‘ကဗ်ာေတြ ရွင္ခ်င္ရင္ ကဗ်ာဆရာေတြ ေသဖုိ႔သာျပင္’
မိစၦာ၀ုိင္ကုိ ေသာက္ၾကည့္ျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) ကဗ်ာဆရာၾကည္ေမာင္သန္းႏွင့္ေတြ႔ဆုံျခင္း
ေအးရာေအးေၾကာင္းကဗ်ာ (၁၉၈၈) မွ
ကဗ်ာဆုိတာ ပေဟဠိ၀ွက္တမ္းကစားေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဆုံးမစာလုိလုိ နိတိလုိလုိ ပညာေပးေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ စတုရန္းေတြ၊ ႀတိဂံေတြထဲအေပါစား စာသားထည့္ၿပီး ကေလးေတြ တီဗီဂိမ္း ေဆာ့သလုိ ေဆာ့ရတ့ဲအရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စကားလုံးေတြ ေလာ္မာၿပီး အဓိပၸာယ္မ့ဲ အဆက္စပ္မ့ဲ ထင္ရာျမင္ရာ ေရးေနတ့ဲ စကားလုံးစြပ္ျပဳတ္မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ဦးပုည၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖတုိ႔ရဲ႕ ေတးထပ္ေတြကုိလည္း တန္ဖုိး အနဂၢထားေပရဲ႕၊ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ မဟာေလးခ်ဳိးႀကီးေတြဟာလည္း ႏွလုံးသားထဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ ခုန္ၾကြေနေပလိမ့္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တုိရဲ႕ ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ားဟာလည္း ရာစုအဆက္ဆက္ ၀င္းျပက္ေနေပလိမ့္၊ စာေပသစ္မုခ္ဦးက ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ေအးတုိ႔ ကဗ်ာေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေသြးသားထဲ ျမစ္ႀကီးတျမစ္လုိ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနဆဲပါ။
စာေပပံုသဏၭာန္တရပ္ဟာ အဓိပၸာယ္မ့ဲ ေပၚေပါက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ (မိဘမ့ဲ အဖမ့ဲသားေတြ မဟုတ္ဘူး။) ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈအရ ေပၚေပါက္လာတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ေခတ္စမ္းရဲ႕ ေနာက္ၿမီးဆဲြ န၀ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြကုိလည္း မပစ္ပယ္ခ့ဲပါဘူး။ ေခတ္နဲ႔ အံမ၀င္ေတာ့တ့ဲအခါ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ အႏုပညာေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈျပတုိက္ထဲ ခ့ံခ့ံညားညား ေနရာယူခ့ဲၾကပါတယ္။ အသစ္ကုိ ျမတ္ႏုိးတ့ဲ လူငယ္မ်ားဟာ အတားအဆီးေတြ၊ အတန္းအစားေတြ၊ အပိတ္အဆုိ႔ေတြၾကားက ရုန္းကန္ဖူးပြင့္လာရတာဟာ ဓမၼတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးနဲ႔လူငယ္ အေဟာင္းနဲ႔အသစ္ ပဋိပကၡအတြက္ကေတာ့ ေခတ္တုိင္းမွာ ရိွေနမွာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြကုိ မပစ္ပယ္ခ့ဲပါဘူး။ ႏွလုံးသားထဲက ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး တန္ဖုိးထား သိမ္းဆဲထားဆဲပါပဲ။
ကေန႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ စူးရွထက္ျမက္စြာ တစုိက္မတ္မတ္ ေရးဖဲြ႔ေနသူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေမာင္သန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ မုိးေ၀မဂၢဇင္း ၁၉၈၂ မွာ ‘ေပါင္ခ်ိန္ၾကစုိ႔’ ကဗ်ာကုိ မွတ္မွတ္ရရ စတင္ ဖတ္ဖူးခ့ဲပါတယ္။ ၁၉၈၉ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ နိမိတ္ပုံေတြ၊ သေကၤတေတြ၊ စကားလုံးခြန္အားေတြဟာ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ ေသြးေၾကာထဲ စုိက္ထုိးလုိက္သလုိ ပူေႏြးသြားၿပီး အလင္းတခု ပြားလာသလုိ ခံစားခ့ဲရပါတယ္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲက ‘လက္’ ‘ေရသူမနဲ႔ ညစာစားျခင္း’ ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာဖတ္သူရင္ထဲကုိ စဲြထင္က်န္ရစ္ခ့ဲတ့ဲ ကဗ်ာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ ေသြးခုန္ႏႈန္းကုိ တုိင္းထြာႏုိင္ဖုိ႔ ပန္းအလကၤာစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံး ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ပုံကုိ သိပါရေစ။
ေျဖ - ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခ့ဲျခင္းမဟုတ္ပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေတြဖတ္၊ ကဗ်ာေတြဖတ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ဂစ္တာတီး၊ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာၿပီး ကဗ်ာေတြစမ္းေရး၊ မဂၢဇင္းေတြကုိ ကဗ်ာေတြ လွမ္းပုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရွဳမ၀၊ မုိးေ၀၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မုိးေ၀မဂၢဇင္းမွာ ‘ဆူးေလဘုရားလမ္းရဲ႕ ရာဇ၀င္’ ဆုိတ့ဲ ကဗ်ာကုိ ပထမဆုံး ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာမူခ မရပါဘူး။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ပဲ ရပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ဆက္ေရး၊ မဂၢဇင္းေတါကုိ စာမူဆက္ပုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အပယ္ခံရတာလည္း ရိွ၊ ေဖာ္ျပခံရတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး က်င္လည္ခ့ဲေပမယ့္ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးေနခ့ဲတာပါ။ ေရးခ်င္တ့ဲအခါလည္းေရး၊ မေရးခ်င္တ့ဲအခါလည္း မေရး၊ မဂၢဇင္းေတြဆီ ပုိ႔ခ်င္တ့ဲအခါလည္း ပုိ႔၊ မပုိ႔ခ်င္တ့ဲအခါလည္း မပို႔ဘဲ ေနခ့ဲပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေရာက္မွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ဘဲြ႔ရမွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ပင္စင္ယူၿပီးမွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ပုံမွန္၀င္ေငြရိွမွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ဘ၀မွာ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပေတာ့မွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ လူရင္၀င္ခ်င္လုိ႔ ကဗ်ာေရးမယ္၊ ဘ၀မွာ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပေတာ့မွ ကဗ်ာေရးမယ္၊ လူရာ၀င္ခ်င္လုိ႔ ကဗ်ာေရးမယ္။ ေတြ႔ကရာေတြ ေလွ်ာက္ေရးၿပီး ကေလာင္နာမည္ လူသိမွ ကဗ်ာေရးမယ္ စသည္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ခ့ဲျခင္း လုံး၀မဟုတ္ပါ။ တစ္ဆက္တည္း ဆက္ေျပာရရင္ ကဗ်ာေရးလာတာ ပုံႏွိပ္စာလုံး စျဖစ္ခ်ိန္က စ ေရတြက္ရင္ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ရိွပါၿပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကဗ်ာဆရာလုိ႔ မခံယူရဲေသးပါ။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ကဗ်ာဖတ္သူနဲ႔ အခ်ိန္ကာလက သတ္မွတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကဗ်ာေရးသူလုိ႔ပဲ ခံယူပါတယ္။
ေလးစားအားက်ခ့ဲတ့ဲ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကဗ်ာဆရာေတြကုိ ေျပာျပပါလား။
ေျဖ- ေျပာရရင္ေတာ့ ဖတ္ဖူးသမွ် ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာဆရာအားလုံးကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္။ သူတုိ႔က ေသခ်ာၿပီးသားမုိ႔ပါ။ ႀကိဳက္ခ့ဲတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ျပည္တြင္းကဆုိ ဂႏၳ၀င္ေရာ၊ ေခတ္စမ္းေရာ၊ တာရာေခတ္၊ မုိးေ၀ေခတ္ကေန ဒီေန႔ကဗ်ာေတြအထိ ႀကိဳက္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ စိတ္ထဲေပၚေပါက္သေလာက္ ေျပာရရင္ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္လည္း ႀကိဳက္တာပဲ၊
ဦးၾကင္ဥ၊ ဦးေၾကာ့လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
စိႏၱေက်ာ္သူဦးၾသ၊ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာလည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
ဖုိးသူေတာ္ဦးမင္း၊ လူဦးမင္းတုိ႔လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
ဦးပုည၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖလည္း ႀကိဳက္တာပဲ။
သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္တုိ႔လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ေအး၊
ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ ေနေသြးနီ၊
မင္းလွညြန္႔ၾကဴး၊ ၾကည္လင္၊
ကန္ၿမဲေအးေက်ာ္၊ ၀င္းေဖ၊
ေမာင္သင္းခုိင္၊ ေမာင္ေလးေအာင္၊
ေမာင္ယဥ္မြန္၊ ေဖာ္ေ၀း၊
သုခမိန္လိႈင္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊
ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေျမခ်စ္သူ၊
ေမာင္လူမိွန္၊ သစၥာနီ၊
ေဇာ္(ပ်ဥ္းမနား)၊ မအိ၊
ေမာင္ခုိင္မာ၊ ပုိင္စုိးေ၀၊
ေမာင္သင္းပန္ (နာမည္ေတြ ေကာက္သင္းေကာက္ေနရလုိ႔ တခ်ဳိ႕ ေလးစားအားက်ေပမယ့္ ေမ့ေနတ့ဲ ကဗ်ာဆရာေတြ ခြင့္လႊတ္ပါ)။
ျပည္ပကဆုိရင္လည္း (ဘာသာျပန္ေတြကတဆင့္) ရိွတ္စပီးယား၊ ဒန္ေတ၊ ဂြယ္ထည္၊ တဂုိးတုိ႔လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။ မာယာေကာ့ဖ္စကီး၊ နီရူဒါ၊ ဘားေတာ့ဗရက္၊ အုိက္က်င့္လည္း ႀကိဳက္တာပဲ။ အိလိေယာ့၊ ဒလန္ေတာမတ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေအာ္ဒင္၊ စီေဒးလူး၀စၥ၊ စတီဖင္စပါဒါလည္း ႀကိဳက္တာပဲ။ အေမရိကန္က အလန္ဂ်င္းစဘတ္၊ ရုရွက ယက္ဖတူရွင္ကုိ၊ ေဘာစနက္စင္စကီး၊ ျပင္သစ္က ဂ်က္ကြက္ပေရးဗား၊ ဂ်ာမနီက အုိက္ဇင္ဘာဂ်ာ၊ အီတလီက ကြာစီမုိဒုိ၊ အေရွ႕ဥေရာပက ဟုိးလမ္၊ ပုိပါ၊ ဟားဘတ္တုိ႔လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္ အုိက္ယာလန္က ေရွးမတ္စ္ေဟနီ၊ မကၠစီကုိက ေအာက္တုိဗီယုိပါဇ္ စသည္ျဖင့္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာင္အာဖရိက၊ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ အင္ဒုိနီးရွားက အမည္မမွတ္မိေတာ့တ့ဲ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေတြကုိလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဘယ္လုိစာမ်ဳိးကုိ ေဇာင္းေပးဖတ္ပါသလဲ။
ေျဖ- စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အစုံဖတ္ပါတယ္။ လက္လွမ္းမီသေရြ႕ အခ်ိန္ရိွသေရြ႕ေပါ့ဗ်ာ။ သုိင္း၀တၳဳ၊ တက္က်မ္းနဲ႔ ဆုံးမစာေတြကလဲြရင္ေပါ့ဗ်ာ။ သမုိင္းစာအုပ္ေတြ၊ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ေတြကို ဖတ္သလုိ ၀တၳဳရွည္ႀကီးေတြကုိလည္း အခ်ိန္ေပးဖတ္ပါတယ္။ ဘက္စ္ဆဲလားေတြကုိလည္း အခ်ိန္ရရင္ အင္တာတိန္းမင့္ အေနနဲ႔ ဖတ္ပါတယ္။ ရုပ္ျပတုိ႔၊ ကာတြန္းတုိ႔လည္း ဖတ္ပါတယ္။ အက္ေဆးနဲ႔ ကဗ်ာကေတာ့ ဦးစားေပးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ရံ အမ်ဳိးသားစာေပကုိ ဖတ္ပါတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ရဲ႕ အသက္နဲ႔ ပန္းတုိင္က ဘာလဲ။
ေျဖ- ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အႏုပညာေျမာက္စြာ ဆဲြေဆာင္မႈရိွၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူကုိ ေက်နပ္ခံစားေစရရင္ လုိရင္းေရာက္တယ္ ထင္တာပဲ။
ပံုသဏၭာန္ နဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ဘာက ပုိအေရးႀကီးပါသလဲ။
ေျဖ- ဘယ္ဟာကမွ ပုိအေရးမႀကီးပါဘူး။ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။
ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြက ဗဟုိခ်က္ မ့ဲရမယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ အခု ကုိၾကည္ေမာင္သန္းေရးေနတ့ဲ ကဗ်ာေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘ၀ကုိ ဗဟုိခ်က္ျပဳေရးေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ေျဖ- ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ တတ္ကြ်မ္းနားလည္တ့ဲ လူေတါ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကပါေစ။ ကြ်န္ေတာ့ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္သလုိ ေရးပါမယ္၊ တျခားဟာလည္း ေရးခ်င္ေရးပါတယ္။
ကုိၾကည္ေမာင္သန္္းက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္မလာရင္ ဘာျဖစ္လာမယ္ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ - ကြ်န္ေတာ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ကဗ်ာေရးသူ ျဖစ္မလာရင္ ကဗ်ာဖတ္သူေတာ့ ျဖစ္ေနမွာပဲ။
ကေန႔ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ အရိွန္အဟုန္နဲ႔ စီးဆင္းေနသလား။ ေရစီး တန္႔ေနပါသလား။
ေျဖ - ကေန႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ အရိွန္အဟုန္နဲ႔လည္း မစီးဆင္းပါ။ ရပ္တန္႔ျခင္းလည္း မရိွပါ။ ပုံမွန္ စီးဆင္းေနတယ္လုိ႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။
ကဗ်ာေရးမယ့္လူငယ္ေတြကုိ ဘာေျပာခ်င္သလဲ။
ေျဖ - မ်ားမ်ားဖတ္၊ နည္းနည္းေရး။
ကုိၾကည္ေမာင္သန္းေရးတ့ဲ ‘လက္’၊ ‘ေရသူမနဲ႔ ညစာစားျခင္း’၊ ‘အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာ’၊ ‘ေတာင္အေမရိကကုိ သြားခ်င္တယ္’ ကဗ်ာေတြထဲက ဘယ္ကဗ်ာကုိ ပုိၿပီး အားရသလဲ။
ေျဖ - ကုိယ့္ကဗ်ာေတြ ကုိယ္ျပန္ဖတ္ၿပီး တခါတေလ အားရသလုိပဲ၊ တခါတေလေတာ့လည္း အားမရဘူး။
ကုိၾကည္ေမာင္သန္း ကဗ်ာလုံးခ်င္းထုတ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ ရိွ မရိွ သိပါရေစ။
ေျဖ - အေျခအေနေပးတ့ဲ တေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ ခုထက္ထိ ေမာင္ေလးေအာင္ တကုိယ္ေတာ္ ကဗ်ာလုံးခ်င္း မရိွေသးဘူး။ ေမာင္လူမိွန္လည္း မရိွေသးဘူး။ ေဖာ္ေ၀းတုိ႔၊ ေျမခ်စ္သူတုိ႔ေတာင္ ကြယ္လြန္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကဗ်ာလုံးခ်င္းေတြ ထြက္လာၾကတာပါ။ ကဗ်ာေရးတ့ဲသူအတြက္ ကဗ်ာလုံးခ်င္း ရိွရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ မရိွရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။
ကုိၾကည္ေမာင္သန္းနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ထဲက ႀကိဳက္တ့ဲကဗ်ာဆရာေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။
ေျဖ - ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ခင္ေအာင္ေအး၊ ေနမ်ဳိး၊ မုိဃ္းေဇာ္၊ ခုိင္ၿမဲေက်ာ္စြာ၊ ေမာင္ဖီလာ၊ ေဇာ္ယုပုိင္၊ မင္းႏုိင္သား၊ ၾကည္ေဇာ္ေအး၊ ေနာက္ မဂၢဇင္းကုိ ကဗ်ာ ဘယ္ေတာ့မွ မေပးတ့ဲ ေက်ာက္ဆည္က တည္ဘြားဦး၊ ေမွာ္ဘီက ၀င္းေဇာ္လြင္။
စတုဂံေတြ၊ ႀတိဂံေတြထဲမွာ စာေတြသြပ္ၿပီး ပုိ႔စ္ကဗ်ာလုိ႔ ေျပာေနတ့ဲ လူေတြကုိ ကုိၾကည္ေမာင္သန္း ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ - သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကပါေစ။ အေပၚလီနဲ႔တုိ႔လည္း လုပ္ခ့ဲတာပဲ။ ၀ါသနာပါသူေတြ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကပါေစေလ။
ကုိၾကည္ေမာင္သန္းဟာ ‘မႏၱေလး ထန္းရိပ္ညိဳဆု’၊ ‘ပ်ဥ္းမနားအလယ္ရုိးမဆု’၊ ‘ဦး၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု’ ေတြ ရထားတ့ဲ ကဗ်ာဆရာတဦး အေနနဲ႔ ဆုေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕အျမင္ကုိ သိပါရေစ။
က်ေနာ္ ၁၉၉၈ မွာ ‘မႏၱေလးစာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အႀကိဳက္’ ကဗ်ာဆု (ထန္းရိပ္ညိဳဆု မဟုတ္ေသးပါ)၊ ၂၀၀၆ မွာ ‘အလယ္ရုိးမကဗ်ာဆု’၊ ၂၀၀၆ မွာပဲ ‘ေရႊအျမဳေတကဗ်ာဆု’ေတြကုိ ရခ့ဲပါတယ္။ ဆုေပးတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ အႏုပညာကုိ အသိအမွတ္ျပဳတာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ေငြလည္းရေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆုရလုိ႔ဆုိၿပီး ဘ၀င္ျမင့္စရာ၊ ႀကီးက်ယ္စရာအေၾကာင္း မရိွပါ။ ဆုမရေပမယ့္ ေတာ္တ့ဲ ေကာင္းတ့ဲ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြကေတာ့ အကယ္ဒမီရၿပီးရင္ အႏုပညာေၾကး ပုိရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကဗ်ာဆုရၿပီးတ့ဲ ကဗ်ာေရးသူကေတာ့ ကဗ်ာစာမူခ ပုိေတာင္းလုိ႔ မရဘူးဗ်ဳိ႕။ ။
ေအာင္ဘညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၈
မိုးမခ-မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
(မူရင္း - ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္း)
No comments:
Post a Comment