Monday, December 15, 2008

ညီ၊ညီမေလးသုိ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ(၆)


ညီေလး၊ညီမေလးတုိ႔ေရ……
မျမင္ႏုိင္တာေတြကုိပဲ ျမင္ခ်င္ေနတာက လူ႔ဘ၀ကုိေတာ္ေတာ္ကုိ မင္းမူေနခဲ့တယ္။ ဘယ္လုိေျပာရမလည္း ဆ္ုိရင္ တန္ဖုိးတစ္ခုကုိ တန္ဖုိးတစ္ခုနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ဆုိတာက အဲဒီဆုံးျဖတ္မယ့္ တန္းဖုိးရဲ႕ အရည္အေတြးနဲ႔ဆုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာေတြနဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခ်င္တာလည္း၊ ဘယ္လုိခ်မွာလည္း ၊ ဘယ္ေတာ့ခ်မွာလည္း ၊ ဘယ္သူ႔ကုိ ဘယ္လုိ အျပဳအမူေၾကာင့္ခ်မွာလည္း ေမးခြန္းေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနလိမ့္မယ္။ ကဲ့ ဒီတစ္ပတ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အကုိ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ဦးစားေပးေျပာဆုိခ်င္တယ္။ သူကေက်ာင္းမၿပီးေသးေပမယ့္ ကုိက္ပံု စံမ်ဳိးနဲ႔ စာလုိက္သင္တယ္။ ဒါကလည္း သူ႔ဆရာရဲ႕ အကူအညီေတာင္းခ်က္အရ ဘာမွမရဘဲနဲ႔ ေစတနာသက္သက္ လုိက္သင္တာလုိ႔ သူအေျပာအရ သိရတယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေတာ့ ထားပါ။ သူက အကုိနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္ေတာ့သူ႔ အေၾကာင္းကုိေတာ့ တစ္လုံးမက်န္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။
ပထမဆုံးေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူ႔ဆရာအေၾကာင္းေပါ့ေလ။ သူ႔ဆရာကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးစား ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ထားခဲ့တယ္။ သူက ေျပာရရင္ သူ႔ဆရာလုိ စာသင္ေကာင္းတဲ့ လူျဖစ္ခ်င္တာ။ ဒီေတာ့ သူ လမ္းေဖာက္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္လုိလည္းဆုိေတာ့ သူ႔ဆရာနဲ႔မတူတဲ့ စာသင္နည္းကုိ စမ္း သပ္ၾကည့္တယ္။ သူ႔အဆုိအရကေတာ့ ကေလးေတြကုိ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္ေပးၿပီးသင္တယ္။ သူကေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္ေတာ့ ကေလးေတြကုိလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္။ သူ႔အဆုိကုိေျပာတာေနာ္။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြက သူ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ စာထဲကုိအေလးအနက္မထားခ်င္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေလွာင္ေျပာင္ေနတာတုိ႔၊စကား ေျပာေနတာတုိ႔လုပ္တယ္။ ဒါကုိ သူေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္တယ္။ အဲဒီလုိမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ စာေမးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားကဘာမွန္းကုိမသိေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက အဓိကစိတ္ပ်က္တာက ေတာ့ တစ္ရက္က ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ဆရာစာသင္တာ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး ။ သင္ရင္းသင္ရင္း လည္ေန တယ္။ ေတာ္ၿပီေနာက္ေန႔ေတာ့ မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိက္တယ္။ ဒါကုိ ေမာင္မင္းႀကီးသားက သူ႔ကုိေစာ္ကား တယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ေန႔မသင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ အကုိ႔ကုိလာေျပာတယ္။
အကိုကလည္း သူ႔ကုိအေၾကာင္းစုံေမးၾကည့္တာေပါ့ ။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သင္ပုံစနစ္ကုိသိရတယ္။ ေနာက္ၿပီးလုိ အပ္ခ်က္ေတြလည္း သိလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ကုိေျပာျဖစ္တာကေတာ့ ကုိယ္မႏုိင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကုိ သင္တဲ့ အခါမွာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမရွိတာကုိေျပာလုိက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သူေပးတဲ့ ဖရီးစတုိင္းလ္ဆုိတာ ကုိယ့္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔မရေသးတာရယ္။ ေနာက္ သူ႔ေပးတဲ့၊ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဖရီးစတုိင္းလ္ဆုိတာ ေရလုိက္ငါးလုိက္လြဲေစတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သူ႔အဆုိအရကေတာ့ သူေပ်ာ္သလုိေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ ဆုိေပမယ့္။ သူ႔က ေပ်ာ္ဖုိ႔ေလာက္ကုိ သာ အားထုတ္ေနတယ္ဆုိတာ သိလုိ္က္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကုိယ္မႏုိင္တဲ့ဘာသာရပ္ကုိ ဆရာအျဖစ္ ျပန္သင္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္နားလည္ေအာင္ မသင္ခင္ႀကိဳတင္ေလ့လာမႈရွိရမယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊နားမရွင္တာေတြကုိ ထေမးခုိင္းျခင္းဆ္ုိတဲ့ ဖရီးစတုိင္းလ္မ်ဳိးေတြ ေပးရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ ဆရာကုိ အားက်တယ္ဆုိတာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆရာလုိ ဗဟုသုတမျပည့္စုံမႈေတြရွိတယ္။
ဒီေတာ့ သူကသူေစတနာထားသေလာက္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေစတနာကုိ တန္ဖုိးမထားဘူးဆုိၿပီး သူ႔ခံယူ ခ်က္ထားတဲ့ ေစတနာဆုိတဲ့ တန္ဖုိးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ တုိင္းတာလုိက္ေတာ့တယ္။ အခု သူမသြားေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း။ အကုိကေတာ့ သူ႔ကုိေျပာပါတယ္။ ဆက္သြားပါ ဒါဟာ ပထမေျခလွမ္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီထဲက ေန မင့္အတြက္ တန္းဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ သခၤန္းစာေတြရပါလိမ့္မယ္ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သူ႔ကုိအဓိကထားေျပာ လုိက္တာကေတာ့ သူထားတဲ့ေစတနာဟာ တကယ့္ကုိစစ္မွန္တဲ့ ေစတနာျဖစ္ရဲ႕လားဆုိတာ သူ႔ကုိျပန္ေမးလုိက္တယ္ အတြယ္အတာ၊အေႏွာင္အဖဲြ႕ မလြတ္ဘဲနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ဆုိတာကုိ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေစတနာဟာ ေစတနာမမွန္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူကေတာ့ ေျပာတယ္သူတုိ႔ဆီက ေငြတစ္ျပားတစ္ခ်က္မွ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီးသင္တာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အ ေျဖကုိ ျပန္ေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြေၾကးေလာက္ကုိသာ ျပန္ေမွ်ာ္ကုိးမွ ေစတနာမသန္႔တာဆုိတဲ့ အေျဖကုိသူေပး လုိက္တာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔အယူအဆကုိ အကုိေထာက္ျပလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း ေပးေနတဲ့ ေစ တနာကလည္း မဟုတ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ အကုိကေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းေၾကာင္း ကုိပဲ ေလွ်ာက္ပုံေလွ်ွာက္နည္း ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဆက္သြားဖုိ႔ကုိလည္း ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဆရာထက္ နာ မည္ႀကီးခ်င္ရင္၊သုိ႔မဟုတ္ သူ႔လုိနာမည္ႀကီးခ်င္ရင္ သူ႔လုိေလ့လာမႈအားေကာင္းရမယ္။ သူ႔လုိအသင္အျပေကာင္းရ မယ္။ သူ႔လုိေစတနာမ်ဳိးကုိ ထားရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ့လုိက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အတုယူမွားတတ္တာ ေတြ ရွိေနတတ္တာကုိ အကုိ မင္းတုိ႔ကုိေျပာခ်င္တာပါ။ လူတုိင္းကေတာ့ ကုိယ့္ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကတာျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ခြင္မွာ ကုိယ္ပုိင္အေတြးေခၚနဲ႔ ေလွ်ာက္တာမ်ဳိးကုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေစခ်င္ တာမ်ဳးိကုိ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ဆရာလုိမျဖစ္လုိ႔ဆုိၿပီး လမ္းေၾကာင္းလဲြသြားတာမ်ဳိးကုိေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အခု ညီေလး၊ညီမေလးတုိ႔ကုိ အကုိသူ႔ကုိေျပာျပလုိက္တဲ့ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္၊သု႔ိမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုကုိ ျပန္ေျပာျပလုိပါတယ္။ ဒီအထဲကေနလည္း အားအင္ေတြ၊သခၤန္းစာေတြကုိ္လည္း ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီပုံျပင္ေလးမေျပာျပခင္ အခုနယ္က သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ အဆုံးသတ္ေျပာလုိတယ္။ အခု သူမသြားေတာ့ဘူးတဲ့။ အျခားအလုပ္ကုိပဲ လုပ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ သူသြားျခင္း၊မသြားျခင္းကုိေတာ့ သူ႔ဘ၀ကုိ ဆုံး ျဖတ္ခ်က္မေပးလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြ မင္းတုိ႔အလွည့္ေရာက္လာရင္ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ရမယ္။ ဘယ္လုိေက်ာ္ ျဖတ္ရမယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္ဖုိ႔သက္သက္ေလာက္ကုိသာ အကုိမွတ္ခ်က္ေပးခ်င္တာပါ။ သူ သြားဖုိ႔၊ဆက္သင္ဖုိ႔ဆုိ တာေတြဟာ သူရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ ဆုံးျဖတ္ခြင့္၊လြတ္လပ္ခြင့္ျဖစ္တယ္ေလ။
တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ ေတာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း မသန္းမစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ေျမေခြးတစ္ ေကာင္ကုိ ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ဒီလုိေတြးေတာမိတယ္တဲ့။အင္း……. ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ သူစားဖုိ႔အစာကုိ ဘယ္လုိ ရွားစားလဲဆိုၿပီး အံ့ၾသေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ားတစ္ေကာင္ ခ်ဥ္းကပ္လာတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္ အဲဒီ က်ားရဲ့ ပါးစပ္ထဲမွာ သားေကာင္တစ္ေကာင္ကုိ ကုိက္ခ်ီလာတယ္။ က်ားဟာ သူဗုိက္ျပည့္ေအာင္စားခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့ဟာကုိ ေျမေခြးအတြက္ထားခဲ့ရင္း အဲဒီေနရာကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒါကုိ ျမင္ေတာ့သူ စဥ္းစားတယ္။
”” ဘုရားသခင္ဟာ ေျမေခြးကုိေတာင္ ကူညီတယ္ဆုိရင္ ငါ့ကုိလဲ ကူညီမွာပဲ ”” အဲဒီလုိ ေတြးၿပီး အိမ္ျပန္လာ ခဲ့တယ္။ သူဟာ အိမ္တံခါးကုိပိတ္ၿပီး ေကာင္းကင္ဘုံက သူ႔အတြက္ အစားအစာေတြ ယူေဆာင္လာမွာကုိ ေစာင့္စား ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး အားနည္းခ်ိနဲ႔လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ နတ္သားတစ္ ပါးေပၚလာၿပီး သူ႔ကုိေျပာတယ္။
”” ဘာေၾကာင့္မ်ား သင္ဟာ မစြမ္းမသန္ျဖစ္ေနတဲ့ေျမေခြးကုိ အတုယူဖုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့ရတာလဲ၊ အိပ္ရာထဲကထ သင့္လက္နက္ကိရိယာေတြယူ၊က်ားရဲ႕ လမ္းစဥ္ကုိ လုိက္ပါေတာ့လား”” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ လူေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူေတြဟာ အတုေတာ့ယူခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္အတုယူရမယ့္ လူရဲ႕ လမ္းစဥ္မ်ဳိးကုိ ထည့္မစဥ္းစားခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အတုေတာ့ယူတယ္ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္အတုယူတဲ့ လူ ရဲ့ လမ္းစဥ္ကုိမလုိက္ပဲ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြျဖစ္သြားတတ္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဘာမွမဟုတ္တာကုိ အတုယူခ်င္ ၾကတယ္။ အထက္က လူလုိ သူမ်ားအားကုိးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနသူေတြကုိ အတုယူတတ္ၾကတယ္။ ဒီထဲက နတ္ သားေျပာသလုိ က်ားရဲ႔လမ္းစဥ္ကုိလုိက္ၿပီး ကုိယ္ထူကုိယ္ထစနစ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ အကူအညီဆုိ တာႀကီးကုိသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ အကုိ မင္းတုိ႔ကုိ မွာခ်င္တာကေတာ့ ေစတနာထားပါ။ ကုိယ့္အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားပါ။ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူးပါ။ ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္းကုိ ကုိယ္ေဖာက္တဲ့အခါ တကယ့္ကုိယ္တန္ဖုိးထား ေလး စားရတဲ့ လူေတြရဲ့လမ္းစဥ္ကုိလုိက္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္သူတုိ႔ဒီလုိျဖစ္တာလည္းဆုိတာ ပထမဆုံးေလ့လာပါ။ ေနာက္မွ လုိက္သင့္၊မလုိက္သင့္ဆုံးျဖတ္ပါ။ ကုိယ္တုိင္မေလွ်ာက္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ကုိယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္းကုိ ဘယ္ လုိေသာနည္းနဲ႔မွ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ ေခါင္းထဲထည့္ထားပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔မ်ားကုိေမွ်ာ္ကုိးၿပီး သူ႔တုိ႔ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ႀကီးပြားမွာပဲဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္မ်ဳိးကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ထားပါ။ ဆုိလုိတာက ကုိယ္လုပ္မွကုိယ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အယူ အဆကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး လမ္းေၾကာင္းကုိ မေသြဖီဘဲ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ပါေစလုိ႔…………..။

မင္းတုိ႔ရဲ႕ ခ်စ္ဆုံးအကုိႀကီး….

ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံ႔သာ)

အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကပါစုိ႔



ေမၽွ်ာ္လင့္ျခင္းနည္းနည္း အိပ္မက္ေတြ အေရေပ်ာ္ၿပီ
က်ားကန္ထားခံခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေသေတြနဲ႔
ဆံပင္ေတြ ျဖဴေနခဲ့ၿပီအေမ။

ခုိကုိးရာမဲ့ ေျပာင္တလင္းခါေနတဲ့ စိတၱဇညနက္ထဲ
သန္ေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ေတာ့ေပမယ့္
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။

တရံေရာအခါက
လူေတြဟာ လူေတြနဲ႔ရွင္သန္ဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္
အခုေတာ့
လူေတြဟာ မာရ္နတ္ေတြရဲ႕လွည့္စားမွဳေအာက္ ျပားျပားေမွာက္လုိ႔
နံရံျခားေန႔ရက္ေတြ ထူးထပ္လာခဲ့တယ္။

ဆုိပါေတာ့
နံနက္ခင္းေတြ ေရာင္နီလာခဲ့ၿပီးရင္
လူတစ္လုံးသူတစ္လုံး ေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ဘ၀ေတြနဲ႔
အာမခံခ်က္ေတြ ေရာင္ျခည္ေတာက္လိမ့္မယ္။
ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံ႔သာ)

Sunday, December 14, 2008

မိစၦာ၀ုိင္ကုိ ေသာက္ၾကည့္ျခင္း


‘ကဗ်ာေတြ ရွင္ခ်င္ရင္ ကဗ်ာဆရာေတြ ေသဖုိ႔သာျပင္’

မိစၦာ၀ုိင္ကုိ ေသာက္ၾကည့္ျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) ကဗ်ာဆရာၾကည္ေမာင္သန္းႏွင့္ေတြ႔ဆုံျခင္း

ေအးရာေအးေၾကာင္းကဗ်ာ (၁၉၈၈) မွ

ကဗ်ာဆုိတာ ပေဟဠိ၀ွက္တမ္းကစားေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဆုံးမစာလုိလုိ နိတိလုိလုိ ပညာေပးေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ စတုရန္းေတြ၊ ႀတိဂံေတြထဲအေပါစား စာသားထည့္ၿပီး ကေလးေတြ တီဗီဂိမ္း ေဆာ့သလုိ ေဆာ့ရတ့ဲအရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စကားလုံးေတြ ေလာ္မာၿပီး အဓိပၸာယ္မ့ဲ အဆက္စပ္မ့ဲ ထင္ရာျမင္ရာ ေရးေနတ့ဲ စကားလုံးစြပ္ျပဳတ္မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ဦးပုည၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖတုိ႔ရဲ႕ ေတးထပ္ေတြကုိလည္း တန္ဖုိး အနဂၢထားေပရဲ႕၊ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ မဟာေလးခ်ဳိးႀကီးေတြဟာလည္း ႏွလုံးသားထဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ ခုန္ၾကြေနေပလိမ့္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တုိရဲ႕ ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ားဟာလည္း ရာစုအဆက္ဆက္ ၀င္းျပက္ေနေပလိမ့္၊ စာေပသစ္မုခ္ဦးက ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ေအးတုိ႔ ကဗ်ာေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေသြးသားထဲ ျမစ္ႀကီးတျမစ္လုိ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနဆဲပါ။
စာေပပံုသဏၭာန္တရပ္ဟာ အဓိပၸာယ္မ့ဲ ေပၚေပါက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ (မိဘမ့ဲ အဖမ့ဲသားေတြ မဟုတ္ဘူး။) ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈအရ ေပၚေပါက္လာတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ေခတ္စမ္းရဲ႕ ေနာက္ၿမီးဆဲြ န၀ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြကုိလည္း မပစ္ပယ္ခ့ဲပါဘူး။ ေခတ္နဲ႔ အံမ၀င္ေတာ့တ့ဲအခါ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ အႏုပညာေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈျပတုိက္ထဲ ခ့ံခ့ံညားညား ေနရာယူခ့ဲၾကပါတယ္။ အသစ္ကုိ ျမတ္ႏုိးတ့ဲ လူငယ္မ်ားဟာ အတားအဆီးေတြ၊ အတန္းအစားေတြ၊ အပိတ္အဆုိ႔ေတြၾကားက ရုန္းကန္ဖူးပြင့္လာရတာဟာ ဓမၼတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးနဲ႔လူငယ္ အေဟာင္းနဲ႔အသစ္ ပဋိပကၡအတြက္ကေတာ့ ေခတ္တုိင္းမွာ ရိွေနမွာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြကုိ မပစ္ပယ္ခ့ဲပါဘူး။ ႏွလုံးသားထဲက ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး တန္ဖုိးထား သိမ္းဆဲထားဆဲပါပဲ။

ကေန႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ စူးရွထက္ျမက္စြာ တစုိက္မတ္မတ္ ေရးဖဲြ႔ေနသူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေမာင္သန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ မုိးေ၀မဂၢဇင္း ၁၉၈၂ မွာ ‘ေပါင္ခ်ိန္ၾကစုိ႔’ ကဗ်ာကုိ မွတ္မွတ္ရရ စတင္ ဖတ္ဖူးခ့ဲပါတယ္။ ၁၉၈၉ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ နိမိတ္ပုံေတြ၊ သေကၤတေတြ၊ စကားလုံးခြန္အားေတြဟာ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ ေသြးေၾကာထဲ စုိက္ထုိးလုိက္သလုိ ပူေႏြးသြားၿပီး အလင္းတခု ပြားလာသလုိ ခံစားခ့ဲရပါတယ္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲက ‘လက္’ ‘ေရသူမနဲ႔ ညစာစားျခင္း’ ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာဖတ္သူရင္ထဲကုိ စဲြထင္က်န္ရစ္ခ့ဲတ့ဲ ကဗ်ာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ ေသြးခုန္ႏႈန္းကုိ တုိင္းထြာႏုိင္ဖုိ႔ ပန္းအလကၤာစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

ပထမဦးဆုံး ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ပုံကုိ သိပါရေစ။
ေျဖ - ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခ့ဲျခင္းမဟုတ္ပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေတြဖတ္၊ ကဗ်ာေတြဖတ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ဂစ္တာတီး၊ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာၿပီး ကဗ်ာေတြစမ္းေရး၊ မဂၢဇင္းေတြကုိ ကဗ်ာေတြ လွမ္းပုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရွဳမ၀၊ မုိးေ၀၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မုိးေ၀မဂၢဇင္းမွာ ‘ဆူးေလဘုရားလမ္းရဲ႕ ရာဇ၀င္’ ဆုိတ့ဲ ကဗ်ာကုိ ပထမဆုံး ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာမူခ မရပါဘူး။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ပဲ ရပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ဆက္ေရး၊ မဂၢဇင္းေတါကုိ စာမူဆက္ပုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အပယ္ခံရတာလည္း ရိွ၊ ေဖာ္ျပခံရတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး က်င္လည္ခ့ဲေပမယ့္ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးေနခ့ဲတာပါ။ ေရးခ်င္တ့ဲအခါလည္းေရး၊ မေရးခ်င္တ့ဲအခါလည္း မေရး၊ မဂၢဇင္းေတြဆီ ပုိ႔ခ်င္တ့ဲအခါလည္း ပုိ႔၊ မပုိ႔ခ်င္တ့ဲအခါလည္း မပို႔ဘဲ ေနခ့ဲပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေရာက္မွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ဘဲြ႔ရမွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ပင္စင္ယူၿပီးမွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ပုံမွန္၀င္ေငြရိွမွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ဘ၀မွာ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပေတာ့မွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ လူရင္၀င္ခ်င္လုိ႔ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ဘ၀မွာ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပေတာ့မွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ လူရာ၀င္ခ်င္လုိ႔ ကဗ်ာေရးမယ္။ ေတြ႔ကရာေတြ ေလွ်ာက္ေရးၿပီး ကေလာင္နာမည္ လူသိမွ ကဗ်ာေရးမယ္ စသည္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ခ့ဲျခင္း လုံး၀မဟုတ္ပါ။ တစ္ဆက္တည္း ဆက္ေျပာရရင္ ကဗ်ာေရးလာတာ ပုံႏွိပ္စာလုံး စျဖစ္ခ်ိန္က စ ေရတြက္ရင္ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ရိွပါၿပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကဗ်ာဆရာလုိ႔ မခံယူရဲေသးပါ။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ကဗ်ာဖတ္သူနဲ႔ အခ်ိန္ကာလက သတ္မွတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကဗ်ာေရးသူလုိ႔ပဲ ခံယူပါတယ္။

ေလးစားအားက်ခ့ဲတ့ဲ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကဗ်ာဆရာေတြကုိ ေျပာျပပါလား။
ေျဖ- ေျပာရရင္ေတာ့ ဖတ္ဖူးသမွ် ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာဆရာအားလုံးကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္။ သူတုိ႔က ေသခ်ာၿပီးသားမုိ႔ပါ။ ႀကိဳက္ခ့ဲတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ျပည္တြင္းကဆုိ ဂႏၳ၀င္ေရာ၊ ေခတ္စမ္းေရာ၊ တာရာေခတ္၊ မုိးေ၀ေခတ္ကေန ဒီေန႔ကဗ်ာေတြအထိ ႀကိဳက္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ စိတ္ထဲေပၚေပါက္သေလာက္ ေျပာရရင္ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္လည္း ႀကိဳက္တာပဲ၊
ဦးၾကင္ဥ၊ ဦးေၾကာ့လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
စိႏၱေက်ာ္သူဦးၾသ၊ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာလည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
ဖုိးသူေတာ္ဦးမင္း၊ လူဦးမင္းတုိ႔လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
ဦးပုည၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖလည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္တုိ႔လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ေအး၊
ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ ေနေသြးနီ၊
မင္းလွညြန္႔ၾကဴး၊ ၾကည္လင္၊
ကန္ၿမဲေအးေက်ာ္၊ ၀င္းေဖ၊
ေမာင္သင္းခုိင္၊ ေမာင္ေလးေအာင္၊
ေမာင္ယဥ္မြန္၊ ေဖာ္ေ၀း၊
သုခမိန္လိႈင္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊
ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေျမခ်စ္သူ၊
ေမာင္လူမိွန္၊ သစၥာနီ၊
ေဇာ္(ပ်ဥ္းမနား)၊ မအိ၊
ေမာင္ခုိင္မာ၊ ပုိင္စုိးေ၀၊
ေမာင္သင္းပန္ (နာမည္ေတြ ေကာက္သင္းေကာက္ေနရလုိ႔ တခ်ဳိ႕ ေလးစားအားက်ေပမယ့္ ေမ့ေနတ့ဲ ကဗ်ာဆရာေတြ ခြင့္လႊတ္ပါ)။

ျပည္ပကဆုိရင္လည္း (ဘာသာျပန္ေတြကတဆင့္) ရိွတ္စပီးယား၊ ဒန္ေတ၊ ဂြယ္ထည္၊ တဂုိးတုိ႔လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။ မာယာေကာ့ဖ္စကီး၊ နီရူဒါ၊ ဘားေတာ့ဗရက္၊ အုိက္က်င့္လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။ အိလိေယာ့၊ ဒလန္ေတာမတ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေအာ္ဒင္၊ စီေဒးလူး၀စၥ၊ စတီဖင္စပါဒါလည္း ႀကိဳက္တာပဲ။ အေမရိကန္က အလန္ဂ်င္းစဘတ္၊ ရုရွက ယက္ဖတူရွင္ကုိ၊ ေဘာစနက္စင္စကီး၊ ျပင္သစ္က ဂ်က္ကြက္ပေရးဗား၊ ဂ်ာမနီက အုိက္ဇင္ဘာဂ်ာ၊ အီတလီက ကြာစီမုိဒုိ၊ အေရွ႕ဥေရာပက ဟုိးလမ္၊ ပုိပါ၊ ဟားဘတ္တုိ႔လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္ အုိက္ယာလန္က ေရွးမတ္စ္ေဟနီ၊ မကၠစီကုိက ေအာက္တုိဗီယုိပါဇ္ စသည္ျဖင့္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာင္အာဖရိက၊ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ အင္ဒုိနီးရွားက အမည္မမွတ္မိေတာ့တ့ဲ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေတြကုိလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။

ဘယ္လုိစာမ်ဳိးကုိ ေဇာင္းေပးဖတ္ပါသလဲ။
ေျဖ- စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အစုံဖတ္ပါတယ္။ လက္လွမ္းမီသေရြ႕ အခ်ိန္ရိွသေရြ႕ေပါ့ဗ်ာ။ သုိင္း၀တၳဳ၊ တက္က်မ္းနဲ႔ ဆုံးမစာေတြကလဲြရင္ေပါ့ဗ်ာ။ သမုိင္းစာအုပ္ေတြ၊ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ေတြကို ဖတ္သလုိ ၀တၳဳရွည္ႀကီးေတြကုိလည္း အခ်ိန္ေပးဖတ္ပါတယ္။ ဘက္စ္ဆဲလားေတြကုိလည္း အခ်ိန္ရရင္ အင္တာတိန္းမင့္ အေနနဲ႔ ဖတ္ပါတယ္။ ရုပ္ျပတုိ႔၊ ကာတြန္းတုိ႔လည္း ဖတ္ပါတယ္။ အက္ေဆးနဲ႔ ကဗ်ာကေတာ့ ဦးစားေပးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ရံ အမ်ဳိးသားစာေပကုိ ဖတ္ပါတယ္။

ကဗ်ာတပုဒ္ရဲ႕ အသက္နဲ႔ ပန္းတုိင္က ဘာလဲ။
ေျဖ- ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အႏုပညာေျမာက္စြာ ဆဲြေဆာင္မႈရိွၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူကုိ ေက်နပ္ခံစားေစရရင္ လုိရင္းေရာက္တယ္ ထင္တာပဲ။

ပံုသဏၭာန္ နဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ဘာက ပုိအေရးႀကီးပါသလဲ။
ေျဖ- ဘယ္ဟာကမွ ပုိအေရးမႀကီးပါဘူး။ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။

ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြက ဗဟုိခ်က္ မ့ဲရမယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ အခု ကုိၾကည္ေမာင္သန္းေရးေနတ့ဲ ကဗ်ာေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘ၀ကုိ ဗဟုိခ်က္ျပဳေရးေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ေျဖ- ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ တတ္ကြ်မ္းနားလည္တ့ဲ လူေတါ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကပါေစ။ ကြ်န္ေတာ့ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္သလုိ ေရးပါမယ္၊ တျခားဟာလည္း ေရးခ်င္ေရးပါတယ္။

ကုိၾကည္ေမာင္သန္္းက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္မလာရင္ ဘာျဖစ္လာမယ္ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ - ကြ်န္ေတာ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ကဗ်ာေရးသူ ျဖစ္မလာရင္ ကဗ်ာဖတ္သူေတာ့ ျဖစ္ေနမွာပဲ။

ကေန႔ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ အရိွန္အဟုန္နဲ႔ စီးဆင္းေနသလား။ ေရစီး တန္႔ေနပါသလား။
ေျဖ - ကေန႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ အရိွန္အဟုန္နဲ႔လည္း မစီးဆင္းပါ။ ရပ္တန္႔ျခင္းလည္း မရိွပါ။ ပုံမွန္ စီးဆင္းေနတယ္လုိ႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

ကဗ်ာေရးမယ့္လူငယ္ေတြကုိ ဘာေျပာခ်င္သလဲ။
ေျဖ - မ်ားမ်ားဖတ္၊ နည္းနည္းေရး။

ကုိၾကည္ေမာင္သန္းေရးတ့ဲ ‘လက္’၊ ‘ေရသူမနဲ႔ ညစာစားျခင္း’၊ ‘အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာ’၊ ‘ေတာင္အေမရိကကုိ သြားခ်င္တယ္’ ကဗ်ာေတြထဲက ဘယ္ကဗ်ာကုိ ပုိၿပီး အားရသလဲ။
ေျဖ - ကုိယ့္ကဗ်ာေတြ ကုိယ္ျပန္ဖတ္ၿပီး တခါတေလ အားရသလုိပဲ၊ တခါတေလေတာ့လည္း အားမရဘူး။

ကုိၾကည္ေမာင္သန္း ကဗ်ာလုံးခ်င္းထုတ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ ရိွ မရိွ သိပါရေစ။
ေျဖ - အေျခအေနေပးတ့ဲ တေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ ခုထက္ထိ ေမာင္ေလးေအာင္ တကုိယ္ေတာ္ ကဗ်ာလုံးခ်င္း မရိွေသးဘူး။ ေမာင္လူမိွန္လည္း မရိွေသးဘူး။ ေဖာ္ေ၀းတုိ႔၊ ေျမခ်စ္သူတုိ႔ေတာင္ ကြယ္လြန္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကဗ်ာလုံးခ်င္းေတြ ထြက္လာၾကတာပါ။ ကဗ်ာေရးတ့ဲသူအတြက္ ကဗ်ာလုံးခ်င္း ရိွရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ မရိွရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။


ကုိၾကည္ေမာင္သန္းနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ထဲက ႀကိဳက္တ့ဲကဗ်ာဆရာေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။
ေျဖ - ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ခင္ေအာင္ေအး၊ ေနမ်ဳိး၊ မုိဃ္းေဇာ္၊ ခုိင္ၿမဲေက်ာ္စြာ၊ ေမာင္ဖီလာ၊ ေဇာ္ယုပုိင္၊ မင္းႏုိင္သား၊ ၾကည္ေဇာ္ေအး၊ ေနာက္ မဂၢဇင္းကုိ ကဗ်ာ ဘယ္ေတာ့မွ မေပးတ့ဲ ေက်ာက္ဆည္က တည္ဘြားဦး၊ ေမွာ္ဘီက ၀င္းေဇာ္လြင္။

စတုဂံေတြ၊ ႀတိဂံေတြထဲမွာ စာေတြသြပ္ၿပီး ပုိ႔စ္ကဗ်ာလုိ႔ ေျပာေနတ့ဲ လူေတြကုိ ကုိၾကည္ေမာင္သန္း ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ - သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကပါေစ။ အေပၚလီနဲ႔တုိ႔လည္း လုပ္ခ့ဲတာပဲ။ ၀ါသနာပါသူေတြ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကပါေစေလ။

ကုိၾကည္ေမာင္သန္းဟာ ‘မႏၱေလး ထန္းရိပ္ညိဳဆု’၊ ‘ပ်ဥ္းမနားအလယ္ရုိးမဆု’၊ ‘ဦး၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု’ ေတြ ရထားတ့ဲ ကဗ်ာဆရာတဦး အေနနဲ႔ ဆုေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕အျမင္ကုိ သိပါရေစ။
က်ေနာ္ ၁၉၉၈ မွာ ‘မႏၱေလးစာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အႀကိဳက္’ ကဗ်ာဆု (ထန္းရိပ္ညိဳဆု မဟုတ္ေသးပါ)၊ ၂၀၀၆ မွာ ‘အလယ္ရုိးမကဗ်ာဆု’၊ ၂၀၀၆ မွာပဲ ‘ေရႊအျမဳေတကဗ်ာဆု’ေတြကုိ ရခ့ဲပါတယ္။ ဆုေပးတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ အႏုပညာကုိ အသိအမွတ္ျပဳတာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ေငြလည္းရေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆုရလုိ႔ဆုိၿပီး ဘ၀င္ျမင့္စရာ၊ ႀကီးက်ယ္စရာအေၾကာင္း မရိွပါ။ ဆုမရေပမယ့္ ေတာ္တ့ဲ ေကာင္းတ့ဲ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြကေတာ့ အကယ္ဒမီရၿပီးရင္ အႏုပညာေၾကး ပုိရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကဗ်ာဆုရၿပီးတ့ဲ ကဗ်ာေရးသူကေတာ့ ကဗ်ာစာမူခ ပုိေတာင္းလုိ႔ မရဘူးဗ်ဳိ႕။ ။

ေအာင္ဘညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၈

မိုးမခ-မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
(မူရင္း - ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္း)

Friday, December 12, 2008

ညီ၊ညီမေလးသုိ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (၅)



ညီေလး၊ ညီမေလးတုိ႔ေရ……

မျမင္ႏုိင္တဲ့ အနာဂတ္ဆုိတာႀကီးကုိ တမ္းတၿပီး ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈဆုိတာေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ၀င္လာ တတ္တယ္။ ႀကိဳတင္မွမျမင္ရပဲ။ ဒါကုိေတြးၿပီး စိတ္ပ်က္ေနယုံနဲ႔ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ေသးဘူး။ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္း ေတြ အေ၀းႀကီးလုိေသးတယ္။ ႀကံဳေတြ႕ရဦးမယ္ ေလာကဓံလွလွေတြကုိလည္း နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ဆုိသလုိ ရင္ဆုိင္ရ ဦးမယ္မဟုတ္လား။ ေခတ္သစ္တကၠႏုိေလာ္ဂ်ီေတြကေတာ့ သိၾကတဲ့အတုိင္း အရမ္းကုိတုိးတက္လြန္းေနတယ္။ ဒါကုိလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ကေတာ့ ဒီတုိင္းထုိင္ေနယုံနဲ႔ေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ေလ့လာစရာ၊ သင္ယူစရာေတြကေတာ့ ေတာ္ ေတာ္မ်ားတယ္။ မလိုက္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနယုံနဲ႔ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ကြာ ဟုိတစ္ပတ္ ကေျပာခဲ့သလုိ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးကုိေခါင္းထဲထည့္ၿပီး လက္မႈိင္ခ်တာမ်ဳိးနဲ႔ အရႈံးေပးသြားတာမ်ဳိးကုိေတာ့ မလုိခ်င္ဘူး။ လုပ္ေတာ့လုပ္ၾကည့္၊လုိက္ေတာ့လုိက္ၾကည့္ေပါ့။ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွ အရႈံးေပးသြားရင္ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္း ရဲ႕ ဇာစ္္ျမစ္ကိုလုိက္ၾကည့္သင့္တယ္။ အဲဒီထဲ့ကေန ဘယ္လုိသခၤန္းစာေတြ ယူရမလည္းဆုိတာေတြ ထည့္စဥ္း စားၿပီး ေရွာင္သင့္တာေရွာင္၊ေဆာင္သင့္တာေဆာင္ဖုိ႔ မွာခ်င္တာပါ။

နပုိလီယံဆုိတဲ့ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ငါ့အဘိဓမၼာမရွိဘူးတဲ့ေလ။ ဆုိလုိတာက မျဖစ္ ေသးတာပဲ ရွိတယ္လုိ႔ဆုိလုိတယ္။ ဒီစကားကုိေတာ့ အကုိေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရ လုိက္ငါးလုိက္ေတာ့ မလြဲေစဖုိ႔လုိတယ္။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူ႔လုိစစ္ကုိဆာေလာင္ေနၿပီး လုိက္တုိက္ ခုိက္ေနယုံနဲ႔ေတာ့ သူ႔အယူအဆကုိေတာ့ လက္ခံလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္က ဒီစကားလုံးကုိ အားက်ေနေပမယ့္ သူ႔လုိ မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ မျဖစ္ႏုိင္တာမရွိဆုိတာမ်ဳိးေတာ့ ေရွာင္ေပါ့။ ကုိယ္နဲ႕ေတာ္မယ့္ ၊ကုိယ္နဲ႔အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္မဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိ လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိပါေတာ့ အဲဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိေစရဘူး ဆုိၿပီး လက္ခံထားရင္း ေရွ႕ကုိဆက္ေလွ်ာက္ရဲတဲ့ သတၱိေတြေမြးဖုိ႔ မွာခ်င္တာပါ။

မေန႔က ေရာက္လာတဲ့ ညီေလး၊ညီမေလးတုိ႔ရဲ႕ စာထဲမွာေရးေရးေလး ေရးျပထားတဲ့ စာေလးေတြကုိ ဖတ္ ၿပီး အကုိသိပ္ၿပီး အားမရဘူး။ မေရာက္ေသးတဲ့ အနာဂတ္ဆုိတာႀကီးကုိ မရင္ဆုိင္ရဲသလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ေနာက္ဆုံးေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ အကုိ႔အေနနဲ႔ေတာ့ ဒီစကားမ်ဳိး၊အျပဳအမူမ်ဳိး၊စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကုိေတာ့ အားမ ေပးခ်င္ဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္ေသးတဲ့၊မျမင္ရေသးတဲ့ အနာဂတ္ကုိေတြးၿပီးေၾကာက္ေနတာဟာ လူေပ်ာ့လူည့ံေတြရဲ႕ အလုပ္ လုိ႔ အကုိေတာ့ထင္တယ္။ မင္းတုိ႔ကေတာ့ အေမမရွိေတာ့တယ့္ေနာက္ပုိင္း ဘာလုပ္ၾကမလဲတဲ့ ။ အခုေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ အေမရွိေနတာပဲ သူ႔ကုိအစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆီးေပးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက အေမမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း ဆုိ တာ ေရာက္မွမလာေသးတာပဲ ။ ဒါကုိေတြးၿပီးေၾကာက္ေနလုိ႔ကေတာ့ ေနဖုိ႔ေတာင္မေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ။ မင္းတုိ႔ ဒီ ေလာက္ေတာ့ သတၱိမနည္းပါဘူးဆုိတာ အကုိယုံၾကည္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ လုပ္စရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ ဆီးႀကိဳ ေနတယ္။ ဘာေတြလုပ္သင့္တယ္ ဆုိတာ စဥ္းစားၿပီး လုပ္ၾကရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒါႀကီးကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ထားလုိက္ ပါဦး။ စာေမးပဲြလည္း နီးလာၿပီဆုိေတာ့ စာႀကိဳးစားဖုိ႔က အဓိကေပါ့။ အဲဒါကုိပဲလုပ္ပါ။ ဒါနဲ႔ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္
အပ်က္ေလးတစ္ခုကုိ ေျပာျပလုိက္ဦးမယ္။

ဧကရာဇ္မင္းျဖစ္တဲ့လူက ပညာရွိျဖစ္တဲ့ ရက္ဘီကုိ တစ္ခါက ဒီလုိေျပာခဲ့တယ္။ “ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ဘုရားသခင္ ကုိ ငါသာျမင္ရရင္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းေျမာက္မိမွာပဲ” ဒီေတာ့ ရက္ဘီက ျပန္ေျပာတယ္။

“ ဒီကိစၥဟာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး အရွင္မင္းျမတ္” ဒါနဲ႔ ဘုရင္က …
“ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဟုတ္လား။ ဒါဆုိရင္ က်ဳပ္က မျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ က်ဳပ္ဘ၀တစ္ခု လံုးကုိ ဘယ္လုိလုပ္ အပ္ႏွံရမွာလဲ ” ဆုိေတာ့ ရက္ဘီက
“ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ အိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကုိ ခဏေလာက္ျပ စမ္းပါ၊ သူ႕အခ်စ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတယ္ဆုိတာ သိရေအာင္ ခ်ိန္တြယ္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ပါ “ ဆုိေတာ့ ဘုရင္က
“ မင္းရူးေနသလား။ ဘယ္သူက တျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကုိ အိတ္ထဲထည့္ထားႏုိင္မလဲ“ ဆုိေတာ့
“ သင္ဟာ အခ်စ္ကုိတာကုိ မျမင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိဖုရားႀကီး သင့္ကုိခ်စ္တယ္ဆုိတာ ယုံၾကည္ၿပီး ဘ၀တစ္ခုလုံး အပ္ႏွံရဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မျမင္ရတဲ့အရာေတြဆုိတာ ယုံၾကည္ၿပီး သင့္ရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိ အပ္ႏွံရဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ မျမင္ရတဲ့အရာေတြကုိ ယုံၾကည္တယ္ဆုိတာ သဘာ၀မက်တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး” လုိ႔ ရက္ဘီက ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ကဲ ဘယ္လုိသေဘာရလဲ။ အျဖစ္ပ်က္ေလးကုိ ေသခ်ာျပန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ဦး။ နားထဲရူပ္သြားမွာစုိးလုိ႔။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖတ္လုိ႔နားလည္သြားရင္ ဘယ္လ္ုိလဲဆုိတာ ေျပာျပစရာေတာင္ မလုိ ပါဘူး။

ကုိသိန္းေဇာ္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္း ရွိေသးတယ္။ ပန္းတုိင္ လုိ႔ေခါင္းစီးေပးထားတယ္။
မေရာက္ေသးရင္ ေရာက္ေအာင္သြား
ေရာက္ရင္ တစ္ေထာက္နား
ၿပီးရင္ေရွ႕ဆက္သြား
အဲဒီမွာ ဘာမွမရွိဘူး။
ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ ကဗ်ာေလးလည္း ။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ေနာက္ဆုံးအႏၲိမပန္းတုိင္ ထိကုိေျပာသြားတယ္။ ထားပါ။ ဒါကုိအက်ယ္ခ်ဲ႕ေနရင္ ကဗ်ာရဲ႕အလွ၊အဓိပၸါယ္ေတြ ပ်က္ေနလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ တုိင္ခံစားၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆုိလုိခ်င္တာကေတာ့ ဘ၀မွာဘာမွျဖစ္မလာေသးခင္ ႀကိဳတင္မျမင္ႏုိင္တာကုိေတြးၿပီး စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းမႈေတြျဖစ္မ ေနဖုိ႔ မွာခ်င္တာပါ။ ရက္ဘီ ရဲ႕စကားေတြကုိ ျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ဟုတ္တယ္ ဘယ္သူမွႀကိဳတင္မွန္းဆလုိ႔မရတာေတြကုိ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးကြာဆုိၿပီး ေတြးေနတာေလာက္ နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခံေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီမျမင္ႏုိင္တာကုိပဲ ပုံအပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါကုိ ျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘ၀မွာအရႈံးကုိ ရင္မဆုိင္ရဲတာနဲ႔ ေသေနသလုိျဖစ္ေနၿပီ။

ဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာခ်င္တာ ကေတာ့ ညီေလး၊ညီမေလးတုိ႔အေနနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေနတဲ့ အနာဂတ္ဆုိတာႀကီးကုိ မလွမ္းဘဲ၊ မရင္ဆုိင္ဘဲနဲ႔ ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိပဲ မွာခ်င္တာပါ။

မင္းတုိ႔ရဲ႕ ခ်စ္ဆုံးအကုိႀကီး….

ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံ႔သာ)

ေလလြင့္ငွက္




ကြ်န္ေတာ္
စုံကန္ ပ်ံထြက္ခဲ့တုန္းက
လွဳပ္ခါက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
မိသားစုအကိုင္းေလးဟာ
ခုေနခါမွာ ေအးရိပ္သာယာ။

ကၽြန္ေတာ့မွာသာ
ေညာင္သီးကနည္းနည္း
ေလးညိွဳ႕သံကမ်ားမ်ားထဲ
အရိပ္ျမင္လည္း ေၾကာက္ေနရ
အေရာင္ျမင္လည္း လန္႔ေနရ။

ေဒါင္းေမႊးတစ္ပင္ နွစ္ပင္နဲ႔
ေခါင္းေအးေအးဆင္ျခင္မိခ်ိန္မွာေတာ့
ပင္လယ္ျပင္လည္း
တစ္၀က္က်ိဳးေနျပီ
ဆင္ေသႀကီးလည္း
ပုပ္သိုးေနျပီ။

မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးအေမ
ကၽြန္ေတာ့ဟာကၽြန္ေတာ္
ပ်ံရင္းေသပါရေစေတာ့။ ။

၀ါဆုိကုိဦး(ေတာင္ႀကီး)

Tuesday, December 9, 2008

စကၤာပူ လာသူမ်ားအတြက္ အမွာစာ



၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာမ်ားစြာ စကၤာပူကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စီးပြားေရးရာ အဓိကလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပါ။ လာသူေတြကို အၾကမ္းဖ်င္းၾကည့္ရင္ - ၁။ အလုပ္ရွာရန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရန္၂။ ပညာသင္ရန္ (သို႔မဟုတ္) ေက်ာင္းေနျခင္းႏွင့္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ား၃။ စီးပြားေရးလုပ္ရန္တျခား အလည္အပတ္လာသူ၊ ေစ်း၀ယ္ရန္၊ ေဆးရံုတက္ရန္ တဲ့ကိစၥေတြရွိမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ဘာသာေရးသမားေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္း ရွိမွာပဲ။ ဒီအမွာစာေလးမွာေတာ့ အလုပ္ လာလုပ္လိုသူေတြအတြက္ အဓိက ေရးပါတယ္။ စကၤာပူမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ အလုပ္အဆင့္အတန္း ၃ မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ပထမအမ်ိဳးအစားကေတာ့ Expert ဆိုတဲ့ လစာေငြ ေဒၚလာ ၅ ေထာင္၊ တေသာင္း အထက္ရတဲ့ အဆင့္ပါ။ ျမန္မာျပည္က စတင္ေရာက္လာသူေတြ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စကၤာပူမွာ လစာေငြ ေဒၚလာ ေသာင္းခ်ီရေနတဲ့ ျမန္မာမ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ စကၤာပူမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုးတက္လာသူေတြပါ။

ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကေတာ့ EP, S-Pass ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ရအဆင့္အတန္း အလုပ္အကိုင္ပါ။
တတိယအမ်ဳိးအစားမွာေတာ့ WP Work Permit ဆိုတဲ့ Skill Workers အဆင့္ပါပဲ။ ျမန္မာအမ်ားစုဟာ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ပြဲစားမ်ားနဲ႔ အလုပ္ရွာၾကပါတယ္။ အလုပ္ပြဲစား အမ်ားစုကေတာ့ တတိယအမ်ဳိးအစား WP အလုပ္မ်ိဳးကို အလြယ္တကူ ရွာေပးႏိုင္ပါတယ္။

လစာေငြ ေဒၚလာ ၅၀၀ နဲ႔ တေထာင္အၾကား ရဖုိ႔အေရး ပြဲစားခနဲ႔ ေလယာဥ္စရိတ္ေပါင္း စကၤာပူေဒၚလာ ၃ ေထာင္နဲ႔ ၄ ေထာင္ၾကားမွာ ေတာင္းပါတယ္။ ေငြမ်ားမ်ားေပးရင္ လစာပိုရၿပီး၊ အလုပ္လည္း အခ်ိန္ပို လုပ္ရတယ္ ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ စကၤာပူအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ သင္တန္းမ်ဳိးစံုတက္ၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ ယူရပါတယ္။ သင္တန္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးသားေတြအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သေဘၤာျပင္၊ ဂေဟေဆာ္၊ သံခ်ည္သံေကြး စတဲ့ ၃ လရက္တို သင္တန္းေတြပါပဲ။ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ကေတာ့ ဘုိးဘြားေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ မသန္စြမ္းသူ ေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ စားဖိုမွဴးသင္တန္း၊ အိမ္ေဖာ္သင္တန္း၊ သူနာျပဳအကူ သင္တန္း စတဲ့ စကၤာပူအစိုးရက လိုအပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြပါ။ တခ်ဳိ႕ပြဲစားေတြက ဒုတိယအမ်ဳိးအစား အလုပ္ရွာေပးမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ညာဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြကလည္း ၁၀ တန္း မေအာင္ရင္ေတာင္ ဘြဲ႔ရအလုပ္မ်ဳိးကို မွန္းၾကတယ္။ ''လစာက စကၤာပူေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေလာက္ အခ်ိန္ပိုနဲ႔ေပါင္းရင္ ရမယ္၊ ဘာညာ'' ဆိုၿပီး အလုပ္အပ္ေအာင္ ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ ေျပာၾကတယ္။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၾကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ယံုလိုက္ၾကတယ္။ အေရးထဲ စကၤာပူေရာက္ရင္ လူပြဲစားလုပ္စားမယ္ ႀကံရြယ္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြကလည္း တဆင့္ပြဲစားလုပ္ၿပီး ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းကို အယံုသြင္း၊ ႀကိဳတင္ေငြေတာင္းလုပ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရာကေန မိတ္ေဆြပ်က္ရံုမက ရန္သူေတာင္ ျဖစ္သြားရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ကိုယ္ညံ့လို႔၊ လူယံုသတ္ခံရတာ ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္သူ႔မွ မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ခံလိုက္ရတာေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ဥပမာ အနည္းအက်ဥ္း (ကိုယ္ေတြ႔ေတြပဲ ေရးပါမယ္)။


ပထမအျဖစ္အပ်က္
၂၀၀၇ မွာ က်ေနာ့္ တူမတဦး စကၤာပူကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔အေမက ဖုန္းဆက္ေျပာလို႔ လာမယ္သိရေပမယ့္ သူ႔ဦးေလးအိမ္ကို မတည္းပါဘူး။ ''ပြဲစားက စီစဥ္ေပးတဲ့ေနရာပဲ ေနမယ္'' လို႔ ေျပာတယ္။ ''အလုပ္လည္း ရမယ္၊ လစာလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဘာညာ'' နဲ႔ ရန္ကုန္က ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ ''စကၤာပူေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ခိုင္းပါ'' လို႔ပဲ မွာလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ မိန္ကေလးက ျမန္မာျပည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ အန္ဂ်ီအို (အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္း) ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အဂၤလိပ္စကားလည္း အသင့္အတင့္ ေျပာတတ္တယ္။ ဘြဲ႔ကလည္း ရၿပီးသားဆိုေတာ့ ပြဲစားေျပာတာကို အဟုတ္ထင္တယ္။

စကၤာပူက ျမန္မာအလုပ္ပြဲစားတဦး (ဒီလို ပြဲစားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိပါတယ္) က ''အလုပ္လည္း ရွိတယ္၊ ေနစရာလည္း သူ စီစဥ္ၿပီးသား (အလကား ေနရမယ့္ ပံုစံမ်ဳိး ေျပာတယ္) ၊ စကၤာပူေရာက္မွ S-pass တင္လိုက္ရံုပဲ၊ ၂ ပတ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီးရင္ S-pass Approved စကၤာပူအစိုးရ ခ်ေပးၿပီးရင္ အလုပ္စလုပ္ရံုပဲ၊ S-pass ေစာင့္ေနတုန္းမွာလည္း ေန႔စားအလုပ္ ရွာလုပ္ရင္ တနာရီ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၀ ေလာက္ရမယ္'' ဆိုတာေတြ ေျပာေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ တူမျဖစ္သူက စေဘာ္ေငြအျဖစ္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ကို ရေအာင္ရွာရတယ္။ အေဖ၊ အေမ ျဖစ္သူကို ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ေအာင္ ေျပာျပေတာ့ သမီးအတြက္ ဘုရားဆုေတာင္းၿပီး၊ စကၤာပူမွာရွိတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြကို မွာရတယ္။ အဲဒီတူမလည္း ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ျပႆနာႀကံဳေတာ့တာပဲ။ ပြဲစားမနဲ႔ တူမ ၂ ေယာက္သား ႀကိတ္ပုန္းခုတ္ၿပီး က်ေနာ့္တူမကို အိမ္တအိမ္မွာ သြားထည့္ထားလိုက္တယ္။

ပြဲစားမကေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ေနတယ္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ဖြင့္စားတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အိမ္ငွားခ ေစ်းႀကီးေတာ့ အိမ္တလံုး အခန္း ၃ ခန္းရွိရင္ ၂၀၀၇၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေပါက္ေစ်းအရ တလမွာ ေဒၚလာ ၁၈၀၀ ကေန ၂၀၀၀ အထိေပးရေတာ့ ျမန္မာေတြ လူတင္ထားရတယ္။ တလကို တခန္းလံုးယူရင္ ေဒၚလာ ၆၀၀ ဒါမွမဟုတ္ တခန္းမွာ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ႏွစ္လံုးထည့္ထားၿပီး လူ ၄ ေယာက္ေနရင္ တလမွာ တေယာက္ကို ေဒၚလာ ၁၅၀ စသျဖင့္ ေနၾကရတယ္။ က်ေနာ့္တူမကို ေနစရိတ္အျဖစ္ တလအတြက္ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ေတာင္းၿပီး စေပၚေငြကိုေတာ့ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္၊ စုစုေပါင္း ေဒၚလာ ၄၀၀ ေလာက္ ေတာင္းတယ္။ ပြဲစားမက ''ေပးလုိက္ေလ'' လို႔ ေျပာေတာ့ လက္ထဲမွာ အေဖ၊ အေမဆီက ေတာင္းလာတဲ့ ေဒၚလာေလးလည္းရွိ၊ ''ငါ့မွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္'' ဆိုတဲ့ မာနေလးကလည္း အနည္းအက်ဥ္းရွိဆိုေတာ့ ေစ်းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းဆစ္ခ်ိန္ မရပါဘူး။ ေတာင္းသမွ် ေပးလိုက္မိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ေနေတာ့လည္း သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ သူ႔ဦးေလးဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သိပ္အဆင္မေျပေၾကာင္း သတင္းပို႔လုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ တူမျဖစ္သူကို အိမ္ကို ျပန္ေခၚထားလိုက္ရေပမယ့္ အိမ္ဖိုးေငြ ေပးထားၿပီးသားကေတာ့ ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။ ''ေနမယ္ေျပာထားလို႔၊ အခု မေနေတာ့ဘူး'' ဆိုေတာ့ သူ႔ေနရာ အလြတ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ''လူစားရွာေပးရင္ေတာ့ ေပးထားတာေတြ ျပန္ေပးပါမယ္'' လို႔ အိမ္ရွင္ကလည္း ညည္းတြားျပတယ္။ ေငြေပးၿပီးရင္ ျပန္ေတာင္းလို႔ မလြယ္ေတာ့တာေတာ့ သဘာ၀ပါပဲ။

အဲဒီကတည္းက အတူလာတဲ့ ျမန္မာျပည္က ပြဲစားမက သူထားတဲ့ေနရာ မေနဘူးဆိုၿပီး အျပစ္တင္လာတယ္။ တူမျဖစ္သူကလည္း စကၤာပူေရာက္မွ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ပြဲစားမ ေျပာတာေတြ အာပလာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းနဲ႔ S-pass အလုပ္ရဖို႔ အင္မတန္ခက္ေၾကာင္း သိလာရတယ္။ လြယ္ကူတဲ့ Nurse Assistance အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ရင္လည္း ရွက္တယ္။ လစာလည္း မရဘူး။ အေရးထဲ ပြဲစားမကလည္း စကၤာပူက ျမန္မာပြဲစားနဲ႔ သူတို႔ခ်င္း ျပႆနာျဖစ္ျပန္တယ္။ က်ေနာ့္တူမက စကၤာပူပြဲစားဆီ အလုပ္အပ္တဲ့ စေဘာ္ေငြ (ေဒၚလာ ၅၀၀ လားမသိဘူး) မေပးလို႔ သူက ''အလုပ္ရွာမေပးႏိုင္ဘူး'' လုပ္ျပန္တယ္။ အတူလာတဲ့ ပြဲစားအမ်ဳိးသမီးကလည္း သူ႔အသိ ကုမၸဏီ အေသးကေလးေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး စီစဥ္ေပးတယ္။ ''အဲဒီလူေတြက တလကို ၄၀၀ ပဲ ေပးမယ္၊ အိုဗာတိုင္ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ငါတို႔ကုမၸဏီက ေသးေတာ့ မိသားစုလို အလုပ္အားလံုး လုပ္ေပးရမယ္'' ေျပာတယ္။ ကုမၸဏီေသးေတာ့ စကၤာပူအစိုးရကလည္း အလုပ္ပါမစ္ S-pass ခ်ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ အတူလာတဲ့ ပြဲစားအမ်ိဳးသမီးက ''နင္က တယ္ၿပီး အလုပ္ဂ်ီးမ်ားတာပဲ'' လို႔ အျပစ္တင္တယ္။ ''က်မ ဖာသာပဲ အလုပ္ရွာပါေတာ့မယ္။ ပြဲချပန္ေပးပါ'' လို႔ ေတာင္းေတာ့ ရန္သူျဖစ္လာတယ္။ အတူလာတဲ့ ပြဲစားအမ်ဳိးသမီးကလည္း ၾကည့္ရတာ သူရဲ႕ ပထမဆံုး ပဲြစားအလုပ္က က်ေနာ့္ တူမလား မသိပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ေတြ ႏႈတ္ၿပီး အရစ္က်နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ေပးပါမယ္လို႔ သေဘာတူလိုက္ရတယ္။ အတူလာတဲ့ ပြဲစား အမ်ဳိးသမီးခမ်ာလည္း ေငြမေျပလည္ရံုမက၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္မရွိ၊ အခက္အခဲရွိေနသူဆိုေတာ့ .. ဒီလိုနဲ႔ပဲ တူမျဖစ္သူခမ်ာ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး အလုပ္ရွာတယ္။

စကၤာပူမွာ ေနထိုင္ခြင့္ ဗီဇာကို ႏွစ္ပတ္တခါ သက္တမ္းတိုးရင္း ၃ လျပည့္ေတာ့ ဗီဇာဆက္တိုးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ျမန္မာသူေဌး သား၊ သမီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ႔ေနၿပီး အလုပ္ရွာေနတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဗီဇာအတြက္ ေက်ာင္းလခက တလကို စကၤာပူေဒၚလာ ၃၀၀ အထက္၊ ေငြ ၂ ေထာင္ေလာက္ အရင္ေပးရမယ္။ အစိုးရဆီမွာလည္း အာမခံေငြ တႏွစ္စာ ေက်ာင္းလခ စေဘာ္တင္ထားရမယ္နဲ႔ အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၅ ေထာင္ေလာက္ ရင္းႏွီးရမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာလည္း ေငြပိုလွ်ံမရွိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တူမက အလုပ္တခုရသြားေတာ့ S-pass တင္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္ေတာ့ မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရွက္ပံုရတယ္။ ''မေလးရွားသြားၿပီး စေတးေရွာင္ေနေတာ့မယ္'' ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားပဲဆုေတာင္းရင္း ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား စရိတ္သက္သာ၊ စိတ္လည္း ခ်မ္းသာတဲ့ ျမန္မာျပည္ပဲ ျပန္သြားၿပီး S-pass ေစာင့္ေတာ့တယ္။ ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့ S-pass Reject ျဖစ္သြားေတာ့၊ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနတဲ့ တူမဆီ အေၾကာင္းၾကားရင္း တေခါက္ျပန္လာ အလုပ္ထပ္ရွာဖို႔ပဲ ရွိေၾကာင္း ေျပာရတယ္။

ေနာက္တေခါက္လာေတာ့ ဘုရားဆီပဲ ဆုေတာင္းရင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီး၊ ဘ၀င္ျမင့္တဲ့ စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ထားၿပီး ႏွိမ့္ခ်မႈနဲ႔ အလုပ္ရွာတဲ့အခါ စိတ္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္း ၿငိမ္သက္ျခင္း ရရွိသြားတဲ့အတြက္ ကုမၸဏီတခုမွာ စာေရးမ Administrative အျဖစ္ S-pass ရသြားပါတယ္။
ဒုတိယအျဖစ္အပ်က္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီေလာက္မွာပဲ စကၤာပူမွာ အလုပ္အတူလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေျပာလာတယ္။ ''ငါ့မိန္းမကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ သူ႔အေမ ေဆးရံုတက္ေနတာေၾကာင့္ မိန္းမ ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္သြားတုန္း ငါ့မိန္းမရဲ႕ တူမ မေန႔က ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ မင့္တူမလိုပဲ ပြဲစားအလိမ္ခံရၿပီ ထင္တယ္။ သူက ပြဲစားအိမ္မွာ ေနေနတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ။ S-pass အလုပ္ရမယ္ေျပာၿပီး သူေျပာတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ အင္တာဗ်ဴးတာလည္း အလုပ္မရဘူးတဲ့။ မင့္တူမက အဂၤလိပ္စကား ေျပာႏိုင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ငါ့တူမက မေျပာႏိုင္ေတာ့ ပြဲစားက နင္ညံ့လို႔ အလုပ္မရဘူး၊ ျမန္မာျပည္ပဲ ျပန္ေတာ့လို႔ ေျပာေနတယ္'' ''စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ႔ ၆ လေလာက္ေနရင္ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္မယ္္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ငါ့ကို လာတိုင္ပင္တယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ငါလည္း နင့္အေဒၚ ေနာက္တပတ္ ျပန္လာမွ တိုင္ပင္လို႔ ေျပာထားတယ္။

ပြဲစားေျပာသလိုပဲ၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ေစာင့္ပါလား။ စကၤာပူမွာက စရိတ္သိပ္ႀကီးတယ္။ ငါ့အိမ္ေတာ့ ေခၚထားခ်င္ေပမယ့္ ငါ့အိမ္မွာ ေနရာလပ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အခန္း ၂ ခန္း ပိုတာလည္း ငွားစားထားလိုက္ၿပီး ငါ့မိသားစုေတာင္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မာစတာအိပ္ခန္းထဲ စုၿပံဳအိပ္ရေတာ့ ငါ့တူမကို ဧည့္ခန္းမွာ သိပ္လို႔လည္း မေကာင္းဘူး" ''ဒီလုိပဲကြာ သူမ်ားေတြရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း၊ တူ၊ တူမေတြ အလိမ္ခံရတာၾကားလို႔ သူ႔ကို မလာခင္ကတည္းက သူ႔အေမကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွာတယ္။ သတိထား၊ လူလိမ္ခံရမယ္ မွာထားရက္နဲ႔၊ ငါ့တို႔ကို အစစအရာရာ တာ၀န္မယူႏိုင္လို႔ စိတ္ခုသြားသလား မသိဘူး၊ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အခု အရင္ ႏွစ္လေလာက္ ကတည္းက တူမ စကၤာပူေရာက္ေနတာလည္း သတင္းမပို႔ဘူး။ အခု မကယ္ႏိုင္ မရွဴႏိုင္ျဖစ္ၿပီးမွ အေၾကာင္းၾကားလာတယ္ကြာ'' လို႔ ညည္းတြားျပတယ္။

တတိယအျဖစ္အပ်က္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာပဲ အေမရိကားက သူငယ္ခ်င္းတဦးက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ႔တူ ပြဲစားက S-pass လစာ ၂၀၀၀ ေလာက္ရမယ္ဆိုၿပီး စကၤာပူ ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔တူက အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္၊ ဘြဲ႔ရၿပီးသား။ မေလးရွားမွာလည္း ၅ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း စကၤာပူ အလုပ္သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ အလုပ္အဆင္ေျပမယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားနဲ႔ လာခဲ့တယ္။ ပြဲခေငြ တ၀က္ေတာ့ ေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ပြဲစားထားတဲ့အိမ္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔မွာလည္း သံုးစရာ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၅ ေဒၚလာပဲရွိေတာ့လို႔ ဦးေလးရယ္ ကူပါအံုး ေျပာေနတယ္။ သူ႔အတြက္ ကုန္က်ေငြေတာ့ က်ေနာ္ေခ်းငွားေပးပါမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔အရွိန္အ၀ါနဲ႔ဆို ပြဲစားလည္း သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံမယ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ျပန္ေပးသင့္သေလာက္ ျပန္ေပးမယ္ေပါ့။ ကူပါဦးဆိုလို႔ ပြဲစားကို ေခၚေတြ႔ရတယ္။ ပြဲစားကလည္း သူ႔အထက္ ပြဲစားအႀကီးတေယာက္ ရွိေသးတယ္။ အလုပ္ေပးမယ္ေျပာတဲ့ အလုပ္ရွင္ကလည္း ရွိေသးတယ္လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေျပာရွာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပြဲစားငယ္ေလးကို ပြဲစားအႀကီးက ျဖတ္အုပ္ထားေတာ့ ပြဲစားငယ္ခမ်ာလည္း အရွိန္အ၀ါရွိသူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေၾကာက္ရွာတာေပါ့။ အဲဒီ ကုိယ့္ကုိယ္ကို အထင္ႀကီးၿပီး S-pass ရမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မေလးရွားမွာ က်ဘမ္း ၅ ႏွစ္လုပ္ဖူးသူ လူငယ္ကိုလည္း မင္း Work Permit အလုပ္ပဲေရြးပါလား၊ အလုပ္ရဖို႔ လြယ္တယ္၊ ပြဲခလည္း နည္းတယ္။ ၆ လ ၊ တႏွစ္ေလာက္လုပ္ရင္ ေငြစုရင္၊ ကုမၸဏီေတြ အင္တာဗ်ဴးရင္ စကၤာပူမွာ S-pas အလုပ္ကို ပြဲခမေပးဘဲ ရႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပရတယ္။ အဲဒီ လူငယ္အမ်ဳိးသားေလးလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ WP အလုပ္ကေလးကို ရသြားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ေနာင္တရပါၿပီး စိတ္ထဲကပဲ ေျပာတယ္။ ျပည္သူေတြပဲ ခံေနရၿပီး ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ဘယ္ျမန္မာလူမ်ဳိးမွ မေပ်ာ္ရႊင္ပါဘူး။ စကၤာပူအေၾကာင္း ေရးရတာလည္း ပညာအသင့္အတင့္တတ္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္၊

ပိုက္ဆံအသင့္အတင့္ တတ္ႏိုင္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္ေတာ့ အေျခခံလူတန္းစား ျမန္မာေတြ ထိုင္းနဲ႔ မေလးရွားမွာ ပင္ပမ္းဆင္းရဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ သိနားလည္သင့္ပါတယ္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ ၃ သန္းေက်ာ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ စကၤာပူဆိုတဲ့ အလ်ား မိုင္ ၆၀၊ အနံ မိုင္ ၄၀ ကြ်န္းကေလးတခုမွာ ျမန္မာ ၂ သိန္းေလာက္ စုၿပံဳေနထိုင္ၾကတဲ့ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးမွာ မက္ေမာၿပီး အလုပ္ရွာတဲ့ လူေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို အနည္းအက်ဥ္း ေရးရပါတယ္။

က်ေနာ္ ဘယ္လိုပဲေရးေရး၊ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ အလိမ္ခံရသူေတြကေတာ့ ရွိေနမွာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကၤာပူမွာ အလုပ္လာရွာတဲ့၊ ကိုယ္ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြ မခံရေရးကေန စတင္ၿပီး တေျဖးေျဖး ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ပဲ ေလ်ာ့ပါးႏုိင္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

ေမာင္သာမန္


(ဒီေဆာင္းပါးကုိ သိသင့္တယ္ထင္လုိ႔ တင္လုိက္ပါတယ္)

ကမၻာႀကီးကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔ လုိေနၿပီ




Monday, December 1, 2008

2008 World AIDS Day

Beautiful Arts




ညီ၊ညီမေလးသုိ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ(၄)


ညီေလး၊ညီမေလးတုိ႔ေရ……
တစ္ခါက တပည့္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ဆရာကုိ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညဳိေလးစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဟာ ဆရာျပဳမူလႈပ္ရွားတဲ့အတုိင္း တစ္သေ၀မတိမ္း လုိက္လုပ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိလုပ္တာဟာ သူ႔ဆရာရဲ႕ ပညာဉာဏ္ႀကီးက်ယ္ပုံကုိ ေလ့လာဆည္းပူးရာေရာက္တယ္လုိ႔ ယူဆလုိက္တယ္။ သူ႔ဆရာဟာ အၿမဲပဲ အ၀တ္ျဖဴ ၀တ္တယ္။ သူကလည္း လုိက္၀တ္တယ္။ သူ႔ဆရာက အသီးရြက္စားေတာ့လည္း သူဟာအသီးရြက္ပဲလုိက္စားတယ္ တကယ္တန္းေတာ့ သူဟာ အသားစားေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ေနာက္ သူ႔ဆရာဟာ အင္မတန္ၿခိဳးၿခံတဲ့ အက်င့္ ့ရွိသူလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာလည္း ေကာက္ရုိးဖ်ာေပၚမွာပဲ အိပ္ေတာ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ သူ႔တပည့္ရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြ ေျပာင္းလဲေနတာကုိ သူ႔ဆရာက သတိျပဳမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔
“ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ”လုိ႔ ေခၚေမးတယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္လုပ္တဲ့သူက….
“ ကၽြန္ေတာ္ အျမင့္တက္ဖုိ႔ တစ္ဆင့္စီ အစပ်ဳိးေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္ျဖဴ၀တ္တာက ရုိးသားျဖဴစင္မႈ ကုိ ေဖာ္ျပတာပါ။ အသီးအရြက္စားတာကေတာ့ ခႏၶာကုိယ္စင္ၾကယ္ဖုိ႔ပါ။ ဇိမ္မခံဘဲ ေနတယ္ဆုိတာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ကိစၥတစ္ခုလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္ ” တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒီစကားကုိၾကားေတာ့ ဆရာလုပ္တဲ့သူကရယ္တယ္။
“ မင္းဟာ မင္းကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အျပင္ကုိၾကည့္ၿပီး သက္သက္အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးေနတာ။ မင္းလုပ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ ဟာ တကယ့္ကုိအခ်ည္းႏွီးေတြပဲ”လုိ႔ ေျပာၿပီး ကြင္းျပင္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ ျမက္စားေနတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ကုိ ျပၿပီး ေမးတယ္။
“ အဲဒီ သတၱ၀ါကုိ မင္းျမင္တယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔ရဲ႕ အသားေရက အျဖဴေရာင္၊သူဟာ ျမက္ကလဲြလုိ႔လည္း ဘာမွမစားဘူး။ အိပ္ေတာ့လဲ ေကာက္ရုိးပံုေပၚမွာ အိပ္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ သူေတာ္စင္မ်က္ႏွာနဲ႔ တူရဲ႕လား။ တစ္ ေန႔မွာ သူဟာ တကယ့္ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္မလား”တဲ့။
ညီေလး၊ညီမေလးတုိ႔ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ အကုိ႔စာကုိ မဖတ္ခင္ ဇာတ္လမ္းေလး၊အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခု ကုိ ေရွ႕ဦးစြာ ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဘာကုိေျပာခ်င္တာလည္းဆုိတာ ႀကိဳတင္သိေနေလာက္ၿပီးထင္တယ္။ အကုိ မေျပာခင္ ဘာေတြေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာေတြကုိ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ပါဦး။ ဒီ အေၾကာင္းအရာကုိ သိၿပီးဘာေတြ ဘယ္လုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔၊ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ၊သခၤန္းစာယူဖုိ႔ ႀကံဆေတြးေတာ ေနမိၾကသလဲ။ တစ္ခါတစ္ေလၾကရင္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္၊ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၊ ေနာက္ဆုံးကြာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကေတာင္ ဘ၀တစ္ခုကုိ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ တက္တာလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ က်တာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပ မယ့္ သတိုထားရမယ္။ ဒါေလးက ငါ့ကုိဘာမ်ား အေတြးေပးေနသလဲ။ ငါ ဘာေတြျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး သခၤန္းစာယူ ရမလဲ ဆုိတာေတြကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး ယူတတ္ရမယ္။
သဘာ၀တရားႀကီးကလည္း ကုိယ့္ကုိ သခၤန္းစာေတြေပးေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယူတတ္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ ဥပမာကြာ-ဘုရားေခတ္ကကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးဟာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရေျမာင္းေလးကုိၾကည့္ၿပီး ေအာ္.. ဒီေရေျမာင္း ေလးဟာ သက္မဲ့ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ခရီးကုိ ပဲ့ကုိင္မပါဘဲ စီးဆင္းေနတယ္။ ငါတုိ႔မွာ သက္ရွိျဖစ္တဲ့ အသိၪာဏ္ရွိသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းေၾကာင္းကုိ ေျဖာင့္တန္းစြာ စီးဆင္းသြားႏုိင္ဖုိ႔၊ လုိရာခရီးကုိ ေမာင္းႏွင္သြားႏုိင္ဖုိ႔၊ ေနာက္ဆုံး ပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ ဘ၀ဆုံးခရီးကုိ ေရွ႕ရႈသြားႏုိင္ဖုိ႔ သခၤန္းစာရလုိက္တဲ့ အတြက္ ေနာက္ဆုံးတရားထူးရၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားရတယ္။ ဆုိလုိတာက သဘာ၀တရားႀကီးကုိ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ စဥ္းစားေတြးေခၚႏုိင္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြကုိ သတိထားၾကည့္သြားၿပီး သခၤန္းစာေတြယူၿပီး ဘ၀ကုိျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသင့္ရင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏုိင္ ဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကဲ ထားပါေတာ့။
အကုိေျပာျပခဲ့တဲ့ အထက္ကဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ဆက္ၾကရေအာင္။ လူတစ္ခ်ဳိ႕က တစ္ခါတစ္ေလ ဘာရယ္ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ရုပ္၀တၳဳျဖစ္တဲ့ အေပၚယံမွာ ေခတ္မွီတဲ့ ဒီဇုိင္းေတြ၊ ေနာက္ဆုံးေပၚ အေကာင္း စား အသုံးေဆာင္ေတြ ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ဂုဏ္သေရရွိသလုိလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဟမ္းဖုံးဆုိတာ ေလးေတြကုိ လူပံုလည္မွာ ဟန္တျပျပနဲ႔ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာၿပီး သိန္းသန္းခ်ီတဲ့ စကားေတြေျပာေနတာကုိ အဟုတ္လုိ႔ထင္ေနၾကတယ္။ အမွန္က ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ငါသာရွိတယ္ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတြ ခ်ဳိးေနၾကတဲ့ လူေတြ ေတြ႕ေနတတ္တယ္။ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေခတ္စားေနတယ္။ ေအး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ အခုလုိေျပာေနတာက သူတုိ႔ရဲ႕ႀကီးပြားေနတာကုိ မုဒိတာမပြားႏုိင္လုိ႔ မစၧရိယေတြမ်ားၿပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ ဘူးေနာ္။ ဒါေလာက္ေတာ့ အကုိ႔စိတ္ကုိမွန္းၿပီး မင္းတုိ႔သိႏုိင္မွာပါ။
အေပၚယံ အေရျပားေလာက္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္ေနၿပီး အတြင္းအဇၥ်တၱ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာၿပီး သူတစ္ပါးအေပၚဖ်ံက်တာတုိ႔ လုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကုိအတုယူလာၾကၿပီး ေတာက္ ေျပာင္ေနတယ္လုိ႔ အထင္မွားေနမွာစုိးလုိ႔ ေျပာဆုိလိုတာပါ။ ခက္တာကလည္း ေခတ္ကုိပဲအျပစ္တင္ရမလား မေျပာ တတ္ပါဘူး။ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကုိမွ အဟုတ္ထင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ ဟမ္းဖုံးေလးတျပျပနဲ႔ဆုိရင္ မိန္း ကေလးေရာ၊ ေယာက္်ားေလးေရာ ဟုတ္ၿပီထင္ၿပီး ဘ၀ေတြပုံအပ္လုိက္တာေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ ေျပာင္းလဲလုိ႔၊တားဆီးလုိ႔၊ရပ္တန္႔လုိ႔ မရဘူးဆုိတာကုိေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ဳိးမွဟုတ္ တယ္ထင္ၿပီး ဘာမွစဥ္းစားမေနဘဲ ဘ၀ကုိ ပုံအပ္လုိက္တာမ်ဳိးကုိေတာ့ ေရွာင္ရွားေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာပါ။ တစ္ခု ေတာ့ရွိတယ္ေနာ္ လူတုိင္းကုိေတာ့ မဆုိလုိပါဘူး။ မ်ားေသာအာျဖင့္ ျဖစ္ေနတာကုိေတာ့ အကုိ မင္းတုိ႔ကုိ သိေစဖုိ႔ သက္သက္ ေျပာျပလုိက္တာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ့္ဆရာကဘာလဲဆုိၿပီး ဆရာလုပ္သူေတြကုိ အထင္ႀကီးေလးစားၿပီး လုပ္ေဆာင္တာ မ်ဳိးဟာလည္း ကုိယ္နဲ႔ေတာ္မေတာ္ ခ်င့္ခ်ိန္သင့္တယ္။ ဆရာကုိေတာ့ ေလးစားတာ၊အရုိေသျပဳတာ၊ၾကည္ညိဳရင္းစဲြရွိ တာမ်ဳိးကုိေတာ့ လုပ္ရာမယ္ေပါ့။ အထက္ကေျပာျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးထဲကလုိ ကုိယ့္ဆရာဘာလုပ္တယ္၊ ဒါကုိအတုယူမယ္ဆုိၿပီး လုိက္လုပ္တာမ်ဳိးကလည္း ကုိယ္နဲ႔တန္မတန္၊ေတာ္မေတာ္ မခ်င့္ခိ်န္ဘဲ လုိက္လုပ္တာ၊ အ တုယူတာမ်ဳိးကလည္း ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ က်င္လည္ေနတဲ့အခါမွာ မ်က္ေစ့ဆံပင္ေမႊး စူးေစတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာလုပ္
သလုိ လုိက္လုပ္တာမ်ဳိးကုိလည္း လုပ္ႏုိင္တာလုပ္၊ ဆုိလုိတာက ကုိယ္နဲ႔သင့္ေတာ္တာကုိေတာ့ လုိက္လုပ္ေပါ့။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဆရာလုပ္ရင္ အကုန္ေကာင္းမွာပဲဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိဘယ္ေတာ့မွ မေမြးပါနဲ႔။
ဒါနဲ႔ ႀကံဳတုန္းေျပာျပခ်င္တာေလးရွိတယ္။ သူ႔ကုိ ပုတ္ခတ္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ အကုိသြားတတ္ တဲ့ က်ဴရွင္ဆရာက နာမည္လည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ပညာလည္းမဆုိးပါဘူး။ အရင္ကဆုိ သူ႔ဆီမွာမတက္ဘူး တဲ့ လူေတာင္ခပ္ရွားရွားဆုိပါေတာ့။ သူကေတာ့ သူ႔ျဖစ္တည္မႈလုိ႔ ထင္တယ္။ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္လုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ ေနမယ္။ သူက ဘာလုပ္တယ္ေအာင့္ေမ့လဲ။ အရက္ပုလင္း စားပဲြေပၚတင္ၿပီး စာျပတယ္။ ခဏနားလုိက္ အရက္တ ျမျမနဲ႔ေသာက္လုိက္၊ေဆးလိပ္ေလးဖႊာလုိက္၊တစ္ခါတစ္ေလဆုိ မိန္းကေလးေတာင္ က်ဴလုိက္ေသးတာ။ ေအး အဲဒီ လုိ ဆရာမ်ဳိးရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြကုိ တပည့္လုပ္သူက ေကာင္းမွာပဲဆုိၿပီး လုိက္လုပ္ေနရင္ေကာင္းပါမလား။ အကုိ႔ အထင္ကေတာ့ ဒါဟာေတာ္ေတာ္ခြက်က်ႏုိင္တဲ့ အေတြးအေခၚကုိ လက္ခံထားတာပဲလုိ႔ ထင္တာပဲ။ မင္းတုိ႔ဆရာ ျဖစ္တဲ့အခါ ဒါမ်ဳိးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္မိေစနဲ႔။ သူတုိ႔ကေတာ့ထင္မွာပဲ အထက္ကေျပာသလုိ ဒါဟာကုိယ္ပုိင္ လြတ္လပ္ခြင့္တုိ႔၊ကုိယ့္ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ေနတာတုိ႔ စတဲ့ေလသံေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာေကာင္းေျပာလိမ့္မယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ ဆုိတဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေတြနဲ႔ ကုလားဖန္ထုိးေကာင္းထုိးလာလိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟာ လုံး၀ကုိအကုိတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ေရာ၊ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေကာ မလုပ္သင့္၊မလုပ္ထုိက္တဲ့ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြလုိ႔ အကုိေတာ့ထင္တယ္။
မင္းတုိ႔လည္း အျမင့္ကုိတက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာကုုိေတာ့ အကုိအသိမွတ္ျပဳပါတယ္။ ေအး ဒါေပမယ့္ ေျပာေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေလသံ လုပ္ေတာ့မေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာစကားပုံစကားနဲ႔ဆုိရရင္ ေၾကာင္သူေတာ္ ၾကြက္သူခုိး ဆုိတာမ်ဳိးမျဖစ္ေစဖုိ႔လုိတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကေတာ့ စီးဆင္းေနလုိက္တာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိး တက္ေျပာင္းလဲမႈေတြကေတာ့ လုိုက္လုိ႔ကုိမမွီႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြကေတာ့ တစထက္တစျပဳတ္ ျပဳတ္က်လာေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ယုိယြင္းေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ လူငယ္ေတြကုိပဲ အျပစ္တင္ေန တတ္ၿပီး လူႀကီးဆုိသူေတြကလည္း ခြက္ပုန္းခုတ္ခ်င္တာေတြ ရွိရွိေနတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ေလး စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ကုိအတုယူမွားၿပီး ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေလာက္နဲ႔ တုိင္းထြာၿပီး လူတစ္ေယာက္ကုိ ဆုံး ျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ဘ၀တစ္ခုလံုး ပုံအပ္လုိက္တာမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေပါ့ကြာ။ မင္းတုိ႔လည္း အရြယ္ေလးရလာ ၿပီဆုိေတာ့ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္တာကုိေတာ့ အကုိအျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာေလးေတြ ၀တ္ခ်င္သလုိ၊ သုံးစဲြခ်င္သလုိ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားေလးေတြကုိလည္း ၀တ္ေစခ်င္၊သုံးစဲြေစခ်င္တယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေနမွာေပါ့။
ကဲ ေနာက္ဆုံးမွာခ်င္တာကေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့လူေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြကုိ လုိက္လုပ္တာကုိေတာ့ စဥ္းစားၿပီးမွ၊လုပ္ေစခ်င္တာရယ္။ ေနာက္ၿပီး ရုပ္၀တၳဳတစ္ခုတည္းေလာက္နဲ႔ အျခားသူတစ္ ေယာက္ကုိ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဘ၀တစ္ခုလံုးပုံအပ္မႈဆုိတာေတြကုိ မလုပ္မိဖုိ႔၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အသစ္သစ္ေတြနဲ႔ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးထဲမွာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အသစ္ေတြကုိ ဆာေလာင္ေနသလုိ၊စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေကာင္းတဲ့ အသစ္ ဆုိတာေတြကုိလည္း လက္ခံႏုိင္ေအာင္၊ လုိက္နာႏုိင္ေဆာင္၊ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေစဖုိ႔ အကုိမွာခ်င္ပါတယ္။ မင္းတုိ႔ေမာင္ႏွမအတြက္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ အ၀တ္စားအသစ္ေရာ၊ဆရာေတာ္တစ္ ပါးေရးတဲ့ အဆင့္ဆင့္စိတ္ဓာတ္ေျပာင္းလဲျခင္းဆုိတဲ့ စာအုပ္ေရာ ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။
မင္းတုိ႔ရဲ႕ ခ်စ္ဆုံးအကုိႀကီး…
ေမာင္မင္းစုိး(ေႊနံ႔သာ)

Make in ဒီတင္လုပ္


ေထြရာေလးပါး ေဘာင္းဘီ၀တ္လုိ႔
လူ႔ဘ၀ DJ စက္ထဲက အသံကုိ
ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္
ဒီေရတက္လာေၾကာင္း ၾကားေပမယ့္
အိတ္ကပ္ထဲ ေရဒီယုိလမ္းမမိခ်င္ဘူး
ရႈံးၿပီးလုိမေျပာနဲ႔
ဂုိးသမားမရွိတဲ့ဂုိးကုိ သြင္းျပေနတာ ပ်င္းဖုိ႔အလြန္ေကာင္း

လုိင္းကားက်ပ္က်ပ္ထဲ တုိးစီးမယ္
လူထူထူ ရထားစီးတြယ္တက္မယ္
အေကာင္းစားေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္မယ္
“ မသြားေသးဘူး ညီမေလးေရ ” လုိ႔ႏႈတ္ဆက္မယ္
အျဖဴေရာင္ ယမကာနတ္သမီးပ်ဳိနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးမယ္
အခေပးအိမ္သာထဲက စကားလုံးဆန္ဆန္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြကုိ လက္ခုတ္တီးမယ္
အည့ံစား ဦးေႏွာက္ရွိလားေမးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြ တန္းဆီသြားေျဖမယ္
ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီး Suger Daddy ႀကီးရဲ႕ လက္ကုိင္အိတ္ထဲ အေဖာ္ပါလား ေမးၾကည့္မယ္
ညေနခင္းရဲ႕ စကပ္တုိေလးေတြအေၾကာင္း အျငင္းပြားမယ္
Air Conအခန္းထဲ ဘုိင္ျပတ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုံးေျပာမယ္
ေရႊတဲြလဲြ ေငြတဲြလဲြ အတင္းအဖ်င္းကာရံထားတဲ့ ၿမဳိ႔ႀကီးရြာႀကီးမွာေနထုိင္မယ္
ပညာတတ္ေလသံအျပည့္ ငါသိပါတယ္ ႏွစ္က်ပ္ခဲြေတြေရာင္းခ်မယ္
အႏုပညာ မုဒိန္းေကာင္မ်ား ၀ါဒအခြံေတြ ရုိက္ခဲြေနမယ္

သူမတုိ႔ၾကည့္ေတာ့ ေယာင္လုိက္တာ “ အဆင္မေျပဘူး”
ကုိယ္ခါးကုိ ျပန္တုိ႔ၾကည့္ေတာ့ “ မရွိေသးဘူး”
ေနရထုိင္ရတာကလည္း အဖ်ားအနာက ဖန္ခြက္ေလးလုိ
အရုိးေပၚအေရတင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လာၾကြားမေနနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေလာကႀကီး ေတာ္စပ္ပုံက ရုိးရုိးသားသား
ပဲြခ်င္းၿပီး ကလိန္ေစ့ဉာဏ္နဲ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ေနၾက
လူႏုိင္ေဆးေခြထြန္းရင္း လူႏုိင္ေတြ ေထာင္ဖမ္းလုိ႔ရၿပီ
ခင္ဗ်ားဘာပုိင္လဲေမးရင္
ဘာမွမပုိင္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြပုိင္တယ္လုိ႔
တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျဖလုိက္ရုံေပါ့…………….
ေႏြဦးကုိ

လူႏွစ္ေယာက္ အခန္းတစ္ခန္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္


ရန္ကုန္ဟာ စိတ္ပိန္စိတ္လိမ္စရာေတြ အတုိးတက္ဆုံးေနရာေပါ့
အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံေတြနဲ႔ ဘ၀ေတြ အေရေပ်ာ္ခဲ့ၿပီး
ေျမေအာက္အိမ္သာလုိ နံေစာ္
သြားၾကားထုိးတံကအစ သူ႔လက္သည္းအေရာင္းဆုိး ဒီဇုိင္းေဖာ္အထိ
လုိခ်င္တာ အကုန္ယူႏုိင္တဲ့ၿမဳိ႕ေပါ့
အေရာင္ကုိ ဟန္ေရးျပ လမ္းသလားေနၾကၿပီး
ဆန္းေဒးရက္ေတြ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြမွာ ခ်စ္သူနဲ႔ ဘုရားသုိ႔စီစီ
တည္းခုိးခန္းအဆုံး တစ္နာရီအေၾကာေလွ်ာ့မႈအဆုံး လူေတြရွိၾကတဲ့ ရန္ကုန္
တူညီမႈ မရွိတဲ့ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဆုံမွတ္မွာ
ဒဏ္ရာရ ငွက္ေတြရဲ႕ နားခုိရာ ၿမိဳ႕လည္းျဖစ္ၿပီး
ဘယ္သြားၾကမွာလဲ၊ လူေတြဟန္ေရးတျပျပ
လယ္သင္းနံ႔နဲ႔ ကန္းသင္းရုိးေလွ်ာက္လွမ္းေတြမရွိ
အမႈိက္ပံုလုိ လူေတြပုံ မာန္ေတြပုံေနတဲ့ ဒီၿမဳိ႕မွာ
ဘုရားေျခရင္းမွာ တရားရွိခ်င္ေယာက္ေဆာင္ၿပီး
မစၦရိယစိတ္ေတြနဲ႔ လူေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္
ထိရွအက္ကဲြသံေတြ ခါးသီးေနတဲ့အသံေတြ
နားနဲ႔မဆံ့ ဖ၀ါးအထိလွ်ံေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ
ေန႔တဓူ၀ လူတလံုး သူတလုံး ေနထုိင္မႈေတြဟာ
အဆုံးမွာ ပဲြၿပီးမီးေသတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးလည္းျဖစ္တယ္
အဲဒီလုိၿမိဳ႕ႀကီးမွာ
အသံတိတ္မင္းမူေနတဲ့ အ၀ိဇၹာဆုိးေတြလည္းရွိ
မေကာင္းမႈနဲ႔ ေကာင္းမႈမွာ မေကာင္းမႈက ခပ္မ်ားမ်ားအေလးကဲမႈရွိ
ေစ်းတန္းေတြနဲ႔ အတၱေတြ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနၾကတဲ့ စရုိက္ပ်က္သူေတြလည္းရွိ
ရွိေနတဲ့ အဆုိးေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ၿမဳိ႕ႀကီးမွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ အရင္ပိေတာက္ကုိ ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီး
ေပၚပင္ပန္းေတြဆီ လုိက္သြားတဲ့ ညအခါမွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ အိပ္ယာထက္မွာ ၿငိီးစီ
ေနာက္တစ္ေယာက္က ရွိေသာသစၥာနဲ႔
နာက်င္ဟန္ ေရဒီယုိေလးနားေထာင္တဲ့အခါေပါ့
ေသဆုံးေနသူဆီ လြမ္းဟန္ကဲၿပီး
အေပ်ာ္ရွာ အခ်ဳိစဲြေနရွာတဲ့ အခ်ိန္မွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုိဆုိတဲ့ၿမဳိ႕မွာ ရွင္သန္ေအာင္ ကုတ္ဖဲ့ၿပီး
တစ္၀က္ေသဆုံးေနတဲ့ ေန႔ေတြ
ဆူေ၀ေနတဲ့ ဒီကဗ်ာကုိ ေရးတဲ့အခါ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေအးစက္ေနတဲ့ အေနအထား
ေကာင္းကင္မွာ မီးပြက္ေတြ ထေတာက္တုိင္း
ရန္ကုန္ရဲ႕ အဇၥ်တၱသရုပ္မွန္ေတြ လြင့္စင္က်လာ
ပါတီပဲြေတြနဲ႕ ေဒသစဲြအဆုိေတာ္ေတြနဲ႔
အႏုပညာတစ္၀က္တစ္ပ်က္ဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေနာက္လုိက္လုိ႔
ဘာကုိဘာမွန္းမသိ
ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ အခန္းထဲက အံဆဲြထဲ က်ေရာက္ပိတ္မိေနရွာတဲ့စိတ္ဟာ
အဲဒီရန္ကုန္ဆုိတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္တဲ့ ခင္ဗ်ားလုိ လူတစ္ေယာက္။
လူတူးမန္း

Saturday, November 22, 2008

ေရႊနံ႔သာစာၾကည့္တုိက္တည္ေထာင္ျခင္း

LIBRARY NAME = SHWE NANT THAR
LOGO =
Definition Of Logo =လူ႔ဘ၀ကုိ လူသားဆန္စြာ ေလွ်ာက္ရဲဖုိ႔ ေနထုိင္တတ္ဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ထုိကဲ့သုိ႔ လူသားဆန္ဖုိ႔ကုိ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဆုိတဲ့ ေပတံ နဲ႔တုိင္းတာၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူသားတုိင္းဟာ ဘ၀မွာတကယ္လူျဖစ္ရက်ဳိး နပ္ခဲ့ပါသလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္း မ်ဳိးကုိ ကုိယ္တုိင္ေမးခြန္းထုတ္ႏုိင္ရန္ လုိအပ္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ထုတ္ေသာ အဆိုပါေမးခြန္းကုိ မိမိေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ကပါ အေျဖေပးပါလိမ့္မယ္။ သုိ႔အတြက္ မိမိသည္လည္း လူသားအျဖစ္ကုိ ရခဲ့တဲ့အတြက္ ရခဲ့ေသာလူသားအျဖစ္ကုိ ဘယ္လုိအက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်မလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးကုိ ကုိယ္တုိင္ေျဖၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူသားေကာင္းက်ဳိးျပဳ ဘာလုပ္မလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာက ေခါင္းထဲေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆုိပါျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းတဲ့အေနနဲ႔ ကုိယ္ပုိင္စာၾကည့္တုိက္ တစ္ခုတည္ေထာင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ အရပ္ေဒသ၊ လူေနမွဴအဆင့္ဆင့္၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေနစေသာ အရပ္ရပ္ကုိ ရႈၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူသားတစ္ေယာက္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္လုပ္သင့္ေသာ အလုပ္ကုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရွိဖုိ႔လုိေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေႏွာင္းေႏွးတာတုိ႔၊ ပိတ္ပင္ခံရ တာတုိ႔၊ အတုိက္အခံလုပ္ခံရတာတုိ႔၊ မေကာင္းႀကံံ ခံရတာတုိ႔၊ အေႏွာက္အယွက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အရႈံးေပးလုိက္ၿပီး ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကုိ ဆက္လက္အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ဘဲ ရပ္တန္႔သြားတာမ်ဳိး မျဖစ္ေပၚေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ စၾကာကဲ့သုိ႔ အၿမဲတန္းလည္ပတ္ေနရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး ၊ ဒီ logo -ကုိေရြးျခယ္ လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စာၾကည့္တုိက္ရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္ = ထုိင္ေနလုိ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
(အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကုိ သတ္မွတ္ထားသည္)

GOOL = အဆင့္ဆင့္ျမင့္ျမင့္ လူ႔အဖဲြ႔စည္းမ်ားကုိ တည္ေထာင္ႏုိင္ၿပီး လူသားဆန္ေသာ လူ႔အေျခခံ က်င့္၀တ္တရားမ်ား လုိက္နာႏုိင္လွ်က္ အသိပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစရန္။
OBJECTIVES = (က) လူသားအားလုံး အသိပညာ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ေစေရး။
(ခ)အခ်ဳိ႕ေသာ ဘဲြ႕ရပညာတတ္မ်ား လူေတာမတုိးရဲျခင္းႏွင့္ ရပ္ရြာျပန္လွ်က္ လယ္ေတာ၊ ယာေတာထဲမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ခံလွ်က္ဘ၀မ်ား စေတးေနျခင္းမ်ားကုိ ပေပ်ာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းေရး။
(ဂ) အရြယ္မေရာက္ေသာ ကေလးငယ္မ်ား လယ္ထဲဆင္းေနရျခင္းမ်ဳိးကုိ ထုတ္ဆယ္ႏုိင္ေရး။
(ဃ) အနာဂတ္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အေရးကိစၥမ်ား ၊တာ၀န္မ်ားကိုထမ္းေဆာင္ရာ၌ ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္မွဴမ်ား တုိးတက္မ်ားျပားလာေစေရး။
(င) အေၾကာက္တရားမ်ားႏွင့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မွဴမ်ားကုိ အမွန္တရားေပၚရပ္ တည္လွ်က္ တုန္႔ျပန္ေျဖရွင္းႏုိင္ေရး။
(စ) လူဆုိသည္မွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ေနလုိ႔မရေသာ သတၱ၀ါဟုသိ
ျမင္လာၿပီး စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ ညီညြတ္မွဴ အင္အားမ်ား၏
တန္ဘုိးကုိ နားလည္လာေစရန္။
(ဆ) လူ႔တန္ဘုိးကုိ နားလည္သူပီပီ လူသားအခြင့္ေရးမ်ား ရရွိပုိင္ဆုိင္မွဴ အေျခအေနမ်ားကုိ သိျမင္နားလည္လာေစရန္။


Activities
Situation Analysis:(1)
မိမိတုိ႔ရပ္ရြာသည္ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ နံ႔သာကုန္းရြာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားစုုသည္ ဗုဒၶဘာသာ ကုိသာ ေရွးရုိးစဲြအျဖစ္ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္ သက္၀င္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊ အထက္ျမန္မာျပည္ အညာေဒသျဖစ္ၿပီး ေတာင္သူမ်ားကုိသာ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကရပါသည္။ ေတာင္သူမ်ားသည္ အဓိကအားျဖင့္ ရာသီဥတု-ဟုေခၚ ေသာ မုိးေလ၀သကုိသာ မင္းမူေနၾကရသည္။ ေတာ္ဖလာ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ တတိယလႈိင္းထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ရန္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ရုန္းကန္ေနၾကရဦးမည္သာျဖစ္သည္။ အသြားအလာ ခက္ခဲသလုိ ေဆးရုံေဆးခန္းမရွိျခင္း ျဖင့္ ေဆးမွီတုိကုိသာ အားကုိးေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔ ရပ္ရြာသည္ လူအဆင့္တန္းေတာ့ မွီသည္ဟု ဆုိၾကရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ရပ္ရြာကုိ အဓိကႀကိဳးကုိင္ေနေသာ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ အသိဥာဏ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမွဴေၾကာင့္ဟုဆုိလွ်င္ လြန္မည္မထင္ပါ။ အိမ္ေျခႏွစ္ရာခန္႔သာရွိေသာ ေက်းရြာပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္း သံဃာ(၆၀) ေက်ာ္ရွိပါသည္။ အစိုးရဓမၼာစရိယ ဘဲြ႔ရ ၁၅-ပါး၊ သာမေဏေက်ာ္ ၆-ပါး၊ ပိဋကတ္ႏွစ္ပုံေအာင္(၃)ပါး၊ႏွစ္ ပုံခဲြေအာင္(၁)ပါး၊ တစ္ပုံေအာင္ (၂)ပါးစသျဖင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးမ်ားကုိ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဘက္မွျပည့္စုံေန သလုိ၊လူဘဲြ႕ရ ပညာတတ္မ်ားလည္း (၃၀)ေက်ာ္ထိ ေပါမ်ားေနပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘဲြ႕ရပညာတတ္မ်ားအေနျဖင့္ ရပ္ရြာျပန္ၿပီး လယ္ေတာထဲမွာသာ ဘ၀ေတြကုိ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀မ်ားျဖင့္ စေတးေနၾကပါသည္။

မိမိတုိ႔ရြာသည္ အျခားရြာမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ လူေနမွဴအေျခအေန မဆုိးဟုဆုိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အုပ္စုရြာမ်ား ျဖစ္ေသာ အျခားရြာမ်ားသည္ အသက္ငယ္ငယ္ျဖင့္ လယ္ယာလုပ္ကုိင္ ေနၾကရျခင္း၊ ေမွာ္ဟုေခၚေသာ ေက်ာက္တူး ေဖာ္ေရး ေနရာမ်ားကုိသာ ဦးစားေပးလွ်က္ သြားေရာက္လုပ္ကုိင္ေနၾကျခင္း၊ထုိသို႔ လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ငွက္ဖ်ားေရာဂါရ လွ်က္ ေသေၾကသူမ်ားလည္း တစစတုိးတက္မ်ားျပားလာျခင္းစေသာ ေဘးထြက္္ဆုိးက်ဳိးမ်ားျဖင့္ ရင္္ဆုိင္ေနၾကရ သည္။ အဆ္ုိပါ ရြာမ်ားမွာ မုံသြင္ရြာ၊ ခ်င္ျပစ္ရြာ၊ လွဴိင္း၊ ပိေတာက္ကုန္း၊ ေပါက္သဖ၊ သာစည္၊ လက္ပန္တန္း၊ ရြာေနာင္၊ အင္း၊ သဲကုန္း၊ ေရႊလွံ၊မန္က်ီးကုန္း (နံ႔သာကုန္း)စေသာရြာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထုိရြာမ်ားအနက္ ေပါက္သဖ၊ မန္က်ီးကုန္း၊ သဲကုန္း၊ နံ႔သာကုန္း၊ အင္း၊ သာစည္၊ လက္ပန္တန္းရြာမ်ားသည္ လမ္းသာခ်ာေသာ အုပ္စုရြာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ မုံသြင္ ၊ရြာေနာင္၊ေရႊလွံ၊ခ်င္ျပစ္၊လွဳိင္း၊ပိေတာက္ကုန္း စေသာရြာမ်ားသည္ကား တစ္မုိင္ခရီး ေလာက္သာေ၀း ေသာ ေဂါရစဂမ္ ရြာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေျခ ၂၀၀၀-ေက်ာ္ရွိၿပီး လူဦးေရ(၁၂၀၀၀) ေက်ာ္ရွိပါသည္။ အားလုံးသည္ မိမိတုိ႔ရြာနီးနားျခင္းျဖစ္သလုိ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေနၾက၍ မသိသူ မရွိေလာက္ေအာင္ သာေရးနားေရးမ်ားကုိ တက္ညီလက္ညီလုပ္ကုိင္ေနလွ်က္ တစ္ရြာတည္းလုိ ျဖစ္ေနပါသည္။ အေနာက္ယြန္းယြန္းရွိ ပုံေတာင္ပုံညာႏွင့္ဘုရားေတာင္၊ ခုိေတာင္စေသာ ေတာင္အဆြယ္ပြားမ်ားသည္ အဆုိပါလူမ်ား၊ ရြာမ်ား၏ စားက်က္ဟု ဆ္ုိရေပလိမ့္မည္။ မွ်စ္ခ်ဳိးျခင္း၊ ပ်ားရွာျခင္း၊ ေတာလုိက္ျခင္း၊ မႈိရွာျခင္း စေသာအလုပ္မ်ားသည္ အဆ္ုိပါေတာင္မ်ားက လုပ္ေကၽြးေနခဲ့ေလသည္။ မိမိမွတ္မိေနေသးသည္ မိမိကေလးဘ၀ ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္က ၁၉၈၁-ခုေလာက္က မုိးမ်ားေခါင္သျဖင့္ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားသည္ ေတာင္ေပၚတက္လွ်က္ လူကုိေသေၾကပ်က္စီးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေသာ ေၾကြးဟုေခၚေသာ အဥတစ္မ်ဳိးကုိ တူးေဖာ္စားေသာက္ခဲ့ၾကရသည္။ အဆုိပါအဥသည္ အဆိပ္ေတာက္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဥမွာရွိေသာ အဆိပ္ရည္မ်ားကုိ ၾကက္သြန္ဖတ္မ်ားလုိ ပါးပါလွီးလွ်က္ ေခ်ာင္းထဲသြားကာ နင္းနွယ္ၿပီး မေတာက္ေစရန္ တစ္ပတ္ခန္႔ စဥ္႔အုိးမ်ားျဖင့္တိတ္ထားခဲ့ရသည္။ တစ္ပတ္ၾကာလွ်င္လည္း ထုိနည္းအတူ ေခ်ာင္းထဲ သြား၍ နင္းႏွယ္ကာ အခ်ိဳ႕တတ္ႏုိင္သူမ်ားက စာဖဲြမ်ားျဖင့္ေရာခ်က္၊အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ထုိေၾကြးဥမ်ားကုိသာ ေပါင္းလွ်က္ ေၾကြးေပါင္းကုိ စားခဲ့ရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ရာသီဥတု၏ မညီမွ်မ်ားသည္ ယခုခ်ိန္ဆုိ ပုိမုိမ်ားျပားလာေနခဲ့သည္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိမ္းသိမ္းေရးေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား မုိးထိေအာင္ ေအာ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အဆ္ုိပါရြာမ်ားသည္ ရာသီဥတုမမွ်လွ်င္ကား စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ေတာ၊ ေတာင္ကုိသာ ခုတ္ျဖတ္လွ်က္ ထင္းမ်ား၊ သစ္မ်ား၊ ၀ါးမ်ားကုိသာ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ျဖင့္ ခုတ္ျဖတ္လွ်က္ ေရာင္း၀ယ္စား ေသာက္ေနၾကရဦး မည္သာ။

Situation Analysis:(2)
ယခု ေတာ္ဖလာေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ တတိယလွဳိင္းေပၚသုိ႔ တေျဖးေျဖးဆဲြတင္ႏုိင္ေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရႊနံ႔သာ စာၾကည့္တိုိက္ကုိ မိမိငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘ၀ျဖစ္ေသာ ကုိရင္ငယ္ဘ၀စ၍ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တုိင္တုိင္ ဟုိေရြ႕ဒီေရြ႕ျဖင့္ စုေဆာင္းထားေသာ စာအုပ္ႏွစ္ေထာင္ ၀န္းက်င္ျဖင့္ မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္စာၾကည့္တုိက္အျဖစ္ ေက်းရြာသုိ႔သြားဖြင့္ေပးခဲ့ပါသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ၁၉-၅-၂၀၀ဂရက္ေန႔၊ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္မွ ကားအတန္တန္၊ေရအတန္တန္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္လွ်က္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိယ္ပုိင္စာၾကည့္ တုိက္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်းရြာရွိ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား အျခားရြာနီးနားမွ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူမ်ားကုိ ဖိတ္လွ်က္စာ ၾကည့္တုိက္ဖြင့္လွစ္ရျခင္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာဆုိလွ်က္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္မွလည္း ခုိင္ခန္႔လွ်က္ ႀကီး မားက်ယ္၀န္းေသာ သိမ္တုိက္ႀကီးကုိ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္လွစ္ရန္ ခြင့္ျပဳလွ်က္ ကုိယ္တုိင္လည္း တက္ညီ လက္ညီရွိကာ အားလံုးကုိလုိေလေသးမရွိေအာင္ ခြင့္ျပဳစီမံေပးခဲ့ပါသည္။ ရပ္ရြာႏွင့္အုပ္စု ဥကၠဌလုပ္သူ သည္မိမိ၏ အကုိရင္းျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ့့့့႔ကုိထုိပဲြ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္မံျခင္း အသိေပးျခင္းမရွိပါ၊ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိရက္ပုိင္းအတြင္း၌ ကုိယ့္ညီတစ္ပါး ဦးစီးၿပီးစာၾကည့္တုိက္ဖြင့္လွစ္မည္ျဖစ္ ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသုိ႔ လာေရာက္ျခင္းမရွိပါ၊ ထုိရက္ပုိင္းအတြင္း၌ ျပည္သူေတြကုိ လိမ္ညာၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ မဲဆႏၵခံယူပဲြအတြက္ ရပ္ရြာႏွင့္အုပ္စုအတြင္းရွိ မဲမေပးႏုိင္သူမ်ားကုိ တစ္အိမ္တက္တစ္ အိမ္ဆင္းကာ ေထာက္ခံေၾကာင္းဆုိတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ အကယ္၍ သူ႔ကုိအေလးေပးျခင္း၊အသိမွတ္ျပဳျခင္းလုပ္လွ်င္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားသုိ႔ မၾကာခဏေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နယ္ရွိ မယက၊ ျပန္ဆက္ဆုိတာေတြ ေျပာၾကား၍ လာေရာက္ခါ သူတုိ႔ဖြင့္သလုိလုိလုပ္ၿပီး ေနရာယူသြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
မၾကာေသးခင္က စာၾကည့္တုိက္မွ ဖုံး၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕နယ္ကေခၚလုိ႔သြားခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ သူတုိ႔ကုိအသိ မေပးလုိ႔ဆုိတာေတြေျပာဆုိခဲ့ေၾကာင္း ေျပာလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔အဆုိအရေတာ့ မဆုိးဟုဆုိရေပလိမ့္မည္။ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္ေတြဖြင့္လွစ္တာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာႀကီးေတြမွာ ထည့္ေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ႏွင့္၊ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ပါက ဖြင့္လွစ္ေပးပါရန္ဆုိတဲ့အထိ ေျပာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မွတ္ပုံတင္ျခင္း ကိစၥျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာမည္ဆုိပါက သူတုိ႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ ဇဲြ -ဆုိေသာ စာၾကည့္တုိက္အေၾကာင္းကုိပါ ေျပာျပဖုိ႔လုိပါလိမ့္မည္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဆုိသူမွ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႕က လာေရာက္ၿပီး ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ေသာ ဇဲြ-ဆုိေသာ စာၾကည့္တုိက္အမည္ျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္ကုိ အုပ္စုစာၾကည့္တုိက္အျဖစ္ ဖြင္လွစ္ေပးထားခဲ့ေသာ စာၾကည့္တိုက္ကုိ အမည္ေပါက္ၿပီး ျဖစ္ပါ၍ ထုိအမည္ျဖင့္သာ ဖြင့္လွစ္ရန္ေျပာဆုိလာခဲ့သည္ဟုဆ္ုိပါသည္။ အမွန္က ထုိစာၾကည့္တုိက္မွာ နာမည္ေတာင္က်န္ခဲ့ေသာ စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္ပါ။ အျခားေသာ စာရြက္၊ စာတမ္း၊ စာအုပ္ မ်ားႏွင့္ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားမွာ ငွါးရမ္းထားေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပန္လည္ယူေဆာင္သြားခဲ့ ၾကပါသည္။ သူတုိ႔ျပန္ၾကားေရးမွေပးထားခဲ့ေသာ ေပၚလစီစာအုပ္မ်ားသာ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ထိရွိခဲ့သည္ဟု ရြာသားမ်ား အဆုိရသိရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အဆုိရကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ ကိစၥရပ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ရာ ၌ လြယ္ကူေစဖုိ႔ မွတ္ပုံတင္ထား ရန္မွာခဲ့ေၾကာင္ းေျပာခဲ့သျဖင့္ တင္ထားခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စာၾကည့္ တုိက္နာမည္ကုိေတာ့ မိမိဦးဇင္းျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စသည္ေျပာဆုိၿပီး ျပင္ေပးရန္ သူ႔မွာသာတာ၀န္ရွိတဲ့အေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ မိမိကုိသာ လႊဲခ်ခဲ့သျဖင့္ တစ္ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ ဇဲြ အစား ထုိေရႊနံ႔သာကုိသာ အတည္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာင္းေပးမည္ဟု သိရပါသည္။
မိမိတို႔ ရပ္ရြာသည္ အထက္ကေျပာခဲ့သလုိ အျခားေသာမိမိေနာင္ေတာ္မ်ား လူေတာ္မ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႔သည္ ေရွးရုိးစဲြ ကြန္ဆာေဗးတစ္မ်ားသာမ်ားၾကပါသည္။ သူတုိ႔ကုိလည္း အျပစ္မတင္ ခ်င္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မိမိထက္ အစစ အရာရာအဆင္ေျပေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႔မလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မိမိသည္လူငယ္္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိရွိေသာ ေငြေၾကး၊ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မိမိသည္ စာေရးဆရာျဖစ္၍ စာေပအသုိင္းအ၀န္းမွာ အယ္ဒီတာမ်ား၊ ထုတ္ေ၀သူမ်ား ၊ အျခားေသာ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလးရင္းႏွီးခဲ့ေသာေၾကာင္း စာအုပ္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကုိ လွဴဒါန္းၾကသျဖင့္ စာရြက္စာတန္းမ်ားေတာ္ေတာ္ ေပါမ်ား ေနခဲ့ပါသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လကလည္း မိမိႏွင့္ အျခားမိမိကဲ့သုိ႔ လူမွဴေရး စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းငယ္ႏွစ္ပါး စုေပါင္းလွ်က္္ ေငြေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ဖုိး ၀ယ္ေပးလုိက္ပါသည္။ ယခု ငါးလေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေနေသးေသာ္လည္း စာအုပ္မ်ား ၂၅၀၀-ေက်ာ္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ အသင္း၀င္ဦးေရမွာလည္း ၂၀၀-ေက်ာ္လာပါၿပီ။ (စာၾကည့္တုိက္ မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပုံ မ်ားကုိ ေနာက္ဆက္တဲြအျဖစ္ တင္ျပထားပါသည္။)


Situation Analysis:(3)

စာၾကည့္တုိက္ကုိ ရည္ရွည္တည့္တန္႔ႏုိင္ဖုိ႔ မိမိတတ္ႏုိင္ေသာ ေငြေၾကးမ်ား ၊ ပရိေဘာဂမ်ားျဖင့္ လုိအပ္သလုိ ျဖည့္တင္းေပးေနခဲ့ရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ တစစႀကီးက်ယ္လာေသာ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရပါသည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ငါဒါႀကီးကုိဆက္လက္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါ့မလားဟူေသာ စုိးရိမ္စိတ္မ်ားေတာ့ျဖစ္မိပါသည္။ အထက္ ကဆုိခဲ့သလုိ ရြာသူ၊ရြာသားမ်ားႏွင့္ အုပ္စုတြင္းရွိေက်းရြာမ်ားသည္ ေတာင္သူမ်ားသာျဖစ္၍ တစ္ေန႔လုပ္တစ္ေန႔စား ဘ၀ျဖင့္ဘ၀ကုိဆက္လက္ ရပ္တည္ေနၾကရသည္။ သုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ထံမွလဲ ဆပ္ေက်းဆန္ဆန္ ေငြခဲြျခင္းမ်ဳိးကုိ မလုပ္ခ်င္ခဲ့ေပ။ အခ်ဳိ႔ေသာ ေငြရွိေသာ ရဟန္းမ်ားရွိေသာ္လည္း သူတုိ႔သည္ လူမွဳေရးကုိ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ႏွင့္မဆုိင္ဟူေသာ ေရွးရုိးစဲြ ကြန္ဆာေဗးတစ္မ်ားသာမ်ားေန၍ သူတုိ႔ထံမွလည္း သြားေရာက္အလွဴခံမွဳမ်ဳိးကုိ လုပ္လုိ႔မရေပ။ မိမိသည္ စာေရးဆရာျဖစ္၍ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္က ဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ပင္တုိင္ေရးခဲ့ေသာ လူငယ္မ်ား အတြက္ ဦးစားေပးေရးခဲ့ေသာ ေပးစာေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ေငြေၾကးေခ်းကာ လုံးခ်င္းတစ္အုပ္ထုတ္လုိက္ပါသည္။ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရပါမည္။ ထုိစာအုပ္သည္ ေတာ္ေတာ္ေလးအျမတ္အစြန္းရခဲ့သည္။ အမွန္တုိင္းဆ္ုိရလွ်င္ ထုိစာအုပ္မွရေသာ ေငြေၾကးမ်ားစြာႏွင့္ စာၾကည့္တုိက္ကုိ တည္ေထာင္ျခင္း၊ အျခားယဥ္ေက်းမွဳသင္တန္းဖြင့္လွစ္ျခင္း၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ျခင္းတုိ႔ကုိ အရင္ႏွစ္မ်ားစြာကတည္းက လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သင္တန္းသား ၄၂၆-ေယာက္ထိ မ်ားျပားလာပါသည္။ အမွန္တုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ သင္္တန္းသားမ်ား ထုိထက္မ်ားလာႏုိင္သည္။ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ကဆုိလွ်င္ ေလးတန္းေအာက္ ကေလးငယ္မ်ားကုိ လုံး၀လက္မခံႏုိင္ခဲ့ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အေဆာက္အဦးစာေသာ ေနရာအခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ပရိေဘာဂစေသာ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား မလုံေလာက္မွဳ ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ယခုႏွစ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ စာေပေဟာေျပာပဲြ က်င္းပႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိကိစၥကုိ မိမိတတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္မည္ကုိ စိုးရိမ္ေနရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆ္ုိေသာ္ ရံပုံေငြကအနည္းသာ ရွိေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိအစြမ္းအစကုိ အားၿပိဳင္ေနခဲ့သည္ဟု ယူဆၿပီး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ အဖဲြ႔၀င္ ၂၀-ေက်ာ္ပါေသာ ေကာ္မတီအဖဲြ႕မွာ အေရးႀကီးဆုံး ကိစၥျဖစ္ေသာ စာၾကည့္တုိက္မွဴး ႏွစ္ေယာက္သည္ ေစတနာ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔သည္ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စာၾကည့္တုိက္ႀကီးကုိ ပင္မထမ္း ေဆာင္ေနၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္။ မိမိသည္က ရန္ကုန္မွသာႀကိဳးကုိင္လွ်က္ ေျဖရွင္းေပးေနခဲ့ရသည္။သုိ႔အတြက္ အိမ္အလုပ္ပ်က္ခံလုပ္ေနၾကေသာ အဆုိပါစာၾကည့္တုိက္မွဴးမ်ားအား လစဥ္ေၾကးမဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေလာက္ေတာ့ ေငြေၾကးႏွင့္အသုံးအေဆာင္မ်ားကုိ တတ္ႏုိင္သလုိ ခ်ီးျမွင့္ေထာက္ပံ့မွဳမ်ား လုပ္ခ်င္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရံပုံေငြေတာင့္တင္းမွဳ အားနည္းေနမွဳမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိကိစၥကုိလည္း မိမိတတ္ႏုိင္သလုိ ေျဖရွင္း သြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါသည္။ စာၾကည့္တုိက္အေနျဖင့္ စာအုပ္မ်ားကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လုံေလာက္မွဳႏွင့္ မ်ားသထက္မ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားေနခဲ့ရပါသည္။ ထုိကိစၥကုိကား လြယ္ကူစြာေျဖရွင္းႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ မိမိႏွင့္အကၽြမ္း ၀င္ေသာ စာေပအသုိင္း၀န္း၏ အေထာက္ပံ့ကုိ အၿမဲတန္းရေနေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရလွ်င္ မိမိ တစ္ဦးတည္း၏အားကုိးသာ အားကုိးေနၾကရျခင္း။ စာၾကည့္တုိက္သည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား အသင္း၀င္မ်ား စာအုပ္စာ အုပ္စာတမ္း တုိးတက္လာေနျခင္း၊ အေဆာက္အဦး အခုိင္အမာရွိၿပီးျဖစ္ေနျခင္း၊ ရာသီဥတုကုိသာ အားကုိုးေနရေသာ ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားထံမွ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ေစတနာျဖင့္ လွဴဒါန္းမွဳေလာက္သာ လက္ခံလုိျခင္း၊ အျခားေကာက္ခံျခင္း မ်ဳိးကုိ ဘယ္လုိေသာနည္းႏွင့္မွ် မလုပ္ေဆာင္လုိျခင္း - စေသာ ျပႆနာမ်ား မူ၀ါဒမ်ားစြာျဖင့္ ခရီးဆက္ေနပါသည္။ အျခားျခားေသာ သင္တန္းမ်ဳိးစုံကုိလည္း ေက်းရြာဖြံ႕ၿဖဳိးမွဳမ်ားျဖစ္ေစမည့္ အခ်က္မ်ားကုိသာ ေရရွည္ေရွ႕ရွဴလွ်က္ လုပ္ေဆာင္သြားႏုိင္ရန္ စုိင္းျပင္ေနခဲ့ပါသည္။ (ထုိကိစၥမ်ားကုိ မွန္ကန္မွဳ၊ရွိ-မရွိဆုိသာသိခ်င္လွ်င္ ကြင္းဆင္း ၾကည့္ရွဴေလ့လာႏုိင္ပါ သည္၊ေျမပုံကုိလည္း သိရွိႏုိင္ရန္ အက်ဥ္းမွ် တင္ျပလုိက္ပါသည္)


Strength
*ေနရာ အတည္တက်ရွိၿပီး
*membersမ်ားရွိၿပီး
*ေစတနာရွင္ ၀န္ထမ္းမ်ား
ရွိၿပီး။
*စာအုပ္စာတမ္းမ်ားရွိၿပီး
*ပရိေဘာဂမ်ားရွိၿပီး
*အေဆာက္အဦးရွိၿပီး
*အဖဲြ႕၀င္မ်ားရွိၿပီး
*စာၾကည့္တုိက္မွဴးမ်ားရွိၿပီး
*ဘ႑ာေရးမွဴးမ်ားရွိၿပီး
*စာရင္းစစ္မ်ားရွိၿပီး
*အုပ္ခ်ဳပ္မည့္နာယက
ဆရာေတာ္မ်ားရွိၿပီး
*ပလပ္စတိတ္ေလာင္း
စက္ရွိၿပီး
*ျဖတ္စက္ရွိၿပီး
*ID-cardsမ်ားရွိၿပီး
*အသင္း၀င္ကဒ္မ်ားရွိၿပီး
*လစဥ္အလွဴရွင္ထုိက္သင့္
သေလာက္ရွိၿပီး
*တရား၀င္မွတ္ပုံတင္ထား
ၿပီးျဖစ္ျခင္း
*ယဥ္ေက်းမွဳသင္တန္းဖြင့္
လွစ္ထားျခင္းရွိၿပီး
*အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းဖြင့္
လွစ္ထားျခင္းရွိၿပီး
*အနာဂတ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာ
ေသာ ျပႆနာရပ္မ်ားကုိ
ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ႏွင့္ ရည္ရွည္
တည္တန္႔ႏုိင္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္
ခ်က္မ်ား၊plan-မ်ား အစဥ္
တစုိက္ေရးဆဲြထားၿပီးျခင္း
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားမ်ား အ
ခုိင္အမာရွိၿပီးျခင္း။


weakness
* ပရိိေဘာဂမ်ားရွိၿပီးျဖစ္ေသာ္
လည္းစာအုပ္စာတမ္းမ်ားတေျဖးေျဖးမ်ားလာသျဖင့္မလုံေလာက္ျခင္း။
* စာၾကည့္တုိက္မွဴးႏွစ္ေယာက္
သည္ေစတနာ၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္
ေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္ တစ္ခါသူ
တုိ႔တုိ႔ကုိဆုအျဖစ္ တတ္ႏုိင္သ
ေလာက္ခ်ီးျမွင့္ခ်င္ေသာ္လဲ
ဘ႑ာေငြ နည္းပါးေနျခင္း။

* ႏွစ္စဥ္စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ား
လုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေငြေၾကး
မျပည့္စုံျဖစ္ေနျခင္း။

* သင္တန္းမ်ား ထပ္မံတုိးခ်ဲ႕ခ်င္ေသာ္လည္း အေဆာက္အဦး
ႏွင့္ပရိေဘာဂမ်ားလုိအပ္ေန
ျခင္း။
*အသင္၀င္မ်ား၊အဖဲြ႕၀င္မ်ား အေနျဖင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေဆြးေႏြး ပဲြမ်ားက်င္းပျခင္း၊လုပ္ေဆာင္ ျခင္းမ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ ႏုိင္ထားမွဳအားနည္းျခင္း ထုိကိစၥမ်ား၀ယ္ ဓာတ္ပုံရုိက္ျခင္း အသံဖုိင္သြင္းထားျခင္း စေသာ အရာမ်ားပါ၀င္ေနၿပီး ထုိကိစၥ မ်ဳိးကုိေဆာင္ရြက္ရာ၌ လုိအပ္ ေသာပစၥည္းမ်ား မရွိေသး၍ အားနည္းေနျခင္း။
*စာအုပ္မ်ားမွတ္တမ္းတင္ရာ၌ လုပ္ေဆာင္နည္းမ်ား၊ စာရင္း အင္းအတတ္ပညာမ်ား၌အား နည္းေနျခင္း။

opportunity
* စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ၿပီး ျဖစ္၍ လူငယ္မ်ား စာေပမ်ား အစဥ္
တစုိက္ ဖတ္လာျခင္း။
* အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္ သူမ်ားကုိ ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ မည္ျဖစ္ၿပီး၊ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ ၀န္းရံေနေသာ ေခတ္ကာလ ကုိ အသိပညာရွိရွိျဖင့္ ေက်ာ္ ျဖတ္သြားႏုိင္ျခင္။

* အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနေသာ လူငယ္မ်ားသည္ စာေပမွတ ဆင့္ မိမိဘ၀ကုိ စစ္မွန္ေသာ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာ ရန္ႏွင့္၊မိမိကုိယ္ကုိယ္တန္ဖုိး ထားတတ္လာျခင္း။

* အရြယ္မေရာက္သူမ်ား အလုပ္ၾကမ္း ၀င္လုပ္ျခင္းကုိ စာဖတ္ျခင္းမွ အသိဥာဏ္မ်ား ရရွိေစလာၿပီးနည္းပါးလာျခင္း။

* တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအ ရပ္ရပ္ကုိ စာဖတ္ျခင္းမွသိရွိ လာႏုိင္ၿပီး ကမၻာႏွင့္ရင္ေပါင္ တန္းလာႏုိင္ျခင္း။
* အမွန္တရားကုိ ထုတ္ေဖာ္ ခြင့္မရဘဲ၊ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ ေခ်ာက္လွန္႔ထားမွဳမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၿပီး အမွန္တရား ကုိထုတ္ေဖာ္ရဲလာျခင္း။

* အခ်င္းခ်င္းညီညြတ္စိတ္၊စု ေပါင္းလုပ္ကုိင္လုိစိတ္ေၾကာင့္ ရရွိေသာအသီးအပြင့္မ်ားကုိ တန္ဖုိးရွိရွိနားလည္လာေစရန္။

threat
* စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္စဥ္အခါက အထက္ကုိ မဖိတ္သျဖင့္ စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ားကုိ အၿငိဳးထား၍ ပိတ္ပင္မွဳ ရွိလာႏုိင္ျခင္း။

* အညာသူ၊အညာသား မ်ားသည္၊အထက္မွဆုိလွ်င္ အသိဥာဏ္နည္း ပါးမွဳေၾကာင့္ေက်းရြာဥကၠဌ မွစ၍ ေၾကာက္ရြံ႕ေနရသျဖင့္ လုပ္ခ်င္တာမ်ားကုိ ပိတ္ပင္မွဳမ်ားရွိလွ်င္ ေၾကာက္စိတ္ရွိေနၾကရျခင္း။

* ေခတ္ကာလအေျခအေန
အရ သင္တန္းမ်ားကုိ ဖြင့္လွစ္ရာ၌မည့္သည့္ သင္္တန္းမ်ဳိးကုိမဆုိဖြင့္ လွစ္လုိလွ်င္အနည္းဆုံး မ်ဳိးနယ္အဆင့္ေလာက္ ထိအသိေပးေနရသျဖင့္ သင္တန္းမ်ားဖြင့္လွစ္ရာ၌ တားျမစ္ပိတ္ပင္မွဳမ်ားရွိ ေနျခင္း။

* လုပ္ခ်င္တာမ်ားေနၿပီး ရံပုံေငြလုံေလာက္မွဳမ်ား အားနည္းေနရျခင္း။

*အခ်ဳိ႕လုပ္ႏုိင္သူမ်ား သည္၊လုပ္ခ်င္သူမ်ားကုိ မကူညီတဲ့အျပင္၊အ ေႏွာက္အယွက္မ်ဳိးစုံ၊အ ျပစ္တင္မွဳမ်ဳိးစုံျဖင့္ ေ၀ဖန္ မွဳမ်ားရွိေနျခင္း။

Problem Analysis(1)
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိမုိကာ ကမၻာႀကီးသည္ အုိဇုန္းလႊာပါးလာမွဳဟူေသာ ဆုိးေမြကုိလူးလဲကာ ခံစားေနခဲ့ရ သည္။ သဘာေဘးအႏၱရာယ္မ်ားသည္လည္း တစ္စထက္တစ္စ မုိးသည္းထန္ရြာျခင္း၊ ေနလြန္စြာပူျပင္းလာျခင္း၊ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ လြန္စြာမွေအးျခင္းဟူေသာ ရာသီဥတု၏ ႏွိပ္စက္မွဳဒဏ္ကုိ အန္တင္းလွ်က္ခံစားေနခဲ့ၾကရသည္။ ထုိထက္ ပုိဆုိးသည္မွာ ေခတ္ကာလအေျခအေနက်ဥ္းက်ပ္ထဲ လူသားမ်ား စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ရုန္းကန္ေနခဲ့ၾကရ ေသာ္လည္း လုပ္အားထက္ အဖုိးအခနည္းပါးျခင္းဟူေသာ ျပႆနာအရပ္ရပ္ တုိ႔ကုိလည္း ခံစားေနခဲ့ၾကရသည္။ ထုိထဲတြင္ မိမိတုိ႔ အညာသူ၊အညာသားမ်ားသည္ မိရုိးဖလာျဖစ္ေသာ လယ္ေတာထဲမွာသာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရာသီကုိ အန္တုလွ်က္ ခက္ခဲပင္ပန္းျပင္းထန္စြာ ရုန္းကန္ေနခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ေန႔၀င္ေသာေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ မိသားစုစား ၀တ္ေနေရးမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေနရဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ထုိထဲတြင္ အထက္မွခဲြေသာ ဆပ္ေၾကးမ်ား၊ ဘာသာေရး၊ လူမွဳေရး-စေသာ ကိစၥရပ္တုိင္းလုိလုိ ဆပ္ေၾကးအျဖစ္ခဲြခံ ေနခဲ့ၾကရသည္။ သူတုိ႔သည္ အလုပ္ကုိပင္ပန္းတႀကီး လုပ္ေနခဲ့ၾက ေသာ္လည္း အပုိအလွ်ံေငြေၾကးဆုိသူမွာ ေတာင္သူႀကီးဆုိသူမ်ားသာ အနည္းစုေလာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ ဘ၀ကုိခင္တြယ္ေနခဲ့ၾကသည္မွာ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖစ္သည္။ ဘာကုိမွေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့လား မေျပာ တတ္္။ ေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း မိမိတုိ႔လုိ ၿမိဳ႕ျပမွာ အေျခခ်ၿပီး ပညာသင္ၾကားသူမ်ား ရပ္ရြာသုိ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ ျပန္ခဲ့ၾကလွ်င္ သနားစရာေကာင္းေသာ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားစြာကုိ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ငါရပ္ ရြာကုိ ဘာလုပ္ေပးရမည္ဟူေသာ အေတြးမ်ား ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘ၀ကပင္ သေႏၶတည္လာခဲ့ပါသည္။
မိမိတုိ႔ေက်းရြာမ်ားသည္ မုံရြာၿမဳိ႕ႏွင့္ မုိင္သုံးဆယ္ေလာက္ေ၀းေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ေအာင္သြား ေနၾကရ သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကားလမ္းအခုိင္အမာရွိေသာ္လည္း လမ္းမ်ားသည္သြားမျဖစ္ေအာင္ ပ်က္စီးယုိယြင္း မွဳမ်ားျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကားလမ္းသည္ ဒုတိယကမၻာစစ္က စစ္ေလွ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ခင္း ထားေသာ ကားလမ္းႀကီးျဖစ္ ေသာ္လည္း အစုိးရမွလည္း နည္းနည္းမွျပဳျပင္ျခင္းမရွိ။ ပုိ၍ဆုိးရြားသည္မွာ တံတားမ်ားသည္ အားလုံးလုိလုိက်ဳိပ်က္ ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ အလြန္ေ၀းေသာအရပ္မ်ားမွ ေကြ႕ပတ္ခါ ေမာင္းႏွင္ေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ယမားဆည္ကုိေဖာက္ထားေသာ ဆည္ေပါင္မ်ားအတုိင္းသြား ေနၾကရသည္။ ဆည္ေပါင္လမ္းမ်ားသည္ ေျမသားမ်ား ျဖစ္၍ မုိးတြင္းျဖစ္၍ ကားသြားလုိ႔လုံး၀မျဖစ္ေပ။ သုိ႔အတြက္ ေဆးရုံေဆးခန္းမ်ားမရွိေသာ ေက်းလက္ေဒသမ်ားသည္ မုိးတြင္းဖ်ားနာလွ်င္ မေသသင့္ဘဲေသေနခဲ့ရသည္မွာ ယခုထက္တုိင္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ လွ်က္ ထုိလမ္းမ်ားကုိ စတင္ခင္းျခင္း၊ တံတားအသစ္တည္ေဆာက္မွဳမ်ား စတင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထုိလမ္းသည္ အေလာင္းေတာ္ကႆပတုိ႔သြားရာ၌လည္း အသုံးျပဳေနရေသာ လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ယခု ေက်းလက္ေန လူမ်ားသည္ အႏွစ္ႏွစ္ အလအလ စုေဆာင္းထားေသာ ေငြစေၾကးစမ်ားျဖင့္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး၀ယ္ဖုိ႔ လုပ္ေနခဲ့ၾက ရသည္။ ဆုိင္ကယ္မ်ားျဖင့္ ေႏြမုိးေဆာင္း ေတာ္ေတာ္ေလးအသုံး၀င္ေန၍ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိဆုိင္ကယ္မ်ားသည္လည္း မတန္တဆေစ်းေပး၀ယ္ၾကရျခင္းျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ေလာက္မွ စတင္ႏုိင္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ခရီးဆက္ေနၾကရေသာ အညာသူ၊ အညာသားမ်ား၏ ဘ၀သည္ ဘယ္ေလာက္တုိးတက္ေနေသာေခတ္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနခဲ့ၾကေသာ္ လည္း၊ ေတာ္ဖလာေျပာခဲ့ေသာလွဳိင္းသုံးလွဳိင္းထဲ၀ယ္ ပထမလွဳိင္းထဲမွာသာ ဘ၀ကုိျမွပ္ႏွံလွ်က္ ေနေနခဲ့ၾကဆဲျဖစ္သည္။ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းဆုိတာမ်ား မည္မွ်ပင္အသံေကာင္းျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ ရြံ႕ႏြံ အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လွ်က္ ခရီးသြားေနခဲ့ၾကရေသးသည္။ အသိပညာနည္းပါးမွဳမ်ားသည္လည္း သူတုိ႔ဘ၀မ်ား အား ဒုကၡႏြံထဲက ဆဲြမထုတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။



Problem Analysis(2)
မိမိတုိ႔ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ ေက်းရြာမ်ားကုိ ဟုိယခင္တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္သာ ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပန္ခဲ့လွ်င္လည္း ခြင့္ရက္ျဖင့္ေနခ်င္သေလာက္ေနလုိ႔ မရခဲ့ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က ရြာကုိျပန္သြားေတာ့ ရြာသားမ်ားအေပၚ အုပ္စုစာေရးဆုိသူ၏ ရြာသူ၊ရြာသားမ်ားေပၚ ပဲေတာင္းသည္ကုိ မေပးႏုိင္ ၍ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚတက္ရုိက္သည္ထိ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ ကုိယ္တုိင္ႀကံဳ၊ၾကားသိခဲ့ရသည္။ သုိ႔အတြက္ သနားစရာေကာင္း ေသာ ရြာသားမ်ားသည္ ထုိစဥ္ကအဘယ့္ေၾကာင့္ ေခါင္းငုံခံခဲ့ရသနည္းဟု ကုိယ္တုိင္ေမးလွ်က္ အေျဖမ်ား ကုိရွာေဖြ ခဲ့ဘူးသည္။ ထုိကိစၥမ်ားကုိ စိစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသိပညာနည္းပါးမွဳေၾကာင့္ဟု တရားခံအစစ္ကုိ ရွာေဖြေတြ႕ ရွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔အတြက္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကုိရင္ငယ္ဘ၀မွ စတင္စုေဆာင္းထားခဲ့ေသာ စာအုပ္ႏွစ္ေထာင္နွီး ပါးျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ၿပီးခဲ့ေသာ ေမလ(၁၉)ရက္ေန႔၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ နံ႕သာကုန္းေက်းရြာအတြင္းရွိ ကမၻာ့ရန္ကင္းေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွာ နာယကဆရာေတာ္မ်ား၏ ၾသ၀ါဒကုိခံယူကာ မိမိကုိယ္ပုိင္စာၾကည့္တုိက္ကုိ မိမိကေလာင္နာမည္ျဖစ္၏ ေနာက္ဆက္တဲြျဖစ္ေသာ ရြာကုိယ္စားျပဳ ေရႊနံ႔သာ-ဟူေသာနာမည္ကုိ ယူကာဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ယခုေသာ္ကား တစ္ႏွစ္မွ်ပင္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း စာၾကည့္တုိက္ သည္ အသင္း၀င္ႏွစ္ရာေက်ာ္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။
ထုိစာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပဲြ အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာရလွ်င္ ၿမိဳ႕နယ္မွ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ စာၾကည့္ တုိက္ဖြင့္တာ အဘယ့္ေၾကာင့္သူတုိ႔ကုိ မဖိတ္ခဲ့သနည္း။ သူတုိ႔က ဒီလုိႀကီးက်ယ္ေသာ စာၾကည့္တုိက္ေတြကုိ သတင္းစာမ်ားမွာ ခမ္းခမ္းနားနား ေဖာ္ျပေပးခ်င္လုိ႔ ဟူေသာအေျဖမ်ား၊ တုန္႔ျပန္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အျပစ္တင္မွဳမ်ား၊ ရွိခဲ့ပါ သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိတုိ႔သည္ ကေလးငယ္ဘ၀မွပင္ စုေဆာင္းထားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ေငြေၾကး မ်ားျဖင့္ ကုိယ္တုိင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ စာၾကည့္တုိက္ကုိဖြင့္လွစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သူတုိ႔ကုိဖိတ္ၾကား မည္ဆုိလွ်င္ လူႀကီးမ်ားလာတယ္ဆုိၿပီး ရြာသူေတြဒုကၡေရာက္မွာတစ္ေၾကာင္း ဒုကၡဆုိသည္မွာ အထက္လူႀကီးျဖစ္ ေသာ ၿမိဳ႕နယ္လူႀကီးေလာက္လာေသာ္လည္း ေနဖုိ႔၊ ထုိင္ဖုိ႔၊ စားဖုိ႔၊ ေသာက္ဖုိ႔-ဆုိတာ ေတြအားလုံး လုပ္ေပးရသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္မည္ကုိဆုိလုိသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ မိမိသည္ေခၽြးနည္း စာေလးမ်ားျဖင့္ မစားရက္၊ မေသာက္ ရက္ ေခၽြေခၽြတာစုေဆာင္းၿပီး ၀ယ္ထားေသာစာအုပ္မ်ားကုိ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စုေဆာင္းခဲ့သည္ကုိ သူတုိ႔သိမည္ မဟုတ္၊သူတုိ႔ကေတာ့ တစ္ရက္တည္းလာၿပီး နာမည္ေကာင္းယူသြားၿပီး သူတုိ႔ဖြင့္လွစ္ပါတယ္ဆုိၿပီး လုပ္မွာမ်ဳိးကုိ မလုိလားေသာေၾကာင့္ ဖိတ္မံခ်င္းဆုိတာေတြ မလုပ္ဘဲ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား အျခားျခားေသာ စာေပခ်စ္သူမ်ားကုိ ဟစ္ေအာ္ၿပီး မိမိဘာသာ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္လွစ္ရျခင္းအေၾကာင္းမ်ား ေဟာေျပာလွ်က္ ဖြင့္ခဲ့ပါသည္။
ယခုေသာ္ကား အဖဲြ႕၀င္မ်ား အခုိင္အမာဖဲြ႕စီး ထားႏုိင္ခဲ့ၿပီး၊ လုိအပ္ေသာ ပရိေဘာဂမ်ားကုိလည္း ကုိယ္တုိင္ လုိအပ္ရင္သလုိ ရန္ကုန္မွာ လူႀကံဳရွိတိုင္းလုိလုိ ၀ယ္ေပးေနခဲ့ျခင္း၊ ၿပီးခဲ့ေသာလက မိမိနဲ႔စိတ္တူ၊ကုိယ္တူ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းငယ္ႏွစ္ပါးျဖင့္ စုေပါင္းကာ စာအုပ္(၃၀၀)ေက်ာ္ ထပ္မံ၀ယ္ေပးလုိက္ပါသည္။ ေနာက္ မိမိေနာက္ထပ္ ထုတ္ေ၀မည့္ စာအုပ္အတြက္ ထားခဲ့ေသာေငြမ်ားျဖင့္ အျခားလုိအပ္ေသာ ID-ကဒ္ ႏွစ္ရာ၊အျခား စာၾကည့္တုိက္အသုံး ၀င္မည့္ ကတ္္ေၾကး၊ ဗလာစာအုပ္၊ဖလင္-စေသာ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကုိလည္း အဆင္ေျပရင္ ေျပသလုိ အခက္အခဲမ်ဳိး စုံၾကားထဲမွ ေျဖရွင္းေပးေနခဲ့ရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အခက္ အခဲမ်ဳိးစုံမ်ားကုိ ေျဖရွင္း ႏုိင္ေသာ္လည္း အျခားအျခား ေသာ ႀကီးမားေသာကိစၥမ်ားကိုကား မိမိတစ္ပါးတည္း မတတ္ႏုိင္သည္မ်ားလည္း မ်ားစြာရွိေနခဲ့ရပါသည္။ ဥပမာ-စာၾကည့္တုိက္အတြင္း ရွိသင့္ေသာကြန္ပ်ဴတာ၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ထားမွဳမ်ား လုပ္ရန္ ဗြီဒီယုိကင္ မရာ၊ ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာစေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိကား မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသးပါ။



Problem Analysis(3)
ေနာက္မ်ားစြာေသာ ဒုကၡေပါင္းထဲမွ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးလုိအပ္ဆုံး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္ေနခဲ့ေသာ ကိစၥတစ္ ရပ္မွာ တစ္ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စာေပေဟာေျပာပဲြ လုပ္ခ်င္ေနခဲ့သည္။ မိမိတုိ႔ရြာသုိ႔ စာေရးဆရာ တစ္ ေယာက္ ရန္ကုန္မွေခၚသြားဖုိ႔ အနည္းဆုံး ေလးငါးေသာင္း အထက္မွာသာရွိေနခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကုိေခၚျပန္လွ်င္လည္း အနည္းဆုံးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ေခၚမွျဖစ္မည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အျပန္အသြားစ ရိတ္မ်ားႏွင့္ကန္ေတာ့ေၾကးမ်ား၊ ေနထုိင္စဥ္ကုန္က်စရိတ္မ်ား-စတာေတြကုိ မိမိတစ္ပါးတည္းျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ရုန္းကန္ႏုိင္မွျဖစ္မည္ထင္သည္။ ရြာသားမ်ားထံမွ ေငြေၾကးခဲြျခင္းမ်ဳိးသည္ လုံး၀ကုိမလုပ္ခ်င္ေသာ ကိစၥရပ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔တစ္ခုစဥ္းစား ထားသည္မွာ ရံပုံေငြအတြက္ အင္က်ီးမ်ားကုိ စာၾကည့္တုိက္ တံဆိပ္ရုိက္ႏွိပ္လွ်က္ ေရာင္းခ်ရန္ေတာ့ စီစဥ္ထားသည္။ ထုိကိစၥမ်ားကုိလည္း အဖဲြ႔၀င္မ်ား၊အသင္း၀င္မ်ားႏွင့္ အားလုံးကုိ အသိေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္ရန္စီစဥ္ထားခဲ့သည္။ ယခုထိ ေတာ့ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ ေသးေပ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ လုပ္ႏုိင္သူမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားစြာရွိပါသည္။ သူတုိ႔သည္ မိမိထက္အားလုံးလုိလုိႀကီးမားေသာ အတတ္ပညာပုိင္း၊ေငြေၾကးအင္အားပုိင္း၊ အသက္ဂုဏ္၀ါ သိကၡာပုိင္းအားျဖင့္ သာလြန္သူမ်ားဒုႏွင့္ေဒးရွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူတုိ႔သည္ ဘာမွရပ္ရြာကုိ ျပန္ၾကည့္ခဲ့တာ မရွိၾကပါ၊ ကုိယ္ပုိင္ေသာ၊ ကုိယ္ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းကန္မ်ားကုိသာ ရွိသရွိေအာင္ ျပဳျပင္ျခင္း၊ေဆာက္လုပ္ ျခင္းမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေန ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိကိစၥကုိကား သူတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္ျဖစ္ေန၍ အျပစ္တင္ျခင္းမ်ဳိးမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔မလုပ္ခ်င္ေသာ္ လုပ္ခ်င္သူမ်ား၊လုပ္ေနသူမ်ားကုိကား အေထာက္အပံ့မေပးျခင္း၊ အားေပးျခင္းမ်ား မရွိတဲ့အျပင္ ပုိ၍ဆုိးရြားသည္မွာ အျပစ္တင္လုိသည့္ေလသံမ်ား ျဖင့္ ေျပာဆုိလာသံမ်ားကုိ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ မိမိတုိ႔ သာသနာေလာကတြင္လည္း အရမ္းေရွးရုိးစဲြဆန္ေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား အခုထိရွိေနေသးပါသည္။ ထုိထဲတြင္ သူတုိ႔လည္းပါ၀င္က်ပါသည္။ သူတုိ႔ ယူဆေသာ၊ကုိင္စဲြထားေသာ ကြန္ဆာေဗးတစ္အေတြးေခၚသည္ကား ရဟန္းဆ္ုိ တာ ဂႏၴဓူရ၊၀ိပႆနာဓူရဆုိတဲ့ စာေပမ်ားသင္အံပုိ႔ခ်ျခင္း၊ တရားမ်ားေဟာေျပာျပသျခင္းဆ္ုိတဲ့ ၀ိပႆနာဓူရ ေလာက္ သာေျပာေနၾကၿပီး အျခားေသာ ဘာသႏၱရ စာေပေလ့လာျခင္း၊ ဥပမာ-အဂၤစာေပမ်ား ေလ့လာျခင္းမ်ားကုိ တိရစၧာန ကထာ-ဆုိတဲ့ ေလသံမ်ားလႊင့္ျခင္း၊ ေနာက္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာလူမွဳေရး လုပ္ငန္းဆုိတာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ တာ၀န္ မဟုတ္ဟူေသာ ေလသံေကာင္းမ်ား လႊင့္ေနၾကျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ဒုကၡေပးသံမ်ား ေ၀စီေနေအာင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။
ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမ်ား၊ အျခားေသာ အားစကားၿပိဳင္ပဲြမ်ား၊ စာအုပ္မ်ား မ်ားျပားလာတဲ့အတြက္စင္မ်ား ထပ္ရုိက္လုိျခင္း၊ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ား ထပ္မံအားျဖည့္ဖုိ႔-ေသာ ကိစၥရပ္မ်ား လုပ္လုိေသာ္လည္း ရံပုံ ေငြအားနည္း ေနသျဖင့္ စိတ္သာရွိေသာ္္လည္း လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနခဲ့ေသးသည္။ ၀င္ေငြထြက္ေငြ မညီမွ်ျခင္းျဖင့္ နပန္းလုံးေနရေသာ ရြာသူ၊ရြာသားမ်ားသည္ ပညာေရးကုိ ပဓာနမထားႏုိင္ဘဲ ရရာအလုပ္ကုိ အသက္ ငယ္ငယ္ျဖင့္ပင္ လုပ္ကုိင္ေနၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခအေနအေန အရပ္ရပ္မ်ားကုိ သုံးသပ္ေလ့လာ ၾကည့္ေတာ့ အသိပညာနည္းပါးမွဳပင္ ပင္မတရားခံအျဖစ္ ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ေတာင္သူမွလဲြရင္ အျခား အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ျခင္းမ်ဳိးမ်ားကုိ BLCE-မွ ရလာမည္ျဖစ္ေသာ အသိ ပညာ အတတ္ပညာမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။ ေခတ္အေျခအေနအရ လုပ္ကုိင္စားေသာက္တာ အဆင္မေျပမွဳမ်ားသည္ မိမိတုိ႔လုိ တာ၀န္သိတတ္သူမ်ားကသာ ေျဖရွင္းေပးမွသာလွ်င္ ေျပလည္လာႏုိင္သည္။ အထက္ကလည္း ထုိကိစၥမ်ဳိးမ်ားကုိ လုံး၀အေလးတမူရွိေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟုထင္ျမင္ ယူဆမိပါသည္။

ေမာင္မင္းစိုး (ေရႊနံ႔သာ)

Monday, November 17, 2008

စကား၀ါကေဖး

ၿမိဳ႕ျပ ရဲ႕ဆင္ေျခဖံုုးမွာ
အသက္ေတြလုရူရင္း
အပ်ဳိေဖာ္၀င္ ေကာင္မေလးရဲ႕ အလွနဲ႔
ရွက္ေသြးျဖာလုိ႔
စကား၀ါ မင္းဟာအရြယ္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။

တစ္ေတာ၀င္ တစ္ေတာထြက္
တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္ဆင္း
မုဆုိးေတြရဲ႕ ေတာလုိက္မႈက
မာယာမ်ားတယ္။

ရာဂနဲ႔မာန္ဖီေနတဲ့ က်ားသစ္ေတြ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရူးသြတ္ေနတဲ့ေျမြေတြ
ကုိယ့္ဆႏၵကုိ ကုိယ္တုိင္အေရာင္တင္ေနတဲ့လိပ္ေတြ
တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾက
တဖဲြဖဲြျပန္သြားၾက
စကား၀ါ မင္းဟာအာရုံငါးပါးရဲ႕ ဘုရင္မ။

ရွည္လ်ားနက္ေျပာင္ေသာ ဆံႏြယ္စကုိ
အစီအရီဖီးခ်ထားတဲ့
ေကာင္တာက နတ္မိမယ္
ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ေနရတဲ့
အညာေက်းေတာသူ
ဟစ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းကုိ လုိက္လုိက္ေအာ္ေနတတ္တဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အေဖ်ာ္ဆရာ
သားပုိက္ေကာင္လုိ မိခင္ေမတၱာအျပည့္နဲ႕ မာသာထရီဇာ
အရာရာဟာ ေသ၀ပ္လွပလုိ႔
စကား၀ါမင္းဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ဆဲြအားတစ္ခု။

လူ႔အျဖစ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကုိ အန္ထုတ္ေနတဲ့ငွက္ေတြ
မယားတစ္ကဲြ သားတစ္ကဲြမုဆုိးေတြ
မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ ထိုင္ေတြးေနတဲ့ ၀ံပုေလြေတြ
တစ္ေယာက္မ်က္ရည္ တစ္ေယာက္သုတ္ေနတဲ့ ပုိးဖလံေတြ
ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး မာယာမ်ားတဲ့က်ီးေတြ
တရားဓမၼနဲ႔ကင္းကြာေနတဲ့ ယုန္ေတြ
တေစွၧေတြလုိ ေျခာက္လွန္႔ၾက
ေခြးေတြလုိ မာန္ဖီၾက
ျခေသၤ့ေတြလုိ ရဲရင့္ၾက
ခုိေတြလုိ ၿငီးညဴၾက
က်ားေတြလုိ ဟိ္န္းေဟာက္ၾက
အိမ္ေျမာင္ေတြလုိ တြယ္ကပ္ၾက
စကား၀ါမင္းဟာ တိရိစၧၲာန္ရုံႀကီးလည္း ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

အညႇီနံ႔သင္းေနတဲ့ သားသတ္ရုံလုိ
သားစိမ္းငါးစိမ္းေတြနဲ႔
မင္းရဲ႕ေနာက္ေဘးေခ်ာင္ဟာ မလွပဘူး
အဲဒီလုိပဲ
ငါတုိ႔ရဲ႕ အကုသုိလ္အညႇီန႔ံေတြက
တစ္ဆုိင္လံုးသင္းေနခဲ့တယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ အပူေတြက
တစ္ဆုိင္လံုး ေလာက္က်ြမ္းေနခဲ့တယ္။

ေန႔စဥ္ပြင့္အာေနတဲ့ အၿပံဳးပန္းေတြက
လူ႔ဘ၀ရဲ႕ သရုပ္မွန္ျပဇာတ္လား
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ျပကြက္လား
ဒီမွာ အေရာင္ေရာင္အမွားမွား အၾကည့္ေတြနဲ႔
ဂဏာမၿငိမ္ဘူး
စကား၀ါ မင္းဟာမုဆုိးေတြရဲ႕ပစ္မွတ္။

စကား၀ါ ငါ့စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္ေနသေလာက္
မင္းစိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခဲ့တယ္
မင္းစိတ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသေလာက္
ငါ့စိတ္ေတြ ပူေလာင္ေနခဲ့တယ္
ငါကခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ တန္ဘုိးထားသေလာက္
မင္းက အေရာင္ေတြကုိ ဖက္တြယ္ခဲ့တယ္။

ဆားက်က္တဲ့ အုိးကင္းထဲက ေျပာင္းဖူးေစ့လုိ
အပူနဲ႔ပက္ပင္းတုိးလုိ႔
ငါ့စိတ္ေတြ
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ထေပါက္ခဲ့တယ္။
စကား၀ါ မင္းဟာ ရုပ္၀တၳဳရဲ႕ ေက်းက်ြန္လား။

အျဖစ္သနစ္က
ငါ့အိပ္မက္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ၿပီး
မင္းအၾကည့္ေတြ မည္းေမွာင္ေနခဲ့တယ္
ငါ့အသံေတြ ခ်ဳိၿမိန္ၿပီး
မင္း၀တ္ရည္ေတြ ခါးသီးေနခဲ့တယ္
ငါ့အေတြးေတြ ေတာင့္တင္းခုိင္မာၿပီး
မင္းခံယူခ်က္ေတြ ေပ်ာ့ညံ့ေနခဲ့တယ္
မင္းအၿပံဳးက
ငါေသာက္ေနတဲ့ လက္ဘက္ရည္လုိ ခ်ဳိျမလို႔
မင္းအျပဳအမူက ငါ့အေရျပားလုိ ပါးနပ္လုိ႔
မင္းျဖစ္တည္မႈက
ငါမႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ စီးကရက္မီးခုိးလုိ မႈန္၀ါးေနခဲ့တယ္။

ေသြးရူးေသြးတန္း ငါ့စားက်က္မွာ
စကား၀ါ မင္းဟာေျမဇာျမက္။
အေမွာင္ရဲ႕စြမ္းအင္ကုိ
ငါတုိ႔ရင္ခုန္သံနဲ႔ မီးေမာင္းထုိးလုိ႔
၀ကၤပါထဲ လမ္းသလားၾကမယ္။

စကား၀ါ
ငါတုိ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ တည္ၿငိမ္လုိ႔
ေတာင္အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကမယ္
ငါတုိ႔လက္ေတြ သန္စြမ္းလုိ႔
ျမစ္အသြယ္သြယ္ ကူးခတ္ၾကမယ္
စမ္းေခ်ာင္းအသြင္ စီးဆင္းလုိ႔
ရင္ခုန္သံေတြ တူမွ်လုိ႔
အမွန္တရားကုိ ရွာေဖြလုိ႔
ငါတုိ႔ရက္ရက္စက္စက္ မွားလုိက္ၾကၿပီး
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လက္ခံၾက
စြန္႔စြန္႔စားစား ေက်ာ္ျဖတ္ၾက
လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ခဏငယ္ကုိ အသက္တြင္းၾကမယ္။

“ စကား၀ါ ငါေခၚေနတယ္
စကား၀ါ ငါေျပာေနတယ္”
မင္းရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈက ပဲ့တင္ထပ္မလာဘူး။

အခု
ေတာမက်ြမ္းတဲ့ မုဆုိးတစ္ေယာက္လုိ
ငါ့ဘ၀ေတြ ေတာေမွာက္ခဲ့ၿပီ
နားမၾကားတဲ့ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္လုိ
တြင္းနက္ထဲ ျပဳတ္က်ခဲ့ၿပီ
ဒဏ္ရာရ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ
ငါ့ႏွလံုးသားေတြ အသားမာတက္ခဲ့ၿပီၤ
အဘိ္ဓမၼာအေၾကာင္း နားမလည္တဲ့ သင္တန္းဆရာလုိ
ငါ့သစၥာေတြ မွားယြင္းခဲ့ၿပီ။

စကား၀ါ ငါနဲ႔ငါ့ျဖစ္တည္မႈမွာ
မင္းဟာ အဓိကက်တဲ့အစိတ္ပုိင္းတစ္ခု
မင္းပုိ႔ခ်တဲ့ သင္တန္းမွာ ေန႔စဥ္တက္ေရာက္လုိ႔
မင္းေက်ြးတဲ့ အစာမွာ အဆိပ္သင့္ခဲ့ၿပီ။

စကား၀ါ
အရူးတစ္ပုိင္း ငါ့စိတ္ေတြ
သန္းေခါင္ယာမ္ ထထေအာ္ရင္း
ငါဟာ အခ်စ္မွာ ေဆးစြဲခဲ့ၿပီ

စကား၀ါ
ငါဟာ အခ်စ္မွာေဆးစဲြခဲ့ၿပီ။

ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံ႔သာ)

Friday, November 7, 2008

က်ားရဲ

ေနျပင္းလွ်င္ ႏွင္းမႈန္လွ်င္
ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ အုိက္လုိအုိက္
ခုိက္ခုိက္တုန္ ခ်မ္းလုိခ်မ္း။



အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း
အလင္းမဝင္ ေလမဝင္
ေနမျမင္ လမျမင္
လူမျမင္ သူမျမင္မွာ
ထုိင္လွ်င္ထုိင္ မထုိင္လွ်င္ေငး။
အိပ္လွ်င္အိပ္ မအိပ္လွ်င္ေတြး။

သတင္းေမးဖုိ႔ ေဝးေရာ
သီခ်င္းကေလးမွ မဆုိရ။

စာဖတ္ဖို႔ ေဝးေရာ
ကဗ်ာေလးမွ မစပ္ရ။
တရားေဟာဖုိ႔ ေဝးေရာ
စကားေလးမွ မေျပာရ။

အေဟာသိကံ သံသရာ
ငါ့ကမာၻ႕ ပိစိေကြး
အခန္းက်ဥ္းကေလး ပတ္ေလွ်ာက္လုိက္
သံတံခါးဝ ရပ္လုိက္
တမတ္တပ္တပ္ တေနကုန္။

မေန႔ကလည္း တေနကုန္
ဒီေန႔လည္း တေနကုန္ျပန္
နက္ျဖန္လည္း ကုန္အုန္းမယ္။
ကုန္ ကုန္ ကုန္
ကုန္ခ်င္သေလာက္ ကုန္စမ္း။

တရက္ ကုန္မလား၊ တသက္ ကုန္မလား။
တလ ကုန္မလား၊ တဘဝ ကုန္မလား။
တႏွစ္ ကုန္မလား၊
တေခတ္ ကုန္မလား။
အားမေလွ်ာ့ဘူး၊ မေပ်ာ့ဘူး။
ေပျဖစ္ေတာ့ခံမယ္၊ တူျဖစ္ေတာ့ ႏွံမယ္။

အမွန္တရား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
ျပည္သူအမ်ား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
ကာလယႏၱရား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
ရွင္ေတာ္ဘုရား တုိ႔ဘက္မွာရွိတယ္။
သိၾကရဲ႕လား … ဟား ဟား ဟား ဟား။

တိရိစာၦန္႐ုံက က်ားလုိ
ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ တလြန္႔လြန္႔နဲ႔
က်ားၫြန္႔တုံးေတြ ထင္ေနသလား။

မွားလုိက္တဲ့အျမင္
ဟားတုိက္လို႔ ရယ္ခ်င္စရာ။
မွတ္ထားေဟ့။

အဝါေပၚမွာ အနက္စင္း
မပ်က္မယြင္း ကြက္ကြက္ကြင္း။

အရွင္းသား မလဲြသေ႐ြ႕
အထင္းသား စဲြသေ႐ြ႕
က်ားရဲဟာ က်ားရဲ။
ငါလဲ အဲဒီလုိပဲကြ ေဟ့။ ။

ဦး၀င္းတင္
ႏို၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၀၈
(အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေရးသားခဲ့ေသာ ကဗ်ာ)

သီတင္းမကြၽတ္မီ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးသံ ႏွစ္သံ


သီတင္းမကြၽတ္မီ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးသံ ႏွစ္သံ
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္မွ ...)

ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလထဲမွာ ျပည္တြင္းက သက္က်ားအို ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးႏွစ္ဦး ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုး တ ေယာက္တလံုးစီ ထေဖာက္လိုက္ၾကတာ (သီတင္းကြၽတ္ခါနီးလို႔လား မသိ) အတိုက္အခံအင္အားစုေတြ အကုန္ လံုး လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြ က်ယ္ကုန္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သူတို႔ႏွစ္ဦးေျပာတဲ့ အသံေတြၾကားၿပီး ဒီမိုက ေရစီေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ကုန္ၾကမယ္ထင္တယ္။ လန္႔မယ္ဆိုလည္း လန္႔ခ်င္စရာ၊ စိတ္ ဓာတ္က်မယ္ဆိုလည္း က်ခ်င္စရာပဲေလ။ သက္က်ားအိုႏွစ္ဦး ေဖာက္လိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးသံ ႏွစ္သံ က ထင္မထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ့္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ဆူညံသြားတာကိုး။

ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြအေပၚ အဲသလို အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားေစခဲ့တဲ့ သက္ က်ားအိုႏွစ္ဦးကေတာ့ စာေရးဆရာ ေမာင္စူးစမ္း (ခ) ဦးခ်မ္းေအးနဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ၈၈ ေနာက္ပိုင္း ေရးအားအလြန္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးတဦးျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရး၊ စီး ပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ နည္းပညာ စတဲ့နယ္ပယ္စံုက ကမၻာ့အခင္းအက်င္းသစ္ေတြနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို မိတ္ဆက္ေပးရာမွာလည္း နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဘက္ဆဲလားစာရင္း၀င္ စာေရးဆရာႀကီးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာေမာင္စူးစမ္း (ခ) ဦးခ်မ္းေအးဟာ အန္အယ္လ္ဒီပါတီရဲ႕ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေဟာင္း တဦးျဖစ္သလို ၁၉၉၀ ျပည့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ (၂) ကေန ေ႐ြး ေကာက္တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တဦး ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ သက္က်ားအိုတဦးျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္ကိုေတာ့ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတဦးလို႔ သိ ထားသလို ေလလိႈင္းေတြထဲကေန ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသံုး သပ္ခ်က္ေတြကို မၾကာမၾကာ ၾကားရေလ့ရွိသူပါ။ ဘယ္ပါတီကိုမွ ကိုယ္စားမျပဳဘဲ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ ညီၫြတ္ေရးကို စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ေနသူတဦးလို႔လည္း သိထားပါတယ္။

အဲသလို ျမန္မာျပည္သူလူထုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေပၚ ႏိုင္ငံေရးအရ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ အနည္း အမ်ား (သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔) ရွိၾကတဲ့ သက္က်ားအိုႏွစ္ဦး ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးေတြ အလန္႔တၾကား ေဖာက္ သြားသလဲဆိုေတာ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းက “စစ္အစိုးရ လမ္းျပေျမပံုမွလြဲ၍ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိ” တဲ့၊ ေနာက္တ ဦးျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္ကလည္း “ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ လမ္းမျမင္” တဲ့။ ကဲ … စိတ္ဓာတ္ မက်ခ်င္ဘဲ ဘယ္သူေနမလဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာတို႔ႏွစ္ဦး “အဘယ္ကလိုေၾကာင့္ အႏွီကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီတိုက္ ပြဲ၀င္ေတြ စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ ေျပာရသနည္း” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို အေသးစိတ္ ေစ့ငုၾကည့္ေတာ့မွပဲ က်ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ႀကီး အေပၚျပန္တက္သြားပါေတာ့တယ္။ တကယ္ပါ “ေအာ္ … ဒီလိုေၾကာင့္ကိုး” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဆရာႏွစ္ဦးအနား အေျပးအလႊားေလး သြားအားေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြား မိတယ္။

ဆရာေမာင္စူးစမ္းကေတာ့ ျပည္တြင္းထုတ္ ေမာ္ဒန္သတင္းဂ်ာနယ္မွာ စၿပီး ေဖာက္ခြဲလိုက္တာပါ။ “ႏိုင္ငံေရး သစ္ခ်င္း ဖ်တ္ခနဲယွဥ္ၾကည့္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးနဲ႔ပါ။ ျပည္တြင္းထုတ္ဂ်ာနယ္မွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး ဆရာေမာင္စူးစမ္း သံုးသပ္ေရးသားထားတယ္ဆိုေတာ့ ၾကားကာစက ကိုယ့္နားကိုယ္ မယံုဘူးျဖစ္ သြားတယ္။ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ နအဖစစ္အုပ္စု စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လမ္းေၾကာင္းကို လက္ခံဖို႔ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးထားလို႔ စာေပကင္ေပတိုင္႐ံုးက ခြင့္ျပဳတာပါလား ဆိုတာကို သ ေဘာေပါက္သြားတယ္။

ေဆာင္းပါးမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအသစ္တရပ္ ျပ႒ာန္းၿပီးရင္ ေပၚေပါက္တတ္တဲ့ အ ေတြ႔အၾကံဳေတြကို လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးသင္ခန္းစာနဲ႔ ယွဥ္ထိုးေျပာျပၿပီး နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲကို လက္ခံ႐ံုကလြဲလို႔ ေ႐ြးစရာလမ္းမရွိဘူးလို႔ သံုးသပ္တင္ျပသြားပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးအသစ္ ဆို တဲ့အေပၚ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ရင္းနဲ႔ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးအသစ္ ျဖစ္ဟန္ရွိ တယ္လို႔ ဆရာေမာင္စူးစမ္းက သံုးသပ္ထားတာပါ။

“ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအသစ္ႏွင့္ အခင္းအက်င္းအသစ္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရးသည္လည္း အ သစ္ျဖစ္ဟန္ရွိသည္” လို႔ ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ဆိုထားပါတယ္။ ၇၄ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ျဖဴလည္းျဖဴ မဲလည္းျဖဴနဲ႔ အတည္ျပဳၿပီး အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းဘ၀ကေန သမၼတဦးေန၀င္းဘ၀ ေျပာင္းခဲ့တာကို ဆရာေမာင္ စူးစမ္း ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပဲ။ တိုင္းျပည္ ဘယ္ေလာက္စုတ္ျပတ္သတ္သြားခဲ့လဲ ဆိုတာကိုလည္း ဆရာေမာင္စူးစမ္း တို႔လို လူႀကီးေတြက ပိုသိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဆရာေမာင္စူးစမ္း ထင္ေၾကးနဲ႔ ေျပာတာက “လက္ရွိအေျခအေန၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ ထြန္းမႈသည္ စပိျမန္ႏႈန္းျပႆနာ (the matter of speed) သာျဖစ္မည္။ စင္ၿပိဳင္အစီအစဥ္ႏွင့္ ဖိုရမ္ (alternative agenda and forum) တို႔သည္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ တကယ္ရွိေနသည့္ အစီအစဥ္ကို ျမန္ျမန္ျဖစ္ေအာင္သာ တိုက္တြန္းဖို႔ရွိသည္” တဲ့။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘာမ ျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ညာျဖစ္ႏိုင္တယ္နဲ႔ ႀကိဳၿပီးေဟာကိန္းထုတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ဘယ္လိုအၾကား အျမင္ေတြမ်ား ရေနပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္မိတယ္။ ဘယ္လိုအေနအထားေတြေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို ခ်က္က်လက္က် ရွင္းျပရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ အခုေတာ့ အခ်က္အလက္မပါ တံုးတိတိႀကီး “ျဖစ္ ႏိုင္ေခ် မရွိေပ” ဆိုတဲ့ တေၾကာင္းတည္းနဲ႔ ပိတ္ထားေတာ့ လက္ခံရခပ္ခက္ခက္ေပါ့။ အဲသလို အနာဂတ္ကို ႀကိဳျမင္တတ္တဲ့ ဆရာေမာင္စူူးစမ္းအေနနဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးလို လူထုအံုႂကြမႈေတြ မထင္မွတ္ဘဲ ျဖစ္ တတ္တယ္ ဆိုတာကိုေရာ ႀကိဳၿပီး အာ႐ံုရတတ္သလားဆိုတာကို ေမးၾကည့္ဦးမွထင္တယ္။

ဆရာေမာင္စူးစမ္းက သီတင္းကြၽတ္မတိုင္မီ ေဖာက္ခြဲခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးတလံုးနဲ႔တင္ အားရပံုမေပၚဘူး။ သီတင္းကြၽတ္အၿပီးမွာလည္း ေနာက္ဆက္တြဲ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးတလံုးကို ထပ္မံေဖာက္ခြဲျပန္ပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၂၂ ရက္ထုတ္ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ “ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို အေျခခံမ ဟာဗ်ဴဟာ႐ႈေထာင့္မ်ားျဖင့္ စဥ္းစားျခင္း” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေဖာက္ခြဲတဲ့ ေျဗာက္ အိုးသံကိုေတာ့ ပထမေျဗာက္အိုးတုန္းကလို အလန္႔တၾကား မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္း ပါးဖတ္ၿပီး စာေရးသူနားထဲမွာ `ဖြတ္႐ွဴး’ ဆိုတဲ့ အသံေလာက္ပဲ ၾကားလုိက္ရလို႔ပါ။

ဒီတခါေဖာက္ခြဲတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္းတေယာက္ သူ႔ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးေတြ၊ သူ႔ဘာသာ ေရးဆြဲတင္ျပခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးမဟာဗ်ဴဟာေတြနဲ႔ သြက္ခ်ာပါဒလိုက္ခဲ့၊ လိုက္ေနဆဲဆိုတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ဖြတ္႐ွဴးသံေလာက္ပဲ ျမည္ခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕။

ေဆာင္းပါးကို ဆက္ဖတ္တဲ့အခါ ၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရၿပီးခ်ိန္ ဆရာေမာင္စူးစမ္း တင္ျပတဲ့ ႏိုင္ငံေရး မဟာဗ်ဴဟာေတြကို ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေတြ႔ရေတာ့မွ နအဖရဲ႕ ၁/၉၀ ေနာက္ကိုေသြဖည္ၿပီး ၉၀ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ေရစုန္ေမ်ာေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့တဲ့ တရားခံေတြထဲမွာ ေမာင္စူးစမ္းလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါခဲ့သူပါ လားဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္ (ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ခ်စ္တင္ (မင္းလွ-မေကြးတိုင္း) ရဲ႕ ေဆာင္းပါးမွာလည္း တစြန္းတစ သိခဲ့ရပါတယ္)။

ဆရာေမာင္စူးစမ္း တင္ျပခဲ့တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာကေတာ့ “ေ႐ြးေကာက္ပြဲႏိုင္သျဖင့္ အာဏာျပႆနာကို ေရွ႕ တန္းမထုတ္ရန္ တင္ျပခဲ့ရသည္။ စင္ၿပိဳင္အစိုးရလမ္းစဥ္သမားတို႔ႏွင့္ အတိုက္အခံျဖစ္ရသည္။ ဖြဲ႔ စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မရွိေတာ့သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၍ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒသစ္ကို ေရးဆြဲရန္ မဟာဗ်ဴဟာ ျပႆနာႏွစ္ရပ္ကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရသည္” တဲ့။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေလာကမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္းတို႔လို မတိုက္ရဲတဲ့ အညံ့ခံေရးလမ္းစဥ္သမားေတြေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ တခဲ နက္မဲေပးခဲ့တဲ့ ၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ႐ႈံးထဲက အျမတ္အေနနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲမွာ ဆရာေမာင္စူးစမ္းလို အညံ့ခံေရးလမ္းစဥ္ သမားတဦး အေရးႀကီးတဲ့ Decision Maker ေနရာမွာ ရွိမေနေတာ့တာကိုဘဲ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါ တယ္။

ဆရာေမာင္စူးစမ္းဟာ လက္ရွိအေျခအေနမွာ စာေရးတဲ့အလုပ္ကလြဲၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္ ေထာင့္ဘယ္ေနရာကမွ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီလိုသံုးသပ္ေျပာဆိုတာကို အျပစ္မ ဆိုခ်င္ပါဘူး။ ေထာင္ကထြက္လာတဲ့ ဆရာႀကီးဦး၀င္းတင္လို တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရွင္သန္မေနဘဲ လက္ေျမႇာက္အ႐ံႈးေပးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေသေပၚကေန ထိုင္စဥ္းစားေနမွေတာ့ ဒီအေျဖထြက္တာ မဆန္းဘူး လို႔ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ `ငွက္တို႔မည္သည္ ပ်ံရင္းေသ၊ လူတို႔မည္သည္ ၾကံရင္းေသ’ ဆိုတဲ့ စကားပံုရွိ သားပဲမဟုတ္လား။ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ အစဥ္အျမဲ ၾကံဆေနသူေတြအတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဟာ ေႂကြတလွည့္ ၾကက္ တခုန္ဆိုတဲ့အတိုင္း အခ်ိန္မေ႐ြး ဘာမဆိုျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ဆရာေမာင္စူးစမ္း ေမ့ေလ်ာေနပံုရ တယ္။

႐ုရွားဒီမိုကေရစီပြဲသိမ္းတုန္းက တင့္ကားေပၚ ရဲရဲေတာက္ တရားတက္ေဟာတဲ့ ေဘာရစ္ယဲ့ဆင္ နံေဘးမွာသာ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ရွိေနခဲ့ရင္ “ေဟ့လူ တင့္ကားေပၚ မတက္နဲ႔ ေသသြားလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး အတင္းဆြဲခ်မယ္ထင္ ရဲ႕။ ဖိလစ္ပိုင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရာမို႔စ္သာ စစ္တပ္အေနနဲ႔ လူထုဘက္ကို ေျပာင္းရပ္ဖို႔အေရး ဆရာေမာင္စူးစမ္း ကို တိုးတိုးတိတ္တိိတ္ တိုင္ပင္မိခဲ့ရင္ “ေဟ့လူ အ႐ူးမထနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ေသသြားခ်င္လို႔လား” လို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕အ ညံ့ခံစိတ္နဲ႔ အျပစ္တင္ေနမယ္ထင္မိရဲ႕။

အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြဟာ အဲသလို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေနအထား ေတြကေနပဲ ျဖစ္ေအာင္ စြန္႔စားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကလို႔ ေအာင္ပြဲေတြ ရခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းလို ႏိုင္ငံေရးအေသနဲ႔ပဲ ထိုင္စဥ္းစားေနရင္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ဘာေတာ္လွန္ေရးမွ ေပၚေပါက္စရာမရွိသလို ဘာ ေအာင္ပြဲမွလည္း ခံစရာအေၾကာင္းရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ နအဖရဲ႕ အေပၚယံ စစ္အင္အားကိုၾကည့္ၿပီး ေ႐ြးစရာလမ္းမရွိဘူးလို႔ ေၾကာက္႐ြ႔ံ႕အညံ့ခံခ်င္ေနတဲ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ကို ေခါင္းထဲမထည့္ဘဲ စစ္အာဏာရွင္ယႏၱရားႀကီး လံုး၀ၿပိဳပ်က္သြားတဲ့အထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔သာ အားထုတ္ၾကဖို႔ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲ၀င္ ညီေနာင္ေသြးခ်င္းအေပါင္းကို အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။

အဲလိုစစ္အာဏာရွင္ယႏၱရားႀကီး လံုး၀ဥႆံု ဘံုးဘံုးလဲၿပိဳသြားမွသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ စစ္စစ္မွန္မွန္ကို အ ေကာင္အထည္ေဖာ္ ထူေထာင္လို႔ရမွာပါ။ အျမတ္မျပတ္ရင္ ၾကာေလေလ ပိုခံရေလေလ ျဖစ္ဦးမွာပါပဲ။ က်ေနာ္ တို႔အေနနဲ႔ ၂၀၁၀ ကို မခုခံႏိုင္လို႔ နအဖရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအတုအေယာင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေျမာက္သြားခဲ့ရင္ လည္း တက္လာတဲ့ အတုအေယာင္ ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို အခုအတိုင္းပဲ ေတာ္လွန္ျမဲ ဆက္ေတာ္လွန္ၾကရ ဦးမွာပါ (အတိုက္အခံအားလံုးက လက္ခံႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းသစ္ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့)။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဆရာေမာင္စူးစမ္း ေဖာက္လုိက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာ႐ံုေထြျပားစရာ မလုိသလို စိတ္ ဓာတ္က်စရာလည္း မလုိဘူးလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စစ္အုပ္စုကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး ရွိေနၿပီမို႔ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ ေတာ္လွန္ ေရးအလုပ္ကိုသာ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တစိုက္မတ္မတ္ ဦးေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္လုပ္သြားရင္ ေအာင္ပြဲ ဟာ တေန႔ တိုက္ရဲသူေတြလက္ထဲကို မုခ်မေသြ ေရာက္ရွိလာမွာလို႔ပဲ အခိုင္အမာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေျဗာက္အိုးသံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ သိပ္ထူးထူးေထြေထြ ေခါင္း႐ႈပ္စိတ္ ဓာတ္က်စရာ မလိုပါဘူး။ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္က သူ႔ဘာသူူ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္တာ၊ ေ႐ႊ၀ါေရာင္အၿပီး ေထာင္ထဲမွာ တလေက်ာ္ေနခဲ့တုန္း အႏွိပ္စက္ခံလိုက္ရလို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရမွာကို ေၾကာက္သြားတာနဲ႔ “ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ လမ္းမျမင္” ဆိုၿပီး လက္လြတ္စပယ္ ထေျပာလိုက္တာပါ။ ကိုယ့္တဦးတည္းဆႏၵနဲ႔ ႏိုင္ငံ ေရးမလုပ္ခ်င္ေတာ့ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေဘးဖယ္ေနလိုက္ေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အတင္းအက်ပ္ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ဆက္လုပ္ခိုင္းေနမွာမွ မဟုတ္တာ။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အားမရတဲ့ အပိုင္း၊ လူေတြ သီလလံုျခံဳေရးအပိုင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး …

“တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ကဗ်ာ ကိုယ္နာမည္ႀကီးဖို႔၊ ကိုယ္ေနရာဖို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခြက္ ေစာင္းခုတ္ၾက၊ ေခ်ာက္တြန္းၾကနဲ႔။ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ အခုေခတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ လႊမ္းမိုး လာတယ္ဗ်။ ဆိုေတာ့ အဲဒီအေပၚမွာလည္း က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဟာေတြကို ျပဳျပင္ ဖို႔ သြားၿပီးေျပာဖို႔ဆိုတာကလည္း အေျခအေနက မေပးေတာ့ဘူး။ အသက္အ႐ြယ္ကလည္း ရင့္လာ ၿပီ”

“တိုင္းျပည္ထဲကလူေတြ ခိုးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး အရပ္သားကလည္း ခိုးမယ္။ တာ၀န္ရွိတဲ့ အစိုး ရကလည္း ခိုးမယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း ခိုးမယ္။ ထို႔နည္းတူ ညာေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီ ႏိုင္ငံ ဘာသြားၿပီး ထူေထာင္လို႔ ရမွာလဲ။ အခုအဲဒီသီလေတြ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အရမ္းပ်က္ေန တယ္။ အမ်ားစုေပါ့ဗ်ာ။ အမ်ားစုကို ေျပာတာေပါ့”

… စတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္ရဲ႕ ညည္းတြားခ်က္ေတြကို ဖတ္ရေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရးသားခဲ့တဲ့ “ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီး ဦးသိန္းေမာင္ကို ေျပးသတိရတယ္။

“အစိုးရဟု ျဖစ္ေပၚလာစဥ္ကပင္ လူေတြ တရားမေစာင့္ႏိုင္၍ျဖစ္၏။ လူေတြသာ တရားေစာင့္ႏိုင္ လွ်င္ အစိုးရရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ ဤကား ဗမာ့က်မ္းဂန္ေတြ၌ပင္ရွိ၏။ လူေတြ တရားမေစာင့္ႏိုင္ သည့္အေၾကာင္းမွာလည္း ေလာဘတရားေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ေလာဘတရားျဖစ္ျခင္းမွာလည္း ပုဂၢလိက ပစၥည္း ေပၚလာသျဖင့္ ငါ့ဟာ၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ျခံ စသျဖင့္ ငါတည္းဟူေသာ သကၠာယဒိဌိ အရင္းခံသည့္ ေလာဘ၊ ထိုေလာဘေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေဒါသ၊ ထိုေလာဘ ေဒါသမီးတို႔ေၾကာင့္ ေမာဟတည္းဟူ ေသာ မသိမလိမၼာ မိုက္မဲမႈ ျဖစ္လာ၏။”

“ဦးဘေဘႀကီး ေျပာသလို ညစ္ပတ္တဲ့ အလုပ္လားဆိုသည့္ ေမးခြန္းကိုလည္း ေျဖလို၏။ ဦးသိန္း ေမာင္ႀကီးကေတာ့ ၀န္ခံသြားရွာၿပီ။ ညစ္ပတ္တယ္တဲ့ သူေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဟု ေျဖခဲ့ၿပီ။ ေတမိမင္း အားက်လို႔ ထင္၏။ ယခုေတာ့ ဆြဲခ်ေခၚတဲ့ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္မွာ ႏိုင္ငံေရးသည္ ေလာကီေရးပင္ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေရးမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားမဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကီ ရွိမွလည္း ေလာကုတ္ရွိႏိုင္၏။ ေလာကုတ္ရွိမွလည္း ေလာကီတည္ႏိုင္၏။ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ ႏိုင္၏။”

“လူေတြသည္ ျပဳျပင္လို႔ရ၏။ ျပဳျပင္လို၏။ တိုးတက္လို၏။ ဤအခ်က္မွာ ထင္ရွားေနေပၿပီ။ စင္စစ္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ထိုျပဳျပင္တိုးတက္လိုသည့္ ပင္မတရားႀကီးတရပ္ပင္ျဖစ္၏။ ထိုတရားကား ေလာကီ နိဗၺာန္ကို ေနာက္ဆံုးရည္မွန္းေပ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဘယ္မွာလွ်င္ ညစ္ပတ္ရေပမည္နည္း”

ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုလိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း မညီၫြတ္တာကို ညီၫြတ္ လာေအာင္၊ ဆုတ္ယုတ္ေနတာကို တိုးတက္လာေအာင္၊ စည္းကမ္းမရွိတာကို စည္းကမ္းရွိလာေအာင္၊ ညစ္ ပတ္တာကို မညစ္ပတ္ေတာ့ေအာင္၊ သီလမေစာင့္တာကို သီလေစာင့္လာေအာင္ ျပဳျပင္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလိုမဟုတ္ဘဲ ျပဳျပင္ရမွာေတြကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ေတြ႔ၿပီး စိတ္ပ်က္လို႔ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ေတာ့ ပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ ပုတီးစိပ္ၿပီး ေအးေအးလူလူသာ တရားအားထုတ္ပါေတာ့လို႔ပဲ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္ကို အၾကံျပဳဖို႔ ရွိေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးက အနားယူပါေတာ့ မယ္၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆိုခ်က္ေတြ၊ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ ေျပာဆိုေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေခတ္ၿပိဳင္ အင္တာဗ်ဴးမွာ ကတိျပဳသြားခဲ့ေလေတာ့ ေနာက္ထပ္ေျဗာက္အိုးသံေတြနဲ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ တိုက္ပြဲအတြက္ အားတက္သြားမိပါေတာ့တယ္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ