစ္ကုိႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္။

၈။ တကယ္ေကာ ရူးသလား။ ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ အဲဒီေမးခြန္းေလးေတြကုိ အိမ္မွာစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေျဖခဲ့ၾကပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ကြယ္။ ))  

ေမာင္မင္းစုိး

ဆြ႔ံအသြားတဲ့ ကေလး

အမွတ္စဥ္(၁၃)

----------------------------

          တစ္ခါက အဘုိးအိုနဲ႔ ေျမးေလးရွိတယ္။ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ဆိုတဲ့အတုိင္းေပါ့ အဘုိးဟာ ေျမးေလးကုိ အရမ္းခ်စ္ရွာတယ္။ ဘယ္ကုိပဲသြားသြား သြားေလတုိင္းလုိလုိ ေျမး ကေလးကုိ ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ ကေလးဟာ စူးစမ္းေနတဲ့အရြယ္ဆုိေတာ့ သူမသိတာမွန္ သမၽွကို အဘုိးျဖစ္သူကုိ ေမးေလ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔ေနတဲ့အရပ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အနီးအနား က ေတာမဆန္ ၿမိဳ႕မက် ၿမိဳ႕အစြန္က ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ေနထုိင္ၾကတယ္။

          တစ္ရက္ေတာ့ လိုင္းကားစီးၿပီးေတာ့ အဘုိးအုိဟာ ၿမိဳ႕ထဲကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ခါ တိုင္းလုိပါပဲ ေျမးကေလးကုိ ခ်ီပုိးၿပီးေတာ့ ကားဂိတ္သြား၊ အဲဒီကေန ၿမိဳ႕ထဲသြားမယ့္ လုိင္း ကားေပၚတက္စီးခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လုိင္းကားဟာ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ေျမးကေလးက ဘာျဖစ္လုိ႔ ရပ္တာလဲဆုိတာ သိခ်င္တာေပါ့။

          “ အဘုိး ကားက မသြားဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရပ္ေနတာလဲ”

          “  ေအာ္ ဒါလား၊ ဟုိးေရွးမွာ မီးပြိဳင့္ရွိတယ္ေလ၊ ေတြ႕လား၊ အဲဒီ မီးပြိဳင့္က မီးေလး ေတြ ျမင္လား၊ မီးအနီျဖစ္ေနလုိ႔ ရပ္ေနခဲ့တာေပါ့” အဘုိးလည္း ေျမးကေလးကုိ မီးပြိဳင့္ကုိ ထုိးျပရင္း ျပန္ေျဖခဲ့လိုက္တယ္။

          ဒီလုိနဲ႔ သြားမယ့္ေနရာေရာက္ေတာ့ လုိင္းကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဆင္းၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လမ္းေပၚမွာ ကားေတြ စီတန္းရပ္ေနတာကုိ ကေလးငယ္က ျမင္ေတာ့ ေမး တာေပါ့။

          “ အဘုိး၊ ဒီကားေတြကလည္း မီးနီ ျပလုိ႔ ရပ္ေနခဲ့တာလား”

          “ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ေျမးရဲ႕ ဒီကားေတြက လုပ္စရာကိစၥေတြရွိေတာ့ အနီးအနား ခဏ ရပ္တာ” ေျမးကေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခုနက အဘုိးေျပာေတာ့ မီးနီျပမွ ရပ္ရတယ္ ေျပာေသး၊ ခုက် ဘာမီးနီမွလည္း မျပဘဲနဲ႔ ကိစၥရွိလုိ႔ ရပ္ေနျပန္ၿပီ၊ ေအာ္ ကိစၥရွိရင္ ရပ္ရပါ လားဆုိတာ အေတြး၊ အသိ တစ္ခုတုိးတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ဘာမွ မေမးေတာ့ဘဲ ေနခဲ့လိုက္တယ္။

          အဲဒီလုိပဲ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာ လူရုပ္ေတြ ေတြ႕ေတာ့လည္း ေမးတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလူေတြက ေနပူက်ဲတဲႀကီးထဲမွာ အေပၚတက္ၿပီး ရပ္ေနရတာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္း ပါပဲ။ ဒါကုိလည္း အဘုိးက အက်ဳိးအေၾကာင္း ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ေျဖလုိက္ရတယ္။ အဲဒီလုိ ရပ္ေနရင္လည္း ေငြရတယ္ဆုိတာမ်ဳိးကုိ အဘုိးက ေျပာေတာ့ ေျမးကေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဒီလုိ ေနပူထဲမွာ ရပ္ေနရင္လည္း ေငြရတယ္ဆုိတာ သိလုိက္၊ ေတးမွတ္ ထားလုိက္တယ္။

          ဒီလုိနဲ႔ ကုန္တုိက္တစ္ခုေပၚတက္သြားေတာ့ ေကာ္ပတ္ရုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားပုံေတြ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေပးၿပီးေတာ့ လက္ညွိဳးညႊန္ျပေနၿပီး မတုန္မလႈပ္ ရပ္ေနတာကုိလည္း ေျမးကေလးေတြ႕ေတာ့ အဘုိးကုိ ေမးလုိက္ျပန္တယ္။ အဘုိးလည္း ေျမးကေလးေမးတုိင္းေတြကုိ တစ္ခုမက်န္ ေျဖေနခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကေလးဟာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေမးျမန္းေနခဲ့လုိက္တာေပါ့။

          ကုန္တုိက္ေပၚကေန ထြက္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့ ဆိုင္ကုိထြက္ သြားခဲ့တယ္။ ေျမးကေလးကုိ ထားခဲ့လုိ႔လည္းမရေတာ့ ဆုိင္ထဲကုိ ေျမးကေလးကလည္း့ ပါသြားခဲ့တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ အဘုိးျဖစ္သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဟာ ထုိင္ေနတဲ့ ၀ုိင္းကေန လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဘုိးလည္း ေျမးကေလးနဲ႔အတူ အဲဒီ၀ုိင္းကုိ သြားခဲ့တယ္။

          ခဏေနေတာ့ ဖန္ခြက္ႀကီးႀကီးႏွစ္လုံး လာခ်သြားတယ္။ ေနာက္ အဲဒီခြက္ေတြထဲကုိ စည္ဘီယာေတြ လာထည့္သြားတယ္။ ကေလးငယ္အတြက္ကေတာ့ ကုန္တုိက္ေပၚက ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ အခ်ဳိရည္ဗူးပါေတာ့ ဘာမွမမွာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကေလးငယ္ဟာ အေသ အခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဖန္ခြက္ထဲမွာ အျမွပ္တစီစီထေနတဲ့ အေရေတြကုိ သူ႔အရမ္း ေသာက္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။

          “ဘုိးဘုိး၊ သားသားလည္း အဲဒီအခ်ဳိရည္ေတြ ေသာက္ခ်င္တယ္”

          “ ဒါက အခ်ဳိရည္မဟုတ္ဘူးကြ၊ လူႀကီးေတြပဲ ေသာက္လုိ႔ရတာ၊ ကေလးေတြ ေသာက္လုိ႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သားလက္ထဲ အေအးေလးကုိပဲ ေသာက္ေနာ္”

          “ သားသား ေသာက္ခ်င္တယ္၊ ဒါႀကီးကုိ ေသာက္ခ်င္ေတာ့ဖူး”ဆုိၿပီး ေျမးျဖစ္သူက သူ႔လက္ထဲမွာရွိတဲ့ အခ်ဳိရည္ပုလင္းကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။ အဘုိးျဖစ္သူလည္း စိတ္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျမးျဖစ္သူကုိ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီးေတာ့ ထရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။

          “ မင္းက တစ္လမ္းလုံးလည္း ေအးေအးေဆးေဆးကုိ မေနရဘူး၊ ဟုိဟာစပ္စု၊ ဒီဟာစပ္စုနဲ႔၊ ဟုိဟာေမး၊ ဒီဟာေမးနဲ႔ အေမးအျမန္းကလည္း ထူးလုိက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ ခုလည္း ဘာမွမဆိုင္ပါဘူးဆုိတာကုိ စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ေသာက္ခ်င္ျပန္တယ္” ေျမးျဖစ္သူကုိ ခပ္ ဆတ္ဆတ္ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ ထရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။

          ဒီလုိနဲ႔ ေျမးျဖစ္သူလည္း တစ္လမ္းလုံး တိတ္ဆိတ္ၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႕တာေတြထဲက သူသိခ်င္တာေတြကုိလည္း သိခ်င္ေပမယ့္ ဘာတစ္ခုမွ မေမးေတာ့ ဘူး၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ငူတူတူႀကီး ထုိင္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေမက ရိပ္မိလုိ႔့ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဘုိးလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ျပန္ေျပာျပလုိက္ရတယ္။ ဒါေတြသိ ေတာ့ အေမလုပ္သူလည္း သားစိတ္ဆုိးေနတာျဖစ္မယ္ဆုိတာသိေတာ့ ဟုိလုိေခ်ာ့ ဒီလုိ ေခ်ာ့နဲ႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ ေတာ့ဘဲ ဆြံ႔ အသူတစ္ေယာက္လုိ႔ ျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။  

          (( သားသား မီးမီးတုိ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာေလး နားေထာင္လုိက္ရေတာ့ ပထမက ေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြ ၾကည့္ရတာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး၊ ရႊန္ရႊန္လဲ့လဲ့နဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကုိ ရုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္အရုိက္ခံလုိက္ရသလုိ၊ သားသား မီးမီးတုိ႔ အမူအရာေတြ ညွဳိးသြားတာ ဦးဦးစုိး သတိထားမိလုိက္တယ္။

          ဦးဦးစုိး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ အဲဒီလုိပဲ ေပ်ာ္ၾကလုိက္၊ စိတ္ဆင္းစ ရာေတြနဲ႔ ဆုံလုိက္ၾကေပါ့၊ ဥပမာ-သားသားမီးမီးတုိ႔ ကုိယ္လုိခ်င္တာေလးကို အိမ္က၀ယ္ ေပးရင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္၊ မရရင္ စိတ္ဆင္းရဲၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါကုိ ေလာကဓံလုိ႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီလုိ ေလာကဓံဆုိတာနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံလာရင္ စိတ္ကုိတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ မထားဘဲနဲ႔ အသာအသာ ေမာင္းထုတ္ပစ္ႏုိင္ရမယ္။ 

          ခုနက ကေလးကုိေတာ့ ဦးဦးစုိးကေတာ့ အျပစ္မျမင္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကေလးဆုိတာ ဒီလုိပဲ သူတုိ႔ သိခ်င္တာကုိ ေမးၾကမယ္၊ လုိခ်င္တာကုိ ေတာင္းၾကမယ္။ ဒါကုိလူႀကီးေတြက စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ရမွာေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက ကေလးေတြကို ခ်စ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ ေလာက္ပဲခ်စ္ခ်စ္ ကေလးနဲ႔မဆုိင္တဲ့ အရက္ဆုိင္လုိေနရာမ်ဳိးေတြကို ေခၚမသြားသင့္ဘူး။ ဒါကေတာ့ လူႀကီးေတြ သတိထားရမယ့္အခ်က္ပါပဲ။

          ေနာက္ သတိထားရမယ့္အခ်က္ကေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ကလည္း ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးဆုိ လူႀကီးေတြ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ အဲဒီလုိ လုပ္ရင္ လူႀကီးေတြ အျပစ္ေပးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ အျပစ္ေပးရင္လည္း ငါ့ကုိေကာင္း ေအာင္ သြန္သင္တာပဲဆုိတာမ်ဳိးအထိ ေတြးၿပီးေတာ့ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ လက္ခံႏုိင္ရမယ္။ ခုနက ကေလးကုိေတာ့ ဦးဦးစုိးက အျပစ္မျမင္ဘူးဆိုတာ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သားသား မီးမီးတုိ႔ သခၤန္းစာအေနနဲ႔ ယူရမွာကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ရင္ လူႀကီးေတြကုိ စိတ္ဆင္းရဲ ေအာင္ေတာ့ သြားမလုပ္ပါနဲ႔လုိ႔ ဦးဦးစုိး မွာခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေျမးျဖစ္သူဟာ သူ႔အေနနဲ႔ သိခ်င္တာေတြ ေမးရင္ အခုလုိပဲ ရုိက္ခံ ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိႀကီးက ေခါင္းထဲ၀င္သြားၿပီးေတာ့ ဘာမွမေျပာခ်င္၊ မေမးခ်င္ဘဲ ျဖစ္သြား တာ။ ဦးဦးစုိးလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

အမွန္က ကေလးဆုိတာမ်ဳိးက စူးစမ္းခ်င္တယ္၊ ေမးခ်င္တယ္၊ သိခ်င္တယ္။ လုိခ်င္တယ္။ အဲဒါ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ပဲ။ ဦးဦးစုိးကုိေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ သိခ်င္ တာရွိရင္ ေမးျမန္းပါ။ ဦးဦးစုိးလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ေျဖေပးပါ့မယ္။

အဘုိးျဖစ္သူက  တကယ္ေတာ့ ေျမးကေလးကုိ  အရမ္းခ်စ္ရွာပါတယ္။  ဒါေပမယ့္

သူ႔အေနနဲ႔ မေခၚသင့္တဲ့ ေနရာမ်ဳိး ေခၚသြားမိတာ အျပစ္လုပ္လုိက္မိတာပါပဲ။ ဦးဦးစုိးလည္း အဲဒီကေလးေလးကုိ စကားေတြ ျပန္ေျပာေစခ်င္တယ္။

ကေလးဆုိတာမ်ဳိးက နာက်ည္းခ်က္ေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းတာေတြျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ငယ္ က ရုိက္သြင္းခံရရင္ ဒီလုိပဲ အရုိးစဲြတဲ့အထိ အမွတ္အသားျဖစ္သြားၿပီး စိတ္ခံစားမႈေတြ ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးငယ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ နာက်င္မႈေတြ၊ နာက်ည္း မႈေတြကို မေပးမိေအာင္ လူႀကီးေတြက သတိထားရမယ္။

 သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း တစ္ေန႔လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကမယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီ အခ်ိန္္ေရာက္ရင္ ဦးဦးစုိးေျပာတာေတြကို သတိတရရွိၿပီး လုိက္နာေစခ်င္တယ္။ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒါပါပဲ။ ))

ေမာင္မင္းစုိး

        မေခၚလုိက္ရတဲ့ အေမံ

အမွတ္စဥ္(၁၄)

-----------------------------

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာ မိသားစုေလးတစ္ခု ရွိတယ္။ မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြဟာ တုိင္တုိင္ပင္ပင္ ရွိၿပီး စည္းလုံး ညီညြတ္မႈရွိၾကတယ္။ အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ မိသားစုအတြက္ေတာ့ ျပည့္စုံလုံေလာက္တဲ့ အေနအထားရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒီ မိသားစုကုိ အေမျဖစ္သူက ဦးေဆာင္ေနခဲ့တယ္ေပါ့။ အရာရာဟာ အေမၿပီးရင္ၿပီးတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အေမကို သားသမီးေတြက အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။

ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ မေသာက္မစားဆုိေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိလွတယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ သိပ္ၿပီး လူေတာမတုိးခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူမႈေရးေတြမွာ ေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မတြန္႔ဘူး။ ေစတနာ သဒၶါတရားအရမ္းပဲ ေကာင္းလြန္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။

သုိ႔ေသာ္လည္းပဲ ဒီလုိခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံး ရွိသြားတဲ့ မိသားစုေလးဟာ တစ္ကဲြတျပားျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကံၾကမၼာကုိပဲ အျပစ္ပုံခ်ရမလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ မိခင္ ျဖစ္သူဟာ ေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္။ ဒီေတာ့ သားသမီးေတြဟာ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္။ ဆုိးတာကေတာ့ လသားသမီးေလးကုိ ထားခဲ့ျခင္းပဲ။  ဒီကေလးရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ က်န္တဲ့သားသမီးေတြအေပၚမွာ မူတည္ေနခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ အမျဖစ္သူဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ဆုိေပမယ့္ ေက်ာင္းစာတစ္ဖက္နဲ႔ ညီမျဖစ္သူေလးကုိ ထိန္းေက်ာင္း ရတာေပါ့။

မိမိအတြက္စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္မျဖစ္ေပမယ့္ ညီမေလးကုိ ထားသြားခဲ့ေလ ေတာ့ က်န္တဲ့သားသမီးေတြဟာ အေမလုပ္သူကုိ အမုန္းႀကီးမုန္းသြားခဲ့တယ္။ အထူးသ ျဖင့္ေတာ့ အမျဖစ္သူက အမုန္းဆုံးလုိ႔ဆုိရမွာေပါ့္။ မိခင္ျဖစ္သူဟာလည္း တကယ္တမ္း ကေတာ့ သားသမီးေတြအေပၚ ခ်စ္စိတ္ကေတာ့ မကုန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတခါေတာ့ အေဖလုပ္သူမသိေအာင္ သားသမီးေတြကုိ ေထာက္ပံ့ေလ့ရွိပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္လည္းပဲ အျခားသူေတြအေနနဲ႔ ဘာမွေခါင္းထဲမထားေပမယ့္ အစ္မ လုပ္သူကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူကုိ အေမလုိ႔ သတ္မွတ္ရမွာကုိ ရွက္ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔ နာက်ည္းမိသူေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ မိဘနာမည္ စာရင္းေပးတာေတာင္ အေမလုပ္သူကုိ မလႊဲသာလုိ႔တာ ထည့္ရတာ အေမေနရာမွာကုိ မေဖာ္ျပခ်င္ဘူးေပါ့။

ဒီလုိ အေဖလုပ္သူနဲ႔ အဘုိးအဘြားေတြရဲ႕ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစု ေလးဟာ စုိစုိေျပေျပရွိလာခဲ့တယ္။ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျပည့္စုံတဲ့ အေန အထားတစ္ခုကုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဘဲြ႕ေတြအသီးသီးရတဲ့အထိ ပညာေတြ ကုိလည္း သင္ယူႏုိင္ခဲ့တယ္။

အေမလုပ္သူကလည္း တစ္ၿမိဳ႕ထဲမွာေနေတာ့ မၾကာခဏဆုိသလုိ ေတြ႕ခဲ့ၾကပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးအႀကီးျဖစ္သူကေတာ့ အေမကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရတယ္ဆုိရင္ အေ၀း ကေနပဲ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ကြင္းၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ အေမလုပ္သူက ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိေပမယ့္ သူမအေနနဲ႔့ ဘာမွျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ေျပာဆုိမေနဘဲ ခပ္တည္တည္ပဲ လွည့္ထြက္သြား တတ္တယ္ေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ သားသမီးေတြဟာလည္း ကုိယ္ပုိင္အသိ၊ အေတြး ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြရွိခဲ့ တာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ ဦးစီးၿပီးေတာ့ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းေတြကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ ျမင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စာလည္းဖတ္ၾကေတာ့ အသိဥာဏ္ေတြလည္း ျမင့္ ျမင့္လာခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ေန႔ “မိဘဂုဏ္ရည္”ဆုိတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဖတ္လုိက္ရ တယ္ဆုိရင္ပဲ အေမကုိ အရမ္းမုန္းတီးေနတဲ့ သမီးအႀကီးဟာ -

“ အင္း၊ အေမဟာ အေမပဲ၊ အေမဟာ အေမပဲ ေလ”

အဲဒီလုိစိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္ရင္း အေမျဖစ္သူကုိ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ သူဘာႀကီးျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ငါ့အေမပဲဆုိတဲ့ အေတြး၊ အသိရလုိက္တာေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူကုိ ဒီတစ္ခါေတြ႕ရင္ ေတာ့ အေမလုိ႔ အားရပါးရ ေခၚဖုိ႔ စိတ္ထဲ ေတးမွတ္ထားလုိက္တယ္။

တစ္ေန႔ အေမျဖစ္သူနဲ႔ ေစ်းမွာ ႀကဳံလိုက္ပါတယ္။ ခါတုိင္းလုိေတာ့ မာမာတင္း တင္းမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သူမကုိသူမ သိလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေခၚခ်င္လွတဲ့ အေမ ဆုိတဲ့ အသံကုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေခၚလုိက္ေပမယ့္ ႏႈတ္ထဲကေန ထြက္ေပၚမလာခဲ့ေသးပါ ဘူး။ အေမျဖစ္သူက ၿပဳံးျပေတာ့ သူမလည္း ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ အေမ့အေပၚ စတင္ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အျပဳအမူေပါ့။

ဒီလုိပဲ ေနာက္ထပ္လည္း အေမလုပ္သူနဲ႔ မၾကာခဏဆုိသလုိ ဆုံပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ခုထိေတာ့ သူမ ေခၚခ်င္တဲ့ အေမဆုိတဲ့ အသံမ်ဳိးကုိေတာ့ ႏႈတ္ကေနထြက္ၿပီး မေခၚ ႏုိင္ေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလ “သမီးေလး ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ”ဆိုတဲ့ အေမရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္သံ မွာ စိတ္ေမ်ာပါသြားေပမယ့္ သူမကုိယ္တုိင္ကေတာ့ အရမ္းေခၚခ်င္တဲ့ အေမဆုိတဲ့အ အသံကုိ ထြက္မလာခဲ့ေသးပါဘူး။

တစ္ရက္ အေမျဖစ္သူ မက်န္းမာဘူးဆုိတာ သိလုိက္တယ္။ အိမ္ကုိသြားေမးရင္ ေကာင္းမယ္ဆုိၿပီး သူမကုိသူမ အရဲစြန္႔ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အေမျဖစ္သူရဲ႕ အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ဆူူဆူညံညံျဖစ္ေနတာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ ငုိေနတဲ့အသံကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့ အေမ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားၿပီလားဆုိတဲ့ စုိးစိတ္က ရင္ထဲေရာက္လာၿပီး တစ္ကုိယ္လုံး ေတာင့္ေတာင့္ ႀကီးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူမထင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ အေမလုပ္သူ ဆုံးပါး သြားခဲ့ပါၿပီ။ သူမေခၚခ်င္လွတဲ့ “အေမ”ဆုိတဲ့ အသံကုိ ေအာ္ေခၚလိုက္ရင္း သူမလည္း ခ်ဳံးပဲြ ခ် ငုိေကၽြးပစ္လုိ္က္ပါတယ္။

((ကဲ သားသားမီးမီးတို႔ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ စူးနစ္စြာ ခံစား ရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေလးလုိ႔ ဦးဦးစုိး ထင္ပါတယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔ထဲမွာလည္း ဒီလုိပဲ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ မိဘအသုိင္း၀ုိင္းထဲက သားသားမီးမီးေတြ ပါရင္ေတာ့ ဦးဦး စုိး ေတာင္းပန္ပါတယ္။

အေမဟာ အေမပါပဲ။ သူဘာျဖစ္ေနျဖစ္ေန သားသားမီးမီးတုိ႔ကို အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ေမြးလာခဲ့ရတာပါ။ အေၾကာင္းမတုိက္ဆုိင္လုိ႔ ဘ၀ေပးကံၾကမၼာအရ အခုလုိ အိမ္ေထာင္ ေရး ၿပိဳကဲြသြားေပမယ့္ အေမကေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ကုိ ခ်စ္ေနမွာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အထူးသတိထားရမွာကေတာ့ တကယ္တမ္း မိဘေတြက သားသားမီးမီး တုိ႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အေတြးနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈ၊ အတၱတစ္ခုကုိပဲ ေရွ႕ တန္းမတင္ဘဲ ရရွိထားတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္း သြားဖုိ႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္ေပါ့။

ခုနက အစ္မလုပ္သူကုိ ဦးဦးစုိးကေတာ့ အျပစ္မတင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ အသိရတာ ၾကာေနေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္း သက္ရွိထင္ရွား ရွိစဥ္မွာေတာ့ အေမ လုိ႔ ေခၚခ်င္ေပမယ့္ ေခၚခြင့္မရလုိက္ရရွာဘူး။

          သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း တစ္ေန႔ဒီလုိေနရာေတြ ေရာက္လာၾကမွာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က် ရင္ ဒီလုိမျဖစ္ရေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ထိန္းေစခ်င္တယ္။ ကေလးေတြကုိလည္း ဒဏ္ရာမေပး ေစခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀ေပးကံၾကမၼာေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ေတာင္ အေမဟာ အေမပါပဲ၊ အဲဒီလုိပဲ အေဖဟာ အေဖပါပဲဆုိတဲ့ အသိေလးေတာ့ ရွိေစခ်င္ ပါတယ္။ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။))

ေမာင္မင္းစုိး

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖုိး

အမွတ္စဥ္(၁၅)

-------------------------------

တစ္ခါက ၿမိဳ႕နဲ႔အေတာ္ကေလး လွမ္းတဲ့ေနရာေလးမွာ စာေရးဆရာဆုိသူ တစ္ ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ေက်းရြာမွာေတာ့ ဘဲြ႕ရ ပညာတတ္ဆုိရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္သူ႔ကို ဘဲြ႕ရပညာတတ္ဆုိေပမယ့္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္တဲ့လူမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ သူ စာေစာင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာေတြ ဘာေတြေရးေနတယ္ဆုိတာလဲ ဘယ္ သူမွ မသိဘူး။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔မွ မသိေအာင္ကုိ သုိသုိသိပ္သိပ္ ေနခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္တည္း ၿမိဳ႕ေပၚကုိ တက္သြားတယ္။ ေရးထားတဲ့ စာမူေတြကုိ ပုိ႔ၿပီး၊ သူ႔ဆီေရာက္ေနခဲ့တဲ့ စာမူခေလးေတြကုိ တစ္ခါတည္း ထုတ္ယူခဲ့တယ္။ စာတုိက္မွာရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း သူနဲ႔အရမ္းရင္းႏွီး ေနေတာ့ ဒီလုိပဲ ေရာက္လာ တုိင္းေသာ စာမူခေလးေတြ၊ စာအုပ္ ဂ်ာနယ္ေလးေတြကုိ တစ္စုတစည္းဆုိသလုိ သိမ္းေပးထားခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကာတဲ့တိုင္ေအာင္ ရြာကလူေတြကေတာ့ သူဘာမွမလုပ္ူလုိ႔ဘဲ သိေနခဲ့တယ္။

သူ႔ရြာကမသိေပမယ့္ အျခားသူေတြကေတာ့ သူ႔ကေလာင္ကုိ ေကာင္းေကာင္းသိ ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ သူ႔ကုိသတိထားၿပီး သိေနခဲ့တယ္။ ဥပ ေဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားသူျဖစ္ေနေတာ့ ဥပေဒေရးရာမွာလည္း ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ရွိတယ္။ သူ႔ရြာက ေတာ့ သူဘဲြ႕ရသူတစ္ေယာက္ဆုိတာပဲ သိၾကတယ္။  ဘာဘဲြ႕ေတြ၊ ညာဘဲြ႕ေတြဆုိတာ ကုိေတာ့ သိလည္း မသိဘူး။ စိတ္လည္း၀င္စား ဟန္မတူပါဘူး။  ေနာက္သူကေလာင္၀ွက္ နဲ႔ ေရးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးေတြကလည္း အျခားသူနဲ႔မတူဘူး၊ စာဖတ္ပရိသတ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးေတြကုိလည္း ေစာင့္ဖတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္းပါးေတြ ကုိ ေရးတဲ့ တစ္ေယာက္ဆုိတာေတာ့ မသိဘူး။

အမွန္က သူ႔အေနနဲ႔ ေက်းရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သင့္ေပမယ့္၊ ဘဲြ႕တာရတာ လူေတာတုိးရဲတဲ့လူမဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး၊ ေက်းရြာလူႀကီးအျဖစ္လည္း မခန္႔အပ္ၾကပါဘူး။ သူကလည္း အဲဒီလုိ လုပ္ရတာမ်ဳိးလည္း မလုိခ်င္ဘူး။ တကယ့္ကုိ သာမန္လူတစ္ေယာက္ လုိပဲ ေနထိုင္ရတာမ်ဳိးကုိပဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္။

သူ႔အတြက္အေဖာ္ကေတာ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြပါပဲ။ ေနာက္ ဘာသာေရး အသိ ေတြလုိခ်င္ရင္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံကုိ သြားၿပီးေမးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ကေတာ့ ဆရာေတာ့္ကုိေတာင္ သူဘာလုပ္ေနတာဆုိတာမ်ဳိး တစ္ခါမွ ေျပာမျပထားသူပါပဲ။ အင္း သူကဒီလုိေနရတာ ေက်နပ္ေပမယ့္ ေက်းရြာမွာရွိတဲ့ လူေတြကေတာ့ လက္ေၾကာ တင္းတဲ့သူမဟုတ္၊ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိမလုပ္တဲ့ လူပုိႀကီးလုိ႔ပဲ ျမင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ကုိ ဘဲြ႕ရ ပညာတတ္လုိ႔ သိေပမယ့္ နည္းနည္းမွ အထင္ႀကီးေလးစားမႈဆုိတာမ်ဳိး မရွိဘူး။

သူ႔အစ္မျဖစ္သူရယ္၊ အစ္မျဖစ္သူရဲ႕ သမီးေလးရယ္နဲ႔ အတူေနတာေပါ့။ အစ္မျဖစ္ သူကေတာ့ စာအုပ္ေတြထုတ္ထုတ္လာတာ၊ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ စာထုိင္ေရးေနတာမ်ဳိးကိုပဲ သိတယ္။ အဲဒီလုိ စာေစာင္ေတြထဲမွာ ဘာစာေတြေရးတယ္ဆုိတာမ်ဳိး၊ ဘယ္လုိ ကေလာင္နဲ႔ ေရးတယ္ဆုိတာမ်ဳိးကုိ နည္းနည္းမွ စပ္စပ္စုစုပုံစံနဲ႔ကုိ တစ္ခါတေလမွကုိ မေမးမိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေမာင္ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူကုိေတာ့ ဘာမွအျပစ္တင္တာမ်ဳိး၊ ေ၀ဖန္တာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး၊ သူလုိခ်င္တဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးေတြ၊ ေဘာပင္ေလးေတြ ၀ယ္ခုိင္းတာမွအပ သူ႔အတြက္ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ၀ယ္ခုိင္းတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ အ၀တ္အစားေတာင္ မ်ားမ်ားစားစားရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစ္မျဖစ္သူကေတာ့ သတိရရင္ေတာ့ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။

အိမ္မွာကလည္း ေစ်းေရာင္းေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ တူမေလးကလည္း သူ႔အ လုပ္နဲ႔သူ၊ သူကလည္း ဘာမွ ေမးျမန္းျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္းမရွိပါဘူး။ သူ႔အေမလုိ သူ႔ဦးေလး တစ္ေယာက္ စာေရးတယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ သိတယ္။ အျခားလည္း ဘာမွ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေနေနခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ေန႔ သူ႔အိမ္ကုိ ၿမိဳ႕သားႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္ငွားၿပီး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ ကလာတဲ့ လူဆုိေတာ့လည္း ရြာကလူေတြကေတာ့ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ၀ုိင္း၀န္းၿပီး ေတာ့ စပ္စုၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာကုိေတာ့ ဘယ္သူ႔မွလည္း သိပ္ၿပီးအေရး မလုပ္သလုိ၊ ဘာစကားကုိမွလည္းသြားၿပီး ေမးျမန္းၾကတာေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ သူကလည္း အိမ္ကလူေတြေတာင္ ဘာလာလုပ္တယ္ဆုိတာမ်ဳိး ေျပာမျပပါဘူး။ အစ္မျဖစ္သူကေတာ့ ဧည့္သည္ဆုိေတာ့ ဧည့္သည္၀တၱရားအတုိင္း ေရေႏြးၾကမ္းေလး ဘာေလးခ်တာ ေလာက္ ပဲ၊ သူတုိ႔ ဘာေျပာတယ္။ ဘာလုပ္တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ေမးျမန္းမေနပါဘူး။

အဲဒီေန႔ကေတာ့ သိန္းဂဏန္းေလာက္ရွိတဲ့ ေငြေတြကုိ အစ္မျဖစ္သူကုိ ေပးလုိက္ပါ တယ္။ အစ္မျဖစ္သူကလည္း ဘာမွေမးျမန္းမေနပါဘူး၊ သူေပးလုိက္တဲ့ ေငြေတြကုိ အသာ အယူၿပီးေတာ့ သိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ဟာ အဲဒီလုိကုိ တိတ္ဆိတ္မႈ ရွိလွပါတယ္။ စာေရးဆရာအေနနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္ၿပီးေတာ့ အေဖာ္အျဖစ္ကေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္ေသာက္ျခင္းပါပဲ။ သူေနတဲ့ေနရာမွာဆုိ ေဆးျပင္းလိပ္ အနံ႔က ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းပ်ပ်ရွိေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း သြားၿပီး ေနရာရွင္းတာတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ သူကလည္း အဲဒီလုိ ရွင္းတာမ်ဳိးကုိ ႀကိဳက္လည္းမႀကိဳက္ပါဘူး။

အဲဒီလုိနဲ႔ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္ဒဏ္ကုိ ခံလုိက္ရတယ္ ထင္တယ္။ အေမာေဖာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိလည္း က်န္တဲ့လူေတြက ခါတုိင္းလုိ စပ္စုတာမ်ဳိး မရွိေတာ့ သူဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ မသိလုိက္ဘူး။ ညေနေရာက္ေတာ့ ထမင္းတစ္ေန႔လုံး တစ္ခါမွလာမစားတာကုိ သိေတာ့ အစ္မျဖစ္သူက သြားၾကည့္လုိက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူအသက္မရွိေတာ့ပါဘူး။

          သူေသၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ၊ ဟုိတစ္ခါလာဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕သားေတြ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကုိ ေမးေတာ့ ူမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ အစ္မလုပ္သူ ေျပာျပလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ကလည္း လာရင္းကိစၥကုိ ေျပာျပတယ္။ အမွန္ကေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သူတုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ အေန အထားကုိ စာေရးသူ ေျပာျပထားမယ္ထင္ထားခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကုိ ဘာမွ မသိၾကဘူးဆုိတာသိေတာ့မွ အက်ဳိးအေၾကာင္း စုံလင္ေအာင္ေျပာျပလုိက္တယ္။

          ဖိတ္စာႏွစ္ေစာင္နဲ႔အတူ ဧည့္ခံပဲြတစ္ခု တက္ေရာက္ဖုိ႔ကုိလည္း အစ္မျဖစ္သူကုိ ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အကယ္ဒမီရလုိ႔ ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ပဲြပါပဲ။ သူေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္းျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကားႀကီး အကယ္ဒမီရ၊ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု လည္းရဆုိေတာ့ ထုတ္လုပ္သူက ဂုဏ္ျပဳပဲြႀကီးလုပ္ေပးတာေပါ့၊ အစ္မျဖစ္သူလည္း အဲဒီပဲြ ေရာက္မွပဲ သိလုိက္ရတယ္။ သူကေတာ့ တက္မသြားခဲ့ဘူး၊ ရွိရင္လည္း တက္ပါ့မလား ေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။

          ((ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ ဒီေန႔ ပုံျပင္ကေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔အတြက္ အနည္းငယ္ ေလးသြားမယ့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ ဦးဦးစုိးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဦး စုိးက အေတြးေပးခ်င္တာေၾကာင့္ရယ္ အနည္းငယ္ေလးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကုိ ေျပာျပလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။  

          အထူးသျဖင့္ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းမႈအေၾကာင္းကုိပဲ ေျပာဆုိေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ-လူ႔ဘ၀ေရာက္တာ တန္သလား၊ မတန္ဘူးလား၊ ရြာသားေတြရဲ႕ သူ႔အေပၚအျမင္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ရဲ႕ အေနအထား၊ မိသားစုႏွင့္ ရြာသားေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရး၊ လူသားအက်ဳိးျပဳ၊ ထုိက္တန္တဲ့ တန္ဖုိးလားဆုိတဲ့အေၾကာင္းအရာစတာေတြကုိ ကုိယ္ျမင္သလုိ အေျဖ ေပးေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္အျမင္ကုိပဲ ခ်ျပတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ ကုိယ္ေတြးထားတဲ့ အေတြး၊ အသိ၊ ရလုိက္တဲ့သခၤန္းစာကုိပဲ ေျပာျပရမွာဆုိေတာ့ မွန္တယ္၊ မွားတယ္ဆုိတာ အေရးမႀကီးဘဲ ခ်ျပရဲသတၱိေလးကုိပဲ ဦးဦးစုိး လုိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ေရာက္ရင္ တစ္ေယာက္ ခ်င္းဆီ ခ်ျပရမယ္။ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ))

ေမာင္မင္းစုိး

မျမင္ရတဲ့ အေျပာင္းအလဲ

အမွတ္စဥ္(၁၆)

-------------------------------

တစ္ခါက သူေတာ္စင္တစ္ပါးနဲ႔ တပည့္ျဖစ္သူတုိ႔ ခရီးတစ္ခုကုိ အတူထြက္ခဲ့ၾက တယ္။ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းသခၤန္းမွာ ေနတာၾကာေတာ့ အနည္းငယ္ ၿငီးေငြ႕တဲ့အတြက္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီးထြက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တပည့္ လုပ္သူကေတာ့ ဆရာ့အတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးဖုိ႔ အတူလုိက္ပါသြားတာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ခရီးေတြ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ တစ္လလည္းမဟုတ္ သြားေနလုိက္တာ။ ရြာေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကေတာ့ ခရီးသြားရတာကုိႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ရယ္၊ ေဒသႏၱရဗဟုသုတလည္း ရတယ္ဆုိၿပီး ဆက္လက္ၿပီး ထြက္ခြာလ်က္ပါပဲ။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အပမ္းေျဖစခန္း ကုိ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

အပမ္းေျဖစခန္းကလည္း တကယ့္ကုိ ထည္ထည္၀ါ၀ါပါပဲ၊ ကမ္းေျခတေလ်ာက္မွာ လည္း လူေတြဟုိတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာ့ကစားသူနဲ႔ ေသာက္စားေနၾကတာ နဲ႔ မ်ားစြာကုိ ေတြ႕ျမင္လုိက္ပါတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကုိ တပည့္လုပ္သူကေတာ့ အေတာ္ေလး သေဘာက်ေနေပမယ့္ ဆရာလုပ္သူကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးခံစားေနရတယ္။

“ဟုိမွာၾကည့္စမ္းပါဦး၊ အ၀တ္အစားေတာင္ ပါသလားမသိဘူး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနလုိက္ၾကတာ၊ ယိုသူမယွက္ ျမင္သူယွက္ဆုိသလုိ သူ႔တုိ႔အစား ငါေတာ့ မ်က္ႏွာပူတယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ တားဆီးလုိ႔မရပါဘူးဆုိတာ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ႀကီး ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ဳိးကေတာ့ သိပ္မဟန္ဘူးနဲ႔တူတယ္” ဆရာ လုပ္သူဟာ သမီးရည္စားအတဲြရဲ႕ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေပ်ာ္ျမဴးေနဟန္ ကုိ လက္ညွဳိးညႊန္ျပ ရင္း တပည့္ျဖစ္သူကုိ စကားဆုိလုိက္ပါတယ္။

“ဟုတ္ ဆရာႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အျပစ္မျမင္ပါဘူး၊ ကုိယ္တုိင္ပဲ အျပစ္ျမင္မိပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာက ဆရာႀကီးတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လာရမယ့္ေနရာ မဟုတ္ဘူး၊ အပမ္းေျဖလုိက္သူ၊ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စားသူေတြအတြက္ သီးသန္႔ေနရာလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ” လုိ႔ တပည့္က ျပန္ေျပာလုိက္ တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း တပည့္လုပ္သူကုိ ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ဘဲ ကဲအဲဒါ ဆုိ ငါတုိ႔ ခရီးဆက္ထြက္မယ္။ ဒီတစ္ခါခရီးမွာေတာ့ ေအးေအးလူလူတစ္ေနရာတည္းမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ေနထုိင္ၾကမယ္ဆုိၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဆရာလုပ္သူဟာ အင္မတန္ေတာနက္တဲ့ထဲထိ သြားၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ဂူ ေကာင္းေကာင္းေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီေနရာမွာပဲ ေနထုိင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ပါတယ္။ တကယ့္ကုိ ေအးျမၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တပည့္လုပ္သူက ဒီလုိ လူသူ မနီး ႏွစ္ေယာက္တည္း အထီးတည္းေနေနရတာကုိ သိပ္ၿပီးဘ၀င္မက်ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာျဖစ္သူကုိ ခရီးဆက္သြားဖုိ႔ အရိပ္အျမြက္ေလးေတြ ေျပာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ျဖစ္သူကေတာ့ ဒီေနရာဟာ ငါတုိ႔အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆုံးဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ပဲ ဘယ္မွမသြား ခဲ့ေတာ့ဘူးေပါ့။

တစ္ရက္ေတာ့ တပည့္လုပ္သူဟာ ဆရာလုပ္သူ မသိေအာင္ အသာအယာ ေနာက္ ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနကစၿပီး ႏွစ္ေပါင္းဆယ္စုႏွစ္ခ်ီေအာင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ လမ္းခဲြ လုိက္တာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မေတြ႕ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။

သူေတာ္စင္ သီတင္းသုံးတဲ့ေနရာ မီးေလာင္ေၾကာင္း ၾကားသိၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး မီးဒဏ္ခံလုိက္ရတာေၾကာင့္ သူေတာ္စင္လည္း ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေၾကာင္း သတင္းတစ္ပုဒ္ ျပန္႔ႏွံ႔လာခဲ့တယ္။ ရြာနဲ႔လည္း သိပ္မေ၀းေတာ့ အဲဒီေနရာကုိ ရြာသားေတြကုိယ္စီသြားခဲ့ၾက တယ္။

“ဟာ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ ဒီလူကုိ ငါသိေနသလုိပဲဆုိၿပီး မီးေလာင္ဒဏ္အျပင္း အထန္ ခံစားေနရတဲ့ သူေတာ္စင္အနီးအနားကုိ ရြာသားတစ္ေယာက္က တုိးကပ္သြားခဲ့ တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါ့ကုိ ေတာထဲမွာ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ တပည့္လုပ္သူပါပဲ” တဲ့။

“ငါ့တပည့္”ဆုိတဲ့ အသံကုိ သူေတာ္စင္ႀကီးက ၾကားလုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ မ်က္လုံးကုိ အားယူဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူ႔အနီးအနားမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ဒကာ ႀကီးဟာ တစ္ခ်ိန္က သူ႔ဆရာျဖစ္တဲ့ သူေတာ္စင္ႀကီးပါပဲ။

အဲဒီလုိနဲ႔ သူေတာ္စင္ဟာ ဒကာႀကီးကုိ ၿပဳံးၿပဳံးေလး  ၾကည့္လုိက္ၿပီး၊ သူသိတယ္ ဆုိတဲ့အမူအရာေလး ျပလုိက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

((ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ ဒီပုံျပင္ေလး ၾကားလုိက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာတစ္ခုခုေျပာခ်င္ ေနမယ္ဆုိတာ ဦးဦးစုိး သိပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာတာ ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္၀န္းက်င္ေလးမွာ ျဖစ္သလုိမဟုတ္ေတာင္ တကယ့္ကုိ အႏွစ္သာရရွိရွိ ေနထိုင္သြားဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီထဲမွာ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာေတြကုိ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ၾကားလုိက္ရတယ္မ ဟုတ္လား။ အခုဆုိ ဦးဦးစုိးတုိ႔ ေတာရြာေတြအထိ ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြကေတာ့ တစ္စတစ ဆုိသလုိ ကူးစက္လာေနခဲ့တယ္ဆုိတာ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ယုိမယွက္ ျမင္သူယွက္ဆုိသလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရမ္းႀကီးေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း ေနထုိင္ၿပီး၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂရုမစုိက္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္ျဖစ္သြားႏုိင္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိထား ဆင္ျခင္ၿပီး ေနထိုင္ပါ။ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာကိုလည္း တန္ ဖိုးထား ေလးစားတတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ ကုိယ့္ေနရာမွာကုိယ္ေနေပါ့ဆုိတဲ့ ဆုံးမစကားေတြ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္ လား။ ဒါကေတာ့ စဥ္းစားၿပီး ကုိယ္နဲ႔ ဆုိင္သလား၊ ပတ္သက္သလား၊ ဘာအက်ဳိးရွိမလဲဆုိ တာမ်ဳိးေတြ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေနထုိင္တတ္ရမယ္။ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း၊ အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ဆုိတာ သားသားမီးမီးတုိ႔ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။

လူေတြနဲ႔အတူေရာယွက္ၿပီး မေနသင့္ဘူးဆုိတာမ်ဳိးေတာ့ ဦးဦးစုိးက သိပ္သေဘာ မက်ဘူး။ ကုိယ့္အတြက္ သူ႕အတြက္ သင့္ေတာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ေနရာျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ဳိးရွိမယ့္ေနရာမ်ဳိးမွာ ေနထုိင္တာကေတာ့ ပုိၿပီးတန္ဖုိးရွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဘ၀ေတြဟာ ေရွးမွာဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ မျမင္ႏုိင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ကုိယ္ေရာက္တဲ့ေနရာေလးမွာေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ လက္ခံႏုိင္ တဲ့အေနအထားထိ ဘယ္လုိဘ၀မ်ဳိးေရာက္ေနေရာက္ေန ေနထုိင္တတ္ရမယ္၊ ျပဳမူတတ္ရ မယ္၊ ေျပာဆုိတတ္ရမယ္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္”

ေမာင္မင္းစုိး

သူငယ္ခ်င္း

အမွတ္စဥ္(၁၇)

---------------------------------

တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အရမ္းကုိ  ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိလွတဲ့သူေတြ

ေပါ့။ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ အတူတူသြား၊ အတူတူလုပ္ေပါ့။ တစ္ေယာက္က အရပ္ ျဖဴျဖဴ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တုိတုိမည္းမည္း။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔နာမည္ကုိလည္း ေမာင္ရွည္နဲ႔ ေမာင္ပုလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။  

          သူတုိ႔က ဘယ္လုိကိစၥမ်ဳိးေတြကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ကသြားမယ္ လုပ္မယ္ဆုိ ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္လုိက္ဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူး။ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အဲဒီလုိ လူမႈေရးကိစၥျဖစ္တဲ့ သာေရး၊ နာေရးေတြမွာလည္း အတူတကြ လက္တဲြၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္တတ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အတူတကြ လက္တဲြမႈ၊ သူငယ္ခ်င္းပီ သမႈေတြကုိ အျခားသူေတြကပါ အတုယူခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကုိ ခ်စ္ခင္ၾကတာ ေပါ့။

          တစ္ေန႔ေတာ့ ခါတုိင္းလုိပဲ ေမာင္ရွည္က သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ လိုက္ခဲ့ဖုိ႔ေမာင္ပု ကုိေခၚတယ္။ ေမာင္ပုက အဲဒီေနရာေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူးဆုိတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

          “မင္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း သစၥာေဖာက္တာေပါ့၊ မင္းအေနနဲ႔ အရင္တုန္းက  ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ မင္းေခၚတုိင္း ငါလုိက္ခဲ့တယ္၊ ခု ငါေခၚတာကို မင္းမ လုိက္ဘူးဆုိေတာ့ မင္းက သူငယ္ခ်င္းမပီသဘူး၊ ေတာ္ၿပီ မင္းလိုေကာင္နဲ႔ ငါေရွ႕ဆက္ၿပီး လက္မတဲြေတာ့ဘူး မင္းလဲ မင္းလမ္းေလွ်ာက္၊ ငါလဲ ငါလမ္းေလွ်ာက္မယ္၊ ဒီေန႔ကစၿပီး ငါ တုိ႔ လက္တဲြျဖဳတ္မယ္” အဲဒီလုိ ေမာင္ရွည္က ေမာင္ပုကုိ ေျပာလုိက္တယ္။

          “မဟုတ္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း မင္းေျပာသလုိ ငါတုိ႔ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ အတူတူပဲဆုိတာ ငါလက္ခံတယ္။ မင္းေခၚတာကို ငါလုိက္တယ္။ ငါေခၚတာကုိ မင္းလုိက္ တယ္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတုိ႔အတူရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင့္ အခုသြား မယ့္ေနရာကုိေတာ့ ငါမလုိက္ႏုိင္ဘူး၊ အဲဒီေနရာမွတစ္ပါး ႀကိဳက္တဲ့ေနရာသြား ငါလုိက္ပါ့ မယ္၊ အဲဒီေနရာကုိေတာ့ ငါမလုိက္ပါရေစနဲ႔” လုိ႔ ေမာင္ပုကလည္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။

          “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကုိ ငါေျပာၿပီးၿပီ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ဒီေန႔ကစၿပီး လမ္းခဲြလုိက္ၿပီ၊ မင္းလုိက္ ခ်င္ေန၊ မလုိက္ခ်င္လုိက္၊ ငါကေတာ့ သြားမယ္၊ အဲဒီေနရာကုိ သြားဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ အဲဒီကုိပဲ သြားမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းမလုိက္ခ်င္လည္း ျပန္ေတာ့၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကုိလည္း ဘယ္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ မသတ္မွတ္နဲ႔ေတာ့”

          အဲဒီလုိနဲ႔ ေမာင္ပုလည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ အတူတကြ လက္တဲြခဲ့ၿပီးမွ သူငယ္ခ်င္းအ ျဖစ္ကုိေတာ့ အဆုံးမခံႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး၊ “ အင္းေလ၊ ငါလုိက္ခဲ့ပါမယ္” ဆုိၿပီး ေမာင္ရွည့္ေနာက္ ကုိ လုိက္သြားခဲ့တယ္။

          သူတုိ႔သြားခဲ့တဲ့ ေနရာကေတာ့ ေငြရွိရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လုိ႔ရ ႏုိ္င္တဲ့ ေနရာေလးပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ေလာင္းကစားေတြက သိန္းခ်ီၿပီးေတာ့ ေလာင္းကစား တာေတြရွိသလုိ၊ အျခား အေပ်ာ္ၾကဴးခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ေငြရွိရင္ေတာ့ ႀကိဳက္တာေရြးလုိ႔ရတဲ့ ေနရာ၊ ေနာက္ဆုံး ဘိန္းေျခာက္ေတာင္ ရႏုိင္တဲ့ေနရာေလးေပါ့။ သိပ္မသိၾကေပမယ့္ သူတုိ႔အေနနဲ႔ အဲဒီေနရာကုိ သိေနခဲ့တာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ လူငယ္ပီပီ စပ္စုရင္း သိေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေပါ့။

 အဲဒီေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူတုိ႔အားလုံး ရဲဖမ္းျခင္းကုိ ခံလိုက္ရတယ္။ သတင္းအရ လာဖမ္းသြားတဲ့ ရဲေတြနဲ႔အတူ လက္ထိပ္ကုိယ္စီနဲ႔ အတူပါသြားခဲ့တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ရွည္က သူမွားေၾကာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။

“ေအးကြာ၊ မင္းမွားတယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါတုိ႔ကံပဲေပါ့၊ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ ငါတုိ႔ လုပ္ထားခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုပဲေလ၊ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ မလာသင့္တဲ့ေနရာကုိ လာခဲ့မိလုိ႔ အခုလို ျဖစ္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ေတြးၿပီး ပူမေနပါနဲ႔၊ ျပန္လြတ္တဲ့ေန႔ကစၿပီး ဒီသခၤန္းစာကို ယူၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုိေရွာင္ရွားသင့္တာ ေရွာင္လုိ႔ရၿပီေပါ့၊ ဘယ္ေတာ့မွ ငါတုိ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္း ကို ခဲြမသြားပါနဲ႔လုိ႔ ငါေတာင္းဆုိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း” ဆုိၿပီး ေမာင္ပုအေနနဲ႔ ေမာင္ရွည္ကုိ ေျဖသိမ့္တဲ့စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕ၿပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။

((ကဲသားသားမီးမီးတုိ႔ ဒီပုံျပင္းအေနနဲ႔ ဘာကုိဆုိလုိတယ္ဆုိတာ သားသားမီးမီးတုိ႔ လည္း သိေလာက္ပါၿပီ၊ သားသားမီးမီးတုိ႔လည္း ေမာင္ရွည္နဲ႔ ေမာင္ပုတုိ႔လည္း တကယ့္ကုိ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ အတူတကြ လက္တဲြၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔၊ ကူညီၾကဖုိ႔၊ ရုိင္းပင္းၾကဖုိ႔၊ ေျဖရွင္းၾကဖုိ႔ ဦးဦးစုိး မွာၾကားခ်င္ပါတယ္၊

တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဒီထဲမွာေတာ့ လူေပါင္းမွားသြားတယ္ဆုိတဲ့ အသိမ်ဳိးေပးခ်င္ တယ္လုိ႔ သားသားမီးမီၤးတုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနမလားဘဲ၊ တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆုိ တာ အဲဒီလုိ အမွားမ်ဳိးဆုိတာကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က လုပ္ခ်င္ရင္ ႀကိဳတင္သိထားရင္ တားျမစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။

အဲဒီလုိ တားျမစ္တဲ့အခါမွာ ေမာင္ရွည္လုိ သေဘာမထားပါနဲ႔၊ သူကေတာ့ သူငယ္ ခ်င္းအျဖစ္ကေန ရပ္စဲတဲ့အထိ ပထမကေတာ့ နာသြားတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ တဒဂၤ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ အသုိက္အ၀န္းေလးကုိ ဖ်က္ဆီးမပစ္ဖုိ႔ေပါ့။

အမွားဆုိတာကေတာ့ လူတုိင္းမကင္းႏုိင္ၾကပါဘူး၊ အေသးနဲ႔အႀကီးပဲ ကြာတယ္။ သူသူငါငါကေတာ့ အမွားတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ အမွားကုိ ေတာ့ အမွားမွန္းသိဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သိတဲ့အတုိင္း အမွန္လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကုိ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ အတူတကြ ရဲရဲတင္းတင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ရဲဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဆုိတာ အေပ်ာ္အပါးေတာ့ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကုိ ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ မသြားနဲ႔လုိ႔ အတင္းအက်ပ္ေတာ့ မပိတ္ပင္လုိပါဘူး၊ သုိ႔ေသာ္လည္း အခုလုိ အႏၱရာယ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနမယ့္ ေနရာမ်ဳိးေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ဳိးေတြကုိေတာ့ သား သားမီးမီးတုိ႔ အသိတရားရွိရွိ၊ သတိတရားရွိရွိနဲ႔ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ရွိဖုိ႔ကိုေတာ့ ဦးဦးစုိး မွာခ်င္ပါတယ္၊ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါကြယ္))

ေမာင္မင္းစုိး

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္

အမွတ္စဥ္(၁၈)

-----------------------------------

တစ္ခါက လူေပါင္းမ်ားစြာ တင္ေဆာင္လာတဲ့ သေဘၤာႀကီးတစ္စီး မုိးမျမင္၊ ေလမ ျမင္နဲ႔ ပင္လယ္ထဲကုိ ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ အဲဒီသေဘၤာႀကီးမွာ အဲဒီတုန္းက အေရးႀကီးဆုံး လုိ႔ဆုိရမယ့္ သံလုိက္အိမ္ေျမာင္ကုိ လူငယ္တစ္ေယာက္ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္မွာ တပ္ ဆင္ထားလုိက္တယ္။ လမ္းျပေျမပုံလုိ႔ဆုိရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ သေဘၤာတစ္စီးလုံးဟာ အဲဒီလူ ငယ္ရဲ႕ လက္ထဲမွာရွိေနခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနလုိက္တာ မုိး၀င္ခါစဆုိေတာ့ မုိးကေလးေတြကလည္း နည္း နည္းဆုိသလုိ ရြာသြန္းေနခဲ့တယ္ေပါ့။ မုိးစက္ေတြနဲ႔ ေဘး၀ဲယာျမင္ကြင္းကေတာ့ မပီ၀ုိး တ၀ါးေပါ့။ ဒီေတာ့ လူငယ္ရဲ႕ဦးထုပ္ထဲရွိတဲ့ သံလုိက္အိမ္ေျမာင္ကုိပဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကပၸတိန္ဟာ သေဘၤာကုိ လုိရာခရီးကုိ ေမာင္းႏွင္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သေဘၤာနဲ႔ မလွမ္းမကန္းမွာ မုိးစက္ပြင့္ေလးထဲ ေလွတစ္စီးဟာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေလွာ္ခတ္ေနတာကုိ အဲဒီလူငယ္လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းဆုိသလုိ သေဘၤာနဲ႔ ေလွကေလးဟာ အေတာ္ကေလး နီးကပ္လာခဲ့ ပါတယ္။ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ လူငယ္ေလးအတြက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းေနခဲ့ပါ တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီေလွကေလးကုိ ေလွာ္ခတ္လာေနတဲ့ လူကုိအေသအ ခ်ာျမင္လုိက္ရလုိ႔ပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ အဲဒီေလွကေလးကုိ အဘြားအုိတစ္ဦးတည္း ေလွာ္ ခတ္လာေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

အဘြားအုိဟာ ဘာမွလည္း ေဆာင္းစရာမပါခဲ့ဘူး။ မုိးေရေတြနဲ႔ စုိရဲြေနခဲ့ၿပီ၊ သူမ ဘယ္ေလာက္အထိ၊ ဘယ္ေနရာအထိ ဆက္ၿပီးခရီးသြားေနဦးမယ္မသိဘူး။ အဲဒီျမင္ကြင္း ဟာ အျခားလူေတြအတြက္ သိပ္ၿပီးအေရးမႀကီးေပမယ့္ လူငယ္အတြက္ေတာ့ အရမ္းကုိပဲ အေရးႀကီးေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံး  သူတစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ပါတယ္။

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘယ္လုိ လုပ္တာလဲ၊ ဒါက ငါတုိ႔အားလုံးအတြက္ အသက္တမွ် အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေလကြာ၊ အခု မင္းက အဲဒီပစၥည္းကုိ ေလွေပၚလွမ္းပစ္ေပးလုိက္တယ္ ဆုိေတာ့ ဒါဟာ မင္းေစာင့္ထိမ္းရမယ့္ က်င့္၀တ္ကုိ ေဖာက္ဖ်က္ပစ္လုိက္တာပဲ၊ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔အားလုံးလည္း ဘာမွေ၀ခဲြလုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ အခု ငါတုိ႔အားလုံးရဲ႕ အသက္ဟာ သံလုိက္ အိမ္ေျမာင္နဲ႔ မသက္ဆုိင္ေတာ့ဘူး၊ ကံၾကမၼာနဲ႔ပဲ သက္ဆုိင္ေနခဲ့ေတာ့တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါတုိ႔ ဘုတ္အဖဲြ႕ တုိင္ပင္ရမယ္၊ မင္းလည္း မင္းအျပစ္ မင္းကံပဲေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေပးတဲ့ အျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူ ပါ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေဆာင္းေနခဲ့တဲ့ ဦးထုပ္ဟာ သံလိုက္အိမ္ေျမာင္တပ္ဆင္ထားခဲ့တဲ့အ တြက္ ဒီသေဘၤာမွာ အေရးပါတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မျငင္းပါဘူး၊ အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ေျပာသ လုိပါပဲ၊ အားလုံးကေတာ့ ကံၾကမၼာကုိပဲ ယုံၾကည္ရေတာ့မယ္၊ အခု မုိးသက္ေလျပင္းနဲ႔အတူ မုန္တုိင္းလည္း အနည္းငယ္ေတာ့ တုိက္ခတ္လာပါၿပီ၊ ဒီေတာ့ အားလုံးဘာျဖစ္မလဲဆုိတာ ကို ေတြးၿပီးတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ေကာင္းႏုိင္မွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိလုပ္လုိက္တာ ဘာမွမစဥ္းစားပဲ လုပ္လုိက္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္သင့္တယ္ ထင္လုိ႔ လုပ္လုိက္မိတာပါ၊ ေလာ ေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အမုိးအကာေတြေအာက္မွာ ေအးေအးလူလူ ေနခဲ့ၾကရ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနက အဘြားအုိမွာေတာ့ မုိးထဲေရထဲ ဘာမွလည္း ေဆာင္းစရာမပါရွာ ဘူး၊ သူက ေလာေလာလတ္လတ္ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားေနရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အသက္မ ဟုတ္ေတာင္မွ တဒဂၤအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီရမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္လုိ႔ ေတြးေတြးဆဆ နဲ႔ ပစ္ေပးလုိက္တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေပးတဲ့ အျပစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ႀကီး ခံယူပါမယ္” လုိ႔ လူငယ္က ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ သေဘၤာေပၚမွာပါလာတဲ့ ဘုတ္အဖဲြ႕က အဲဒီလူငယ္ကုိ အေရးယူဖုိ႔ အစည္းအေ၀းထုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး သေဘၤာေပၚမွာ ပါလာတဲ့ လူေတြဆီကေန မဲဆႏၵ ေကာက္ယူပါမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီလုိ အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းကိုေပါ့ေပါ့ဆဆ လုပ္မိတဲ့အ တြက္ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ကုိ စေတးလုိက္ျခင္းတဲ့အတြက္ သူ႔ကို အရင္ဆုံး သေဘၤာ ေပၚကေန တြန္းခ်ပစ္ခဲ့ဖုိ႔ မဲဆႏၵရွင္မ်ားရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ သေဘာထားထုတ္ျပန္လုိက္ပါ တယ္။

သေဘၤာႀကီးကေတာ့ ဆက္လက္ရြက္လြင့္ထြက္ခါေနဆဲပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ နာရီအ နည္းငယ္အၾကာေလာက္မွာေတာ့ မုိးေလးေတြလည္း ရပ္သြား၊ ေလျပင္းတုိက္ခတ္မႈက လည္း ၿငိမ္စျပဳ၊ မုန္းတုိင္ဆင္လာတာလဲ အလုိလုိေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိေတာ့ ဘယ္သူကမွ မကန္႔ကြက္ေသးပါဘူး၊ အားလုံးက ဆုံးျဖတ္ ခ်က္ တူညီစြာ ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး သူတုိ႔သြားရမယ့္ ခရီးစဥ္ဟာလည္း ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

“ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေလးကုိေတာ့  . . . . .”

(ကဲကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ေရ ဒီပုံျပင္ေလးကုိ ဘယ္လုိေတြးျဖစ္ၾကလဲေတာ့ မသိပါ ဘူး၊ ဒီပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဦးဦးစုိး တစ္ခါတုန္းက မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပုံျပင္ေလးဟာ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ အတုယူဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ သားသားမီးမီးတုိ႔အေနနဲ႔ အဲဒီလုိ လူငယ္ေနရာမွာဆုိရင္ ဘယ္လုိသေဘာထားမလဲ၊ သုိ႔မဟုတ္ရင္ ဘုတ္အဖဲြ႕ထဲက လူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္မလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ သေဘၤာေပၚမွာ ပါသြားတဲ့ ခရီး သည္ဆုိရင္ေရာ မဲေပးခြင့္ရွိတဲ့အတြက္ ဘယ္လုိမဲကုိ ေပးမလဲ။

ဦးဦးစုိးရဲ႕ ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ လူငယ္ေလးကုိ ေရထဲ ပစ္ခ်လုိက္သလား၊ မျပစ္ခ် လုိက္ဘူးလားဆုိတာ ဦးဦးစုိးလည္း မသိလုိ္က္ဘူး။ အဲဒီခ်ိန္မွာ အိပ္ယာက ႏုိးသြားလုိက္ ေတာ့ ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္လုိက္သလဲ မေျပာတတ္ဘူး၊ တကယ္ပဲ သူတုိ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း ေရထဲပစ္ခ် လုိက္သလား၊ သုိ႔မဟုတ္ရင္ မပစ္ခ်ဘူးလား မသိလုိက္ဘူး။ သားသားမီးမီးတုိ႔ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္ေစခ်င္လဲဆုိတာ ဦးဦးစုိး သိခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ ခုိင္လုံရမယ္ေပါ့။

တစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ားကုိ စဥ္းစားမလား?

လက္ရွိအေျခအေနကုိ စဥ္းစားမလား?

ယုံၾကည္မႈကုိ အလဲြသုံးစားလုပ္တာကုိ စဥ္းစားမလား? ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါ ပဲကြယ္))

ေမာင္မင္းစုိး

သဲလြန္စ

အမွတ္စဥ္(၁၉)

--------------------------

တစ္ခါက သူေတာ္စင္ဆုိသူတစ္ေယာက္ဟာ အထီးက်န္မႈရဲ႕ သေကၤတေတြကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဒီအထီးက်န္မႈကုိပဲ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္သြားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ လူေတြနဲ႔ ေနရတာအဆင္မေျပဘူးလုိ႔ သူအၿမဲတန္းေတြးမိၿပီး အခန္းေအာင္းေနခဲ့တာမ်ားတယ္။ တပည့္လုပ္သူေတြကလည္း သူ႔ကုိ ေၾကာက္ရြ႕ံၾကရေတာ့ ဘာမွလည္း မေျပာရဲၾကဘူး။ သူကေတာ့ ေနာက္ဆုံး စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ကုိေတာင္ အခန္းထဲထိ သြားပုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနအထိ အခန္းေအာင္းၿပီးေတာ့ ေနထုိင္ခဲ့တယ္။  

ဒီေတာ့ ဧည့္သည္ေတြက သူ႔ကုိ ေတြ႕ဆုံဖုိ႔ဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လာခဲ့ေပမယ့္  အျပင္ကုိ ထြက္မေတြ႕ေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အထင္ကေတာ့ လူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနရရင္ စကားဆုိတာ ေျပာတာမ်ားရင္ ဒီစကားထဲကေနပဲ မေကာင္းမႈေတြအျဖစ္ စကားထဲက ဇာတိျပဆုိတာမ်ဳိးကို မျဖစ္ေစ ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံမႈက ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရွိဘူးေတာ့ဘူး လုိ႔ သူေတြးထင္မိသြားတယ္။  သူတုိ႔လာေတြ႕ၾကတာကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆုေတာင္း ေပးဖုိ႔နဲ႔ အေဆာင္လက္ဖဲြ႕လုိခ်င္လုိ႔ လာတဲ့သူေတြကမ်ားပါတယ္။့ ဒီအလုပ္ေတြကုိ သူ႔အေနနဲ႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရမွာကုိ စိတ္ကုန္ လာခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ တစ္ညမွာေတာ့ အျခားတပည့္ေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ အျပင္ကုိ ထြက္ခြာသြားဖုိ႔ အသာအယာထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ကေလးငုိသံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ အေဆာင္ထဲ အသာအယာ ျပန္၀င္သြားၿပီးေတာ့ မသိမသာေန ခဲ့လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညႀကီးမင္းႀကီး ကေလးငုိသံ ၾကားရတယ္ဆုိတာကုိက အထူးအ ဆန္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီကေလးအေၾကာင္းကုိ သူစဥ္းစားတယ္။ အေျဖမေတြ႕လုိက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခရီးစဥ္ကုိေတာ့ မသိမသာ ျပန္ၿပီးေတာ့ ရုပ္သိမ္းထားလိုက္တယ္။ မထြက္ ျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။

ဟုိအရင္တုန္းကေတာ့ သူ႔ဆီမွာ လူေတြဆုိတာ မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္ စဲတယ္ကုိ မရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ခ်င္းလာတဲ့လူနဲ႔၊ အဖဲြ႕လုိက္လာတဲ့လူနဲ႔ေပါ့။ သူေနတဲ့ ေျမေအာက္ ခန္းေလးဟာ အရမ္းတိတ္ဆိတ္ၿပီးေတာ့ အလွအပမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျခယ္သျပင္ဆင္ထားခဲ့တယ္။ ေရာက္လာတဲ့လူေတြဟာ တစ္ေခါက္ေလာက္ ေရာက္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာ ခ်င္ေအာင္ကုိ အလွအပေတြကလည္း ဆဲြေဆာင္မႈ အရမ္းအားေကာင္းေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ ယုံၾကည္အားကုိးၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ အခုအထိ ယုံၾကည္ၿမဲပါ ပဲ။ သူထြက္မေတြ႕ေတာ့  မလာခ်င္ဘူးဆုိေပမယ့္ ဘယ္ေန႔မ်ား ျပန္ၿပီးေတာ့ ေတြ႕ခြင့္ေပး မလဲဆုိတာ သိလုိေဇာနဲ႔ အသာအယာ ေလ့လာတဲ့သူေတြအေနနဲ႔လည္း ဆက္ၿပီးရွိေနခဲ့ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အစားအေသာက္ပုိ႔တဲ့ တပည့္ျဖစ္သူမွတစ္ပါး အျခားဘယ္သူ႔ကုိမွ သူေနတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းကုိ လာခြင့္မျပဳေတာ့ ပါဘူး။

သူ႔အစီအစဥ္ကေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ မသိမသာ အဲ့ဒီေနရာကေန ထြက္ သြားဖုိ႔ကုိပဲ စဥ္းစားေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အႀကံအစီဟာ မေအာင္ ျမင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ကိုမွ မသြားဘူးဆုိၿပီး တံခါးပိတ္၀ါဒနဲ႔ ေျမေအာက္ခန္းမွာပဲ ေနေနခဲ့ေတာ့တယ္။

ဒီလုိန႔ဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ အဲဒီသူေတာ္စင္ဆုိသူဟာ အခန္းထဲမွာ ေသဆုံးေန တာကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုအားကုိးတႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ဆုိင္းေနခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ငုိေကၽြးၾကတယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီေန႔က မီးတြင္းထြက္စ အရမ္းႏုနယ္လြန္းတဲ့ ကေလးေလးကုိ ေပြ႕ပုိက္ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔အေနနဲ႔လည္း ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မုိ႔ လာေရာက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရႈလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ ထူးျခားတာက အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ေဘးရြာနီးနားက မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ ေရာက္လာဆယ္ဆုိတာကုိလည္း  ဘယ္သူကမွ သူမကုိ မသိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေတာ္စင္ဆုိသူရဲ႕ စ်ာပနအတြက္ အေရးႀကီးေတာ့ အျခားကိစၥေတြက ေသးေသးဖဲြဖဲြေတြလုိ႔ သေဘာထားခဲ့ၾကတယ္။

အားလုံးလူေတြစုေ၀းၿပီးေတာ့ အဲဒီသူေတာ္စင္ဆုိသူႀကီးရဲ႕ စ်ာပနကုိ ခမ္းခမ္းနား နား က်င္းပၾကဖုိ႔ စည္းေ၀းခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး အားလုံးသေဘာတူၿပီးေတာ့ သူ႔ေနရာကုိ လည္း ေနရာစုံေအာင္ိ ရွာေဖြၾကတယ္။ ေငြေၾကးေျမာက္မ်ားစြာ ေတြ႕ရတာ မဆန္းေပမယ့္ ဒုိင္းယာရီတစ္အုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ထူးဆန္းေနခဲ့တယ္။ သူေရးထားခဲ့တဲ့ ဒုိင္ ယာရီထဲမွာေတာ့ မကြယ္မ၀ွက္ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြကုိ ေတးမွတ္ထား ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ခုနက မီးတြင္းထဲက ကေလးမေလးရဲ႕ ကေလးအေဖနဲ႔ ဘယ္ကထြက္ လာတယ္ဆုိတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႕လုိက္ေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ႔စ်ာပနကို အရင္ကစီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း မလုပ္ေတာ့ဘဲ၊ ညဘက္မွာ ပဲ မသိမသာ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္က ဦးေဆာင္ၿပီး ခ်လုိက္ေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္မယ္ဆုိရင္လည္း ဒီအ ျဖစ္အပ်က္ေတြ သိၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကို လုိက္ပုိ႔ေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူးဆုိတာ သိလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအတုိင္းပဲ ေျမက်င္းတူးၿပီး ျမွပ္ႏွံ႔လိုက္တယ္။

ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ရဲ႕ အဖြင့္စာမ်က္ႏွာမွာေတာ့-

“မသူေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဆာေလာင္မႈမွတ္တမ္း” တဲ့။ အဲဒီဒုိင္ယာရီစာအုပ္ႀကီးကိုလည္း သူ႔နဲ႔အတူ ေျမျမွပ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္တဲ့။

ေမာင္မင္းစုိး

 

အဆုံးသတ္

အမွတ္စဥ္(၂၀)

-----------------------

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ ေပမယ့္ သူ႔အိမ္ကေတာ့ ေန႔စဥ္လုိလုိ ကေလးေတြနဲ႔ စည္ကားေနခဲ့တယ္။ တစ္ရြာလုံးက လည္း အဘုိးႀကီးကုိ ခ်စ္ၾကတယ္။ အသက္အရြယ္ကလည္း ရေနေတာ့ ေနာက္ပုိင္းအဘုိး ႀကီးစားဖုိ႔ အိမ္တုိင္းလုိလုိက အလွည့္က်အေနနဲ႔ တစ္ရက္ကုိတစ္အိမ္ နံနက္စာ၊ ေန႔လည္ ပုိ႔ေပးၾကတယ္။ ညစာအတြက္ေတာ့ အၿမဲတမ္းလုိလုိ ဥပုသ္ေစာင့္ေတာ့ သူ႔အတြက္မလုိ ဘူးေပါ့။ အေစာပုိင္းကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္တံျမက္စည္းေတြ ထန္းေလွ်ာ္ေလးေတြနဲ႔ သပ္ သပ္ရပ္ရပ္ က်စ္ထုိးၿပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လုံး ရပ္တည္ခဲ့တယ္။

အိမ္တုိင္းကလည္း သူ႔ကိုပဲ အားေပးေတာ့ အဲဒီပညာရပ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ သူ႔၀မ္းစာ အတြက္ ဖူလုံခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာၿပီဆိုေတာ့ ရြာထဲကသူ႔ကို ေအးေအးလူလူေနဖုိ႔ အားလုံးတုိင္ပင္ၿပီးေတာ့ တစ္အိမ္တစ္ရက္အေနနဲ႔ ထမင္းအတြက္ ၀ုိင္းၿပီး တာ၀န္ယူက်သလုိ၊ အျခားလုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကိုလည္း ၀ယ္ေပးၾကေလ့ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ အဲဒီရြာကေလးရဲ႕ တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ ဘုိးဘြားရိပ္သာေလးလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အဘုိးႀကီးဟာ သူဒီအတုိင္းေတာ့ မေနခ်င္ဘူးဆုိၿပီး သူလုပ္ႏုိင္တာေလးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္တယ္။

ေရွ႕မီီွ ေနာက္မီွလည္းျဖစ္ေတာ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ၊ သမုိင္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ေလး ၾကားဖူးထားေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္တယ္ေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီေလးေတြကုိ ပညာဒါနျဖစ္ေအာင္ဆုိၿပီး ျဖန္႔ေ၀လုိတဲ့အေနနဲ႔ ကေလးေတြကုိ စာသင္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ပင္ပမ္းေနမွာစုိးတာေၾကာင့္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ေလာက္ ပုံျပင္ ေလးေတြကုိ ကေလးေတြကုိ ေျပာေျပာေနခဲ့တယ္။

ကေလးေတြကုိ အထိန္းသေဘာလည္းရေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းေလးဟာ မိဘေတြက လႈိက္လႈိက္လွဲလဲွနဲ႔ မသြားသြားေအာင္ ကေလးေတြကို မုန္႔ေကၽြးၿပီးေတာ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ အိမ္ ေက်ာင္းေလးကုိ သြားေစၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ကုိ ႏွစ္သုပ္ေလာက္ခဲြၿပီးေတာ့ ႏွစ္ ႀကိမ္ေလာက္ ပုံျပင္ေလးေတြအျဖစ္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ ေျပာေျပာေနခဲ့တယ္။

ထူးျခားတာက ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေစႏုိင္တဲ့ အေတြးနဲ႔ အေျပာေတြကေတာ့ အားရစကာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ အျခားမိဘေတြက ယုံၾကည္သလုိ၊ အဘုိးႀကီးလည္း သူ႔ကုိယ္သူ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုပါပဲ။ ညဘက္ ေရာက္ရင္ေတာ့ အျခားအိမ္မွ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး လူႀကီး ေလးငါးေယာက္လာၿပီး အဘုိး ႀကီးကို အေဖာ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ တရားသေဘာ၊ ရပ္ ေရး ရြာေရး၊ သာေရး၊ နာေရးစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

အဘုိးႀကီးရဲ႕ သြန္သင္မႈအရမ္းအားေကာင္းတာေၾကာင့္ ကေလးေတြက သူတုိ႔ ကုိယ္သူတုိ႔ ယုံၾကည္မႈရွိတယ္။ သတၱိရွိတယ္။ ဥပမာ-ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ဆုိတာမ်ဳိးကုိ ပုံျပင္အျဖစ္ ေျပာခုိင္းလိုက္တယ္ဆုိရင္ ကေလးတုိင္းဟာ ထၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အိမ္တြင္းေရး အေျခအေနမ်ဳိးေတြကုိ ပုံျပင္သဖြယ္ တန္ဆာဆင္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပ ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ အဘုိးႀကီးနဲ႔တကြ အားလုံးနားေထာင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြအေန နဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းၿပီးေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိၾကတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကေလးတုိင္းဟာ နားေထာင္သူအျဖစ္ကေန ပုံေျပာသူအျဖစ္ကို မသိမသာ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ကုိယ့္အလွည့္က်လုိ႔ ပုံေျပာရမယ္ဆုိရင္ကုိ ကေလး ေတြဟာ အလုိလုိ ေက်နပ္လာတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ အဘုိးႀကီးရဲ႕အိမ္ ေက်ာင္းေလးမွာေတာ့ ကေလးေတြကုိ ႀကိဳက္သေလာက္ ကစားခြင့္ေပးထားတယ္။ တစ္ခါ ေလမွာဆုိ ထုိင္ရက္ႀကီးနဲ႔ အဘုိးႀကီးဟာ သူကုိယ္တုိင္ေတာင္ ဒိုင္အျဖစ္ ပါ၀င္ၿပီးေတာ့ ပူး ေပါင္းေဆာင္ရြက္ေပးေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေပမယ့္ အဘုိးႀကီးရဲ႕ ၿခံ၀န္းႀကီး ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္တယ္။ သစ္ပန္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ဆုိေတာ့ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြေၾကာင့္ အိမ္ေက်ာင္းတစ္၀န္းလုံးဟာ ေအးျမေနခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ ကေလး ေတြကေတာ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ေမတၱာရိပ္က ပုိၿပီးေအးျမတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီလုိ ေဆာ့ကစားေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နာက်င္ ေအာင္လုပ္တာမ်ဳိး ဘယ္သူကမွ မလုပ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆဲတာဆုိတာမ်ဳိးလည္း မရွိၾကဘူး။ ဒါကေတာ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ သြန္သင္မႈေၾကာင့္လည္း  ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိၿပီးထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အားလုံးစုေပါင္းၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဖဲြ႕လုံးဟာ အဘုိး ႀကီးရဲ႕ အိမ္ေအာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တညီတညာတည္း စုေပါင္း ၀တ္ျပဳၾကတယ္။ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ ေမတၱာပုိ႔သၾကရတယ္။ အဲဒါေတြၿပီးရင္ေတာ့ အဘုိးႀကီးအေနနဲ႔ ေန႔စဥ္လုပ္ေနၾကျဖစ္တဲ့ ပုံျပင္ေလးေတြကုိ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ အားလုံးဆုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္ဟာ အနည္းဆုံးေတာ့ တစ္နာရီအထက္မွာပဲ ရွိတယ္။

ေျပာၿပီးတဲ့ ပုံျပင္ေလးေတြကုိ ႏွစ္ဖက္ခဲြၿပီးေတာ့ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေဆြးေႏြး တာတုိ႔၊ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိကုိ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ခ်ျပရတာမ်ဳိးတုိ႔ အေတြးစေတြ ျဖန္႔ေတြး တတ္ဖုိ႔ အဘုိးႀကီးက သင္ျပေပးေလ့ရွိတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ အဘုိးႀကီးဟာ သူေျပာေနက်အတုိင္း ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကုိ တန္ ဆာဆင္ၿပီး ေျပာျပေနခဲ့လို္က္တယ္။ ပုံျပင္ကေတာ့ စိတ္စြမ္းအားကုိ တန္ဆာဆင္ၿပီး ေျပာ ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အရာရာကုိ စိတ္ကသာ ျခယ္လွယ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မေကာင္းတာလဲ ဒီစိတ္၊ ေကာင္းတာလုပ္တာလဲ ဒီစိတ္၊ အဲဒီ စိတ္ကေလးတစ္လုံးကုိပဲ ႏုိင္ေအာင္ ေစာင့္ထိမ္းၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္တစ္ခုကုိ ဦးေဆာင္သြားဖုိ႔ စတာေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံက တန္ဆာဆင္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပေနေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပုံျပင္ကုိ ပုိၿပီးအသက္၀င္ေစဖုိ႔ စိတ္ဆုိတာ ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသသူအျဖစ္သတ္မွတ္ရင္ေတာင္ ေသသြားႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာဆုိၿပီးေတာ့ စိတ္တန္ခုိး၊ အစြမ္းသတၱိကုိ ေျပာလုိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ပုံျပင္ေလးထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ဟာ ေနာက္ဆုံးေသသြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာဆုိေနစဥ္မွာပဲ-

အဖုိးႀကီးလည္း ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚကေန ေနာက္ကုိအသာအယာ လဲက်ၿပီး ေတာ့ ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။

ေမာင္မင္းစုိး

(မွတ္ခ်က္)  မိမိအေနျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္လုိလုိ စိတ္ကူးထဲရွိတာေလးမ်ားကုိ ပုံျပင္ အျဖစ္ဖန္တီးၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ သခၤန္းစာအျဖစ္ ေပးလုိတဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ေျပာလာခဲ့တာ ယခု သတ္မွတ္ထားတဲ့ အပုဒ္(၂၀)ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုံေျပာ ျခင္းကုိ နားပါေတာ့မယ္။ ဖတ္ရႈအားေပးခဲ့ၾကသည့္ ပရိသတ္အားလုံးကုိလည္း အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္)

ေလာေလာလတ္လတ္ ပုံျပင္မ်ား

သူေတာ္စင္ႀကီး ဂ်ာမိန္းရဲ႕ ကတိ

အမွတ္စဥ္(၁)

တစ္ခါက ဂ်ာမိန္းဆုိတဲ့ သူေတာ္စင္တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ထူးျခား ခ်က္ကေတာ့ ေဆးပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ကၽြမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေရာက္တဲ့ ေနရာတုိင္းလုိလုိ ေဆးကုသမႈေတြ လုပ္ေပးေလ့ရွိတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ တပည့္တစ္ေယာက္ကုိ ေနာက္ပါအျဖစ္ ေခၚသြားရင္း ေက်း လက္ဇနပုဒ္တစ္ခုကုိ  ခရီးသြားခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာကေလးတစ္ရြာကုိ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။  သူေတာ္စင္ႀကီး ဂ်ာမိန္းတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ တစ္ရြာလုံးဟာလည္း တစ္ရြာလုံးလုိလုိ ျပန္႔ႏွံ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးဆရာႀကီးလည္းျဖစ္ေတာ့ သူ႔လာတုန္း ေရာဂါခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြဟာ ကုသ၊ ျပသခ်င္ၾကတယ္ေပါ့

ဒါေၾကာင့္ အိမ္တစ္အိမ္က လူနာရွင္တစ္ေယာက္ ဂ်ာမိန္းထံေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဒီမွာေနစဥ္ သူ႔အိမ္မွာပဲ ေအးေအးလူလူ တည္းခုိေနထုိင္ဖုိ႔နဲ႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ လူနာကုိလည္း ေဆးကုသေပးဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားလုိက္ပါတယ္။

အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ လူနာဟာ အခ်ိန္ျပည့္ နာက်င္လွတဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ၿငီးညဴ ေနရတာကုိ ေတြ႕လုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူေတာ္စင္ ဂ်ာမိန္းဟာ အိမ္မွာရွိတဲ့ လူနာရွင္ေတြနဲ႔ အေပးအယူတစ္ခုလုပ္ၿပီး ကုသဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ပါတယ္။

“တကယ္လုိ႔ လူနာကုိ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ဳပ္အေနနဲ႔ လူနာကုိ ေနာက္ပါတပည့္အျဖစ္ ေခၚသြားခြင့္ျပဳပါ၊ မေပ်ာက္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုိင္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေနာက္ဆုံး အသက္ပါ ႏုတ္ယူမယ္ဆုိရင္ လည္း ႏုတ္ယူႏုိင္ပါတယ္” အဲဒီလုိ ကတိတစ္ခု ျပဳလုိက္ပါတယ္။

ဂ်ာမိန္းဟာ အသင့္ပါတဲ့ ေဆးကုိ ေဖ်ာ္တုိက္လုိက္ပါတယ္။ လူနာဟာ ၿငီးညဴးၿမဲပါ ပဲ။ ဒုတိယေန႔ေရာက္ေတာ့ လူနာကုိ ေနာက္ထပ္ေဆးတစ္ခြက္ တုိက္လုိက္ပါတယ္။ မၾကာ ခင္မွာပဲ လူနာဟာ အသက္ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ လူနာရွင္ေတြနဲ႔ ကတိျပဳခဲ့တဲ့အတုိင္း သူ ေပးဆပ္ဖုိ႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ လူနာ ရွင္ေတြကလည္း ဒီေလာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ႀကီးလြန္းလွတယ္ဆုိတဲ့ သူေတာ္စင္ ဂ်ာမိန္းကုိ နည္းနည္းမွ မေက်နပ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကတိအတုိင္း ေက်းရြာမွာရွိတဲ့ လူႀကီး ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးေတာ့ ရြာအျပင္ထုတ္ၿပီး သူေတာ္စင္ႀကီးကို သတ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါ တယ္။

“ဟုတ္ၿပီေလ၊ က်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ကတိအတုိင္း က်ဳပ္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သလုိ စီမံႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကို မသတ္ခင္ေတာ့ စကားတစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ေျပာခဲ့ပါရေစ။ အမွန္က ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ လူနာကုိ ကုသလုိ႔မရဘူးဆုိတာ က်ဳပ္သိတာေပါ့၊ ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ လူနာဟာ ေ၀ဒနာကုိ ဒီေလာက္ခံစားေနရတာကုိ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆက္ၿပီး မၾကည့္ရက္ဘူးဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အသင့္ပါလာတဲ့ ေဆးတစ္ခြက္ကုိ ေဖ်ာ္တုိက္ လုိက္တာပါ၊ အခုေတာ့ သူ ထြက္သြားပါၿပီ၊ ေကာင္းကင္ဘုံမွာ သူေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္လည္း သူ႔ဆီကုိ သြားပါေတာ့မယ္”

အဲဒီလုိနဲ႔ သူေတာ္စင္ႀကီး ဂ်ာမိန္းကုိ လူနာရွင္ေတြက ရြာအျပင္ထုတ္ကာ အဆုံးစီ ရင္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ေမာင္မင္းစုိး

သမုိင္းပညာရွင္ရဲ႕ ခံယူခ်က္

အမွတ္စဥ္(၂)

တစ္ခါက သမုိင္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ဟာ ေပါက္တူးတစ္လက္ထမ္းၿပီးေတာ့ ျမင့္ မားတဲ့ ေတာင္ထိပ္ကုိ တက္သြားခဲ့တယ္။ ေတာက္ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ခဏအနားယူၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။

ဆယ္ေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အက်င္းတစ္ခုကုိ စတင္ၿပီးေတာ့ တူးေနခဲ့တယ္။ မေမာႏုိင္ ပပမ္းႏုိင္ဆုိသလုိ တူးၿမဲတူးေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ ခဏ အနားယူလုိက္တယ္။ ေက်ာက္ျဖာႏွစ္ခုထဲကေန စီးက်ေနတဲ့ ေရကုိသြားခပ္ရင္း ႀကိဳခ်က္ ေသာက္ဖုိ႔ အနီး၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ သစ္ကုိင္းေခ်ာက္ေလးေတြကုိ လိုက္ေကာက္ေနခဲ့ပါတယ္၊

ခဏေန ၀မ္းစာျဖည့္ၿပီးေတာ့ အိပ္စက္အနားယူမယ္လုပ္ေတာ့ ေတာင္ေစာင့္နတ္ ေပၚလာပါတယ္။ သူကေတာ့ အိပ္မက္လုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ထင္ေရာင္ထင္မွားေတာ့ ျဖစ္သြား ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေစာင့္နတ္က ေျပာတယ္။

“ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား တူးလက္စ တြင္းကို ဆက္မတူးဘဲ ေနပါလား၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒါႀကီး တူးလုိ႔ ေမာပမ္းေနမယ့္အစား ေအးေအးလူလူနဲ႔ ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ ဒီ၀န္းက်င္မွာ ေမတၱာတ ရား ထုိင္ပု႔ိေနပါလား” ဒီလုိ ေျပာေတာ့ သမုိင္းပညာရွင္က ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

“က်ဳပ္လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရပ္နားရမွာလား၊ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုေတာ့ မျဖစ္မေနဘဲ ဆက္ၿပီးလုပ္ရပါဦးမယ္၊ က်ဳပ္က သမုိင္းရွင္ဗ်၊ သမုိင္းဆုိတာ လူေတြ မအေအာင္သင္ရ မယ္၊ ေလ့လာရမယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလ့လာႏုိင္ဖုိ႔ အစေလာက္ဆဲြ ထုတ္လုိက္ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆက္ၿပီး တူးေဖာ္ရပါလိမ့္မယ္၊ အသက္သာ ေသခ်င္ေသသြားပါေစ၊ က်ဳပ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ေတာ့ မရပ္နားႏုိင္ဘူးဗ်”

ဒီလုိနဲ႔ တူးေဖာ္ေနလုိက္တာ လူတစ္ရပ္ေလာက္ အေနအထားထိ ေရာက္သြားခဲ့ တယ္။ အစားအေသာက္ပါလာတာကလည္း ျပတ္ေနၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အစားအေသာက္ အတြက္ ပူပန္ေနခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဇဲြရွိရွိနဲ႔ တူးေဖာ္ေနလုိက္တာ အစားအေသာက္အ တြက္ေတာင္ သတိမထားမိဘဲ မုိးခ်ဳပ္တဲ့အထိ တူးေနခဲ့လုိက္တယ္။

ညလည္းေရာက္လာ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေမွာင္လာၿပီဆုိေတာ့မွ မတူးေတာ့ဘဲ နားလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ၀မ္းထဲက ဒီေန႔ ဘာမွ ဟုတၱိ ပတၱိမစားေသာက္ရ ေသးဘူးဆုိတာ သတိထားမိလုိက္တယ္။ ၀မ္းထဲကေတာ့ တဂြီဂြီ ျမည္သံေတြလည္း ေပးေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုိက္ေမွာက္ရင္း အိပ္ပစ္လုိက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္လုလုေရာက္သြား ေတာ့ ေတာင္ေစာင့္နတ္က သူ႔အနီးအနားလာၿပီး စားစရာေတြ လာခ်သြားတယ္။ တေရးႏုိး ေတာ့ အိပ္ရာကအသာအယာထလိုက္ေတာ့ အစားအေသာက္ဆုိတာေတြ သိလုိက္တာနဲ႔ ဆာဆာနဲ႔ စားပစ္လိုက္တယ္။

“ခင္ဗ်ား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းခံေနတယ္ေနာ္၊ က်ဳပ္ေျပာသလုိ နား လုိက္၊ ရပ္လုိက္ပါေတာ့လား၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ လူသားအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းအတြက္ဆုိရင္လဲ ခုနက က်ဳပ္ေျပာသလုိ ေမတၱာပုိ႔သေနတာဟာလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန လူသားအ က်ဳိးျပဳလုပ္ငန္း လုပ္ေနျခင္းပဲ မဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး ပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ နားလုိက္ပါ”

“ဘယ္ေတာ့မွ မနားဘူး၊ က်ဳပ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကေတာ့ အသက္ေသသြားပါေစ မနားႏုိင္ဘူး၊ လုပ္စရာရွိတာကုိေတာ့ ဆက္လုပ္ရလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါလာၿပီး တားျမစ္မႈမ်ဳိး မလုပ္ပါနဲ႔”

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ တူးေနလုိက္တာ တြင္းႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ နက္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရွာေဖြတဲ့ အရာ၀တၳဳက မေတြ႕ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း လုပ္စရာရွိတာကုိေတာ့ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ သူဆုံးျဖတ္ခ် ခ်လုိက္တယ္။

“ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မတားျမစ္ပါဘူး၊ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ထမင္း ေမ့ ဟင္းေမ့ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သနားတယ္ဆုိရင္ ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္ထဲ မွာ စားစရာမ်ဳိးစုံ ရွိပါတယ္။ ရွာေဖြၿပီးေတာ့ စားေသာက္ပါ၊ သစ္သီးမ်ဳိးစုံ၊ သစ္ရြက္မ်ဳိးစုံ၊ အျမစ္ အဖုမ်ဳိးစုံရွိပါတယ္။ ႀကိဳက္တာကို ရွာေဖြစားေသာက္ဖုိ႔ေတာ့ က်ဳပ္တုိက္တြန္းခ်င္ပါ တယ္”

ဒီလုိနဲ႔ လူလည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ပိန္က်လာတယ္။ အားအင္ေတြလည္း ဆုတ္ယုတ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္တာလုပ္ေနရတယ္။ခ ရီးမတြင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ပမယ့္ ဇဲြေတာ့ေလွ်ာ့ခ်ပစ္တာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ဘဲ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ဆက္လက္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။

“ခင္ဗ်ား၊ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ အိပ္ယာထဲ အိပ္စက္ေနပါလား၊ ဘာမွလုပ္တာလဲ မေတြ႕ရဘူး၊ ဘာမွလည္း စားေသာက္ရေသးဟန္လည္း မတူဘူး၊ ေရာ့ ဒါေလးေတြ စား ေသာက္လုိက္ၿပီး အားျဖည့္ပါဦး” ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ ေတာင္ေစာင့္နတ္က စားစရာေတြခ် ထားခဲ့ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။

“ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္ဖ်ားေနခဲ့ၿပီ၊ ဘာမွလည္း စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး” သူလည္း ပါးစပ္ထဲရွိတာကုိ ေျပာခ်လုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ေတာင္ေစာင့္နတ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး အမႈန္ႀကိတ္ထားတဲ့ ေဆးတစ္ခြက္ကုိ လာေပးျပန္တယ္။

“ေရာ့ ဒီေဆးတစ္ခြက္ကုိ ေသာက္လုိက္ပါ၊ ဒီေဆးက အစြမ္းထက္ပါတယ္။ ဒီေဆး ဟာ ဒီေတာင္ေပၚကေန ရရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ အသက္ရွည္ေစမယ့္ ေဆး စြမ္းေကာင္းပါပဲ၊ ဒါကုိေသာက္လုိက္ပါ” အဲဒီေဆးကုိ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔သိသိ သာသာ အားအင္ျပည့္ၿပီး အေကာင္းပကတိျဖစ္သြားတယ္။

လူလည္း နလန္ထူႏုိင္ၿပီဆုိေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ ဆက္လက္တူးေဖာ္လုိက္ ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး၊ လူသားအရုိးစုလုိ႔ထင္ရတဲ့ အရိုးစုေတြကုိ ေတြ႕လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ သမုိင္းပညာရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သြားတယ္။

“ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ” သူေအာ္လုိက္တဲ့ အသံဟာ တစ္ေတာင္လုံးကုိ ဟိန္းသြားခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အဲဒီအရုိးစုေတြကို ပါလာတဲ့ အိတ္ထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ လုိက္ပါတယ္။ သူျပန္ဖုိ႔ ျပန္ဆင္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ေစာင့္နတ္ထပ္ေရာက္လာၿပီး စကား တစ္ခြြန္း ေျပာပါတယ္။

“အဲဒီအရုိးစုလုိ ခင္ဗ်ားခႏၶာကုိယ္ႀကီး ျဖစ္မသြားေအာင္ ဒီေတာင္မွာရွိတဲ့ သစ္ျမစ္ ေတြက အက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်ခံလုိက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီးေတာ့ အျခားလူေတြေခၚလာၿပီးေတာ့ မတူးပါနဲ႔လုိ႔ က်ဳပ္မွာပါရေစ”

ဒီ္လုိနဲ႔ သမုိင္းပညာရွင္ဟာ ေရႊထုပ္ေကာက္ရသူလုိ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ၿပဳံစိစိျဖစ္ကာ လာလမ္းအတုိင္း ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ေမာင္မင္းစုိး

တေယာေလး

အမွတ္စဥ္(၃)

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ တေယာတီးကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လုပ္စားတာမဟုတ္ေပမယ့္ သီးခ်င္းႀကီးေတြကုိ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ကုိ ပုိင္ ႏိုင္စြာ တေယာထုိးႏုိင္တယ္။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ ဘူး။ အလုပ္အားတုိင္း မန္က်ီးပင္ေအာက္ ထုိးထားတဲ့ တဲေလးထဲမွာ ထုိးေနေလ့ရွိတယ္။

သူ႔အတြက္ ပရိသတ္ကေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတေယာ ထုိးတုိင္းလုိလုိ သူ႔အနီးမွာ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ ေမးေထာက္ရင္း လာၿပီး နားေထာင္ေလ့ရွိ တာကေတာ့ သူ႔တူေလးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တူေလးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထုိးထုိး သူ႔အနီးနား ကေန မခြာပါဘူး။ အျခားကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတာေတာင္ တေယာထုိးသံ ၾကား ၿပီဆုိရင္ေတာ့ သူ႔အနီးအနားကုိ ေျပးသြားေလ့ရွိတယ္။

“ဦး ဦး သားသားလည္း တေယာထုိးခ်င္တယ္”

“ေအး၊ ေနာက္က် မင္းထုိးတတ္မွာပါကြ” ေမးတုိင္းလုိလို ဒီလုိပဲ အၿမဲအေျဖေပး ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ တစ္ခါလည္းမဟုတ္ ကေလးဟာလည္း သူတ ေယာထုိးခ်င္ေၾကာင့္ သူ႔ဦးေလးထံမွာ အၿမဲတန္းထုိးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သုိ႔ ေသာ္လည္းပဲ တေယာပညာရွင္ သူ႔ဦးေလးကေတာ့ တစ္ခါမွကုိ သင္မေပးဘဲ ေနာက္က် ရင္ ထုိးတတ္မွာပါဆုိတဲ့ အေျဖနဲ႔ပဲ ၿပီးသြားခဲ့ရတာပါ။

“ဦး ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ ထုိးရမွာလဲ”

“ေနာက္က်ရင္ ငါသင္ေပးမွာပါ၊ အခု မင္းမလုပ္ႏုိင္ေသးတာကုိ သင္ေပးလဲ ဘာ ထူးမွာလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆးေနေနာ္ ငါ့ကုိ လာၿပီး မေႏွာက္ယွက္နဲ႔ေတာ့”

ဒီလုိနဲ႔ ကေလးငယ္ဟာလည္း အဲဒီေန႔ေလးကုိ ေစာင့္စားရင္း သူ႔ဦးေလးတေယာ ထုိးတုိင္းလုိလုိ အၿမဲပဲ သြားၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့ပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ သူ႔ဦးေလးဟာ ႏွလုံးေရာဂါဓာတ္ခံရွိေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေသသြား ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ အလြန္ပဲ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလွတဲ့ တေယာေလးကုိ အေခါင္းထဲမွာ ထည့္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါကုိ ကေလးငယ္က မေက်နပ္ဘူး။ မထည့္ေပးခ်င္ဘူး၊ သူသာလွ်င္ ယူ ထားခ်င္တယ္။ ေတာင္းတယ္ မရဘူး။ လူႀကီးေတြဟာ ကေလးငယ္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီးေတာ့ လူေသေကာင္ထည့္ထားတဲ့ အေခါင္းထဲမွာပဲ ထည့္လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရြာရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း လူေသကုိ ေျမျမွပ္သၿဂၤဳိဟ္လုိက္ၾကတယ္။

ကေလးငယ္ဟာ အဲဒီေန႔ကစၿပီး စိတၱဇဆန္ဆန္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ညဘက္အိပ္လုိ႔ ေရာင္ေအာ္တဲ့အထိ ဒီတေယာကုိပဲ သူလုိခ်င္ေၾကာင္း ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း စကားမေျပာေတာ့ဘူးေပါ့။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ သူ႔ဦးေလး အၿမဲတန္း တေယာထုိးေလ့ရွိတဲ့ တဲေလးထဲမွာပဲ သြားေနေလ့ရွိတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ရက္မွာေတာ့ အဲဒီကေလးေလးဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာဘဲ အိမ္ကေန အသာအယာထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေန၀င္မုိးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ျပန္မလာေတာ့ အိမ္ကလူေတြ လည္း စုိးရိမ္စိတ္ရွိႀကီးနဲ႔စြာ အဖဲြ႕ေတြ ခဲြၿပီး ရွာပုံေတာ္ဖြင့္လုိက္ၾကတယ္။

ကေလးငယ္ဟာ သူ႔ဦးေလးကုိျမွပ္ႏွံထားတဲ့ ေျမပုံႀကီးကုိ အနီးအနားရွိ တုတ္ေတြနဲ႔ တူးဆြေနတာကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လိုက္တယ္။

ေမာင္မင္းစုိး

အေမခ်စ္တဲ့ သား

အမွတ္စဥ္(၄)

တစ္ခါက အေမလုပ္သူဟာ တစ္ဦးတည္းရွိတဲ့ သားေလးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္ဆုိ သားျဖစ္ခ်င္သမွ် ဘာမွလုိေလေသးမရွိေအာင္ကုိ စြမ္းေဆာင္ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ စီးပြားဥစၥာကလည္း အဆင္ေျပေတာ့ သားေလး ေတာင္းတုိင္း၊ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ဘာမဆုိရေစ ရမယ္၊  ျဖစ္ေစရမယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။

ကေလးက ငယ္ငယ္နဲ႔ ေလာကစည္းစိမ္မွန္သမွ်ကို ခံစားရတယ္ေပါ့။ ေျခေမႊး မီးမ ေလာင္၊ လက္ေမြး မီးမေလာင္ေအာင္ ပုိးေမြးသလုိ ေမြးျမဴထားတဲ့ ကေလးဟာ ႏုႏုဖတ္ ဖတ္ေလးကုိ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ခက္တာက သားေလးက ပညာေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အေပ်ာ္အပါးေလာက္ပဲ ၀ါဒနာထုံေနတာ။ ဒါေတြကုိလည္း အေမသိပါရဲ႕နဲ႔ မတားျမစ္ဘူး။ သားငယ္စိတ္ညစ္မွာကုိ အရမ္းစုိးရိမ္းတာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တာမွန္သမွ် လုိက္ေလ်ာေပးခဲ့ တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကေလးက ငယ္ငယ္ရြယ္နဲ႔ ဖဲရုိက္တတ္လာတယ္။ ႏုိက္ကလပ္ေတြ တက္ တတ္လာခဲ့တယ္။ ေဘာလုံးပဲြအေလာင္းအစားေတြ ၀ါသနာ ပါလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ေတာ့ ေဆးေျခာက္ေတြကုိပါ မွီ၀ဲ အသုံးျပဳတတ္လာခဲ့တယ္။ ေတာင္းသမွ် ေငြေပးေနေပ ရေပမယ့္ အေမကေတာ့ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ သားေလး စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးတာပဲဆုိတာ မ်ဳိးပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖုံဖုံအတြက္ ဘာမွ လုိေလေသးမရွိေအာင္ အလုိလုိက္ခဲ့တာေပါ့။

ကေလးက ေက်ာင္းကုိလည္း မတက္ေတာ့ဘူး။ ရွစ္တန္းေအာင္ရုံေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သားေတာ္ေမာင္ဟာ ေဆးသုံးစဲြတာကုိ မျဖတ္ႏုိင္ ေတာ့ဘဲ အခ်ိန္ရွိသမွ် သုံးစဲြေနခဲ့တယ္။ ဒီေဆးကုိေတာင္ အေမလုပ္တဲ့သူက သားေလးအ တြက္ ကုိယ္တုိင္ ရွာေဖြေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတယ္။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက သားေလးကုိ ဒီေလာက္ အလုိမလုိက္ဖုိ႔ ေျပာဆုိၾကေပမယ့္ အားလုံးကုိ လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့တယ္။ သားေလး စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးတာပဲဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ ဘာမွ အျပစ္မတင္ရက္ဘူး၊ ခက္တာက အေဖလုပ္တဲ့လူကလည္း ရွိေပမယ့္ ဒီအိမ္မွာေတာ့ မိန္းမလုပ္တဲ့သူကပဲ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ဦးစီးေနေတာ့ အေဖ့ၾသဇာကလည္း မရွိသ ေလာက္ပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ေျပာၾကည့္ေပမယ့္ ဒီေငြေတြက သူရွာတာပဲ သားတစ္ေယာက္ တည္းရွိတာ ဒီေလာက္ေတာ့ သုံးစဲြပါေစဆုိတဲ့ ဆင္ေျခေလာက္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားရတာပါပဲ။

တစ္အိမ္လုံးကလည္း အေမလုပ္တဲ့သူရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ စီးပြားခ်မ္းသာခဲ့ တာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာက္ပဲြစားဆုိေတာ့ တစ္ခါတခါ အခ်ီႀကီးေတြရေတာ့ ေငြေၾကးကလဲ ရွိသင့္တာထက္ကုိ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေမလုပ္တဲ့သူကုိ ဘိန္းျဖဴလက္ရမိတဲ့ကိစၥေၾကာင့္ ရဲေတြ လာဖမ္းသြားပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒီဘိန္းျဖဴဟာ သူသုံးစဲြဖုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သား ေလးအတြက္ ၀ယ္ယူလုိက္တဲ့ ဘိန္းျဖဴပါ။

အေမ့ကုိ ရဲေတြ လာဖမ္းေနစဥ္မွာေတာ့ သားျဖစ္သူက ဘာမွကုိ မသိသလုိပါပဲ၊ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘိန္းမွိန္း မွိန္းေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆုံး မသြားခင္ ေယာက်္ားလုပ္သူ က စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ သားငယ္ကုိ ႏႈတ္ဆက္သြားဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။

“ေနပါေစ၊ သားေလး စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ေနပါေစ၊ သူ႔စည္းစိမ္းေလး မဖ်က္လုိက္ပါ နဲ႔၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သားေလးကုိ ရွင္ ေကာင္းေကာင္း ဂရုစုိက္လုိက္ပါ” ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ ဖမ္းဆီးလာတဲ့ ရဲေတြနဲ႔အတူ ပါသြားပါတယ္။                                         ေမာင္မင္းစုိး

ေပါက္ေက်ာ္မ

အမွတ္စဥ္(၅)

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ေပါက္ေက်ာ္မဆုိတဲ့ ေကာင္းမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေကာင္းမေလးဆုိေပမယ့္ ေယာက္ကရွာေလးပါပဲ။ သူက မိန္းမလုိ႔သာဆုိေပမယ့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လုိ႔ ေနထို္င္တယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလုိ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ လည္း နပန္းသတ္ခ်င္ရင္ သတ္လုိက္တာပဲ။

အထူးသျဖင့္ ဂ်င္ေပါက္တာကုိ သိမ္းၿပီး ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ၿပိဳင္ပဲြတုိင္းလုိလုိ အႏုိင္ရ ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔လက္မွာေတာ့ ဂ်င္ေပါက္လုိ႔ႏုိင္တဲ့ သေရကြင္းေတြ တသီတတန္းႀကီးေပါ့။ အသက္ေလးရလာေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ရွင္သန္ေနခဲ့တယ္။

“ဟဲ့ ေပါက္ေက်ာ္မ၊ နင္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္”

“ဟာ၊ အေမကလည္း သမီးက ကေလးပဲရွိေသးတာပါ”

“ေအး နင္တစ္ေန႔ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွ သိမယ္” ဒီလုိပဲ အေမေတြဆုံးမ၊ အမေတြ ကဆုံးမၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ အေဆာ့မပ်က္၊ အလည္မပ်က္ေပါ့။

သူက ကေလးေလးေတြကုိ အရမ္းခ်စ္တတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးငယ္ ေလးေတြကုိ ခ်စ္တတ္တယ္။ သူေဆာ့ကစားလုိ႔ ရတဲ့ သေရကြင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေငြေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကုိ ေ၀ေပးေလ့ရွိတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိလွတဲ့ ေပါက္ေက်ာ္မဆုိၿပီးေတာ့ တစ္ရြာလုံးကလည္း သူမကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မဟုတ္မခံစိတ္ကလည္း ရွိတယ္။

မထင္ရင္ေတာ့ ေက်းရြာလူႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ အျခား သူ႔ထက္ႀကီးတဲ့ ေယာက္်ား မိန္းမ ကုိျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေအာ္တတ္တာကလဲြၿပီးေတာ့ အရမ္းပဲ သေဘာထားျပည့္တဲ့ မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနထြက္ေန၀င္ အိမ္ကုိ ၀ုိင္းကူးေဖာ္မရဘဲ၊ တစ္ရြာလုံး ေလွ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ ေတြ႕တဲ့လူေတြနဲ႔ ဂ်င္ေပါက္တမ္းကစားေနေလ့ရွိတယ္။ ညေန မုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာေလ့ရွိ တယ္။ အိမ္ကလူေတြကလည္း တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ တစ္ခါလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ သူမအတြက္ ညစာထမင္းေလး ခ်န္ထားၿပီး ေအးေအးလူလူ အနားယူ ေလ့ရွိတယ္။ ဒါကလည္း တစ္ရက္မဟုတ္၊ တစ္လမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္မဟုတ္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ လည္း မထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။

တစ္ေန႔ လူႀကီးေတြ စားေသာက္ၿပီး အနားယူခ်ိန္က်မွ ခုန္ေပါက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ လာတာကို ဖက္ၾကမ္းလိပ္ႀကီး အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းဖြာရင္း ပက္လက္ကုလားထုိင္ ေပၚကေန အေမျဖစ္သူက ၾကည့္ၿပီး သမီးအတြက္ ရင္ေလးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပါက္ေက်ာ္မတုိ႔ကေတာ့ ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရွိတယ္ေတာင္ မထင္ိဘူးေပါ့။

“သမီး၊ ေပါက္ေက်ာ္မ လာပါဦး”

“အေမကလည္း သမီးခုမွ ျပန္ေရာက္တယ္၊ ေရလဲမခ်ဳိးရေသးဘူး၊ ထမင္းလဲ မစား ရေသးဘူး၊ ခဏေနမွ လာခဲ့မယ္ေနာ္” ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေပါက္ေက်ာ္မတစ္ေယာက္ အေမ့ ထံမလာေတာ့ဘဲ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ ေရတြင္းဘက္ကုိ ထြက္သြား၊ ၿပီးေတာ့မွ ေေရကုိ ခပ္ယူရင္း ေရခ်ဳိး၊  ထမင္းစား၊ ခဏေန အားလုံးသိမ္းဆဲၿပီးေတာ့ အေမ့ထံ သြားခဲ့တယ္။

“ေပါက္ေက်ာ္မ၊ နင္မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ငါေတာ့ နင့္အတြက္ ရင္ေလးမိတယ္”

“အေမကလည္း မငယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ သမီးအတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔၊ သမီးေလး အိပ္ခ်င္ေနၿပီအေမ၊ ေနာက္ေန႔မွ ေျပာပါလား” ဒီလုိနဲ႔ ခါတိုင္းလုိ ေပါက္ေက်ာ္မ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္သြားတယ္။ အေမလုပ္သူကေတာ့ စဥ္းစားေလတုိင္း စိတ္ေလးေနမိတယ္။

“အေမ ဒီေန႔ သမီး ထမင္းမစားခ်င္ဘူး၊ ေနထုိင္ရတာ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အနားယူေတာ့မယ္” အဲဒီေန႔ကစၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပ်ဳိ႕တက္လာၿပီး အန္ခ်င္ေနတာကုိ ေပါက္ေက်ာ္မ သတိထားမိတယ္။

ေမာင္မင္းစုိး

ေရႊယုန္နဲ႔ မိပိန္မ

အမွတ္စဥ္(၆)

တစ္ခါက ေရႊယုန္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ မိပိန္မဆုိတဲ့ ေၾကာင္မေလးတစ္ေကာင္ ရွိခဲ့ တယ္။ ရွိဆုိ သူတုိ႔ဟာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ တိရစၦာန္ေလးေတြထဲမွာ ထူးထူးျခား ျခား သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနၾကတယ္ေပါ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ဟာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ပါပဲ။ တစ္ ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ၾကတယ္။ အတူတကြ ေဆာ့ကစားေနေလ့ရွိတယ္ေပါ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေၾကာင္ေလးဟာ ေညာင္နာနာျဖစ္ေနတာကုိ ေရႊယုန္ေလးက သိတယ္။ ဒီေတာ့ ေမးတာေပါ့။ မိပိန္မကလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပပါတယ္။ သူ နည္းနည္း ေနမေကာင္းတာက လဲြရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိတာ သိေတာ့မွ ေရႊယုန္လည္း တင္းက်ပ္မႈေတြ ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ တစ္ခါတေလဆုိရင္ ေရႊယုန္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ မိပိန္းမ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတာဆုိရင္ တကယ့္သားအမိလုိပါပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ ေနလာလုိက္တာ မိပိန္မဟာ ေလးငါးရက္ေလာက္ ေပ်ာက္ျခင္းမက ေပ်ာက္ ေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုသိေတာ့ ေရႊယုန္ေလးက စိတ္ေတြ အရမ္းလႈပ္ရွားၿပီး ေဒါင္းေတာက္ ေအာင္ ေနရာအႏွံ႔လုိက္ရွာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ မေတြ႕ခဲ့ဘူးေပါ့။ အမွန္က မိပိန္မဟာ အဲဒီ အိမ္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ရွာလုိ႔မရဘူးျဖစ္ေနတာ။ မိပိန္မကလည္း ကုိ ေရႊယုန္ကုိ အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အေၾကာင္းကေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔အခန္းထဲမွာ မိပိန္မနဲ႔ိ အတူအိပ္ရင္း ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေလးငါးရက္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါကုိ သတိေမ့ၿပီး ေသာ့ခတ္ထားခဲ့ေတာ့ မိပိန္မဟာ အခန္းထဲက ဘယ္လုိမွ ထြက္မရခဲ့ဘူးေပါ့။ အခန္းက လုံေနေတာ့ ေအာ္ၿငီးေနေပမယ့္ အိမ္ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ ကုိေရႊယုန္ကလည္း မၾကားႏုိင္ဘူးေပါ့။ ေနာက္အပ်ဳိႀကီး ခရီးကျပန္လာမွ မိပိန္မ ေလးက အားအင္ခ်ိနဲ႔စြာနဲ႔ အခန္းျပင္ကုိ မနည္းထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားျပတ္ေန ေတာ့ မနည္းကုိ ေအာက္ထပ္ကုိ ႀကိဳးစားၿပီး ဆင္းခဲ့ရတယ္။

အိမ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကုိေရႊယုန္ကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိပိန္မကုိ မေတြ႕ရ တဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ အစားအေသာက္မစားဘဲ ေနခဲ့လိုက္တာ သူကလည္း ေညာင္နာနာပဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အေ၀းမွာ ဆင္းလာတဲ့ မိပိန္မ သူ႔ဆီကုိ လာေနတာျမင္ရေတာ့ အသာအ ယာကုန္းထၿပီး ယိုိင္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရႊယုန္ လည္း ထြက္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကထဲက ေခ်ာင္းေနမွန္းမသိတဲ့ ေအာင္နက္ဟာ တဟုန္းထုိး ေျပးလာၿပီး ေရႊယုန္ကုိ လွမ္းခဲလုိက္ပါတယ္။ ဒါကို မိပိန္မျမင္ေတာ့ သူ႔မွာရွိတဲ့အားကေလး နဲ႔ ေအာင္နက္ကုိ လက္ေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ၿပီးေတာ့ ေရႊယုန္အတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ပါတယ္။ ဒါကုိ ေအာင္နက္က မေက်မနပ္ျဖစ္သြားၿပီး ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ မိပိန္မကုိ လွမ္းၿပီး ကုိက္လုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္လုံးဟာ ေအာင္နက္ရဲ႕ ကုိက္ခဲမႈကုိ ခံလုိက္ရၿပီး နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္ သံကုိ အိမ္ရွင္ေတြ ၾကားေတာ့မွ အေျပးအလႊားလာၿပီး ေအာင္နက္ကုိ အနားမွာရွိတဲ့ အုတ္ နီခဲႀကီးနဲ႔ အားကုန္ပစ္ေပါက္လုိက္ပါတယ္။ ေအာင္နက္လည္း ခ်က္ေကာင္းမိသြားဟန္တူ တယ္ အဲဒီေနရာမွာ ပုံခနဲလဲက်သြားခဲ့တယ္။

မိပိန္မလည္း အားယူထ၊ ေရႊယုန္လည္း အားယူထေပမယ့္ ထလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ဟာ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ဆုံးရႈံးလုိက္ရၿပီဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္ ေတြ ရႊန္းလဲ့စြာ က်ဆင္းလာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကတယ္။

( ကဲ သားသား မီးမီးတုိ႔ ဒီပုံျပင္ေလး ၾကားၿပီး ဘယ္လုိသခၤန္းစာရလဲ။ ဦးဦးေျပာ ခ်င္ တာကေတာ့ တိရစၦာန္ေလးေတြေတာင္ ဘ၀မတူဘဲ တစ္ေယာက္အက်ဳိးက်ဳိး တစ္ ေယာက္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမတၱာတရားကုိ ေရွးရႈၿပီး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။ လိုအပ္ ခ်က္ေတြကုိ အတူ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။

ျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္လာေတာ့လည္း ရွိတဲ့စြမ္းအားေလးေတြနဲ႔ အတူတြန္းကန္ ၿပီးေတာ့ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားသား မီးမီးတုိ႔ကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ေမတၱာစိတ္ေတြ ျဖန္႔က်က္ၿပီးေတာ့ အတူတကြ ရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္။

တစ္ခါတေလေတာ့ မထင္မွတ္တဲ့ ေထာင့္တစ္ခုကေန အႏၱရာယ္ဆုိတာမ်ဳိးေတြ က်ေရာက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာလည္း ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ရဲတဲ့ သတၱိကုိ ေမြးႏုိင္ရမယ္။ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ေတာ့ ေအာင္နက္လုိ တန္ျပန္အက်ဳိးေပးမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းမႈဆုိတာမ်ဳိးကို မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ္။

လူေတြအေနနဲ႔လည္း သတိထားဖုိ႔ လုိအပ္တာပါ။ အိမ္ရွင္အပ်ဳိႀကီးလုိ ကုိယ္နဲ႔မ ဆုိင္ဘဲ ေၾကာင္မေလးကုိ ကုိယ္နဲ႔အတူ အိပ္ေစတာဟာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ဒီလုိပါပဲ ကုိယ္ နဲ႔မဆုိင္တာမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းအားျဖင့္ ကူညီမႈကုိ ေပးႏုိင္တာမ်ဳိးကုိလည္း ျဖစ္ေစရပါမယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း မေကာင္းတဲ့ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးေတြ ျဖစ္သြားႏုိင္တာမုိ႔ ပါ။ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေနာ္။ )

ေမာင္မင္းစုိး

ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ မွာတမ္း

အမွတ္စဥ္(၇)

တစ္ခါက အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး စႀကၤန္ေလွ်ာက္ ေနေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ေန႔စဥ္လုပ္ရပ္ေပါ့။ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ရင္း သတၱ၀ါေတြအတြက္ က်န္းမာေစဖုိ႔၊ ခ်မ္းသာေစဖုိ႔ဆုိၿပီး ေမတၱာတရားေတြ ပြားမ်ားပုိ႔သေလ့ရွိတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကုိင္ရင္းငယ္ေလးႏွစ္ပါးဟာ တစ္ပါးကုိ တစ္ပါး စေနာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ပါးေနာက္ကုိ တစ္ပါးကလုိက္တာ၊ အဲဒီစႀကၤန္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ အရွိန္ နဲ႔ေျပးလာတဲ့ အဟုန္နဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ၀င္တုိက္လိုက္တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း အဲဒီေန ရာပဲ လဲက်သြားတယ္။ ကုိရင္ေလးလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ရြ႕ံရြံ႔႕ျဖစ္သြားၿပီး မင္တက္မိေန ရင္း အဲဒီေဘးမွာ မတုန္မလႈပ္ ရပ္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေဘးနားမွာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ထူမၿပီး ေက်ာင္းေပၚကုိ ေပြ႕ခ်ီလာခဲ့တယ္။ ဒဏ္ရာ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္သြားတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ခံ လိုက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဘးနားကျပဳစုေနတဲ့ ရဟန္းက အဲဒီကုိရင္ႏွစ္ပါးကုိ အေခၚ ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီး ၾကားသြားတယ္။

“ကုိယ္ေတာ္ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ကုိရင္ေလးေတြကို မရုိက္နဲ႔ေနာ္။ သူတုိ႔ ရည္ရြယ္ ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ငါ့ကုိ ၀င္တုိက္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ကုိရင္ေလးေတြက ငယ္ေသးတယ္။ လူငယ္ ဆုိတာ ကေလးပဲေလ၊ ေဆာ့ခ်င္မွာေပါ့၊ ေဆာ့ပါေစ၊ မရုိက္ပါနဲ႔ မေခၚခုိင္းပါနဲ႔ အသာအ ယာေနပါေစ၊ သူတုိ႔လည္း ေနာက္ဆုိ ေဆာ့ေတာ့မွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူငယ္သဘာ၀ ေဆာ့တာမ်ဳိးကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ရမယ္၊ ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလုိပဲ ေဆာ့ခဲ့ၾကတာပဲ” ဆရာေတာ္ႀကီး တားျမစ္တာေၾကာင့္ လက္ေထာက္ဘုန္းႀကီး လည္း ကုိရင္ေလးေတြကုိ မရုိက္ဘဲ အသာထားလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကုိရင္ေလးေတြဟာ မေဆာ့ရဲၾကေတာ့၊ ဘယ္ေန႔မ်ား သူတုိ႔ကို အျပစ္ေပးမလဲဆုိတဲ့ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေနေနခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းျပင္ကုိ သိပ္မထြက္ရဲဘူးေပါ့။ ဒါကုိ သိေတာ့ လက္ေထာက္ဘုန္းႀကီးလည္း ကုိရင္ေလးေတြကုိ အသာအယာ သတိေပး တာေတြ လုပ္ရတယ္။ ေနာက္မလုပ္နဲ႔ဆုိတဲ့ သေဘာေျပာဆုိ ဆုံးမလုိက္ေတာ့မွ ကုိရင္ ေလးလည္း လူေတာျပန္တုိးရဲေတာ့တယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း အဲဒီေန႔ကစၿပီး အိပ္ရာထဲလဲသြားတာ ျပန္မထႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလုိ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ေခၚေစၿပီး ၾသ၀ါဒေပး ခဲ့လုိက္တယ္။ ဒီၾသ၀ါဒေပးၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာတယ္။

“ဦးဇင္းတုိ႔၊ တပည့္ေတာ္လည္း ေရွး၀ဋ္ေကၽြးရွိလုိ႔ အခုလုိ ခံရတာပါ၊ ဒါကေတာ့ ၀ဋ္ရွိရင္ ဘုရားရွင္ေတာင္ ေနာက္ဆုံး၀ိပါက္ေတာ္ ၁၂ပါးဆုိတာ ရွိခဲ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါမရွိ တဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကုိ စည္ပင္ျပန္႔ပြားေအာင္၊ တုိးတက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရစ္ၾကပါ။ အထူးသျဖင့္မွာခ်င္တာကေတာ့ ကုိရင္ေလးေတြကုိ ပုိမုိၿပီးေတာ့ ေမြး ၾကပါ၊ ဂရုစုိက္ၾကပါ၊ ဟုိ ေဆာ့တဲ့ကုိရင္ႏွစ္ပါးကုိလည္း ငါမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေက်ာင္းတုိက္ကေန ႏွင္ထုတ္မပစ္လုိက္ပါနဲ႔၊ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးဖုိ႔ ဦးဇင္းတုိ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီကုိရင္ေလးေတြလည္း ငါလုိပဲ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကမွာ” ဒါကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မမူခင္ ေနာက္ဆုံးမွာ သြားတဲ့ ၾသ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ­

ဒီလုိနဲ႔ ကုိရင္ေလးေတြလည္း ေနာင္တရၿပီးေတာ့ မေဆာ့ဘဲ စာေတြကုိ သူမ်ားေတြ နဲ႔မတူေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေအာင္ျမင္မႈေတြ အလီလီေဆာင္းသြားႏုိင္ခဲ့ တယ္။ သူတုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ပဲြေတြလုပ္ေပးၾကတယ္။ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ ရဟန္းဘ၀ျဖစ္၊ အဲဒီကေနတဆင့္ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးမွာ ဦးေဆာင္ၾကရတဲ့ အခန္းက႑ေတြမွာ ပါ၀င္လာခဲ့ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ ဆရာေတာ္ႀကီးမရွိေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ရည္စူးၿပီးေတာ့ ႏွစ္စဥ္ပဲ ပူေဇာ္ပဲြႀကီးေတြ လုပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။

((( ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ နားေထာင္လုိက္ရတာ။ ေမာသြား ၿပီးထင္တယ္။ ဘာေတြ သခၤန္းစာရလုိက္လည္းေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ခ်င္း ကုိယ္ရရွိလုိက္တဲ့ သခၤန္းစာေလးေတြ ေျပာျပပါ။

ေမာင္ျဖဴ- ဆရာေတာ္ႀကီးလုိ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနထိုင္သြားဖုိ႔နဲ႔ ခႏၱီတရားလက္ ကုိင္ ထားသြားရမယ္ဆုိတာ သိလုိက္ပါတယ္။

ေမာင္ေကာင္း- ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ေမတၱာတင္ ႀကီးတာမဟုတ္ဘူး၊ ကေလးသူ ငယ္ေတြအေပၚမွာလည္း နားလည္မႈနဲ႔ ကေလးသူငယ္ရဲ႕တန္ဖုိးကုိ ေကာင္းမြန္စြာ နားလည္ၿပီး ကေလးေတြကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရမယ္ဆုိတာ သိလုိက္ရပါတယ္။

ေမာင္တင့္- ကေလးေတြကလည္း ဆရာေတာ္ႀကီး သေဘာထားႀကီးသလုိ ေဆာ့ ခုိင္းခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ အမ်ားသူငါကုိ မထိခိုက္ေအာင္၊ ေဆာ့ကစားသင့္သလုိ ထင္ပါ တယ္။

ေမာင္ျမင့္- ကေလးေတြဆုိေပမယ့္ ေနာင္တရကာ သူတုိ႔ ေနာင္ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ ဆုိၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္ရုံတင္မကဘဲ ေက်းဇူးသိတဲ့အေနနဲ႔၊ အထူးသျဖင့္ မိမိဆရာသမားကုိ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ပူေဇာ္ပဲြေတြ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့အထိ လုပ္ခဲ့တာဟာ၊ ေက်းဇူးတရားရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ နားလည္လုိက္ပါတယ္။

မိငယ္- ၀ဋ္ေကၽြးရဲ႕ သေဘာကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘုရားေတာင္မွ မလြန္ဆန္ႏုိင္ ဘူးဆုိၿပီး ဆုံးမသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ေတာ့ တစ္ေန႔မေကာင္းတဲ့ အက်ဳိးကုိ (၀ဋ္လုိ႔ပဲဆုိဆုိ) ျပန္လည္ခံစားရမယ္ဆုိတာ သိလုိက္ရပါတယ္။

မိေအး- ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕အနီးအနားမွာ ျပဳစုတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကုိလည္း ေမ့ထားလုိ႔ မရပါဘူး၊ တကယ္လုိ႔သာ သူဟာ ဆရာေတာ္ႀကီး မသိေအာင္ ကုိရင္ေလးေတြကုိ ရုိက္ႏွက္ဆုံးမမယ္ဆုိရင္ ကုိရင္ေလးဟာ ေၾကာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းကေန ထြက္ေျပးတာ မ်ဳိးအထိ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕စကားကုိ ဦးဇင္းေတြအေနနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ တာဟာ ႀကီးသူေတြရဲ႕ဆုံးမမႈအတြက္ ရုိေသတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ေအး၊ ကေလးတုိ႔ေျပာတာေတြ အားလုံးက အမွန္ေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ့၊ ဦးဦးအေနနဲ႔ ဘာကုိမွ ထပ္ေလာင္းၿပီးေတာ့ မေျပာလုိေတာ့ပါဘူး။ ေက်းဇူးသိပါ၊ နားလည္ပါ၊ ခြင့္လႊတ္ ပါ၊ သိတဲ့အတုိင္း လုိက္နာပါ၊ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ပါလုိ႔ မွာၾကားရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္)))

ေမာင္မင္းစုိး

ဆုလာဘ္

အမွတ္စဥ္(၈)

တစ္ခါက ေမာင္တင့္ဆုိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ ကေလးက လိမ္မာေရး ခ်ားရွိသလုိ၊ စာလည္းေတာ္တဲ့လူငယ္ပါပဲ။ စာရိတၱဆုိတဲ့ ကုိယ္က်င့္တရားလည္း ကေလးနဲ႔ မတူေအာင္ကုိပဲေပါ့။ စိတ္ထားေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚမွာလည္း ေတာ္ ေတာ္ေလး ေကာင္းတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္မကဘူး။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကစၿပီး တစ္ေက်ာင္းလုံးက သူ႔ကုိခ်စ္ၾကတယ္။

ဒီဂုဏ္သတင္းေတြဟာ ေက်ာင္းကေနတဆင့္ တစ္ရြာလုံးအထိ သိရွိၿပီး၊ တစ္ရြာလုံး ကလည္း သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ သူက လူတာငယ္တာ လူမႈေရးကိစၥေတြမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်ဘူး။ ခ်ဳိသာတဲ့ အေျပာအဆုိကလည္း လူတုိင္းအတြက္ လက္ခံ ႏုိင္ေလာက္တဲ့ စကားလုံးေတြကုိ သုံးႏွႈံးတတ္သူ။

ဒီလုိနဲ႔ ေမာင္တင့္လည္း တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း အဆင့္(၁)ကေန ဘယ္ေတာ့မွ က် မသြားေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သလုိ ေအာင္ျမင္မႈေတြ အလီလီျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပညာရည္ခၽြန္ဆု ေတြကလည္း ႏွစ္စဥ္တုိ္င္းလုိလုိ ရခဲ့တယ္။ (၈)တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကသူေတြ က သားေလးအတြက္ ဒီႏွစ္ပထမဆုရရင္ သားလုိခ်င္တာ ဆုခ်မယ္ဆုိၿပီး ကတိျပဳထား လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္တင့္လည္း လုိခ်င္တာကုိ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး မရ ရေအာင္ႀကိဳး စားမယ္ဆုိၿပီး ႀကိဳးစားလုိက္တာ၊ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္လုိ ေအာင္ေဂဇက္လည္း ထြက္ေရာ သူေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အတုိင္း အဆင့္(၁)ေနရာကေန ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

“ အေမ၊ သားကုိ ေျပာထားခဲ့တဲ့အတုိင္းေနာ္၊  သားဒီႏွစ္လည္း အဆင့္(၁)နဲ႔ ေအာင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေမတုိ႔ ကတိအတုိင္း သားလုိခ်င္တာကုိ ၀ယ္ေပးရမယ္ေနာ္”

“အင္းပါ၊  ငါ့သားအလိမ္မာတုံးေလးရဲ႕၊ ကဲ့ ေျပာ သားက ဘာလုိခ်င္တာလဲ”

“သား ဆုိင္ကယ္လုိခ်င္တယ္”

ဒီလုိနဲ႔ အေမလုပ္တဲ့လူလည္း လူႀကီးဆုိေတာ့ ေျပာထားတဲ့ ကတိကုိလည္း မဖ်က္ ခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ညေရာက္ေတာ့ ေယာက္်ားလုပ္သူကုိ အက်ဳိး၊ အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ တယ္။ ဒီေတာ့ ေယာက္်ားလုပ္သူက သားကငယ္ေသးေတာ့ ဆုိက္ကယ္ကုိ မ၀ယ္ေပးသင့္ တဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အေမျဖစ္သူကလည္း သူကတိကုိ မဖ်က္ ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ယ္ေပးလုိက္မယ္ဆုိၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ သားလုိခ်င္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ ကုိ ၀ယ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဆုိင္ကယ္၀ယ္ေပးတဲ့ေန႔ကစၿပီး ဆိုင္ကယ္စီး သင္ရ၊ ဘာလုပ္ရနဲ႔ သားျဖစ္သူ လည္း အလုပ္ေတြ တသီတတန္းႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ မၾကာလုိက္ပါဘူး ဆုိင္ကယ္ စီးလည္း တတ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ရြာရုိးကုိးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေမလုပ္သူက ဆုိင္ကယ္ကုိ မစီးဘဲ သိမ္းထားဖုိ႔၊ ကုိးတန္း က အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပ၊ စာဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ မွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားလုပ္ တဲ့သူကေတာ့ ေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြကေနတဆင့္ ေနာက္ဆုံးေက်ာင္းကုိ လုံး၀မသြား ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ ရြာထဲမွာေတာ့ ဆုိးသြမ္းတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးအျဖစ္ နာမည္ဆုိးနဲ႔ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ရွိ သေရြ႕ပဲ ဟုိသြားလုိက္၊ ဒီသြားလုိက္ လုပ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ လင္မယားစကားမ်ားရာကေန ေနာက္ဆုံးအိမ္ ေထာင္ကဲြသြားတဲ့အထိ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ တက္သြားခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကဲြ သြားတယ္ဆုိတာ ေမာင္တင့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဘာသိ ဘာသာပဲေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အေဖလုပ္သူဟာ အိမ္ေပၚကေနဆင္းသြားခဲ့တာေၾကာင့္ မိခင္ ျဖစ္သူနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

သားျဖစ္သူရဲ႕ ျပႆနာေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ခုလုိလုိ ၾကားရ၊ ေျဖရွင္းရနဲ႔ မိခင္ ျဖစ္သူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ စိတ္ပန္း၊ လူပန္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူ ဟာ အိပ္ယာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲခဲ့ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မၾကာပါဘူး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေန ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။

မိခင္အေနနဲ႔ အိပ္ယာထဲလဲၿပီး ေနမေကာင္းဘူးဆုိေပမယ့္ သားျဖစ္သူကေတာ့ သူလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနခဲ့တာ။ ဂရုစုိက္ရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ မနက္မုိးမလင္းေသးဘူး ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ထြက္သြား၊ ညေနမွ ျပန္လာ။ ဒီလုိနဲ႔သာ အခ်ိန္ေတြကို ထုိးေကၽြးပစ္ခဲ့ လုိက္တယ္။ မိခင္ျဖစ္သူ ဆုံးသြားတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္တင့္ဟာ လက္ထိပ္္ႀကီးနဲ႔ မိခင္ အေလာင္းေဘးကုိ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္နဲ႔ ငုိေကၽြးေနခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က ေဘးနားကရြာတစ္ရြာကုိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားခဲ့တာ။ မထင္မွတ္ဘဲ လမ္းတစ္လမ္းက ထြက္လာတဲ့ ကေလးငယ္ကုိ တုိက္မိသြားခဲ့တယ္။ ဆုိင္ကယ္ကုိ အရမ္း ေမာင္းႏွင္မႈေတာ့ အရွိန္ကလည္း ျပင္းတာေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေလးဟာ ဒဏ္ရာအျပင္း အထန္ရရင္း အဲဒီေနရာမွာပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ေက်းရြာကလူေတြက ၀ုိင္းဖမ္းၿပီးေတာ့ ရဲကုိတုိင္ၾကားလုိက္တာ၊ ရဲလာဖမ္းျခင္းကုိ ခံလုိက္ရတယ္။ စခန္းကို မေခၚသြားခင္ သူ႔မိခင္ဆုံးတယ္ဆုိတာ သိလုိက္ရတာေၾကာင့္ သြားၾကည့္ဖုိ႔ ျပန္ခဲ့စဥ္မွာပဲ လက္ထိပ္ႀကီးနဲ႔ မိခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကုိ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရတယ္။

(((ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ ေျပာစရာမလုိေအာင္ကုိ သခၤန္းစာေတြ ရသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္မွာခ်င္တာကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တရားခံက ဘယ္သူလဲဆုိတာ သားသားတုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ၾက၊ ေနာက္ေန႔ ဦးဦးကုိ ဘယ္သူ တရားခံလည္းဆုိတာ ကုိယ္ျမင္သလုိ ေျပာၾက၊ တရားခံမွမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္ရရွိလုိက္တဲ့ သခၤန္းစာေလးေတြကုိလည္း ဟုိေန႔ကလုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေျပာျပၾကရမယ္ေနာ္၊ ကဲဒီေန႔ေတာ့ ဒီလာက္ပါပဲကြယ္)))

ေမာင္မင္းစုိး

မရွိေတာင္းတ ရွိေၾကာင္းၾက(ျဖစ္ရပ္မွန္)

အမွတ္စဥ္(၉)

တစ္ခါက ၿမိဳ႕နဲ႔အရမ္းေ၀းတဲ့ ေတာရြာေလးတစ္ရြာ ရွိခဲ့တယ္။ ေတာရြာဆုိေပမယ့္ ေခတ္မီတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာေလးေပါ့။ ၿမိဳ႕နဲ႔တာေ၀းတာ ၿမိဳ႕ရဲ႕အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ကုိရီးယား ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ လူငယ္ လူႀကီးအား လုံးလုိလုိဟာ ကုိရီးယားယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အႏုိင္ပုိင္းမႈေတြ ခံခဲ့ရတယ္ေပါ့။

ညေနမုိးခ်ဳပ္ ေက်းရြာထဲက မီးစက္ေလးေမာင္းၿပီဆုိရင္ေတာ့ တီဗီြရွိတဲ့အိမ္မွာ လူငယ္လူႀကီးမက်န္ အေျပးအလႊားသြားၿပီးေတာ့ ၾကည့္ၾကတယ္ေပါ့။ တစ္ခုေကာင္းတာ ကေတာ့ ကုိယ့္ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈေလးလည္း ရွိေနေသးတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ေတာင္ယာ လုပ္ကုိင္ၾကၿပီး ရရွိထားတဲ့ ေငြေလးေတြကုိ စုၿပီး အတန္အတင့္ရိွလာၿပီဆုိရင္ ရွင္မျပဳရ ေသးတဲ့ ကေလးေတြကုိ ရွင္ျပဳေပး၊ နားသေပးလုိတဲ့အတြက္ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ခဲ့ၾက တယ္။ ဒီအစဥ္အလာေတာ့ ရွိေနဆဲပါပဲ။

အဲဒီလုိ အလွဴအတန္းေလးရွိရင္ေတာ့ တစ္ရြာလုံး မီးခုိးတိတ္ပါပဲ။ အလွွဴအိမ္မွာပဲ ၀ုိင္းလုပ္၀ုိင္းစား စုေပါင္းညီညြတ္စြာနဲ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္ၾကတာ ေတာရြာေလးရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူေပါ့။ ဒီလုိ အလွဴပဲြႀကီးမတုိင္ခင္ တစ္ရက္၊ အလွဴအႀကိဳေန႔မွာ ေတာ့ ေရွးထုံးတမ္းစဥ္လာ အေမြအႏွစ္ကုိ ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ ရွင္ေလာင္းလွည့္ပဲြကုိ တစ္ရြာလုံး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းသည္း က်င္းပၾကတာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအတိပါပဲ။

ဒီေန႔ကေတာ့ ရြာရဲ့မယ္ေရြးပဲြလုိ႔ ဆုိရမယ့္ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ေတြကေတာ့ ေပၚျပဴ လာအျဖစ္ဆုံးပါပဲ။ အလွဆုံး အေခ်ာဆုံးေတြကုိ ေရြးျခယ္ၿပီးေတာ့ ကုိင္ခုိင္းတာဆုိေတာ့ ဒီပဲြဟာ သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ အခုေခတ္ အကယ္ဒမီး ဗန္းကုိင္ေတြထက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေရြးျခယ္မႈကုိ ခံလုိက္ရသူေတြ ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဒီပဲြဟာ အလွတင္ၿပိဳင္တာမဟုတ္ ဘူး၊ ရွိတာေလးေတြ ျခစ္ျခစ္ျခဳပ္ျခဳပ္ စုေစာင္းထားတဲ့ လက္၀တ္ရတနာေလးေတြကုိလည္း အေရာင္အေသြးစုံလင္ေအာင္ ၀တ္ၾကရင္း ၿပိဳင္ဆုိ္င္ၾကတဲ့ ပဲြလုိ႔ဆုိရမယ္ေပါ့။

တစ္ႏွစ္မွာေတာ့  ဦးဖုိးေအာင္တုိ႔ အလွဴပဲြက်င္းပျပဳလုပ္ပါတယ္။  ဒီေတာ့လည္း ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြက တရား၀င္ၿပိဳင္တာမဟုတ္ေပမယ့္၊ အတြင္းႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ဆုိင္တတ္တာဟာလည္း ရုိးရာတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေပါ့။ အဲ ဒီအလွဴပဲြမွာ ပစၥည္းဥစၥာႏြမ္းပါးေသာ္လည္း ဦးစံျမင့္ရဲ႕ သမီးဟာ ကြမ္းေတာင္ကုိင္အျဖစ္ အေရြးခံလုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူကလည္း အမ်ားသူငါလုိ ၀တ္ခ်င္တန္းခ်င္စိတ္ေလးေတြ ျဖစ္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ အေမလုပ္သူဟာ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့ အပ်ဳိႀကီး မညိဳထံသြားၿပီးေတာ့ လက္၀တ္ရတနာေတြ ငွားခဲ့လုိက္တယ္။

ရွင္ေလာင္လွည့္ပဲြေရာက္ေတာ့ ဦးစံျမင့္သမီးလည္း အမ်ားသူငါလုိ လွပတာထက္ ၀တ္လာတဲ့ ေရႊဆဲြႀကိဳးနဲ႔ အရမ္းကုိလုိက္ဖက္ၿပီး တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ရွိေနခဲ့တယ္။ ေရႊဆဲြ ႀကိဳးကုိလည္း ေပၚေအာင္၀တ္ဆင္ထားေတာ့ အမ်ားအေနနဲ႔ အလွထက္ ေရႊဆဲြႀကိဳးႀကီး ေပၚမွာ အာရုံစုိက္ၿပီး အၾကည့္ခံရတဲ့အထိေတာ့ သူမလည္း ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။

“သမီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိ္ေနတာလဲ” ညေနေစာင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္နဲ႔ ရွင္ေလာင္းလွည့္ ၿပီး ျပန္လာတဲ့ သမီးျဖစ္သူကုိ အေမလုပ္သူက ေမးလုိက္တယ္။

“သမီး ဆဲြႀကိဳးမရွိေတာ့ဘူး၊ က်က်န္ေနရစ္သလား မသိဘူး” ဆုိေတာ့ ဦးစံျမင့္တုိ႔ သားအဖတစ္ေတြဟာ တစ္အိမ္လုံး အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အပ်ဳိႀကီး မညိဳကုိ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ေခ်းငွားထားတဲ့ ေရႊဆဲြ ႀကိဳးႀကီးကို အစားျပန္လည္ေပးဖုိ႔အတြက္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တာ၊ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနတဲ့ လယ္ယာေျမေလးကုိ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီရြာေလးမွာေတာ့ စကားပုံဆန္ဆန္ စကားေလးတစ္လုံး တြင္က်န္ရစ္ ခဲ့တယ္။ အဲဒါေလးကေတာ့-

“ဖုိးေအာင္လွဴတာ၊ စံျမင့္ေျမျပဳတ္”တဲ့ေလ။ လွဴတာကေတာ့ ဦးဖုိးေအာင္ ဒါေပမယ့္ မဆီမဆုိင္ ဦးစံျမင့္ေျမျပဳတ္သြားခဲ့ရတာေပါ့။

အဲဒီညက အလွဴေအာင္ပဲြအထိမ္းအမွတ္ စစ္ကုိင္းမွာ သီတင္းသုံးေနထိုင္တဲ့ ဦးသု (ဦးသုမဂၤလ)ၾကြလာၿပီး တရားေဟာလုိက္တာ တစ္ရြာလုံး ဘယ္ေတာ့မွေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔ မရေတာ့တဲ့တရားပဲြႀကီး ျဖစ္သြားေရာ့တဲ့။ ဘာတရားေတြေဟာသြားတယ္ဆုိတာ ဦးဦးစုိး လည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။း ဒါေပမယ့္ တရားေခါင္းစဥ္ကေတာ့-

“ မရွိတာထက္၊ မသိတာခက္ ”ဆုိတဲ့ တရားေတာ္တဲ့။

(((ကဲ၊ သားသားတုိ႔ မီးမီးတုိ႔ ေျပာၾကပါဦး ဘာေတြသခၤန္းစာရသြားလည္းဆုိတာ၊ (ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရရွိလုိက္တဲ့ သခၤန္းစာေတြကုိ အကုန္လုံး တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ ျပန္ေျပာၾကတယ္)

ေအး ဟုတ္တယ္၊ သားသားမီးမီးတုိ႔ ေျပာတာအကုန္မွန္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဆုိ တာ တားဆီးလုိ႔မရေပမယ့္၊ ကုိယ့္ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေလးေတြကုိေတာ့ မကြယ္ ေပ်ာက္သြားရေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ဆုိတာ သားသားမီးမီးတုိ႔အထိ အားလုံးမွာ တာ၀န္ရွိတာ ေပါ့။ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း အခုဆုိ တဟုန္းထုိးစီးဆင္းလာေနခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြ မလုိက္ပါနဲ႔လုိ႔ ဦးဦးစုိး မေျပာလုိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈေလးကုိ ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွးမွိန္ေအာင္၊ ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ မလုပ္မိဘဲ၊ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္းတဲ့အေနနဲ႔ ထိန္းသိမ္းၾကပါလုိ႔ ဦးဦးစုိး မွာခ်င္တယ္။

ဂုဏ္တု ဂုဏ္ၿပိဳင္ဆုိတာ ေကာင္းတာရွိသလုိ၊ မေကာင္းတာလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာ အတန္းထဲမွာ မသိမသာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မထိခုိက္တဲ့ စာေတြကုိ အဆင့္(၁) ရေအာင္ ၿပိဳင္ဆုိက္တာမ်ဳိးကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္မွာမရွိတဲ့ ဥစၥာနဲ႔ မၿပိဳင္သင့္တာေတြကုိ မၿပိဳင္ၾကဖုိ႔လုိတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုိရင္ေတာ့ စံျမင့္ေျမျပဳတ္သလုိျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဆရာေတာ္ဦးသု ေဟာသြားတဲ့တရား လုိပါပဲ။ မရွိတာထက္ မသိတာခက္တယ္ဆုိတာ သားသားမီးမီးတုိ႔ ရင္ထဲအသည္းထဲ စဲြေန ေအာင္မွတ္ထားေပါ့၊ ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ)))

ေမာင္မင္းစုိး

အဘုိးအုိရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီး

အမွတ္စဥ္(၁၀)

တစ္ခါက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ အဘုိးအုိႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ အသက္ ရြယ္ႀကီးရင့္ေနေပမယ့္ သန္သန္မာမာပါပဲ။ ရပ္ေရး ရြာေရးမွာ ဦးေဆာင္သူအျဖစ္နဲ႔ လုပ္ ကုိင္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္တုန္းေပါ့။ သူ႔ကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားးက ခ်စ္လည္း ခ်စ္ၾကတယ္။ ေလးလည္း ေလးစားၾကတယ္။ ယုံလည္း ယုံၾကည္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ သိပ္မႀကိဳက္ၾကဘူး။ သူက လူမွန္ႀကီးလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္မဟုတ္သလုိ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆုိတာ နားမလည္ဘူး ေငါက္စရာရွိရင္ ေငါက္ပစ္ တတ္တဲ့အမူအက်င့္ ရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရြာေရးမွာေတာ့ သူမပါရင္မၿပီးပါဘူး။ နည္းနည္းတယူသန္တဲ့လူျဖစ္ေပ မယ့္ ေနာက္ဆုံး အရာရာဟာ သူဆုံးျဖတ္ခ်က္အေပၚမွာပဲ မူတည္ၿပီးေတာ့ ၿပီးလုိက္ၾကတာ ပါပဲ။ မွန္တုိင္းလည္းမေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ မွန္မယ္ထင္ရင္ ဘာကုိမွ ေၾကာက္ရြ႕ံေနတာမ်ဳိး၊ ေနာက္ဆုတ္လုိက္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ေရွ႕ကုိပဲ တည့္တည့္မတ္မတ္ ဆက္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ အမူအက်င့္ရွိတယ္။

တစ္ရက္ ရြာထဲမွာ နာေရးကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အျခားသူေတြနဲ႔ သူနဲ႔ အယူအဆမတုိက္ဆုိင္ဘဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ မွန္တယ္ထင္တဲ့ အတြက္ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အေလ်ာ့မေပးဘဲ သူ႔အယူအဆတုိင္း လုပ္ဖုိ႔ကိုပဲ ေျပာဆုိတင္သြင္းခဲ့တယ္။

ျပႆနာက အႀကီးအက်ယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕တက္ၿပီးေဆးကုတဲ့ လူနာတစ္ ေယာက္ဟာ ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီဆုိေတာ့ အိမ္ကုိျပန္သယ္လာစဥ္မွာ လမ္းမွာပဲေသဆုံးသြား ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလူေသေကာင္ကုိ ရြာသားေတြက ရြာထဲကုိ မသြင္းေစခ်င္ဘူး။ ရြာအ ျပင္ဘက္မွာပဲ တဲထုိးၿပီး ထားဖုိ႔ကိစၥပါပဲ။ သူကေတာ့ ဒီအယူစဲြေတြ ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ အားလုံး ဟာ ဒီလမ္းကုိ သြားၾကမွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လူနာရွင္ေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ သူ႔အိမ္မွာပဲ ထားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံး သူပဲ ရႈံးနိမ့္သြားၿပီး ရြာထဲမသြင္းဘဲ ရြာျပင္ဘက္က လယ္ကြက္ထဲမွာပဲ တဲထုိးဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ လုိက္ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူ႔အိမ္ထဲကေန မထြက္ေတာ့ဘူး။ လူမႈေရးေတြမွာလဲ ဘာမွ၀င္ မစြပ္ဖက္ေတာ့ဘူး။ ဦးေဆာင္သူအျဖစ္လည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သာေရးျဖစ္ျဖစ္၊ နာေရးျဖစ္ ျဖစ္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲကျဖစ္တာေတာင္ သူမသြားခဲ့ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခုျဖစ္လုိ႔ ေရွးမွီ ေနာက္မွီနဲ႔ စပ္စပ္စုစုသိတာကလည္း သူပဲရွိေတာ့ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ သူ႔ကုိ သြားၿပီး တုိင္ပင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ တစ္ခြန္းတေလမွေတာင္ မဟေတာ့ဘူး။ ဒီလုိပဲ ျပန္ျပန္သြားခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မရမွန္းလည္းသိေတာ့ သူ႔ဆီကုိ ဘယ္သူမွ မသြားခဲ့ၾကဘူး။ ဘာ ကုိမွလည္း မတုိင္ပင္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ေနလာလုိက္တာ တစ္ေန႔ အဲဒီအဘုိးအုိ အႀကီးအက်ယ္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက ဘယ္သူကမွ သူ႔ဆီကုိသြားၿပီးေတာ့ လူနာေမးတာမ်ဳိး မလုပ္ျဖစ္ ခဲ့ၾကဘူး။ ေဆးမီွး တုိေလးနဲ႔ ကုေနေပမယ့္ မရေတာ့ဘဲ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ခရီးဟာလည္း အရမ္းကုိပဲ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ လိုက္ဖုိ႔တဲ့သူ အရမ္းနည္း ပါးသြားခဲ့တယ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲက မကင္းရာ မကင္း ေၾကာင္းေလာက္ပဲ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးေလးကုိ လိုက္ပုိ႔ခဲ့တယ္။

“ဒီေလာက္ တယူသန္တဲ့လူႀကီး ေသသြားတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဟုိေနရာ သူေနရာ သူမပါရင္ မၿပီးသလုိလုိန႔ဲ၊ တကယ့္ လူ႔ဂြစာႀကီးပါ” ဒီလုိေျပာ ဆုိခဲ့ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူ႔ကို တကယ့္လူႀကီး လူေကာင္းအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။

“တကယ္ေတာ့ သူဟာ ရပ္ရြာရဲ႕ မရွိမျဖစ္လူတစ္ေယာက္ပါ၊ ေနာက္ဆုံးျဖစ္သြား တဲ့ ကိစၥကလည္း ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ လူေတြကုိက အလုိက္မသိတာပါ၊  သူဟာ သာေရး နာေရးကိစၥတုိင္းမွာ ဘာအက်ဳိးမွ ငဲ့ကြက္မႈမရွိဘဲ တကယ့္ကို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ကူညီတဲ့ လူမ်ဳိးပါ၊ သူ႔ေလာက္ တကယ္စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္တဲ့လူမ်ဳိး၊ ေစတနာပါပါ လုပ္ေဆာင္တဲ့လူမ်ဳိး ရွိလုိ႔လား” ဒီလုိပဲ သူမရွိေတာ့မွ သူ႔ဘက္ကေန ရပ္တည္တဲ့ လူအခ်ဳိ႕လည္း ရွိပါတယ္။

အဘုိးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးဟာ တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကဲြ စရာေကာင္းပါ တယ္။

(((ကဲ သားသားမီးမီးတုိ႔ေရ၊ ဒီတစ္ခါ ဦးဦးစုိး ဒီအေၾကာင္းအရာေလးနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီးေတာ့ အဖဲြ႕ႏွစ္ခု ခဲြပါတယ္။ အဖဲြ႕(၁)က တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကားသပေတးေန႔မွာ ေမြးတဲ့ သား သားမီးမီးတုိ႔က အဘုိးႀကီးဘက္ကေန ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ ေျပာရမယ္။

အဖဲြ႕(၂)က ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေမြးတဲ့ သားသားမီးမီးတုိ႔က ရြာသားေတြဘက္ကေန ရပ္တည္ၿပီး ေျပာၾကရမယ္။

အဖဲြ႕(၁) တကယ္ေတာ့ အဖုိးႀကီးက တစ္သက္လုံးသူမ်ားအက်ဳိးကုိ သယ္ပုိး ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ။ ဒါကုိ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ အဖုိးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကုိေတာင္ လုိက္မပုိ႔ဘူး ဆုိေတာ့ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ဆုိေပမယ့္ ရြာသားေတြအေနနဲ႔ မေကာင္းဘူး၊ တရားမွ် တမႈမရွိဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက သူမွားတယ္လုိ႔ ရြာသားေတြထင္တဲ့ ဒီကိစၥကလည္း ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေဖ်ာက္တာမွမဟုတ္တာ၊ သူေျပာသလုိ မေကာင္းတဲ့အစဲြအလန္းမ်ဳိးေတြရွိ ေနတာကုိေတာ့ ေဖ်ာက္သင့္ရင္ ေဖ်ာက္ရမယ္လုိ႔ထင္တယ္။

ေနာက္ တခ်ဳိ႕ရြာသားေတြက မျပတ္သားဘူး၊ သတၱိမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိ ေတာ့ အဖုိးရွိတုန္းက ဘာမွသြားၿပီး ကူညီတာမ်ဳိးမလုပ္၊ ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ လုိက္ပုိ႔တာမ်ဳိး ေတာင္ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ေသၿပီးသြားမွ အဖုိးႀကီးေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးတာဟာလည္း သိပ္ၿပီး မမိုက္ဘူး။

မွန္တုိင္းမေကာင္းဘူးဆုိတာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္တယ္ထင္ရင္ေတာ့ အဖုိးႀကီးလုိ ရဲ၀့ံစြာေဆာင္ရြက္ရမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သူလုပ္ခဲ့ တဲ့လုပ္ရပ္ဟာ လူ႔ဂြစာႀကီးလုိ႔ဆုိေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္လုိ႔ရတဲ့ အမွန္တရားလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အဖဲြ႕(၂) အမ်ားညီရင္ ဤကုိ ကၽြဲဖတ္-ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ အမ်ားညီေနဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥဟာ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေရွးရုိးစဲြစဲြ မစဲြစဲြအမ်ား ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ လက္ခံႏုိင္ရမယ္။ တစ္ရြာလုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရြာသားေတြ မမွားပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး အဖုိးႀကီးက သူတုိ႔ေျပာသလုိ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး လုပ္တယ္ဆုိတာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တယူသန္တာႀကီးက သူ႔ဘ၀ကုိ ရုိက္ခ်ဳိးခံလုိက္ရသလုိျဖစ္တာ ပါ။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေမတၱာစိတ္ေလးထားၿပီး အမ်ားနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ဆက္ ဆံမယ္၊ ျပဳျပင္မယ္၊ ေနထုိင္မယ္ဆုိရင္ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ဟာ ဒီေလာက္ႀကီး အထီး က်န္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါစဲြဆုိတဲ့ အတၱႀကီးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ အဘုိးႀကီးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက သူတုိ႔ သတိမထားလုိ႔ပါ၊ တကယ္ေတာ့ ရြာသားေတြဟာ အဖုိးႀကီးကုိ သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ ျပႆနာေလးေတြျဖစ္တုိင္ သြားၿပီး တုိင္ပင္ပါတယ္။ ဒါကုိ သူက ဘာမွျပန္မေျဖတာဟာ စိတ္ထားေသးသိမ္တာၾကပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အဖုိး ႀကီးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပါပဲ။

(အင္း သားသားမီးမီးတုိ႔ ေျပာတာ ႏွစ္ဖဲြ႕လုံး မွန္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သားသားမီးမီး တုိ႔ အေတြးေလးေတြ ပိုရေစခ်င္လုိ႔ အခုလုိ႔ ႏွစ္ဖဲြ႕ခဲြလုိက္တာပါ။ အဲဒီ မတူညီတဲ့ အခ်က္ ေတြကုိ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ ေျဖရွင္းတတ္ရမယ္။ ဘာအလုပ္ကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ပုိမုိ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္တုိင္း အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ကုိ ရွာပါ၊ ေနာက္ၿပီး စုေပါင္း ေျဖရွင္းပါလုိ႔ ဦးဦးစုိး တုိက္တြန္းစကားဆုိ လုိက္ရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ္ၾကရေအာင္)))

ေမာင္မင္းစုိး

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး ေျပပါေစ

အမွတ္စဥ္(၁၁)

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ အပ်ဳိႀကီးမျမတင္ဆုိၿပီး ရွိတယ္။ သူက ဆင္းရဲေပမယ့္ သေဘာထားေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြကို အရမ္းခ်စ္တတ္တာ။ ကေလးေတြက လည္း သူ႔ကိုခ်စ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ဆုိရင္ သူမစားရရင္ေနပါေစ၊ စားစရာရွိ တုိင္းလုိလုိ ေကၽြးပစ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ေလးပါပဲ။

အဲဒီလိုစားရမွန္းသိေတာ့ ကေလးေတြအေနနဲ႔လည္း တစ္ေယာက္မဟုတ္၊ တစ္ ေယာက္ သူ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနေလ့ရွိတယ္။ ေတာကုိသြားၿပီး ႏြားေက်ာင္းတာမ်ဳိးျဖစ္ေနေပ မယ့္ ကေလးေတြကေတာ့ သူအလာထိ သူ႔အိမ္ေအာက္မွာ ေဆာ့ကစားေနေလ့ရွိတယ္။ အင္း ကေလးထိမ္းတဲ့ ေဂဟာေလးလုိျဖစ္ေနေတာ့ ကေလးမိဘေတြကလည္း အပ်ဳိႀကီးမျမ တင္အိမ္ဆုိရင္ ဘာမွမေျပာၾကဘဲ လႊတ္ထားလုိက္ၾကတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားအေဟာင္းအႏြမ္းေလး ကို ၀တ္လုိ႔ အပ်ဳိႀကီးမျမတင္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အပ်ဳိႀကီးကလည္း ရွိတဲ့အစား အစာေလးျဖစ္တဲ့ ထန္လ်က္ခဲေလးကုိ ေကၽြးလုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္နဲ႔ စကားေလးေတြ ေျပာေနခဲ့တယ္။

“ငါ့တူ၊ မင့္အ၀တ္စားေလးေတြကလည္း ေဟာင္းရုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ ၿပဲစုပ္ေနၿပီးေနာ္ မင့္အေမက ၀ယ္မေပးဘူးလား၊ အိမ္ကို အသစ္၀ယ္ခုိင္းဦးေလ”

“အိမ္က ၀ယ္စရာမရွိဘူးဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ ၀ယ္မေပးဘူး”

“ေအာ္ အဲဒီလုိလား၊ ဒါဆုိရင္လည္း အိမ္က ၀ယ္မေပးရင္ ငါ၀ယ္ေပးမွာေပါ့၊ ခဏ ေတာ့ေစာင့္ေနာ္၊ ထီထုိးလုိ႔ ထီေပါက္ရင္ ၀ယ္ေပးမယ္ ၾကားလား”

အဲဒီကေလးငယ္ဟာ အပ်ဳိးႀကီး၀ယ္ေပးမယ့္ အ၀တ္အစားသစ္ေလးေတြကုိ ေန႔စဥ္ နဲ႔အမွ် စိတ္ထဲက ၀တ္ၾကည့္မိတာမ်ဳိး၊ သူ႔ကုိသူ အ၀တ္သစ္ေလးေတြနဲ႔ လွပေနတာမ်ဳိး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အ၀တ္သစ္ေလး၀တ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားတာမ်ဳိး၊ အလွဴ အတန္းသြားရတာမ်ဳိး စသျဖင့္ ေတြးရင္းေတြးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ အပ်ဳိးႀကီးကေတာ့ တစ္ခါေျပာၿပီး ၿပီးသြားတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ထီသည္ ဆုိတာလည္း သူ႔ရြာကုိ လာၿပီး ေရာင္းတာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး၊ ထီဆုိတာ ၾကားဖူးရုံပဲၾကား ဖူးတာပါ၊ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေစ်းသည္ႀကီးေတြ ကုန္ေရာင္း ကုန္၀ယ္သြားေပမယ့္လည္း ထီလက္ မွတ္ဆုိတာ မွာရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ ဆုိေတာ့ သူကေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ အဲဒီကေလးငယ္လည္း ေန႔တိုင္းလုိလုိ အပ်ဳိႀကီးမျမတင္ရဲ႕ အိမ္ကို မနက္ မုိးမလင္းေသးဘူး ေရာက္ေရာက္ေနတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ သြားေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္မလာ၊ တစ္လလည္း ျဖစ္မလာ၊ တစ္ႏွစ္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ သေဘာ ေကာင္းတဲ့ အပ်ဳိႀကီးမျမင္တင္ဟာ ၀ယ္ေပးလိမ့္မယ္ဆုိတာ လုံး၀အခုိင္အမာကုိပဲ ယုံ ၾကည္ေနခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ ထီဆုိတာကိုလည္း ျမန္ျမန္ေပါက္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိ တယ္ေပါ့။

တစ္ရက္ေတာ့ ေတာထဲသြားရင္း အပ်ဳိႀကီးမျမတင္ ပုိးထိတယ္။ ပုိးထိတယ္ဆုိတာ ေျမြဆုိးကုိက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေဆးရုံကုိ အျမန္ပုိ႔ၾကတယ္။ ေျမြဆိပ္ကလည္း အရမ္းကို ျမန္ တယ္။ တစ္ကုိယ္လုံးလုိလုိ ျပန္႔ႏွံ႔ၿပီးေတာ့ မည္းေနခဲ့တယ္။ တစ္ရြာလုံးလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားတယ္။ မျမတင္ ပုိးထိတယ္ဆုိတာကုိ လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ စိတ္ပူေနၾကေပမယ့္ ကေလးေတြကေတာ့ မျမတင္ဆုိတဲ့ အသံၾကားေနရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာေပါ့။

မျမတင္ေဆးရုံကုိသြားတာ ႏွစ္ရက္ေနတဲ့အထိ ျပန္မေရာက္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကလည္း သူ႔မိဘေတြကို ေမးၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕သြားတယ္ပဲ ကေလးေတြကို ေျပာၾကေတာ့ ကေလးေတြလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕သြား တယ္ဆုိတဲ့ အသံကုိေတာ့ ခုနကထီေပါက္ရင္ အ၀တ္အစားအသစ္ ၀ယ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ကေလးကေတာ့ အေပ်ာ္ဆုံးပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သူ႔အတြက္ အ၀တ္အစား တက္၀ယ္တယ္လုိ႔ ထင္တာကုိး။

ေနာက္ေန႔ မျမတင္ျပန္လာၿပီဆုိေတာ့ ကေလးေတြ အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြကေတာ့ ၀မ္းနည္းေက်ကဲြေနခဲ့ၾကတယ္။

((( သားသားမီးမီးတုိ႔ ဦးဦးစိုးေတာ့ ဒီပုံျပင္ေလးေျပာၿပီး ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ မေကာင္းဘူးေပါ့၊ ဒါေလးက ဦးဦးစုိးကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ပုံျပင္ေလးပါ။ အခု သားသား မီးမီးတုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ အရင္ေန႔ကလုိ ဦးဦးစိုး တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖစ္ မေနဘူးဆုိတာ သတိထားမိၾကတယ္မဟုတ္လား။

ဒီလုိပါပဲ၊ ဦးဦးစုိးက အဲဒီတုန္းက အ၀တ္သစ္ေလးရလိမ့္ႏုိးႏုိးနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေပါ့၊ အခုအထိလည္း တစ္ေန႔က်ရင္ အ၀တ္သစ္ေလး ၀ယ္ေပးမလား ဆုိတာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး ေျပသြားဖုိ႔ကုိေတာ့ ဦးဦးစိုးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ဂရုတစုိက္နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ပစ္ၾကည့္တယ္။ ထူးဆန္တယ္ အခုထိ မေျပႏုိင္ေသးဘူး၊ ဒါေလးကုိေတာ့ သားသားမီးမီးတုိ႔ကို ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးလုိ ပါဘူး၊ ေနာက္ သားသားမီးမီးတုိ႔ဆီကေနလည္း ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေတာင္းလုိပါဘူး)))

ေမာင္မင္းစုိး