လူႏွစ္ေယာက္ အခန္းတစ္ခန္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ရန္ကုန္ဟာ စိတ္ပိန္စိတ္လိမ္စရာေတြ အတုိးတက္ဆုံးေနရာေပါ့
အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံေတြနဲ႔ ဘ၀ေတြ အေရေပ်ာ္ခဲ့ၿပီး
ေျမေအာက္အိမ္သာလုိ နံေစာ္
သြားၾကားထုိးတံကအစ သူ႔လက္သည္းအေရာင္းဆုိး ဒီဇုိင္းေဖာ္အထိ
လုိခ်င္တာ အကုန္ယူႏုိင္တဲ့ၿမဳိ႕ေပါ့
အေရာင္ကုိ ဟန္ေရးျပ လမ္းသလားေနၾကၿပီး
ဆန္းေဒးရက္ေတြ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြမွာ ခ်စ္သူနဲ႔ ဘုရားသုိ႔စီစီ
တည္းခုိးခန္းအဆုံး တစ္နာရီအေၾကာေလွ်ာ့မႈအဆုံး လူေတြရွိၾကတဲ့ ရန္ကုန္
တူညီမႈ မရွိတဲ့ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဆုံမွတ္မွာ
ဒဏ္ရာရ ငွက္ေတြရဲ႕ နားခုိရာ ၿမိဳ႕လည္းျဖစ္ၿပီး
ဘယ္သြားၾကမွာလဲ၊ လူေတြဟန္ေရးတျပျပ
လယ္သင္းနံ႔နဲ႔ ကန္းသင္းရုိးေလွ်ာက္လွမ္းေတြမရွိ
အမႈိက္ပံုလုိ လူေတြပုံ မာန္ေတြပုံေနတဲ့ ဒီၿမဳိ႕မွာ
ဘုရားေျခရင္းမွာ တရားရွိခ်င္ေယာက္ေဆာင္ၿပီး
မစၦရိယစိတ္ေတြနဲ႔ လူေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္
ထိရွအက္ကဲြသံေတြ ခါးသီးေနတဲ့အသံေတြ
နားနဲ႔မဆံ့ ဖ၀ါးအထိလွ်ံေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ
ေန႔တဓူ၀ လူတလံုး သူတလုံး ေနထုိင္မႈေတြဟာ
အဆုံးမွာ ပဲြၿပီးမီးေသတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးလည္းျဖစ္တယ္
အဲဒီလုိၿမိဳ႕ႀကီးမွာ
အသံတိတ္မင္းမူေနတဲ့ အ၀ိဇၹာဆုိးေတြလည္းရွိ
မေကာင္းမႈနဲ႔ ေကာင္းမႈမွာ မေကာင္းမႈက ခပ္မ်ားမ်ားအေလးကဲမႈရွိ
ေစ်းတန္းေတြနဲ႔ အတၱေတြ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနၾကတဲ့ စရုိက္ပ်က္သူေတြလည္းရွိ
ရွိေနတဲ့ အဆုိးေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ၿမဳိ႕ႀကီးမွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ အရင္ပိေတာက္ကုိ ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီး
ေပၚပင္ပန္းေတြဆီ လုိက္သြားတဲ့ ညအခါမွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ အိပ္ယာထက္မွာ ၿငိီးစီ
ေနာက္တစ္ေယာက္က ရွိေသာသစၥာနဲ႔
နာက်င္ဟန္ ေရဒီယုိေလးနားေထာင္တဲ့အခါေပါ့
ေသဆုံးေနသူဆီ လြမ္းဟန္ကဲၿပီး
အေပ်ာ္ရွာ အခ်ဳိစဲြေနရွာတဲ့ အခ်ိန္မွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုိဆုိတဲ့ၿမဳိ႕မွာ ရွင္သန္ေအာင္ ကုတ္ဖဲ့ၿပီး
တစ္၀က္ေသဆုံးေနတဲ့ ေန႔ေတြ
ဆူေ၀ေနတဲ့ ဒီကဗ်ာကုိ ေရးတဲ့အခါ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေအးစက္ေနတဲ့ အေနအထား
ေကာင္းကင္မွာ မီးပြက္ေတြ ထေတာက္တုိင္း
ရန္ကုန္ရဲ႕ အဇၥ်တၱသရုပ္မွန္ေတြ လြင့္စင္က်လာ
ပါတီပဲြေတြနဲ႕ ေဒသစဲြအဆုိေတာ္ေတြနဲ႔
အႏုပညာတစ္၀က္တစ္ပ်က္ဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေနာက္လုိက္လုိ႔
ဘာကုိဘာမွန္းမသိ
ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ အခန္းထဲက အံဆဲြထဲ က်ေရာက္ပိတ္မိေနရွာတဲ့စိတ္ဟာ
အဲဒီရန္ကုန္ဆုိတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္တဲ့ ခင္ဗ်ားလုိ လူတစ္ေယာက္။
လူတူးမန္း