အေမွာင္ည

ဆာေလာင္ေနတဲ့ အသံေတြကုိ ၾကားခ်င္ရင္ လက္ကုိ ၿမဲၿမဲတဲြထား၊ တင္းတင္းဆုပ္ထား ႏွစ္လုိဖြယ္မ်က္၀န္းအစုံကုိ သံသရာနဲ႔ခ်ီၿပီး မွတ္မိေအာင္ စူးစူးစုိက္ၾကည့္။ ကာရံမလုိဘူး စကားလုံးေတြကုိ အဆုိ႔ အပိတ္ အဆီး အတားမဲ့စြာ ေျဖခ် လႊတ္ခ် အန္ခ် ေနာက္တစ္နာရီဆုိတာ ဘာျဖစ္မယ္ မသိဘူး ထုံအီေနတဲ့ ဆံႏြယ္စေလးရဲ႕ အနံ႔အသက္ဟာ ရင္၀အထိ စူးနစ္ေပ်ာ္၀င္သြား မ်က္ေတာင္ မခတ္မိဖုိ႔လုိတယ္ တစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခ်င္ဘူး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကုိ ေမ့ထား ကုိယ့္ရင္ခြင္ဟာ မင္းအတြက္ အိမ္ႀကီးဂႏုိင္လည္း ျဖစ္တယ္။ ပါးျပင္ထက္မွာ စုေနခဲ့တဲ့ ေခၽြးဥေလးေတြကုိ မုန္းတဲ့အေၾကာင္း မေျပာေတာ့ပါဘူး အခ်ိန္ကာလတစ္ခုရဲ႕ တုိက္စားမႈ ျမန္ႏႈံးက အလင္းအလ်ဥ္ထက္ ျမန္ေနခဲ့တာကုိ မုန္းတယ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရစ္ပတ္ထားတဲ့ လက္အစုံဟာ တစ္စုံတစ္ခုရဲ႕ တြန္းဖယ္ ျဖတ္ခ်လုိက္အၿပီး အေရာင္အေသြးစုံေနတဲ့ ရတနာေတြက အသက္ကုိ ႏႈတ္ယူပစ္တယ္ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံေတြနဲ႔ ညဟာ ပုိမည္းလာတယ္ ေလာကအေမွာင္ထက္ ေလာဘအေမွာင္က ပုိနက္တယ္ တစ္ကုိယ္လုံး ေသြးခ်င္းခ်င္းနီ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက မည္းညိဳစဲြကပ္ လူမဆန္မႈရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ အမွတ္တံဆိပ္ေတြပဲ တင္းက်ပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားတဲ့ လက္အစုံကုိ ျဖဳတ္ခ်လုိက္ေတာ့ အျပန္လမ္းဟာ မည္းေမွာင္ေနခဲ့တယ္ အလြမ္းနာက်ေနတဲ့ ငွက္ပ်ဳိမေလးလည္း အိပ္တန္းမပ်ံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္မင္းစုိး မွတ္ခ်က္။ ။ ျပည္ၿမိဳ႕က ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႕စဥ္ လူမဆန္တဲ့ သတ္ျဖတ္မႈ ေၾကာင့္ အသက္ဆုံးသြားရတဲ့ လူငယ္ေလးသုိ႔။