Friday, August 14, 2009

ဒဏ္ရာ


မေန႔က ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္
မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္ဦးမယ္
မသိခ်င္ဘူး
ဒီေန႔ ေနပူတယ္။

အလိုဆႏၵနဲ႔ တပ္မက္မႈေတြ ေတာထေနတဲ့
ညထဲ
မင္းလဲ ဒီလိုပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားဦးမွာလား။

ဘယ္နတ္ေဒဝါမွလည္း ငါ့ေဘးမွာ မရွိဘူး
ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကိုမွလည္း ငါ မေတာင္းတဘူး
ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ့ကိုယ္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔
ငါကိုယ္တိုင္ ထြင္းထုရမယ္။

ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လိုက္
မိေက်ာင္းပန္းေတြ ပြင့္လိုက္
သဇင္ေတြ ပြင့္လိုက္
ပန္းေတြပြင့္တုိင္း ငိုေၾ<ြကးခဲ့ရတယ္။

မိုင္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းမက ေဝးကြာေနတဲ့
အာကာသဟင္းလင္းျပင္ထဲ
ၾကယ္တစ္ပြင့္ရဲ႕ စ်ာပနဟာ
ဆိုနင့္ေၾကကြဲလို႔။

ေမေမေရ...
သားရဲ႕ ဒဏ္ရာက တစ္ေန႔တစ္ျခား
ပိုဆိုးလာေနခဲ့တယ္။

ေမာင္မင္းစိုး

ေလာကျပတင္း ေရႊနံ႔သာ စာၾကည့္တုိက္ အေျခအေန

ေလာကျပတင္း ေရႊနံ႔သာစာၾကည့္တုိက္ အေဆာက္အဦး အလွဴရွင္


တည္ေဆာက္္ဆဲ ေလာကျပတင္း ေရႊနံ႔သာစာၾကည့္တုိက္



ေရႊနံ႔သာ စာၾကည့္တုိက္မွ၊ ေလာကျပတင္းေရႊနံ႔သာ စာၾကည့္တုိက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ
လုိက္ၿပီး။ ယခု အဆုိပါ စာၾကည့္တုိက္၏ တည္ေဆာက္ဆဲ အေျခအေနကုိ တင္ျပလုိက္
ပါသည္။ ယခင္ ေရႊနံ႔သာ စာၾကည့္တုိက္ကုိကား (ခ႑)သိမ္ထဲ၌ ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယခုေသာ္ကား ထိုစာၾကည့္တုိက္ကုိ သီးသန္႔ေဆာက္လုပ္ ဖြင့္လွစ္ရန္၊ အေဆာက္အဦး
အသစ္ကုိ ကုိးရီးယားတြင္ ေနထုိင္အလုပ္လုပ္ေနေသာ လူငယ္ေလး ေမာင္ဆန္းထြန္း
မွ တစ္ဦးတည္း ေဆာက္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေရႊနံ႔သာ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ၁၃၇၀ခုႏွစ္
ကဆုန္လျပည့္ေန႔၀ယ္ ေမာင္မင္းစုိး၊ ေရႊနံ႔သာ၊ ဦးေဆာင္လွ်က္ ဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး
ယခု စာအုပ္ေပါင္း သုံးေထာင္ေက်ာ္၊ အသင္း၀င္ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိပါသည္။ မည္သူမဆုိ
စာအုပ္မ်ား လွဴဒါန္းလုိလွ်င္ (အရွင္ရာဇိႏၵ၊ ဖုန္း၊ ၃၈၄၃၆၃) mgminsoe777@gmail.com သုိ႔
ဆက္သြယ္ လွဴဒါန္းႏုိင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးလုိက္ပါသည္။

Tuesday, August 11, 2009

မွွန္ဆာသူ


စိမ္းစုိေနေသာ ေတာအုပ္ႀကီးသည္ သဘာဝတရား၏ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ မြမ္းမံျခယ္သ ထားခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္။ ဘယ္ဆီၾကည့္ၾကည့္ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ ညႇဳိ႕ညႇဳိ႕ မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ ေလးဘက္ေလးရံ ကာဆီး ထားခဲ့ေလသည္။ ညေနခင္းမ်ားဆုိလွ်င္ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္မႈ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာမွ ေရးလုိ႔မမွီေအာင္ လွပေနခဲ့ေလသည္။ ေက်းငွက္သာရကာတုိ႔၏ အိပ္တန္း ဝင္ခ်ိန္မ်ား ဆုိလွ်င္ အသံမ်ဳိးစံု ဟစ္ေၾကြးေတးဆုိလွ်က္ ေတာ တစ္ခုလံုး အုန္းအုန္းထၿပီး မညီးႏုိင္စရာ ျမင္ကြင္း၊ မေပ်ာက္ျပယ္ေသာ အသံတုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္လံုးၾကြေနခဲ့ေလသည္။

အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အမရယ္၊ သားငယ္ေလးရယ္ဆုိၿပီး သူတုိ႔၏ မိသားစုသည္ ခ်မ္းေျမ႕သာယာ ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ေသာ၊ စိမ္းစုိလွပေသာ၊ ေတာင္မ်ား ကာရံေနေသာ၊ ရြာျဖင့္မနီးမေဝးေသာ ေတာေတာင္ၾကားမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိခဲ့ေလသည္။ သူ၏အသက္သည္ ငါးႏွစ္သား အရြယ္ျဖစ္ၿပီး။ ေမြးကထဲက ဆြံ႕အ၊ နားမၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ ခ်ဴခ်ာေသာ သားငယ္ေလးကုိ အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္၊ ၾကင္နာၾကသည္။ ပိုးေမြးသလုိ ေမြးျမဴခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ အသားေဖြးေဖြး ဆံပင္အနည္းငယ္ နီေရာင္သန္းေနေသာ သား လွရတနာကုိ မ်က္ေစ့ေအာက္က မေပ်ာက္ေအာင္ မနည္းေစာင့္ ၾကည့္ေနရသည္။

သူသည္ အႏုပညာဓာတ္ခံ႐ွိသူဟု ဆုိရေပမည္။ သူေရးျခစ္ထားေသာ ခဲေရာင္ပန္ခ်ီကားမ်ား အမ်ားအျပားပင္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဗင္းဆင့္ဗန္ဂုိးရဲ႕ ကုိးပြားျဖစ္ေလမလား မေျပာတတ္။ ခဲတံမ်ားမ်ား ဝယ္ေပးရသည္။ ဗလာစာအုပ္အၾကမ္းမ်ားစြာ ဝယ္ေပးထားရသည္။ သူအဆြဲမ်ားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္၊ ေရကန္ပံုမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။ သူတုိ႔ အတြက္ တစ္ႏွစ္တာ သုံးရန္အိမ္ေနာက္ေဘးရွိ ေရကန္ႀကီးပံုျဖစ္သည္။ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ပန္ခ်ီကားမ်ားစြာကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ သူႀကိဳက္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ ဗလာစာအုပ္မွၿဖဲလွ်က္ အိမ္နံရံေတြေပၚ လုိက္ကပ္ထား တတ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ သူမႀကိဳက္သည္ဟု ယူဆရေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ သူအိပ္ေသာ ဖ်ာခင္းေအာက္ ထုိးထားတတ္သည္။

သူသည္ ကေလးနဲ႔မတူေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းသည္။ မိဘမ်ားကုိလည္း ဂ်ီမက်တတ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ဒါကုိ ဖခင္ျဖစ္သူက မႏွစ္သက္။ မိန္းမျဖင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ဆရာဝန္ျပဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ''စကားမေျပာတတ္လုိ႔ မေျပာတာကုိ ရွင္က ဘာေရးႀကီး ခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ဆရာဝန္ ျပခ်င္ေနရတာလည္း'' ဟူေသာ မိန္းမ၏ စကားကုိ အတုိက္အခံ မလုပ္ခ်င္၍သာ ေနေနခဲ့ရေသာ သူအေဖကေတာ့ ဒီလုိကေလးနဲ႔မတူေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးကုိ မလုိလား။ ကေလးကုိ ေဆာ့ေစခ်င္သည္။ ရယ္ေစခ်င္သည္။ ကစားစရာမ်ဳိးစံု ဝယ္ေပးထားေသာ္လည္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္သာ ေဆာ့ကစားတတ္ၿပီး ပစ္ထားတတ္ေလသည္။

အစား အေသာက္ကုိပင္ မိဘမ်ားက ေၾကြးမွ စားတတ္ၿပီး။ တစ္ခါမွ ဆာ၍ ေတာင္းသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့ဘူးၾကေပ။ မိဘမ်ားက ခုိင္းေသာ အရာမွန္္သမွ်ကုိလည္း မျငင္းဘူး။ မလုပ္နဲ႔ဆုိတဲ့ မႀကိဳက္တဲ့ အမူအရာျဖင့္ေျပာလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ အမွတ္သညာထားၿပီး မလုပ္မိေအာင္ ေနခဲ့ေလသည္။ ခဲတံ ဗလာစာအုပ္မ်ားကုိပင္ အမျဖစ္သူက ရြာထဲေစ်းေရာင္းသြားလွ်င္ အလုိက္သိစြာ ဝယ္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူုသည္ ေရခ်ဳိးရန္ကား အၿမဲတန္းလုိလုိ ျငင္းပယ္တတ္ေလသည္။ မိဘမ်ားသည္ သား စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ေသာ အလုပ္ဟူသမွ် မလုပ္မိေအာင္ အထူးဂ႐ုစုိက္၍ေနေသာ္ျငား ထုိကိစၥကုိကား ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မဟုတ္ေသာ္ျငား အတင္းဆြဲေခၚၿပီး ေရခ်ဳိးေပးရသည္။

သူသည္ ညေနတုိင္းလုိလုိ ေရကန္နေဘး႐ွိ ထုိင္ခုိင္ရွည္ေပၚတြင္ သြားထုိင္ ေနတတ္သည္။ တစ္ေန႔ေရကန္ ထဲငံုၾကည့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ သူ႕႐ုပ္ကုိ သြားေတြ႕လုိက္သည္။ ပထမဆံုးေသာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ေတြ႕လုိက္ခ်ိန္၌ သူၿပံဴးေနခဲ့သည္ကုိ မိခင္ျဖစ္သူက ေနာက္ေဘးမီးဖုိေခ်ာင္မွ တစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္ေတြ႕လုိက္သည္။ ထုိေန႔က အေတာ္ၾကာၾကာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ျမင္ခ်င္၍ ျဖစ္မည္ထင္သည္ ေရကန္ႀကီးကုိ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ညေနခင္းတုိင္းလုိလုိ ေရကန္နေဘး သြားၿပီး ေရကန္ကုိ ငံု႕ၾကည့္တတ္ၿပီး ေရကန္နေဘး႐ွိ ထုိင္ခံု႐ွည္ေပၚမွာ ထုိင္ထုိင္ေနတတ္သည္...။

သူပထမဆံုး သူ႔႐ုပ္ကုိ သူျမင္လုိက္ရေသာ ေန႔က ထင္သည္ မပီဝုိးတဝါး သူ႕႐ုပ္ကုိ မွန္းၿပီး ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားေလးကုိ မိဘမ်ားက ေဘာင္သြင္း ေပးထားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ သူ႔႐ုပ္၏ မပီဝုိးတဝါး ထုိပန္းခ်ီ ကားေလးကုိ နံနက္အိပ္ယာထတုိင္း မ်က္ႏွာ မသစ္ခင္ ၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္သည္။ ထုိကိစၥသည္ပင္ သူ၏ ေန႔စဥ္ဝတရားတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

သူသည္ သူ႕႐ုပ္ကုိ ဆာေလာင္ေနသည္။ ေရထဲ၌ျမင္ရေသာ သူ႐ုပ္၏ ဝုိးတဝါး ပံုရိပ္ကုိ ထင္းထင္း လင္းလင္း ေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ သူ႐ုပ္၏ ပံုရိပ္မ်ဳိးစံုကုိ ေရေပၚမွာ ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္း ေရးဆြဲေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတေလမွာ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးျဖင့္ အေတာ္ညဥ့္နက္သည္အထိ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက အိပ္ခုိင္းလွ်င္ေတာ့ မျငင္းဆန္ဘဲ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရေလသည္။ ေရးဆြဲစ ပန္းခ်ီကားေလး ႐ွိတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ထုိေန႔ညကုိ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နံနက္အိပ္ယာလွ်င္ေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ သူပထမ ဆံုးေရးဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကုိေတာ့ ၾကည့္စၿမဲ။

သူသည္ဆာေလာင္မႈ သေကၤတဟု ယူဆရေသာ သူ႕ပံုေလးကုိ ေရးဆြဲထားသည္။ ထုိပံုကား ပါးစပ္ကုိ လက္ဝါးႏွစ္ခု ကာရံၿပီး ဟစ္ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားျဖစ္သည္။ မြန္႔(ခ်္)၏ ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ အနည္းငယ္ တူသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိပန္းခ်ီကားကုိ သူလံုးဝ မေတြ႕ဘူးေခ်။ သူသည္ မြန္႔(ခ်္)ကုိလည္း သိသူ မဟုတ္။ မြန္႔(ခ်္)၏ ထုိပန္းခ်ီကား ႐ွိမည္ကုိလည္း သိမည္ မဟုတ္ေပ။ သူဘာကုိ ဆာေလာင္ေနတာလည္း။ သူဘာကုိ ေတာင္းတ ေနတာလည္း။ သူဘာကုိ လုိခ်င္ေနတာလည္း။

အျပင္လူမ်ားက မွန္းဆ၍သာ သိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆာေလာင္ ေနတာေတြကုိ သိခ်င္ၾကသည္။ မွန္းဆ ၍သိေနျခင္းျဖင့္ သူ၏အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္မႈကုိ သိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။


ေၾကကြဲစရာေကာင္းေသာ သူ႔အျဖစ္ကုိ ဘယ္လုိ ကုစားေပးႏုိင္ၾကမလဲ။ ဘယ္နတ္ေဒဝါ ေတြက ကူညီေပးႏုိင္မွာလဲ။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သားငယ္ကုိ ခ်စ္ေဇာျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆုေတာင္းမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကူညီမည့္သူကုိ ေမွ်ာ္ေနရသည္က အေမာ။ သားငယ္ကုိ ခ်စ္စိတ္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ကေလးငယ္ကုိ မယူႏုိင္ေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အကယ္၍ ေနာက္ထပ္ ကေလးထပ္ယူမိလွ်င္ သူ႕ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ေပါ့သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိခင္၏ အတုမဲ့ ေမတၱာတုိ႔သည္ သားငယ္ေလး အေပၚ၌ လႊမ္းၿခံဳ ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ႕အေဖသည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားၿပီး ေသသြားသည္။ သူ႕အေဖ၏ အေလာင္းကုိ တစ္ခါဘဲ သြားၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မထြက္။ သူ႕အေမကေတာ့ ''သားငယ္ကုိ ခ်စ္လြန္း လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ကုိရင္တာ ရွင့္သားေလးကုိ ပစ္သြားၿပီလား'' စေသာ အငုိမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ ငုိေၾကြး ေနေသာ္ျငား သူကေတာ့ ေနႏုိင္လြန္းသူဟု ဆုိရမေလာက္ပင္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕အေဖ၏ ေနာက္ဆံုး အသုဘ လုိက္ပို႔ခဲ့စဥ္က ရြာသူ ရြာသားမ်ားစြာ လုိက္ပုိ႔ျဖစ္ၾကသည္ သူ႕အေမက လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ အတင္းေခၚသည္ သူအတင္း ျငင္းပယ္ေနခဲ့သည္။ သူဘာေၾကာင့္ လုိက္မပုိ႔ခ်င္ရတာလည္းဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းနည္းသြားသည္။ သူ႕အေဖက ခ်စ္သေလာက္ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႕အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကုိ လုိက္မပုိ႔ခ်င္ရတာလည္းဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူ႕အေမသည္ သူ႕အေဖသာသိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္႐ွာမလဲေတြးၿပီး ပူးေဆြးလွ်က္ ငုိေၾကြးခဲ့ရျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သားငယ္ကုိကား အျပစ္ မတင္ရက္ေခ်။ သူသည္ သူ႕အေမ အႀကီးအက်ယ္ ငုိေၾကြးေသာ္လည္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕၏ ဆာေလာင္မႈဟု ယူဆရေသာ ပန္းခ်ီကားကုိသာ ေတြေတြႀကီး ထုိင္ေငး ၾကည့္လွ်က္ေနခဲ့သည္။ သူဘာကုိ ဆာေလာင္ျပန္ၿပီလဲ။

မုိးမ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနခဲ့သည္။ မုိးေရစက္ေတြေအာက္ ထီးေဆာင္းလွ်က္ သူ၏ ေန႔စဥ္ ဝတၱရားျဖစ္တဲ့ ညေန လုပ္ငန္းစဥ္ကုိေတာ့ မျပတ္ လုပ္ေနခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူက ပထမေတာ့ တားေသးသည္ မရ၍။ ေနာက္ၿပီး သားငယ္စိတ္ဆင္းရဲမွာ စုိးတာေၾကာင့္ မတားဘဲ ထားလုိက္သည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ ေနာက္ေဘးကေနသာ ေငးငုိင္လွ်က္ ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ သူ ေရကန္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။ သူ႕ပံုသည္ မုိးေရေပါက္မ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနတာေၾကာင့္ လုံးဝ မေတြ႕ခဲ့ေပ။ သူ အေတာ္ၾကာၾကာ ငံုံ႔ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ထုိင္ေနက်ျဖစ္ေသာ ထုိင္ခံုေပၚမွာ ခဏ ထုိင္လုိက္ေသးသည္။ ခဏေနမွ သူ႕အခန္း ႐ွိရာသုိ႔ ေငးငုိင္စြာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီလုိ ရက္ေတြကလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ အေဖ မ႐ွိေတာ့တဲ့ ဒီသားေလးကုိ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ဘာမွ စိတ္ဆင္းရဲစရာ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆုိသလုိ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း လႊတ္ထား ေပးလုိက္သည္သာ။

အမ ျဖစ္သူသည္ အိမ္မွထြက္ေသာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္မ်ားကုိ ခူးဆြတ္ၿပီး နံနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ရြာထဲသုိ႔သြားၿပီး ေစ်းေရာင္း ေနခဲ့ရသည္။ ဒါေလးနဲ႔ပဲ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကုိ ထိမ္းထားခဲ့ရသည္။ ေတာ အလုပ္ေတြကလည္း ဖခင္ မ႐ွိေတာ့ လူငွါးျဖင့္သာ လုပ္ေနရသည္။ ထုိေန႔က သူမ ေစ်းထဲမွ မွန္ေလးတစ္ခ်ပ္ ဝယ္လာခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းဟု ေျပာစရာ သူမတုိ႔ အိမ္မွာ သူ႔မအခန္းထဲ႐ွိ မွန္ေသးေသးေလး တစ္ခ်ပ္သာ ႐ွိသည္။ ဘယ္သူကမွလည္း သူမ အခန္းထဲကုိ ဝင္ေလ့ မ႐ွိ။ ေမာင္ျဖစ္သူသည္ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ သူမအခန္းထဲကုိ တစ္ခါမွ ဝင္ခဲ့ဘူးသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့မိေခ်။ သူသည္ စပ္စု တတ္သည္မဟုတ္။ သူနဲ႔ မဆုိင္လွ်င္ ဘာကုိမွ စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာတာ၊ ၾကည့္႐ႈတာတုိ႔ မလုပ္တတ္ေခ်။ ဒါကလည္း သူ၏ ေမြးရာပါ လကၡဏာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။

သူ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္႐ြင္ေနခဲ့သည္ကုိ တစ္ခါမွ သတိ မထားမိခဲ့ေခ်။ သူေပ်ာ္လွ်င္ တစ္မိသားစုလံုး ေပ်ာ္သည္။ သူ စိတ္ညစ္လွ်င္ အားလံုး စိတ္ညစ္ၾကရသည္။ သုိ႔္အတြက္ သူစိတ္ညစ္မွာ၊ သူ စိတ္ဆင္းရဲမွာကုိ ဘယ္သူမွ အလုိ မ႐ွိ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေရးကုိသာ အၿမဲ သတိထား လုပ္ေပးေနရသည္။ ထုိေန႔ကလည္း သူ႕လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ေန႔စဥ္ဝတၱရား မပ်က္ ညေန ေရကန္ေဘး သြားတာကုိ လုပ္ခဲ့သည္။ အေမ ျဖစ္သူကလည္း ၾကာလာေတာ့ ႐ုိးသြားသည္။ သူ လုပ္ေနက်ဆုိေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ေနလုိက္သည္။

သူ ေရကန္ထဲ ဆင္းသြားသည္။ ေအာက္ကုိ ငံု႔ၿပီးစမ္းေနသည္။ ဘာကုိ ႐ွာေနသည္ကုိ မသိ။ သူသာလွ်င္ သိမည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ႐ွာေနခဲ့သည္လား။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားသည္။ သူ ကန္ထဲမွာ ဆက္႐ွိေနဆဲ။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ စုိးရိမ္တႀကီၤးျဖင့္ ေရကန္ဘက္ လုိက္သြားသည္။ သူ႕ကုိ ေရကန္ထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ လဲက်ေနခဲ့သည္။ သူ ဘာကုိ ႐ွာတာလည္း။ သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္ခါမွ မဆင္းခဲ့ဘူးတဲ့ ေရကန္ထဲ ဆင္းခဲ့ရတာလည္း။ သူ ေတြ႕သြားၿပီလား။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေတြးပူရင္ ေအာ္ဟစ္ ငုိေၾကြးေနခဲ့သည္။

သူ႕ အိပ္ယာေအာက္၌ ေနာက္ဆံုး ေရးဆြဲထားခဲ့ေသာ သူ၏ ၿပီျပင္ သန္႔႐ွင္း ၾကည္လင္ေနေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာ။ ေနာက္ သူ႕အမ ေစ်းကဝယ္ထားခဲ့ေသာ မွန္၏ အႏုစိတ္ ျခယ္သထားေသာ မွန္ ပန္းခ်ီကား။ ဘာမွန္း မသိေသာ အကၡရာ စာလံုးျဖင့္ ေရးျခစ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစာဟု ယူဆရေသာ သေကၤတမ်ားကုိ သူသာလွ်င္….။

ေမာင္မင္းစုိး

Photo Credit by Google

Monday, August 10, 2009

ဒါေပမဲ့ လံုးလံုး ဖံုးမရ ဖိမရ လူ႔အျဖစ္မွတ္တမ္း

ကိုယ္ဟာ နံရံေတြလို ပဲ့ထြက္လာၿပီး ေန႔နဲ႔ညအမွ် ခ်စ္မိသူ
မိန္းမသားတစ္ေယာက္ဆီကို စိတ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ထိေတြ႔မိတယ္ တခ်ဳိ ႔ေန႔အခ်ဳိ ႔မွာ
အရွင္ဘုရား သားေတာ္ေတြဆီ ခိုလံႈခ်င္စိတ္ရွိၿပီး တခ်ဳိ ႔စကၠန္႔အခ်ဳိ ႔မွာ
ကိုယ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း က်ဳိးေၾကေနတယ္ ကမၻာႀကီးကလည္း အၿမဲ လူသားေတြကို
ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္ လူသားေတြကလည္း အၿမဲ လူသားခ်င္းကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္
မေကာင္းမႈဟာ အကုသိုလ္ေပါ့ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား ကိုယ္အပူခ်ိန္တက္တယ္
ဖ်ားတယ္ နာတယ္ အမွန္တရားအတြက္ ရင္ဆိုင္ရဲသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္ပါတယ္
ကိုယ္ဟာ အမုန္း အာဃာတ စစ္မီး ကပ္ေဘးဆိုးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံပတ္သက္ဖို႔ရန္
လာျခင္းမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမီးအိမ္နဲ႔ အၾကင္နာအစစ္ကို
ရွာေနပါတယ္ အေနာက္ကေန လက္မည္းႀကီးနဲ႔ ပုတ္ခ်လိုက္တာ အလြန္လန္႔သြားပါတယ္
ႏိုင္ငံမွာ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိဖို႔ လိုသလို
ကမၻာမွာ တကယ့္ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရွိဖို႔လည္း အေရးႀကီးတယ္ စြန္႔စရာရွိရင္
စြန္႔လႊတ္တတ္ရပါမယ္ ေစ်းကြက္၀င္ေနတဲ့ အဆိပ္ယဥ္ေက်းမႈတို႔
ေဖ်ာ္ေျဖေရးေပၚပင္ တန္ဖိုးနိမ့္ အႏုပညာတုတို႔ က်န္းမာေရးအတြက္
ေဘးျဖစ္ေစတဲ့ အစားအစာတို႔ ဦးေႏွာက္ပိုင္းယိုယြင္း
အသိဥာဏ္ဆင္ျခင္တံုမဲ့မႈတို႔ လံုး၀ တားျမစ္ပိတ္ပင္ရပါမယ္
ဆံပင္အထူးေျဖာင့္ဆိုင္တို႔ လက္သည္းေျခသည္း အလွျပင္ဆိုင္တို႔ ကာရာအိုေက
ႏိုက္အိုေကခန္းတို႔အစား တန္ဖိုးႀကီး လူသားအႏုပညာျပခန္းေတြ ပိုမိုတိုးခ်ဲ ႔
ဖြင့္လွစ္သင့္တယ္ ေၾကာ္ျငာမ်ဳိးစံုမွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးလာမႈ
လူသားစံ တန္ဖိုးမ်ား ပ်က္ျပားလာမႈကို ပိုမိုထည့္သြင္း ေၾကာ္ျငာသင့္တယ္
အပူလိႈင္းမ်ားက်ေရာက္ပါတယ္ မုန္တိုင္းမ်ား ငလ်င္မ်ား ျဖစ္ေပၚပါတယ္
ေၾကာက္ရြံ ႔စရာေကာင္းတယ္ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ သိပ္ဆန္း သိပ္အႏၱရာယ္ရွိတယ္
အရာရာထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္ အထူးၾကပ္မတ္ျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္
ကိုယ္အရုဏ္လင္းအထိေစာင့္မယ္ အရုဏ္လင္းလို႔မွ စာနာစိတ္က ေရာက္မလာရင္
စာနာစိတ္ရွိတဲ့အရပ္ ကိုယ္လိုက္သြားမွ ျဖစ္မယ္ ခ်ိန္ကိ္ုက္မို္င္းမ်ားၾကား
သူအခက္ေတြ႔ေနႏို္င္တယ္ မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ ထင္ရွားသည့္အမွတ္အသားက
ကမၻာပ်က္လမ္း ေအးစက္စက္သံသယမ်ား ထူေျပာက်ေရာက္ေသာ မင္းနဲ႔ငါတို႔ၾကား
ရွည္လ်ားၿငီးေငြ႔ဖြယ္လမ္း ၀မ္းနည္းရမႈ ေရာဂါပိုးမႊားမ်ား ေလထုထဲမွာ
အျပည့္ တစ္ေလာကလံုး ကူးစက္ပ်ံ ႔ႏွံ႔လာတယ္ ကိုယ္အသက္ရွင္ေနတာ
ေသလူမဟုတ္ဘူး အေ၀းက ကိုယ့္အခ်စ္ကို သတိရပါတယ္

မုဆုိးတုိင္း ေတာမကၽြမ္းပါ

တဒဂၤအေမာနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းတုိင္းကုိ မုန္းတီးလာခဲ့တယ္။ မနက္ဖန္ဘာျဖစ္ မယ္ဆုိတာကုိ ႀကိဳၿပီးေတြးေတာ၊ေငးေမာ မေနခ်င္ဘူး။ လူ႔အျဖစ္မွာ မစဥ္းစားရဲေလာက္ ေအာင္ ၀န္ေတြက ပိလြန္းတယ္။ ဒါထက္ပုိဆုိးတာက ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေသမင္းတမန္နဲ႔ စစ္ခင္းေနခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ အမွန္တရားကုိ လက္ခံႏုိင္တဲ့ လူတစ္ ေယာက္ရဲ႕ စြမ္းရည္ကုိ ဘယ္သူ႔ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳရမွာပဲ။ သစၥာတရား ထြန္းကား တဲ့ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားကုိ သက္ေသျပဳၿပီး သစၥာဆုိခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါက ေတာ့ ““ အကယ္၍ မင္းရဲ႕အမွန္စကားေတြကုိ လူလိမ္လူညစ္ေတြက လွည့္စားေျပာင္းလဲ ၿပီး မုသားအျဖစ္ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ညစ္တဲ့အခါ မင္းဟာ တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ နာၾကားႏုိင္မယ္ဆုိ ရင္ ဒါမွမဟုတ္ မင္းဘ၀တစ္ခုလံုးေပးၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆီးခဲ့ရတဲ့ အရာရာကုိ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အင္မတန္မွေသးငယ္တဲ့ တန္ဆာပလာအရာရာနဲ႔ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္……““ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ လူသား အားလုံး ဒုကၡအေပါင္းမွ ကင္းလြတ္ႏုိင္ပါေစ။ အလုိရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ေခတ္မွီေသာ အရာ ရာမွန္သမၽွ တစ္စုတေပါင္းတည္း ရရွိခံစားႏုိင္ပါေစ။
သြားရမယ့္လမ္းကုိ သြားပါ။ ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းတုိင္းကုိ ေတြေ၀မေနဘဲ ဆက္ ေလွ်ာက္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းခရီးတုိင္းဟာ ပန္းခင္းေသာလမ္းေတြမဟုတ္သ လုိ၊ဆူးခင္းေသာ လမ္းေတြလည္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။ လူသားတုိင္းအတြက္ အလုိအပ္ ဆုံးအေဖာ္မြန္ကေတာ့ မလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာရယ္။ တစ္ေန႔ တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပးဆုိတာရယ္ကုိ ႏွလံုးမူပါ။ သံမႈိနဲ႔ရုိက္ထားသလုိ ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထါး လုိက္ပါ။ လုပ္တဲ့ကိစၥ မုခ်ေအာင္ျမင္မယ္ဆုိတာထက္ ဘယ္ေလာက္လုပ္ထားတယ္၊လုပ္ ေနတယ္ဆုိတာကုိ မင္းမူပါ။ မုဆုိးတုိင္းကေတာ့ ေတာမကၽြမ္းပါဘူး။ ဒီေတာ့ သြားလမ္းေတြ မဆုတ္မနစ္လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႔လုပ္ရပ္မ်ားရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အရ အဆင္တေျပျဖစ္သြားၾကတယ္ဆုိတာပါပဲ။
တစ္ကုိတစ္နဲ႔ေပါင္းတုိင္း ႏွစ္မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဥပမာ = ေရတစ္ခြက္န႔ဲတစ္ခြက္ေပါင္း ၾကည့္လိုက္ပါ ႏွစ္ခြက္ျဖစ္မသြားဘူးဆုိတာပဲ။ ဒီေတာ့ ေရွးရုိးစဲြ ကြန္ဆာေဗးတစ္၀ါဒ ကုိ ေရွာင္သင့္ရင္ ေရွာင္ၾကမယ္ေပါ့။ လက္ခံႏုိင္စရာကုိ လက္ခံႏုိင္ရင္ ။ လက္မခံႏုိင္တာေတြ လက္မခံႏုိင္ခ်င္းဟာ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ လံုး၀ရသင့္တဲ့ ေမြးရာပါအခြင့္ေရးျဖစ္ ေနပါတယ္။ ဆုိတာက မည္သည့္အဖဲြ႕၊မည္သည့္ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကုိမဆုိ သူလုပ္ေဆာင္တာေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြဟာ မွန္ေနရင္လက္ခံႏုိင္ၿပီး။မွားေနရင္မွားတဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ျပႏုိင္ရမယ္။ ဒါဟာ လူသားတုိင္းလုပ္ရမဲ့ အလုပ္ျဖစ္သလုိ၊ လူသားတုိင္းရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူသားပ်က္သုဥ္းေရးကုိမင္းမူေနၿပီး ကုိယ္ထင္ရာကုိယ္စုိင္းစနစ္နဲ႔ ဘယ္ သူ႔ကုိမွ လူမထင္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနသူတုိင္းကုိ အမွားေထာက္ျပႏုိင္တဲ့ ေ၀ဖန္မႈစြမ္းရည္ ကုိ အသံုးခ်ႏုိင္ရမယ္။ အမွန္တရားကုိ ေထာက္ျပလုိ႔ လက္မခံႏုိင္ရင္ အဲဒီလူကုိိလည္း အမွန္တရားက ျပည္လည္ဒဏ္ခတ္လာပါလိမ့္မယ္။
မီးေရာင္ေတြဟာ ပူေလာင္တယ္ဆုိၿပီး ေမ့ထားမယ္။ ပစ္ပယ္ထားမယ္ဆုိရင္။ အလင္းေရာင္ေတြကလည္း သင္ကုိျပန္လည္ေမ့ထားမယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေမွာင္သန္းလာ ေနတဲ့ ၀တ္ရုံနက္လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂရုမစုိက္ဘူး။ အဲဒီလူသားကုိ ဘယ္လုိ………..။
ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံံ႔သာ)

Sunday, August 9, 2009

ပိဋကတ္သံုးပံုအလွဴရွင္



ေလာကျပတင္းစာၾကည့္တိုက္ေလးအတြက္ တစ္သိန္းသံုးေသာင္းက်ပ္တန္ ပိဋကတ္သံုးပံုက်မ္းစာမ်ားကို ေဒၚ၀င္းမိသားစု (ေက်ာက္ေျမာင္း)မွ စာၾကည့္တိုက္ တည္ေထာင္သူလည္းျဖစ္၊ လက္ရွိေစာင့္ေရွာက္ေနသည့္ ဆရာေတာ္လည္း ျဖစ္သည့္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ေမာင္မင္းစိုး-ေရႊနံ႔သာ)ထံ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းစဥ္


Type your summary here.

Type the rest of your post here.