အနာ
ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အနာေတြက အမာရြတ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္
အနာဆုိတာ အလုိ႔ နာခဲ့ရတာလား။ အား လုိ႔ေတာင္ မေအာ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ နာက်င္မႈေတြ
အမွားေတြေၾကာင့္ နာခဲ့တယ္ အမွန္ေတြေၾကာင့္ နာခဲ့တယ္
အမွား အမွန္ေတာင္ ဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင့္မရွိတဲ့ ၀ါဒေတြနဲ႔ အနာေတြ
အစုိးရေၾကာင့္ နာခဲ့တယ္ အစုိးမရေၾကာင့္ နာခဲ့တယ္ အစုပ္အျပတ္ေတြေၾကာင့္ နာခဲ့တယ္
““အခုေတာ့လည္း ဒါေတြ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ”” သီခ်င္းစာသားကုိ ၿငီးတြားမိတယ္။
မူ၀ါဒေတြနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ခံကာ ဘယ္ညာတိမ္းရင္း လြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာေတြလည္း
ျခေတြစား ပုိးေတြထုိး သမုိင္းဟာ ငါးဆယ္ေပး႐ုံနဲ႔ ေရာက္တဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး
ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေသြးေတြ ေခၽြးေတြ နာက်င္မႈ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔
ပက္လက္လွန္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တုိင္တစ္ခု အခုေတာ့လည္း နာက်င္မႈေတြကုိ
ၾကင္နာမႈေတြနဲ႔ အစားထုိးဖုိ႔ လုပ္ေနခဲ့တယ္။
တႏုံ႔ႏုံ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အလုပ္သမေတြလည္း လမ္းေပၚတက္လုိ႔၊
ဖိႏွိပ္ခံ ေက်ာမဲြလူတန္းစား ေတာင္သူႀကီးေတြလည္း
ဘုိးဘြားပုိင္ လယ္ေျမေတြအတြက္ အမွန္တရားကုိ ထုဆစ္ဖုိ႔ လုိင္းေပၚတက္လာခဲ့ၿပီ
အတားအဆီး အဆုိ႔အပိတ္ လြတ္လပ္မႈမရွိတဲ့ တင္ျပမႈေတြနဲ႔ သတင္းသမားေတြဟာ
အိမ္ၾကက္ခ်င္း အုိးမဲသုတ္ခဲ့တာေတြ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ၿပီး အလင္းေရာင္ေတြ ထြန္းညႇိခဲ့ၿပီ
မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရဦးမယ္ ဒါဟာ လုပ္ႀကံမႈမဟုတ္တဲ့ အမွန္တရားပဲ
ေမ့ေဖ်ာက္လုိ႔မရတဲ့ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြပဲ တျဖည္းျဖည္း ေလာင္ၿမိဳက္ေနဦးမယ့္ နာက်င္မႈေတြပဲ
အေရးအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္မင္းစုိး
ရက္ရက္စက္စက္ ခ်စ္ပစ္လုိက္
အရွင္လတ္လတ္ ေမ့ေဖ်ာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
သမူဟနာမ္ေတြဟာ လဲၿပိဳက်ေနခဲ့တယ္
တိုက္စားခဲ့တဲ့ ေရစီးကမ္းၿပိဳေတြဟာ တိုက္တိုက္စားစား စည္းကမ္းေတြကို တြန္းၿဖိဳခဲ့တယ္
အနာဂတ္ဆိုတာ အအေတြေၾကာင့္ နာနာက်င္က်င္နဲ့ ဂတ္ထဲေရာက္ခဲ့ေပမယ့္
တိမ္ၿပိဳရာသီမွာ တိမ္တိိုက္ေတြ အိတြဲေပ်ာ္က်လာခဲ့တယ္
ဆုတ္ကပ္ေခတ္္ႀကီးထဲ အဆုတ္ေတြလည္းမေကာင္းေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ေတြလည္းပ်က္စီးေနခဲ့တယ္
မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ေတာ့ အမ်က္ေတြလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္
ေကလာသေတာင္တန္း ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္တစ္အုပ္ မိုးလင္းေတာ့
အေတာင္ပံျဖန့္ ဆန္႔တန္း တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ အစာရွာထြက္
ဘ၀ႀကီးငယ္ အသက္ဆက္ဖို႔ ဇာတ္တူသားမစားဘူး အသက္႐ႈသံသဲ့သဲ့ လႈပ္ခတ္ရင္း
မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ အိပ္တန္းပ်ံခဲ့ၾကတယ္
ဘ၀ေတြ ငွက္ေတြလိုရွင္သန္ဖို႔ ငါတို႔အားလံုး ရက္ရက္စက္စက္ ခ်စ္ပစ္လိုက္
ရက္ရက္စက္စက္ ခ်စ္ပစ္ၾကဖို႔ ရက္စက္မႈေတြ ျခစ္ပစ္ဖို႔လိုတယ္
ဒါဟာ ရွင္သန္ဆဲ ႏွလံုးသားေတြရဲ႕ ေစာေစာထ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ အိပ္ယာသိမ္း
အစာစား အလုပ္သြား အိပ္တန္း၀င္ျခင္းပဲေပါ့။
ေမာင္မင္းစုိး
တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ ဆဲြခြါခ်ေတာ့
လုိဘေတြ တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္ တက္လာေနခဲ့တယ္
နာက်င္ေနတဲ့ အနာအဆာနဲ႔ ဆာေနတဲ့ အနာေတြရဲ႕
တုန္႔ျပန္ကုိက္ခဲမႈ ဒဏ္ရာေတြကုိ ခ်ဳိးဖဲ့စားေသာက္ေနရတာ
တစ္ညလုံး တစ္ေယာက္တည္း စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံေတြနဲ႔
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တိတ္ဆိတ္မႈေတြနဲ႔ ေၾကာက္တယ္။
မလုိအပ္ဘူး မလုိခ်င္ဘူး ငါ့မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး
ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတ္ၱာအတုနဲ႔ ေသျခင္းတရားကုိ အေသအခ်ာ ျမင္ရတာ
နံရံေပၚခ်ိပ္ဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ မြတ္သိပ္မႈေတြအတြက္
ဘယ္လုိသစ္ၥာတရားနဲ႔ အသစ္ဆာေလာင္မႈေတြကုိ ေျဖရွင္းၾကမွာလဲ။
ကမ္ၻာႀကီးရဲ႕ ၀ပ္က်ဥ္းတစ္ခုမွာ ၀ဋ္ေႂကြးေတြ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေစဖုိ႔
ေတာင္းဆုေခၽြသံေတြနဲ႔ စိတ္ေတြ ေမာေမာဟုိက္ဟုိက္ ေမာဟုိက္ေနခဲ့တာ
ဘယ္လုိအမွားေတြနဲ႔ မွားမွားယြင္းယြင္း မွားယြင္းေနၾကဦးမွာလဲ
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေမးခြန္းေတြက ေမးေမာေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒီတစ္ႏွစ္ကုန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကုန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေတြေပါ့
ႏွစ္ေတြထဲ နစ္ျမႇပ္ေနခဲ့တာ ျမႇပ္ေနတဲ့ႏွစ္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး နစ္ေနခဲ့တာ
ႏုိးတစ္၀က္ အိပ္မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတာင္ တစ္၀က္ပဲ ႏုိးေနရတဲ့ ဒီဘ၀မွာ
ခံတပ္ေတြ လုံေအာင္ဖာဖုိ႔၊ ဖာျဖစ္သြားတဲ့ ဖားေတြရဲ႕ ေအာ္သံက
ငါတုိ႔ရဲ႕ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ပူေနတဲ့အမႈေတြ ေလာင္းကၽြမ္းေနခဲ့တယ္။
တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ ဆဲြခြါခ်ေတာ့
လုိအပ္မႈေတြက တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္ ယစ္ရစ္ တက္လာေနခဲ့တယ္။
ေမာင္မင္းစုိး
(၁၇-၁၁-၂၀၁၁)
အုိင္ဒီယာ
No comments:
Post a Comment