မီဒီယာမ်ားကုိပဲ ေက်းဇူး တင္ရမည္လား။ ကဲ့ရဲ႕ ရမည္လား။ သတင္းေခတ္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ လူသားမ်ားလုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ကမၻာသုိ႔ျပန္ႏွံ႔သြားေနသည္။ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနေသာ ေဘာလုံးစတားမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အႏုပညာသည္မ်ား၊ အျခားေသာ အားကစားမ်ဳိးစုံမွ နာမည္ေက်ာ္မ်ား၊ သူတုိ႔၏လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ဒီေန႔ဘာလုပ္သည္၊ ဘယ္လုိေသာ အ႐ႈပ္ေတာ္ပုံမ်ားျဖင့္ သတင္းထြက္ေနသည္စသျဖင့္ ေနာက္ေန႔ ကမၻာ႔မီဒီယာမ်ား၏ ေခါင္းႀကီးစာမ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ ခုန္ျပန္တက္ေရာက္လာေနခဲ့သည္။ အထူးအားျဖင့္ စတားမ်ား၏ နာမည္ဆုိးမ်ားသည္ တဒဂၤအတြင္း မွာပင္ ေက်ာ္မေကာင္း၊ ၾကားမေကာင္းေအာင္ ထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ ကုိယ့္က်င့္သိကၡာျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ လူ႔အဖဲြ႕စည္း သည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ အေလးတမူ ထားတတ္ၾကသည္။ ထုိမွ အပုပ္နံမ်ား လွ်ံက်လာသည္ႏွင့္အမွ် အဆုိပါ လူ႔အဖဲြ႕စည္း၏ သားေကာင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ မုဆုိးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ မီဒီယာသမားအတြက္ လက္ဦးမႈတစ္ခုသုိ႔ ကူးေျပာင္းကာ ကမၻာ႔စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚသုိ႔ တခဏအတြင္းမွာပင္ ကူးစက္ထင္ေပၚလာေတာ့သည္။
ကုိယ့္က်င့္သိကၡာကုိ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ တန္ဖုိးထားတတ္သည္။ အက်င့္သီလေကာင္းသူကုိ အားလုံးက ေလးစား၊ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ၾကည္ညိဳၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္၏တန္ဖုိးကုိလည္း အဆုိပါကုိယ္က်င့္သီလျဖင့္ပင္ တုိင္းတာ တတ္ၾကသည္။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူမ်ားအေနျ
တဟုန္ထုိးဆုိသလုိ ႐ုပ္ဝတၴဳမ်ားသည္ ယေန႔သည္ မေန႔ကႏွင့္မတူေအာင္၊ မနက္ျဖန္သည္ ယေန႔ႏွင့္မတူေအာင္ အဆမတန္ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္။ ေျပာင္းလဲသည့္အေလ်ာက္လည္း မွီေအာင္လုိက္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္က်င့္တရား၊ အက်င့္သိကၡာ၊ စိတ္ဓာတ္မ်ားသည္ကား တအိအိဆုိသလုိ ၿပဳိဆင္းေနခဲ့သည္။ ဘာသာအသီးသီးသည္ သီလကုိအေလးထားသည္၊ ထုိ႔အတူ လူမ်ဳိးအသီးသီး၊ ႏုိင္ငံအသီးသီးသည္လည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာဆုိတဲ့ သီလကုိ အေလးထားသည္။ တန္ဖုိးထားသည္။ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္ ေလာကႀကီးကုိ ကယ္တင္ရန္လုိအပ္သည္။ ေလာကႀကီးသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးမ်ားကုိသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ လူတစ္ေယာက္၏ တန္ဖုိးကုိ တုိင္းတာရာဝယ္၊ စိတ္ထားျဖဴစင္မႈ၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေကာင္းမႈ၊ စာနာ နားလည္မႈ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားယုံၾကည္မႈ စေသာတန္ဖုိးမ်ားျဖင့္ တုိင္းတာတတ္ၾကသည္။ အသက္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ေစာင့္စည္းခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးစုံကုိလည္း ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးေပလိမ့္မည္။ အမွန္တရားကုိ ထုတ္ေဖာ္ရမည္ဆုိလွ်င္ ကုိယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိမည္၊ ကုိယ္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ေနတဲ့လူမ်ား ေကာင္းစားမည္ဆုိလွ်င္ အမ်ားက သူေတာ္ေကာင္းလုိ႔ သမုတ္ထားတဲ့ လူေတြပင္ မိမိ၏ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ထိန္းသိမ္းရန္ ခက္ၾကသည္။
ေလာကေဝါဟာရအရ ေျပာဆုိေနေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။ ေလာကမွာ သူေတာ္ေကာင္း၊ လူယုတ္မာဆုိၿပီး လူေတြကုိ သတ္မွတ္ၾကသည္။ ေခၚေဝၚသုံးစဲြၾကသည္။ အခ်ဳိ႕အေနျဖင့္ လူလိမ္မာ၊ လူမုိက္ဟုလည္း ေခၚေဝၚတတ္ၾကသည္။ သုိ႔အတြက္ အဘယ္လူကုိ လူလိမ္မာ၊ သူေတာ္ေကာင္းဟု သမုတ္မည္နည္း။ အဘယ္လူကုိ လူမုိက္၊ လူယုတ္မာဟု ေခၚေဝၚၾကမည္နည္း။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ လူသားမ်ားသည္ အျပင္သ႑ာန္ကုိ ကုိးကြယ္တတ္သည္။ အထင္ႀကီးတတ္သည္။ ေလးစားတတ္ၾကသည္။ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကုိလည္း အျပင္ပုံပန္းသ႑ာန္ျဖင့္သာ တုိင္းတာတတ္ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ အထက္ပါ သတ္မွတ္ခ်က္၊ သမုတ္ခ်က္၊ ေခၚေဝၚခ်က္မ်ားကုိ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္အားျဖင့္ ႀကီးမားေနေသာ လူကုိေသာ္လည္းေကာင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ အဆမတန္ ၾ<ြကယ္ဝခ်မ္းသာသူကုိေသာ္လည္း၊ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာအားျဖင့္ ေရွ႕တန္းေရာက္ေနသူကုိေသာ္လည္း သတ္မွတ္ခ်က္ခ် တတ္ၾကျခင္းသည္ မဟာအမွားပင္ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ေကာင္း၊ လူယုတ္မာဆုိသည္မွာ အထက္ပါကိစၥရပ္မ်ားျဖင့္ တုိင္းတာရမည္ မဟုတ္၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာျဖင့္သာ တုိင္းတာၾကရမည္ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ အထက္ကေျပာခဲ့ေသာ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာ၊ ပါဝါအာဏာ၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးသည္ ကုိယ္က်င့္ သိကၡာအားျဖင့္ မေကာင္းဟုထင္ျမင္သည္ရွိေသာ္ အဆုိပါပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကုိ လူယုတ္မာဟုပင္ သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္သည္။
သီလပါရမီအခန္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ျမင္ဆုိလွ်င္ မိမိ၏ ျဖစ္တည္မႈအေနအထား၊ ရပ္တည္မႈအေျခအေနအားျဖင့္ ျမင့္မားသြား သည္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီး နိမ့္က်သြားလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း
ကိုယ္က်င့္သီလ ယိုယြင္းမႈမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အဖဲြ႔အစည္းဟူသမွ်သည္ တစ္ေန႔ပ်က္စီးမႈဆီသုိ႔ ဦးတည္ၿမဲ ဦးတည္ေနတတ္သည္။ ကိုယ့္က်င့္သီလအားျဖင့္ ေမွးမွိန္ေနေသာ လူသားမ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ဆုိသလုိ ေမွးမွိန္လာတတ္သည္။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဟု သမုတ္ထားေသာ္လည္း အဆုိပါပုဂၢဳိလ္သည္ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား၊ ဘက္လုိက္မႈမ်ား၊ အဂတိမ်ားစြာျဖင့္ မိမိတတ္ထားေသာ ပညာကုိသာ ဗန္းျပလ်က္ ထိပ္ေရာက္ေနေသာ္လည္း ထုိပုဂၢဳိလ္၏ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ တစတစ ေမွးမွိန္လာေတာ့သည္။ အမ်ားေရွ႕ဝယ္ ဘာလုိလုိ၊ ညာလုိလုိ ဟန္ပန္ျဖင့္ေနေနေသာ္လည္း ထုိပုဂၢဳိလ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာ၏ ဆုိးရြားမႈေၾကာင့္ မတင့္တယ္ေတာ့ေပ။
အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုအေနအားျ
ပုထုဇဥ္ဆုိတာ အဂတိလုိက္မွာပဲ၊ အဂတိမလုိက္ေတာ့ရင္ အရိယာျဖစ္သြားၿပီေပါ့-သူငယ္ခ်င္
ေရႊသမင္ ဘယ္ကထြက္၊ မင္းႀကီးတာက ထြက္-ဟူေသာ ဇာတ္ေတာ္တစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္ဖူးေကာင္းဖတ္ဘူးပါလိမ့္မည္။ အလီနသတၱဳဇာတ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ဇယဒိသမင္းႀကီးသည္ မိမိတာမွထြက္သြားေသာ ေရႊသမင္းအား လုိက္ရင္း ဘီလူး၏ပုိင္နက္သုိ႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ဘီလူး၏အစာျဖစ္သြားသည္။ ျပန္လည္အစားခံမည္ဟု ေျပာဆုိကာ ဘီလူးထံမွထြက္လာခဲ့သည္။ သုိ႔အတြက္ သားေတာ္ အလီနသတၱဳမင္းသားအား မိမိအစား ဘီလူးအစားခံရန္ လႊတ္လုိက္သည္။ မင္းႏွစ္ပါး၏ သီလျဖဴစင္မႈေၾကာင့္ ဘီလူးစားျခင္းေဘးရန္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္ကုိ သုံးသပ္ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ပုထုဇဥ္အားေလ်ာ္စြာ ေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ၾကပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ထင္ေသာ္လည္းပဲ သူတုိ႔သည္ ေပးထားေသာ ကတိ၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာပ်က္ယြင္းမႈကုိ ကား ပုိ၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔အတြက္ အမ်ားအတြက္ စံအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ကုိယ္က်င့္ သိကၡာပ်က္စီးမႈကုိ ပဓာနမထားဘဲ ဘီလူးအား ကတိေပးထားသည့္အတုိင္း အစားသြားခံခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တရားသေဘာအားျဖင့္ ၾကည့္ျမင္မည္ဆုိလွ်င္ ေသျခင္းတရားဆုိတာ တစ္ဘဝအတြက္သာ ဒုကၡျဖစ္ေစၿပီး၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာပ်က္ယြင္းျခင္းက ဘဝမ်ားစြာ သံသရာ က်င္လည္သည့္အေလ်ာက္ ဘဝမ်ားစြာအတြက္ ဒုကၡကုိျဖစ္ေစသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔အတြက္ အသက္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ဦးစားေပးခဲ့ၾကသည္။
စာရိတၱမ႑ဳိင္ႀကီး ၿပဳိလဲမႈႏွင့္အတူ ကမၻာႀကီးသည္လည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးရန္မ်ားျဖင့္ ဝန္းရံျခင္းကုိ အလူးအလိမ့္ ခံေနၾကရသည္။ ေဘးရန္အႏၲရာယ္မ်ားစြား၏ ဇာစ္ျမစ္ကုိ ရွာေဖြမည္ဆုိလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာသည္ ပင္မေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္သည္။ ပင္မေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္ေသာ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ား ပ်က္စီးယုိယြင္းလာမႈႏွင့္အမွ် ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားသည္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ျပန္လည္ၿခိမ္းေျခာက္လာျခင္းကုိ ခံၾကရသည္။ စာရိတၱမ႑ဳိင္သည္ လူ႕ဘဝ တည္ေဆာက္ရာ၌ မရွိ မျဖစ္ လုိအပ္ေသာ ေဒါက္တုိင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ ေဒါက္တုိင္မ်ား ၿပဳိက်မႈ၊ ေဆြးေျမ့မႈ၊ ခုိင္ၿမဲျခင္းမရွိမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္အမွ် လူသားဘဝသည္လည္း တအိအိၿပဳိလဲသြားရေပေတာ့သည္။
'' စံပယ္၊ ၾကက္႐ုံး၊ စႏၵကူး၊ ေတာင္ဇလပ္စတဲ့ ပကတိပန္းရနံ႔ဆုိတာ ေလစုန္ကုိပဲသြားတယ္၊ ေလညာကုိမဆန္တက္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာဆုိတဲ့ စာရိတၱမ႑ဳိင္မၿပဳိလဲဘဲ သီလရနံ႔နဲ႔ ျပည့္စုံေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ ရနံ႔ကေတာ့ ေလစုန္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလညာကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရပ္မ်က္ႏွာတုိင္းကုိ ရနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕ေစတယ္ ''(ဗုဒၶ)။
ေမာင္မင္းစုိး၊ေရႊနံ႔သာ၊
