မုန္းၿပီးခ်စ္ေနရသူေတြရဲ႕ ဓားသြားက ရင္ညႊန္႔ကုိ စုိက္၀င္ေနခဲ့တယ္
ခ်စ္ၿပီးမုန္းေနရသူေတြရဲ႕ အၿပဳံးက ေနာက္ေၾကာကုိ အသာအယာထုိးစုိက္ေနခဲ့ျပန္တယ္
ခံစစ္မွာ ရပ္တန္႔ဖုိ႔ ထုိးစစ္ကုိ ျပန္းဆုပ္လုိက္ေပမယ့္ လွပတဲ့ေႏွာင္ဖဲြ႕မႈေတြက
တင္းတင္းရင္းရင္း ခ်ည္ေႏွာင္ေနခဲ့တယ္ ေပါက္ေဖာ္...ႀကီးရယ္ စာနာမႈဟာ ေလာကမွာ
အလုိအပ္ဆုံးေတးသြားပါကြယ္ မုန္းစကုိတုိေစ ခ်စ္စကုိရွည္ေစဆုိေပမယ့္
အျပန္လမ္းက မသက္သာဘူး ေခ်ာင္ပိတ္အရုိက္ခံရတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္လုိ႔ ျမည္သံေတြ မစဲေတာ့
ႏႈတ္ခ်ဳိသွ်ဳိတစ္ပါးကလည္း လူရာမ၀င္ေတာ့ဘူး ေခတ္ကုိေခတ္က ျပန္ကုိက္ေနတာလား
ခါးသီးတဲ့ေခတ္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ခါခ်ႏုိင္ဖုိ႔ ခံစစ္မွာ ရပ္လုိက္ပါ ဖုိေနတဲ့ရင္ဟာ မီးထမေတာက္ဘဲ
ကုိယ့္အနာကုိ ကုိယ္တုိင္ၾကက္ပူတုိက္ေနရတယ္ ေရာင္ကုိင္းေနတဲ့ ျပည္တည္နာက ဘယ္ေတာ့ က်က္မယ္မသိ
ပူမွာစုိးရင္ေတာ့ ကိုင္ထားတဲ့ ထီးကုိ ထုတ္ေဆာင္းရလိမ့္မယ္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဇာတ္လမ္းဟာ
ႀကိဳင္တင္တြက္ဆထားတဲ့အတုိင္း လႈပ္လည္းမလႈပ္သာ ရုန္းကန္ေနတဲ့ စိတ္ေတြက ပုိၿပီးမာေက်ာေနခဲ့တယ္
ကေလာ္လုိက္တဲ့ ကလိမ္ကက်စ္ေတြက နားနဲ႔မဆန္႔ေတာ့ဘူး ကုိယ့္ထုိးကုိယ္ပုိး ကုိယ့္၀န္ကုိယ္ထမ္း
ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္ ကုိယ့္ေျခေထာက္ဟာ အသားမာေတြနဲ႔ က်င့္သားရေနၿပီ
ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ ဆာေလာင္မႈေတြအတြက္ ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ဖြင့္လုိက္ေတာ
အူသံေတြ မစဲေတာ့ဘူး။
ေမာင္မင္းစုိး
(၄-၁၃-၂၀၁၃)
No comments:
Post a Comment