စုိးထိတ္ေၾကာက္ရြ႕ံမႈေတြက ကြင္းလုံးအျပည့္
ကမၻာႀကီးရဲ႕ ၀ပ္က်င္းတစ္ခုမွာ ၀ဋ္နာတစ္ေကာင္လုိ
ကုိယ့္အနာကုိ ကုိယ္ျပန္ကုိက္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
ၿငိမ့္ၿငိမ္း့ေလး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ့တယ္။
ၿခိမ္းေျခာက္သံက ခက္ထန္စြာနဲ႔ နားပြင့္လုမတတ္
ျမင့္ျမတ္မႈနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စိတ္အိမ္မွာ
ဆာေလာင္မႈေတြ ခ်နင္းရင္း ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္
ကုိယ္တုိင္ တူးဆြေနခဲ့တယ္။
ကမၻာျပဳမုိး ရြာေစဖုိ႔ သြန္ခ်လုိက္တဲ့ ေ၀ဒနာက စုိစြတ္ေစးကပ္
လူသားေတြ လူစင္မွီဖုိ႔ လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္
လြဲမွားမႈေတြ လြင့္စင္ပါေစ
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ေ၀ဆာပါေစ
ခ်စ္ခင္၊ ၾကင္နာမႈဟာ အေကာင္းဆုံး ေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္တယ္။
“ မြမ္းက်ပ္မႈဟာ အသက္ရႈမ၀ဘူး ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕
ေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔ကားကာ ေလဟာနယ္မွာ ပ်ံသန္းပါ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း နတ္သုဒၶါကုိ ေတာင္းတကာ ငံ့လင့္ပါ
အသံတိတ္ ငုိေၾကြးကာ အိပ္မရပါ ”
လြတ္လပ္မႈကုိ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရင္း
ေ၀ဒနာေတးကုိ သီဆုိကာ ၿငီးမိတယ္။
ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္ မသုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ကမၻာဟာ ရႈိက္သံေတြ စဲဖုိ႔လုိတယ္
ကဆုန္ေပါက္ ေျပးသြားေနတဲ့ စိတ္ဟာ
ကမ္းကပ္ခြင့္ေတာ့ ရွိရမယ္။
ေမာင္မင္းစုိး
(၂၃-၈-၂၀၁၃)
No comments:
Post a Comment