စိမ္းစုိေနေသာ ေတာအုပ္ႀကီးသည္ သဘာဝတရား၏ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ မြမ္းမံျခယ္သ ထားခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္။ ဘယ္ဆီၾကည့္ၾကည့္ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ ညႇဳိ႕ညႇဳိ႕ မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ ေလးဘက္ေလးရံ ကာဆီး ထားခဲ့ေလသည္။ ညေနခင္းမ်ားဆုိလွ်င္ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္မႈ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာမွ ေရးလုိ႔မမွီေအာင္ လွပေနခဲ့ေလသည္။ ေက်းငွက္သာရကာတုိ႔၏ အိပ္တန္း ဝင္ခ်ိန္မ်ား ဆုိလွ်င္ အသံမ်ဳိးစံု ဟစ္ေၾကြးေတးဆုိလွ်က္ ေတာ တစ္ခုလံုး အုန္းအုန္းထၿပီး မညီးႏုိင္စရာ ျမင္ကြင္း၊ မေပ်ာက္ျပယ္ေသာ အသံတုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္လံုးၾကြေနခဲ့ေလသည္။
အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အမရယ္၊ သားငယ္ေလးရယ္ဆုိၿပီး သူတုိ႔၏ မိသားစုသည္ ခ်မ္းေျမ႕သာယာ ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ေသာ၊ စိမ္းစုိလွပေသာ၊ ေတာင္မ်ား ကာရံေနေသာ၊ ရြာျဖင့္မနီးမေဝးေသာ ေတာေတာင္ၾကားမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိခဲ့ေလသည္။ သူ၏အသက္သည္ ငါးႏွစ္သား အရြယ္ျဖစ္ၿပီး။ ေမြးကထဲက ဆြံ႕အ၊ နားမၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ ခ်ဴခ်ာေသာ သားငယ္ေလးကုိ အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္၊ ၾကင္နာၾကသည္။ ပိုးေမြးသလုိ ေမြးျမဴခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ အသားေဖြးေဖြး ဆံပင္အနည္းငယ္ နီေရာင္သန္းေနေသာ သား လွရတနာကုိ မ်က္ေစ့ေအာက္က မေပ်ာက္ေအာင္ မနည္းေစာင့္ ၾကည့္ေနရသည္။
သူသည္ အႏုပညာဓာတ္ခံ႐ွိသူဟု ဆုိရေပမည္။ သူေရးျခစ္ထားေသာ ခဲေရာင္ပန္ခ်ီကားမ်ား အမ်ားအျပားပင္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဗင္းဆင့္ဗန္ဂုိးရဲ႕ ကုိးပြားျဖစ္ေလမလား မေျပာတတ္။ ခဲတံမ်ားမ်ား ဝယ္ေပးရသည္။ ဗလာစာအုပ္အၾကမ္းမ်ားစြာ ဝယ္ေပးထားရသည္။ သူအဆြဲမ်ားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္၊ ေရကန္ပံုမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။ သူတုိ႔ အတြက္ တစ္ႏွစ္တာ သုံးရန္အိမ္ေနာက္ေဘးရွိ ေရကန္ႀကီးပံုျဖစ္သည္။ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ပန္ခ်ီကားမ်ားစြာကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ သူႀကိဳက္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ ဗလာစာအုပ္မွၿဖဲလွ်က္ အိမ္နံရံေတြေပၚ လုိက္ကပ္ထား တတ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ သူမႀကိဳက္သည္ဟု ယူဆရေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ သူအိပ္ေသာ ဖ်ာခင္းေအာက္ ထုိးထားတတ္သည္။
သူသည္ ကေလးနဲ႔မတူေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းသည္။ မိဘမ်ားကုိလည္း ဂ်ီမက်တတ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ဒါကုိ ဖခင္ျဖစ္သူက မႏွစ္သက္။ မိန္းမျဖင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ဆရာဝန္ျပဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ''စကားမေျပာတတ္လုိ႔ မေျပာတာကုိ ရွင္က ဘာေရးႀကီး ခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ဆရာဝန္ ျပခ်င္ေနရတာလည္း'' ဟူေသာ မိန္းမ၏ စကားကုိ အတုိက္အခံ မလုပ္ခ်င္၍သာ ေနေနခဲ့ရေသာ သူအေဖကေတာ့ ဒီလုိကေလးနဲ႔မတူေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးကုိ မလုိလား။ ကေလးကုိ ေဆာ့ေစခ်င္သည္။ ရယ္ေစခ်င္သည္။ ကစားစရာမ်ဳိးစံု ဝယ္ေပးထားေသာ္လည္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္သာ ေဆာ့ကစားတတ္ၿပီး ပစ္ထားတတ္ေလသည္။
အစား အေသာက္ကုိပင္ မိဘမ်ားက ေၾကြးမွ စားတတ္ၿပီး။ တစ္ခါမွ ဆာ၍ ေတာင္းသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့ဘူးၾကေပ။ မိဘမ်ားက ခုိင္းေသာ အရာမွန္္သမွ်ကုိလည္း မျငင္းဘူး။ မလုပ္နဲ႔ဆုိတဲ့ မႀကိဳက္တဲ့ အမူအရာျဖင့္ေျပာလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ အမွတ္သညာထားၿပီး မလုပ္မိေအာင္ ေနခဲ့ေလသည္။ ခဲတံ ဗလာစာအုပ္မ်ားကုိပင္ အမျဖစ္သူက ရြာထဲေစ်းေရာင္းသြားလွ်င္ အလုိက္သိစြာ ဝယ္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူုသည္ ေရခ်ဳိးရန္ကား အၿမဲတန္းလုိလုိ ျငင္းပယ္တတ္ေလသည္။ မိဘမ်ားသည္ သား စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ေသာ အလုပ္ဟူသမွ် မလုပ္မိေအာင္ အထူးဂ႐ုစုိက္၍ေနေသာ္ျငား ထုိကိစၥကုိကား ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မဟုတ္ေသာ္ျငား အတင္းဆြဲေခၚၿပီး ေရခ်ဳိးေပးရသည္။
သူသည္ ညေနတုိင္းလုိလုိ ေရကန္နေဘး႐ွိ ထုိင္ခုိင္ရွည္ေပၚတြင္ သြားထုိင္ ေနတတ္သည္။ တစ္ေန႔ေရကန္ ထဲငံုၾကည့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ သူ႕႐ုပ္ကုိ သြားေတြ႕လုိက္သည္။ ပထမဆံုးေသာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ေတြ႕လုိက္ခ်ိန္၌ သူၿပံဴးေနခဲ့သည္ကုိ မိခင္ျဖစ္သူက ေနာက္ေဘးမီးဖုိေခ်ာင္မွ တစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္ေတြ႕လုိက္သည္။ ထုိေန႔က အေတာ္ၾကာၾကာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ျမင္ခ်င္၍ ျဖစ္မည္ထင္သည္ ေရကန္ႀကီးကုိ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ညေနခင္းတုိင္းလုိလုိ ေရကန္နေဘး သြားၿပီး ေရကန္ကုိ ငံု႕ၾကည့္တတ္ၿပီး ေရကန္နေဘး႐ွိ ထုိင္ခံု႐ွည္ေပၚမွာ ထုိင္ထုိင္ေနတတ္သည္...။
သူပထမဆံုး သူ႔႐ုပ္ကုိ သူျမင္လုိက္ရေသာ ေန႔က ထင္သည္ မပီဝုိးတဝါး သူ႕႐ုပ္ကုိ မွန္းၿပီး ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားေလးကုိ မိဘမ်ားက ေဘာင္သြင္း ေပးထားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ သူ႔႐ုပ္၏ မပီဝုိးတဝါး ထုိပန္းခ်ီ ကားေလးကုိ နံနက္အိပ္ယာထတုိင္း မ်က္ႏွာ မသစ္ခင္ ၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္သည္။ ထုိကိစၥသည္ပင္ သူ၏ ေန႔စဥ္ဝတရားတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
သူသည္ သူ႕႐ုပ္ကုိ ဆာေလာင္ေနသည္။ ေရထဲ၌ျမင္ရေသာ သူ႐ုပ္၏ ဝုိးတဝါး ပံုရိပ္ကုိ ထင္းထင္း လင္းလင္း ေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ သူ႐ုပ္၏ ပံုရိပ္မ်ဳိးစံုကုိ ေရေပၚမွာ ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္း ေရးဆြဲေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတေလမွာ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးျဖင့္ အေတာ္ညဥ့္နက္သည္အထိ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက အိပ္ခုိင္းလွ်င္ေတာ့ မျငင္းဆန္ဘဲ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရေလသည္။ ေရးဆြဲစ ပန္းခ်ီကားေလး ႐ွိတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ထုိေန႔ညကုိ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နံနက္အိပ္ယာလွ်င္ေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ သူပထမ ဆံုးေရးဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကုိေတာ့ ၾကည့္စၿမဲ။
သူသည္ဆာေလာင္မႈ သေကၤတဟု ယူဆရေသာ သူ႕ပံုေလးကုိ ေရးဆြဲထားသည္။ ထုိပံုကား ပါးစပ္ကုိ လက္ဝါးႏွစ္ခု ကာရံၿပီး ဟစ္ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားျဖစ္သည္။ မြန္႔(ခ်္)၏ ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ အနည္းငယ္ တူသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိပန္းခ်ီကားကုိ သူလံုးဝ မေတြ႕ဘူးေခ်။ သူသည္ မြန္႔(ခ်္)ကုိလည္း သိသူ မဟုတ္။ မြန္႔(ခ်္)၏ ထုိပန္းခ်ီကား ႐ွိမည္ကုိလည္း သိမည္ မဟုတ္ေပ။ သူဘာကုိ ဆာေလာင္ေနတာလည္း။ သူဘာကုိ ေတာင္းတ ေနတာလည္း။ သူဘာကုိ လုိခ်င္ေနတာလည္း။
အျပင္လူမ်ားက မွန္းဆ၍သာ သိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆာေလာင္ ေနတာေတြကုိ သိခ်င္ၾကသည္။ မွန္းဆ ၍သိေနျခင္းျဖင့္ သူ၏အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္မႈကုိ သိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အမရယ္၊ သားငယ္ေလးရယ္ဆုိၿပီး သူတုိ႔၏ မိသားစုသည္ ခ်မ္းေျမ႕သာယာ ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ေသာ၊ စိမ္းစုိလွပေသာ၊ ေတာင္မ်ား ကာရံေနေသာ၊ ရြာျဖင့္မနီးမေဝးေသာ ေတာေတာင္ၾကားမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိခဲ့ေလသည္။ သူ၏အသက္သည္ ငါးႏွစ္သား အရြယ္ျဖစ္ၿပီး။ ေမြးကထဲက ဆြံ႕အ၊ နားမၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ ခ်ဴခ်ာေသာ သားငယ္ေလးကုိ အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္၊ ၾကင္နာၾကသည္။ ပိုးေမြးသလုိ ေမြးျမဴခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ အသားေဖြးေဖြး ဆံပင္အနည္းငယ္ နီေရာင္သန္းေနေသာ သား လွရတနာကုိ မ်က္ေစ့ေအာက္က မေပ်ာက္ေအာင္ မနည္းေစာင့္ ၾကည့္ေနရသည္။
သူသည္ အႏုပညာဓာတ္ခံ႐ွိသူဟု ဆုိရေပမည္။ သူေရးျခစ္ထားေသာ ခဲေရာင္ပန္ခ်ီကားမ်ား အမ်ားအျပားပင္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဗင္းဆင့္ဗန္ဂုိးရဲ႕ ကုိးပြားျဖစ္ေလမလား မေျပာတတ္။ ခဲတံမ်ားမ်ား ဝယ္ေပးရသည္။ ဗလာစာအုပ္အၾကမ္းမ်ားစြာ ဝယ္ေပးထားရသည္။ သူအဆြဲမ်ားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္၊ ေရကန္ပံုမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။ သူတုိ႔ အတြက္ တစ္ႏွစ္တာ သုံးရန္အိမ္ေနာက္ေဘးရွိ ေရကန္ႀကီးပံုျဖစ္သည္။ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ပန္ခ်ီကားမ်ားစြာကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ သူႀကိဳက္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ ဗလာစာအုပ္မွၿဖဲလွ်က္ အိမ္နံရံေတြေပၚ လုိက္ကပ္ထား တတ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ သူမႀကိဳက္သည္ဟု ယူဆရေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ သူအိပ္ေသာ ဖ်ာခင္းေအာက္ ထုိးထားတတ္သည္။
သူသည္ ကေလးနဲ႔မတူေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းသည္။ မိဘမ်ားကုိလည္း ဂ်ီမက်တတ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ဒါကုိ ဖခင္ျဖစ္သူက မႏွစ္သက္။ မိန္းမျဖင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ဆရာဝန္ျပဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ''စကားမေျပာတတ္လုိ႔ မေျပာတာကုိ ရွင္က ဘာေရးႀကီး ခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ဆရာဝန္ ျပခ်င္ေနရတာလည္း'' ဟူေသာ မိန္းမ၏ စကားကုိ အတုိက္အခံ မလုပ္ခ်င္၍သာ ေနေနခဲ့ရေသာ သူအေဖကေတာ့ ဒီလုိကေလးနဲ႔မတူေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးကုိ မလုိလား။ ကေလးကုိ ေဆာ့ေစခ်င္သည္။ ရယ္ေစခ်င္သည္။ ကစားစရာမ်ဳိးစံု ဝယ္ေပးထားေသာ္လည္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္သာ ေဆာ့ကစားတတ္ၿပီး ပစ္ထားတတ္ေလသည္။
အစား အေသာက္ကုိပင္ မိဘမ်ားက ေၾကြးမွ စားတတ္ၿပီး။ တစ္ခါမွ ဆာ၍ ေတာင္းသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့ဘူးၾကေပ။ မိဘမ်ားက ခုိင္းေသာ အရာမွန္္သမွ်ကုိလည္း မျငင္းဘူး။ မလုပ္နဲ႔ဆုိတဲ့ မႀကိဳက္တဲ့ အမူအရာျဖင့္ေျပာလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ အမွတ္သညာထားၿပီး မလုပ္မိေအာင္ ေနခဲ့ေလသည္။ ခဲတံ ဗလာစာအုပ္မ်ားကုိပင္ အမျဖစ္သူက ရြာထဲေစ်းေရာင္းသြားလွ်င္ အလုိက္သိစြာ ဝယ္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူုသည္ ေရခ်ဳိးရန္ကား အၿမဲတန္းလုိလုိ ျငင္းပယ္တတ္ေလသည္။ မိဘမ်ားသည္ သား စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ေသာ အလုပ္ဟူသမွ် မလုပ္မိေအာင္ အထူးဂ႐ုစုိက္၍ေနေသာ္ျငား ထုိကိစၥကုိကား ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မဟုတ္ေသာ္ျငား အတင္းဆြဲေခၚၿပီး ေရခ်ဳိးေပးရသည္။
သူသည္ ညေနတုိင္းလုိလုိ ေရကန္နေဘး႐ွိ ထုိင္ခုိင္ရွည္ေပၚတြင္ သြားထုိင္ ေနတတ္သည္။ တစ္ေန႔ေရကန္ ထဲငံုၾကည့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ သူ႕႐ုပ္ကုိ သြားေတြ႕လုိက္သည္။ ပထမဆံုးေသာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ေတြ႕လုိက္ခ်ိန္၌ သူၿပံဴးေနခဲ့သည္ကုိ မိခင္ျဖစ္သူက ေနာက္ေဘးမီးဖုိေခ်ာင္မွ တစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္ေတြ႕လုိက္သည္။ ထုိေန႔က အေတာ္ၾကာၾကာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ျမင္ခ်င္၍ ျဖစ္မည္ထင္သည္ ေရကန္ႀကီးကုိ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ညေနခင္းတုိင္းလုိလုိ ေရကန္နေဘး သြားၿပီး ေရကန္ကုိ ငံု႕ၾကည့္တတ္ၿပီး ေရကန္နေဘး႐ွိ ထုိင္ခံု႐ွည္ေပၚမွာ ထုိင္ထုိင္ေနတတ္သည္...။
သူပထမဆံုး သူ႔႐ုပ္ကုိ သူျမင္လုိက္ရေသာ ေန႔က ထင္သည္ မပီဝုိးတဝါး သူ႕႐ုပ္ကုိ မွန္းၿပီး ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားေလးကုိ မိဘမ်ားက ေဘာင္သြင္း ေပးထားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ သူ႔႐ုပ္၏ မပီဝုိးတဝါး ထုိပန္းခ်ီ ကားေလးကုိ နံနက္အိပ္ယာထတုိင္း မ်က္ႏွာ မသစ္ခင္ ၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္သည္။ ထုိကိစၥသည္ပင္ သူ၏ ေန႔စဥ္ဝတရားတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
သူသည္ သူ႕႐ုပ္ကုိ ဆာေလာင္ေနသည္။ ေရထဲ၌ျမင္ရေသာ သူ႐ုပ္၏ ဝုိးတဝါး ပံုရိပ္ကုိ ထင္းထင္း လင္းလင္း ေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ သူ႐ုပ္၏ ပံုရိပ္မ်ဳိးစံုကုိ ေရေပၚမွာ ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္း ေရးဆြဲေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတေလမွာ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးျဖင့္ အေတာ္ညဥ့္နက္သည္အထိ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက အိပ္ခုိင္းလွ်င္ေတာ့ မျငင္းဆန္ဘဲ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရေလသည္။ ေရးဆြဲစ ပန္းခ်ီကားေလး ႐ွိတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ထုိေန႔ညကုိ မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နံနက္အိပ္ယာလွ်င္ေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ သူပထမ ဆံုးေရးဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကုိေတာ့ ၾကည့္စၿမဲ။
သူသည္ဆာေလာင္မႈ သေကၤတဟု ယူဆရေသာ သူ႕ပံုေလးကုိ ေရးဆြဲထားသည္။ ထုိပံုကား ပါးစပ္ကုိ လက္ဝါးႏွစ္ခု ကာရံၿပီး ဟစ္ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားျဖစ္သည္။ မြန္႔(ခ်္)၏ ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ အနည္းငယ္ တူသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိပန္းခ်ီကားကုိ သူလံုးဝ မေတြ႕ဘူးေခ်။ သူသည္ မြန္႔(ခ်္)ကုိလည္း သိသူ မဟုတ္။ မြန္႔(ခ်္)၏ ထုိပန္းခ်ီကား ႐ွိမည္ကုိလည္း သိမည္ မဟုတ္ေပ။ သူဘာကုိ ဆာေလာင္ေနတာလည္း။ သူဘာကုိ ေတာင္းတ ေနတာလည္း။ သူဘာကုိ လုိခ်င္ေနတာလည္း။
အျပင္လူမ်ားက မွန္းဆ၍သာ သိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ အမွန္ဆာေလာင္ ေနတာေတြကုိ သိခ်င္ၾကသည္။ မွန္းဆ ၍သိေနျခင္းျဖင့္ သူ၏အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္မႈကုိ သိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ေၾကကြဲစရာေကာင္းေသာ သူ႔အျဖစ္ကုိ ဘယ္လုိ ကုစားေပးႏုိင္ၾကမလဲ။ ဘယ္နတ္ေဒဝါ ေတြက ကူညီေပးႏုိင္မွာလဲ။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သားငယ္ကုိ ခ်စ္ေဇာျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆုေတာင္းမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကူညီမည့္သူကုိ ေမွ်ာ္ေနရသည္က အေမာ။ သားငယ္ကုိ ခ်စ္စိတ္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ကေလးငယ္ကုိ မယူႏုိင္ေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အကယ္၍ ေနာက္ထပ္ ကေလးထပ္ယူမိလွ်င္ သူ႕ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ေပါ့သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိခင္၏ အတုမဲ့ ေမတၱာတုိ႔သည္ သားငယ္ေလး အေပၚ၌ လႊမ္းၿခံဳ ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႕အေဖသည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားၿပီး ေသသြားသည္။ သူ႕အေဖ၏ အေလာင္းကုိ တစ္ခါဘဲ သြားၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မထြက္။ သူ႕အေမကေတာ့ ''သားငယ္ကုိ ခ်စ္လြန္း လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ကုိရင္တာ ရွင့္သားေလးကုိ ပစ္သြားၿပီလား'' စေသာ အငုိမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ ငုိေၾကြး ေနေသာ္ျငား သူကေတာ့ ေနႏုိင္လြန္းသူဟု ဆုိရမေလာက္ပင္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕အေဖ၏ ေနာက္ဆံုး အသုဘ လုိက္ပို႔ခဲ့စဥ္က ရြာသူ ရြာသားမ်ားစြာ လုိက္ပုိ႔ျဖစ္ၾကသည္ သူ႕အေမက လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ အတင္းေခၚသည္ သူအတင္း ျငင္းပယ္ေနခဲ့သည္။ သူဘာေၾကာင့္ လုိက္မပုိ႔ခ်င္ရတာလည္းဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းနည္းသြားသည္။ သူ႕အေဖက ခ်စ္သေလာက္ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႕အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကုိ လုိက္မပုိ႔ခ်င္ရတာလည္းဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူ႕အေမသည္ သူ႕အေဖသာသိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္႐ွာမလဲေတြးၿပီး ပူးေဆြးလွ်က္ ငုိေၾကြးခဲ့ရျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သားငယ္ကုိကား အျပစ္ မတင္ရက္ေခ်။ သူသည္ သူ႕အေမ အႀကီးအက်ယ္ ငုိေၾကြးေသာ္လည္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕၏ ဆာေလာင္မႈဟု ယူဆရေသာ ပန္းခ်ီကားကုိသာ ေတြေတြႀကီး ထုိင္ေငး ၾကည့္လွ်က္ေနခဲ့သည္။ သူဘာကုိ ဆာေလာင္ျပန္ၿပီလဲ။
မုိးမ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနခဲ့သည္။ မုိးေရစက္ေတြေအာက္ ထီးေဆာင္းလွ်က္ သူ၏ ေန႔စဥ္ ဝတၱရားျဖစ္တဲ့ ညေန လုပ္ငန္းစဥ္ကုိေတာ့ မျပတ္ လုပ္ေနခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူက ပထမေတာ့ တားေသးသည္ မရ၍။ ေနာက္ၿပီး သားငယ္စိတ္ဆင္းရဲမွာ စုိးတာေၾကာင့္ မတားဘဲ ထားလုိက္သည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ ေနာက္ေဘးကေနသာ ေငးငုိင္လွ်က္ ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ သူ ေရကန္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။ သူ႕ပံုသည္ မုိးေရေပါက္မ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနတာေၾကာင့္ လုံးဝ မေတြ႕ခဲ့ေပ။ သူ အေတာ္ၾကာၾကာ ငံုံ႔ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ထုိင္ေနက်ျဖစ္ေသာ ထုိင္ခံုေပၚမွာ ခဏ ထုိင္လုိက္ေသးသည္။ ခဏေနမွ သူ႕အခန္း ႐ွိရာသုိ႔ ေငးငုိင္စြာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီလုိ ရက္ေတြကလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ အေဖ မ႐ွိေတာ့တဲ့ ဒီသားေလးကုိ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ဘာမွ စိတ္ဆင္းရဲစရာ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆုိသလုိ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း လႊတ္ထား ေပးလုိက္သည္သာ။
အမ ျဖစ္သူသည္ အိမ္မွထြက္ေသာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္မ်ားကုိ ခူးဆြတ္ၿပီး နံနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ရြာထဲသုိ႔သြားၿပီး ေစ်းေရာင္း ေနခဲ့ရသည္။ ဒါေလးနဲ႔ပဲ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကုိ ထိမ္းထားခဲ့ရသည္။ ေတာ အလုပ္ေတြကလည္း ဖခင္ မ႐ွိေတာ့ လူငွါးျဖင့္သာ လုပ္ေနရသည္။ ထုိေန႔က သူမ ေစ်းထဲမွ မွန္ေလးတစ္ခ်ပ္ ဝယ္လာခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းဟု ေျပာစရာ သူမတုိ႔ အိမ္မွာ သူ႔မအခန္းထဲ႐ွိ မွန္ေသးေသးေလး တစ္ခ်ပ္သာ ႐ွိသည္။ ဘယ္သူကမွလည္း သူမ အခန္းထဲကုိ ဝင္ေလ့ မ႐ွိ။ ေမာင္ျဖစ္သူသည္ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ သူမအခန္းထဲကုိ တစ္ခါမွ ဝင္ခဲ့ဘူးသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့မိေခ်။ သူသည္ စပ္စု တတ္သည္မဟုတ္။ သူနဲ႔ မဆုိင္လွ်င္ ဘာကုိမွ စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာတာ၊ ၾကည့္႐ႈတာတုိ႔ မလုပ္တတ္ေခ်။ ဒါကလည္း သူ၏ ေမြးရာပါ လကၡဏာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္႐ြင္ေနခဲ့သည္ကုိ တစ္ခါမွ သတိ မထားမိခဲ့ေခ်။ သူေပ်ာ္လွ်င္ တစ္မိသားစုလံုး ေပ်ာ္သည္။ သူ စိတ္ညစ္လွ်င္ အားလံုး စိတ္ညစ္ၾကရသည္။ သုိ႔္အတြက္ သူစိတ္ညစ္မွာ၊ သူ စိတ္ဆင္းရဲမွာကုိ ဘယ္သူမွ အလုိ မ႐ွိ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေရးကုိသာ အၿမဲ သတိထား လုပ္ေပးေနရသည္။ ထုိေန႔ကလည္း သူ႕လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ေန႔စဥ္ဝတၱရား မပ်က္ ညေန ေရကန္ေဘး သြားတာကုိ လုပ္ခဲ့သည္။ အေမ ျဖစ္သူကလည္း ၾကာလာေတာ့ ႐ုိးသြားသည္။ သူ လုပ္ေနက်ဆုိေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ေနလုိက္သည္။
သူ ေရကန္ထဲ ဆင္းသြားသည္။ ေအာက္ကုိ ငံု႔ၿပီးစမ္းေနသည္။ ဘာကုိ ႐ွာေနသည္ကုိ မသိ။ သူသာလွ်င္ သိမည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ႐ွာေနခဲ့သည္လား။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားသည္။ သူ ကန္ထဲမွာ ဆက္႐ွိေနဆဲ။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ စုိးရိမ္တႀကီၤးျဖင့္ ေရကန္ဘက္ လုိက္သြားသည္။ သူ႕ကုိ ေရကန္ထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ လဲက်ေနခဲ့သည္။ သူ ဘာကုိ ႐ွာတာလည္း။ သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္ခါမွ မဆင္းခဲ့ဘူးတဲ့ ေရကန္ထဲ ဆင္းခဲ့ရတာလည္း။ သူ ေတြ႕သြားၿပီလား။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေတြးပူရင္ ေအာ္ဟစ္ ငုိေၾကြးေနခဲ့သည္။
သူ႕ အိပ္ယာေအာက္၌ ေနာက္ဆံုး ေရးဆြဲထားခဲ့ေသာ သူ၏ ၿပီျပင္ သန္႔႐ွင္း ၾကည္လင္ေနေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာ။ ေနာက္ သူ႕အမ ေစ်းကဝယ္ထားခဲ့ေသာ မွန္၏ အႏုစိတ္ ျခယ္သထားေသာ မွန္ ပန္းခ်ီကား။ ဘာမွန္း မသိေသာ အကၡရာ စာလံုးျဖင့္ ေရးျခစ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစာဟု ယူဆရေသာ သေကၤတမ်ားကုိ သူသာလွ်င္….။
သူ႕အေဖသည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားၿပီး ေသသြားသည္။ သူ႕အေဖ၏ အေလာင္းကုိ တစ္ခါဘဲ သြားၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မထြက္။ သူ႕အေမကေတာ့ ''သားငယ္ကုိ ခ်စ္လြန္း လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ကုိရင္တာ ရွင့္သားေလးကုိ ပစ္သြားၿပီလား'' စေသာ အငုိမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ ငုိေၾကြး ေနေသာ္ျငား သူကေတာ့ ေနႏုိင္လြန္းသူဟု ဆုိရမေလာက္ပင္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕အေဖ၏ ေနာက္ဆံုး အသုဘ လုိက္ပို႔ခဲ့စဥ္က ရြာသူ ရြာသားမ်ားစြာ လုိက္ပုိ႔ျဖစ္ၾကသည္ သူ႕အေမက လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ အတင္းေခၚသည္ သူအတင္း ျငင္းပယ္ေနခဲ့သည္။ သူဘာေၾကာင့္ လုိက္မပုိ႔ခ်င္ရတာလည္းဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းနည္းသြားသည္။ သူ႕အေဖက ခ်စ္သေလာက္ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႕အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကုိ လုိက္မပုိ႔ခ်င္ရတာလည္းဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူ႕အေမသည္ သူ႕အေဖသာသိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္႐ွာမလဲေတြးၿပီး ပူးေဆြးလွ်က္ ငုိေၾကြးခဲ့ရျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သားငယ္ကုိကား အျပစ္ မတင္ရက္ေခ်။ သူသည္ သူ႕အေမ အႀကီးအက်ယ္ ငုိေၾကြးေသာ္လည္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕၏ ဆာေလာင္မႈဟု ယူဆရေသာ ပန္းခ်ီကားကုိသာ ေတြေတြႀကီး ထုိင္ေငး ၾကည့္လွ်က္ေနခဲ့သည္။ သူဘာကုိ ဆာေလာင္ျပန္ၿပီလဲ။
မုိးမ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနခဲ့သည္။ မုိးေရစက္ေတြေအာက္ ထီးေဆာင္းလွ်က္ သူ၏ ေန႔စဥ္ ဝတၱရားျဖစ္တဲ့ ညေန လုပ္ငန္းစဥ္ကုိေတာ့ မျပတ္ လုပ္ေနခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူက ပထမေတာ့ တားေသးသည္ မရ၍။ ေနာက္ၿပီး သားငယ္စိတ္ဆင္းရဲမွာ စုိးတာေၾကာင့္ မတားဘဲ ထားလုိက္သည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ ေနာက္ေဘးကေနသာ ေငးငုိင္လွ်က္ ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ သူ ေရကန္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။ သူ႕ပံုသည္ မုိးေရေပါက္မ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနတာေၾကာင့္ လုံးဝ မေတြ႕ခဲ့ေပ။ သူ အေတာ္ၾကာၾကာ ငံုံ႔ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ထုိင္ေနက်ျဖစ္ေသာ ထုိင္ခံုေပၚမွာ ခဏ ထုိင္လုိက္ေသးသည္။ ခဏေနမွ သူ႕အခန္း ႐ွိရာသုိ႔ ေငးငုိင္စြာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီလုိ ရက္ေတြကလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ အေဖ မ႐ွိေတာ့တဲ့ ဒီသားေလးကုိ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ဘာမွ စိတ္ဆင္းရဲစရာ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆုိသလုိ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း လႊတ္ထား ေပးလုိက္သည္သာ။
အမ ျဖစ္သူသည္ အိမ္မွထြက္ေသာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္မ်ားကုိ ခူးဆြတ္ၿပီး နံနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ရြာထဲသုိ႔သြားၿပီး ေစ်းေရာင္း ေနခဲ့ရသည္။ ဒါေလးနဲ႔ပဲ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကုိ ထိမ္းထားခဲ့ရသည္။ ေတာ အလုပ္ေတြကလည္း ဖခင္ မ႐ွိေတာ့ လူငွါးျဖင့္သာ လုပ္ေနရသည္။ ထုိေန႔က သူမ ေစ်းထဲမွ မွန္ေလးတစ္ခ်ပ္ ဝယ္လာခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းဟု ေျပာစရာ သူမတုိ႔ အိမ္မွာ သူ႔မအခန္းထဲ႐ွိ မွန္ေသးေသးေလး တစ္ခ်ပ္သာ ႐ွိသည္။ ဘယ္သူကမွလည္း သူမ အခန္းထဲကုိ ဝင္ေလ့ မ႐ွိ။ ေမာင္ျဖစ္သူသည္ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ သူမအခန္းထဲကုိ တစ္ခါမွ ဝင္ခဲ့ဘူးသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့မိေခ်။ သူသည္ စပ္စု တတ္သည္မဟုတ္။ သူနဲ႔ မဆုိင္လွ်င္ ဘာကုိမွ စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာတာ၊ ၾကည့္႐ႈတာတုိ႔ မလုပ္တတ္ေခ်။ ဒါကလည္း သူ၏ ေမြးရာပါ လကၡဏာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္႐ြင္ေနခဲ့သည္ကုိ တစ္ခါမွ သတိ မထားမိခဲ့ေခ်။ သူေပ်ာ္လွ်င္ တစ္မိသားစုလံုး ေပ်ာ္သည္။ သူ စိတ္ညစ္လွ်င္ အားလံုး စိတ္ညစ္ၾကရသည္။ သုိ႔္အတြက္ သူစိတ္ညစ္မွာ၊ သူ စိတ္ဆင္းရဲမွာကုိ ဘယ္သူမွ အလုိ မ႐ွိ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေရးကုိသာ အၿမဲ သတိထား လုပ္ေပးေနရသည္။ ထုိေန႔ကလည္း သူ႕လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ေန႔စဥ္ဝတၱရား မပ်က္ ညေန ေရကန္ေဘး သြားတာကုိ လုပ္ခဲ့သည္။ အေမ ျဖစ္သူကလည္း ၾကာလာေတာ့ ႐ုိးသြားသည္။ သူ လုပ္ေနက်ဆုိေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ေနလုိက္သည္။
သူ ေရကန္ထဲ ဆင္းသြားသည္။ ေအာက္ကုိ ငံု႔ၿပီးစမ္းေနသည္။ ဘာကုိ ႐ွာေနသည္ကုိ မသိ။ သူသာလွ်င္ သိမည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ သူ႔႐ုပ္ကုိ ႐ွာေနခဲ့သည္လား။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားသည္။ သူ ကန္ထဲမွာ ဆက္႐ွိေနဆဲ။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ စုိးရိမ္တႀကီၤးျဖင့္ ေရကန္ဘက္ လုိက္သြားသည္။ သူ႕ကုိ ေရကန္ထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ လဲက်ေနခဲ့သည္။ သူ ဘာကုိ ႐ွာတာလည္း။ သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္ခါမွ မဆင္းခဲ့ဘူးတဲ့ ေရကန္ထဲ ဆင္းခဲ့ရတာလည္း။ သူ ေတြ႕သြားၿပီလား။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေတြးပူရင္ ေအာ္ဟစ္ ငုိေၾကြးေနခဲ့သည္။
သူ႕ အိပ္ယာေအာက္၌ ေနာက္ဆံုး ေရးဆြဲထားခဲ့ေသာ သူ၏ ၿပီျပင္ သန္႔႐ွင္း ၾကည္လင္ေနေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာ။ ေနာက္ သူ႕အမ ေစ်းကဝယ္ထားခဲ့ေသာ မွန္၏ အႏုစိတ္ ျခယ္သထားေသာ မွန္ ပန္းခ်ီကား။ ဘာမွန္း မသိေသာ အကၡရာ စာလံုးျဖင့္ ေရးျခစ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစာဟု ယူဆရေသာ သေကၤတမ်ားကုိ သူသာလွ်င္….။
ေမာင္မင္းစုိး
Photo Credit by Google
Photo Credit by Google
1 comment:
အင္း သူဘာကိုလုိခ်င္ေနပါလိမ့္ ဟုတ္တယ္ မွန္းဆလို႔ မသိနိုင္ဘူး သူ႔မိဘေတာင္ သိနိင္မယ္မထင္ဘူး . . .
ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပုိ႔စ္ေလးပါပဲ . . . အေႀကာင္းအရာ သိပ္မရွိေပမဲ့ တကယ္စာဖတ္သူကို ဆြဲေဆာင္သြားနိုင္ပါတယ္ဗ်ာ
Post a Comment