ေလာဘဆုိတာကေတာ့ လုိခ်င္မႈ၊ တက္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈလုိ႔ ဘာသာျပန္ၾကပါတယ္။
ပုထုဇဥ္တုိင္းကေတာ့ ဒီေလာဘနဲ႔ မကင္းႏုိင္ပါဘူး။ လုိခ်င္စရာေတြ႕ရင္ေတာ့
လုိခ်င္မိၾကပါတယ္။ ဒါက အထူးအဆန္းေတာ့လည္း မဟုတ္ ပါဘူး။ ဘာက
ထူးဆန္းတာလဲဆုိေတာ့ လုိခ်င္မႈကုိ အေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့
ရယူလုိက္တဲ့လုပ္ေဆာင္ပုံ၊ နည္းကပဲ ထူးဆန္းသြားျခင္းပါပဲ။ ထူးဆန္းတယ္ဆုိတာ
ပုံမွန္အေနအထားကေန ေသြဖီသြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါထက္ဆုိရ ရင္
မတရားသျဖင့္ လုိခ်င္မႈ၊ တက္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈကေနတဆင့္ ယုတ္ညံ့တဲ့အထိ
ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ထုိက္တန္တဲ့လုပ္အားခကုိ လုိခ်င္မိတာမ်ဳိးကေတာ့ ေလာဘရယ္လုိ႔
မဆုိလုိပါဘူး။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ အေခ်ာင္ ရလုိမႈေၾကာင့္ ေလာဘရဲ႕ ဆဲြငင္အားကုိ
မတြန္းလွန္ႏုိင္ဘဲ သူတစ္ပါး မ်က္ရည္က်မွ ရရွိျခင္းမ်ဳိးကေတာ့ ယုတ္မာ တဲ့
ေလာဘအၾကမ္းစားျဖစ္ပါတယ္။ အထက္ကဆုိခဲ့သလုိပါပဲ လူတုိင္းကေတာ့
ေလာဘနဲ႔မကင္းႏုိင္ပါဘူး။ အထူး သျဖင့္ေတာ့ ပုထုဇဥ္တုိင္းဟာ
ေလာဘနဲ႔အသက္ရွင္ေနခဲ့ၾကျခင္းလည္
ကုိယ္နဲ႔ထုိက္တန္တာမ်ဳိးပဲ ရတတ္တယ္ဆုိတာမ်ဳိးကုိလည္း ေမ့ထားလုိ႔
မရပါဘူး။ ထုိက္တန္မႈဆုိတာ ဘာလဲ။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ပဲ
တုိင္းတာရမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ့္ကုိ ေစတနာပါပါနဲ႔၊ လုပ္ေဆာင္ ၿပီးတဲ့ေနာက္
သူရရွိလုိက္တဲ့ ရလဒ္ဟာ မမွ်တရင္၊ မညီမွ်ရင္ေတာ့ မထုိက္တန္ပါဘူး။
ထုိက္တန္ေအာင္ သူရရွိ သြားမွသာ လုပ္ေဆာင္မႈဟာ ပိုမိုၿပီးေတာ့
ေတာက္ေျပာင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ခုနကေျပာသလုိ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ
အလကားအေခ်ာင္ရလုိတဲ့သေဘာနဲ႔ အာဏာေတြ၊ ပါဝါေတြသုံးၿပီးေတာ့
သူတစ္ပါးမ်က္ရည္က်မွ လုိက္ရ တာမ်ဳိးဟာ မထုိက္တန္ပါဘူး။ ဒါကုိ
သိထားရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္လည္း ဒီလုိမ်ဳိးရတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာမ်ဳိးဟာ မခုိင္
မာပါဘူး။ စုိးထိတ္မႈ၊ ေၾကာက္ရြ႕ံမႈ၊ မတရားမွန္းသိေနတဲ့ ေနာင္တတရားေတြ
လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ ရတာနဲ႔မကာဘဲ ႀကီးမားတဲ့ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြဆီကုိ
တြန္းပုိ႔ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီဘဝမွာ အက်ဳိးမေပးေတာင္ ေနာင္ဘဝေတြမွာ
အက်ဳိးသက္ေရာက္ မႈ ရွိလာပါလိမ့္မယ္။
ေလာဘကုိ အေတာမသတ္ႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ စကားေတြကုိ လူေတြတြင္တြင္က်ယ္က်ယ္
သုံးႏႈံးတတ္ၾကပါတယ္။ လူမွန္ရင္ေတာ့ စားဖုိ႔၊ ဝတ္ဖုိ႔၊ ေနထုိင္၊ လူမႈေရး၊
ပညာေရး၊ ဘာသာေရးစတဲ့ေနရာေတြမွာ အသုံးျပဳဖုိ႔အတြက္ ရွာေဖြၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိရွာေဖြတဲ့အခါမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာ
ရွာေဖြဖုိ႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ေငြရရင္ၿပီးေရာပုံစံနဲ႔ မလုပ္သင့္တာေတြ၊
မေရာင္းသင့္တာေတြ လုပ္ၿပီး၊ ေရာင္းၿပီး ရွာေဖြမယ္ဆုိရင္ ေငြေၾကးဘယ္္
ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံလာၿပီး ခ်မ္းသာၾ<ြကယ္ဝလာသည္ျဖစ္ပါေစ၊ အဲဒီလူရဲ႕
စိတ္ဟာခ်မ္းသာမေနဘူးဆုိတာပါပဲ။ ေလာဘရွိတာက အေၾကာင္းမဟုတ္၊ အဲဒီေလာဘကုိ
အေတာမတတ္ဘဲ ပုံေဖာ္ျခင္းကသာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔
သူရဲ႕ပုံရိပ္ပါပဲ။ ထုိက္တန္သေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ႏုိင္ဖုိ႔ဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ အေတာမသတ္ႏုိင္ဘဲ ရသမွ်ငါ့ဥစၥာပဲဆုိရင္ေတာ့
ဒုကၡေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဝိေဇၨာဒယဆရာေတာ္ႀကီး တရားေဟာေတာ့
အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကုိ ထည့္ေဟာသြားခဲ့ တဲ့အေၾကာင္းကုိ
ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔တရားပဲြမွာ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ထည့္ေဟာသြားခဲ့ပါတယ္။
အခု အဲဒါေလးကုိ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ေဖာက္သည္ခ်လုိပါတယ္။ ေလာဘရဲ႕
အေတာမသတ္ႏုိင္ပုံေလးပါပဲ။
တစ္ခါက လက္ညႇိဳးထုိးမလဲြေအာင္ ေျမယာပုိင္ဆုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
ဒီေလာက္ေျမေတြမ်ားေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ငွားၿပီး အခစားနဲ႔
လုပ္ကုိင္ခုိင္းပါတယ္။ ဒီထဲမွာ အလုပ္ကို ဇဲြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တကယ့္ကုိ
ကုိယ့္ေျမ ကုိယ့္ယာသေဘာထားၿပီး လုပ္ေပးတဲ့လူတစ္ေယာက္လည္း ပါပါတယ္။
သူေဌးႀကီးက အလုပ္သမားေတြကုိ အၿမဲတန္း အကဲခတ္ေလ့လာထားေတာ့ ဘယ္သူက
ဘယ္လုိဆုိတာ အားလုံး သိေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္ပဲ အလုပ္ ႀကိဳးစားတဲ့
စားရင္းငွားေလးကုိ ခ်ီးေျမႇာက္လုိတာေၾကာင့္ တစ္ရက္ အလုပ္သမားကုိ
ေခၚၿပီးေျပာပါတယ္။
''ေမာင္ရင္၊ ဘယ္ဆီၾကည့္ၾကည့္ ျမင္ေနရတဲ့ လယ္ယာေျမေတြဟာ လက္ညႇိဳးထုိးမလဲြ
ငါပုိင္ဆုိင္တယ္ဆုိတာ မင္းလည္း သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းကလည္း တကယ္ပဲ
အလုပ္ကုိႀကိဳးစားတယ္ဆုိတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္း ကုိ
ငါခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္ပါတယ္။ မင္းကို ငါပုိင္တဲ့ေျမေတြကုိ ခဲြေပးမယ္။
မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ယူႏုိင္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ဒီကေန မင္းေျပးပါ။
ႀကိဳက္သေလာက္ေျပးပါ။ မင္း အေျပးရပ္လိုက္တဲ့ေနရာအထိ မင္းပုိင္တဲ့
လယ္ယာေျမအျဖစ္ ငါေပးမယ္။ မင္းရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္မွ ရပ္ပါ။ ငါ့အေနနဲ႔
ဘယ္ေနရာဆုိတာ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ကဲ မင္းလုိခ်င္တဲ့ အတုိင္းအတာေရာက္တဲ့အထိ
စတင္ၿပီးေတာ့ ေျပးပါ'' လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီေတာ့ လူဆင္းရဲကလည္း သူပုိင္ဆုိင္ေတာ့မယ္ဆုိတာ သိတာေၾကာင့္
သူေျပးႏုိင္သေလာက္ သူရမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေျပးပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေျပးလုိက္
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ ထပ္ေျပးလုိက္ နည္းေသးတယ္ထင္ၿပီး ေရွ႕
ဆက္ေျပးလုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အေမာဆုိ႔ၿပီးေတာ့ လဲက်သြားခဲ့ပါတယ္။
လဲက်သြား႐ုံမဟုတ္ဘဲ ခဏေနေတာ့ အဲဒီ ေနရာေလးမွာပဲ အေမာေဖာက္ၿပီး
ေသသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူေဌးႀကီးလဲ ေသဆုံးသြားတဲ့ သူ႔ရဲ႕စားရင္းငွားေလးရဲ႕
အေလာင္းေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
သူက ေသသြားတဲ့ သူ႔အလုပ္ကြၽန္ျဖစ္တဲ့ စာရင္းငွားေလး မၾကားႏုိင္ေပမယ့္
စကားေလး တစ္ခြန္းကုိ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
''ငါကေတာ့ မင္းလုိခ်င္သေလာက္ ေပးမလုိ႔ဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းက
ေျခာက္ေပးေလာက္ပဲ ယူသြားႏုိင္တယ္။ မင္းက ဒီေျခာက္ေပေလာက္ပဲ
တန္တာပဲ''ဆုိၿပီး အျခားလူေတြကုိ တြင္းေလးတူးခုိင္းၿပီးေတာ့
ေျမျမႇပ္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူေတြဟာ ေလာဘေၾကာင့္ ရွာေဖြၾကပါတယ္။
ရွာေဖြၿပီးေတာ့ ဘာေတြယူသြားႏုိင္လဲဆုိေတာ့ ဘာမွ ယူမသြားႏိုိင္ပါဘူး။
ဒါကေတာ့ သူမွာပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ ႐ုပ္ဝတၴဳေတြကုိ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့
လူသားတုိင္းအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာၾ<ြကယ္ဝတဲ့၊ ဆင္းရဲတဲ့လူျဖစ္ေနပါေစ
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျခာက္ေပေလာက္ပဲ သူပုိင္ဆုိင္ရ ပါတယ္။ ဒါေတာင္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လုိေနရာမွာ မီးနဲ႔သၿဂႋဟ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ မပုိင္လုိက္ရပါဘူး။
တစ္ခုရွိတာက သူရဲ႕ကုိယ္က်င့္တရားေတြ၊ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကေတာ့
ေကာင္းရင္ေကာင္းသလုိ၊ မေကာင္းရင္ မေကာင္းသလုိ အက်ဳိးေပးခ်ိန္တန္ရင္
အက်ဳိးေပးဖုိ႔အတြက္ သူယူေဆာင္သြားႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္
ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပါခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဓမၼအျမင္နဲ႔ သုံးသပ္ျပသြားတာေလးလည္း
သိထားသင့္တဲ့အတြက္ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ေဖာက္သည္ ခ်လုိပါတယ္။
(၁) ဘဝဆုိတာ မေကာင္းတဲ့ဆီကုိ တြန္းပုိ႔တာ ခံေနရတာ။ အေျခအေနက
တည္ၿငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။
(၂) အဲဒီလုိတြန္းပုိ႔ ခံေနရတဲ့ မတည္ၿငိမ္တဲ့ ဘဝႀကီးမွာ ကာကြယ္ႏုိင္သူ
အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္သူ မရွိဘူး။ အကာ အကြယ္မဲ့ေနတယ္။
(၃) ဘဝႀကီးမွာ ပုိင္ဆုိင္တယ္ဆုိတာ တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ အားလုံးထားခဲ့ရမွာျဖစ္တယ္။
(၄) ဘဝႀကီးဟာ အၿမဲတမ္း လုိၿပီးေတာ့ ေနတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာင့္ရဲ
တင္းတိမ္တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။
(၅) တုိ႔ဟာ တဏွာရဲ႕ ကြၽန္ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလုိျမင္မွ၊
သုံးသပ္ဆင္ျခင္ႏုိင္မွ ဓမၼအျမင္နဲ႔ ျမင္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ လူသားဘဝေတြဟာ အၿမဲတမ္း လႈပ္ခတ္ေနတာ။ တည္ၿငိမ္ေနတယ္လုိ႔ကို
မရွိဘူး။ ဟုိမွာ၊ ဒီမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တန္းစီေနခဲ့တယ္။
အေၾကာင္းအရာေပါင္းစုံအေနနဲ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရင္ဆုိင္ေနခဲ့ရတယ္။
ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိ ၾကားတဲ့သတင္းေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ လႈပ္ခတ္မႈေတြကုိ
ထပ္မံၿပီးေတာ့ ေနာက္က်ဳသြား ေအာင္ေအာင္ လူသားေတြဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊
ေမာဟဆုိတဲ့ ကိေလသာဆုိးရည္ေတြကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သြန္းေလာင္း
ေနခဲ့ၿပီးေတာ့ ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္။
ျပန္အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္ရရင္ ပုထုဇဥ္လူသားတုိင္းဟာ
ေလာဘနဲ႔မကင္းႏုိင္တဲ့အတြက္ လုိခ်င္တာဟာ အျပစ္လုိ႔ မဆုိခ်င္ပါဘူး။
သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီလုိခ်င္မႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အခါမွာေတာ့
ေကာင္းမြန္တဲ့အေကာင္အထည္ ေဖာ္နည္းနဲ႔ ရယူႏုိင္ၿပီးေတာ့ ေလာဘကုိလည္း
အေတာသတ္ႏုိင္သူမ်ားျဖစ္ေစဖုိ႔ လူငယ္ေလးေတြကုိ အဓိကထားၿပီး ေတာ့
တုိက္တြန္းစကားဆုိလုိက္ရပါတယ္။
ေမာင္မင္းစုိး
အတဲြ ၂၊ အမွတ္ 16 2015
Myanmar Review ဂ်ာနယ္။
