ၿမိဳ႕ျပ ရဲ႕ဆင္ေျခဖံုုးမွာ
အသက္ေတြလုရူရင္း
အပ်ဳိေဖာ္၀င္ ေကာင္မေလးရဲ႕ အလွနဲ႔
ရွက္ေသြးျဖာလုိ႔
စကား၀ါ မင္းဟာအရြယ္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
တစ္ေတာ၀င္ တစ္ေတာထြက္
တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္ဆင္း
မုဆုိးေတြရဲ႕ ေတာလုိက္မႈက
မာယာမ်ားတယ္။
ရာဂနဲ႔မာန္ဖီေနတဲ့ က်ားသစ္ေတြ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရူးသြတ္ေနတဲ့ေျမြေတြ
ကုိယ့္ဆႏၵကုိ ကုိယ္တုိင္အေရာင္တင္ေနတဲ့လိပ္ေတြ
တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾက
တဖဲြဖဲြျပန္သြားၾက
စကား၀ါ မင္းဟာအာရုံငါးပါးရဲ႕ ဘုရင္မ။
ရွည္လ်ားနက္ေျပာင္ေသာ ဆံႏြယ္စကုိ
အစီအရီဖီးခ်ထားတဲ့
ေကာင္တာက နတ္မိမယ္
ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈေအာင္ ျပားျပားေမွာက္ေနရတဲ့
အညာေက်းေတာသူ
ဟစ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းကုိ လုိက္လုိက္ေအာ္ေနတတ္တဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အေဖ်ာ္ဆရာ
သားပုိက္ေကာင္လုိ မိခင္ေမတၱာအျပည့္နဲ႕ မာသာထရီဇာ
အရာရာဟာ ေသ၀ပ္လွပလုိ႔
စကား၀ါမင္းဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ဆဲြအားတစ္ခု။
လူ႔အျဖစ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကုိ အန္ထုတ္ေနတဲ့ငွက္ေတြ
မယားတစ္ကဲြ သားတစ္ကဲြမုဆုိးေတြ
မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ ထိုင္ေတြးေနတဲ့ ၀ံပုေလြေတြ
တစ္ေယာက္မ်က္ရည္ တစ္ေယာက္သုတ္ေနတဲ့ ပုိးဖလံေတြ
ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး မာယာမ်ားတဲ့က်ီးေတြ
တရားဓမၼနဲ႔ကင္းကြာေနတဲ့ ယုန္ေတြ
တေစွၧေတြလုိ ေျခာက္လွန္႔ၾက
ေခြးေတြလုိ မာန္ဖီၾက
ျခေသၤ့ေတြလုိ ရဲရင့္ၾက
ခုိေတြလုိ ၿငီးညဴၾက
က်ားေတြလုိ ဟိ္န္းေဟာက္ၾက
အိမ္ေျမာင္ေတြလုိ တြယ္ကပ္ၾက
စကား၀ါမင္းဟာ တိရိစၧၲာန္ရုံႀကီးလည္း ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။
အညႇီနံ႔သင္းေနတဲ့ သားသတ္ရုံလုိ
သားစိမ္းငါးစိမ္းေတြနဲ႔
မင္းရဲ႕ေနာက္ေဘးေခ်ာင္ဟာ မလွပဘူး
အဲဒီလုိပဲ
ငါတုိ႔ရဲ႕ အကုသုိလ္အညႇီန႔ံေတြက
တစ္ဆုိင္လံုးသင္းေနခဲ့တယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ အပူေတြက
တစ္ဆုိင္လံုး ေလာက္က်ြမ္းေနခဲ့တယ္။
ေန႔စဥ္ပြင့္အာေနတဲ့ အၿပံဳးပန္းေတြက
လူ႔ဘ၀ရဲ႕ သရုပ္မွန္ျပဇာတ္လား
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ျပကြက္လား
ဒီမွာ အေရာင္ေရာင္အမွားမွား အၾကည့္ေတြနဲ႔
ဂဏာမၿငိမ္ဘူး
စကား၀ါ မင္းဟာမုဆုိးေတြရဲ႕ပစ္မွတ္။
စကား၀ါ ငါ့စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္ေနသေလာက္
မင္းစိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခဲ့တယ္
မင္းစိတ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသေလာက္
ငါ့စိတ္ေတြ ပူေလာင္ေနခဲ့တယ္
ငါကခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ တန္ဘုိးထားသေလာက္
မင္းက အေရာင္ေတြကုိ ဖက္တြယ္ခဲ့တယ္။
ဆားက်က္တဲ့ အုိးကင္းထဲက ေျပာင္းဖူးေစ့လုိ
အပူနဲ႔ပက္ပင္းတုိးလုိ႔
ငါ့စိတ္ေတြ
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ထေပါက္ခဲ့တယ္။
စကား၀ါ မင္းဟာ ရုပ္၀တၳဳရဲ႕ ေက်းက်ြန္လား။
အျဖစ္သနစ္က
ငါ့အိပ္မက္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ၿပီး
မင္းအၾကည့္ေတြ မည္းေမွာင္ေနခဲ့တယ္
ငါ့အသံေတြ ခ်ဳိၿမိန္ၿပီး
မင္း၀တ္ရည္ေတြ ခါးသီးေနခဲ့တယ္
ငါ့အေတြးေတြ ေတာင့္တင္းခုိင္မာၿပီး
မင္းခံယူခ်က္ေတြ ေပ်ာ့ညံ့ေနခဲ့တယ္
မင္းအၿပံဳးက
ငါေသာက္ေနတဲ့ လက္ဘက္ရည္လုိ ခ်ဳိျမလို႔
မင္းအျပဳအမူက ငါ့အေရျပားလုိ ပါးနပ္လုိ႔
မင္းျဖစ္တည္မႈက
ငါမႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ စီးကရက္မီးခုိးလုိ မႈန္၀ါးေနခဲ့တယ္။
ေသြးရူးေသြးတန္း ငါ့စားက်က္မွာ
စကား၀ါ မင္းဟာေျမဇာျမက္။
အေမွာင္ရဲ႕စြမ္းအင္ကုိ
ငါတုိ႔ရင္ခုန္သံနဲ႔ မီးေမာင္းထုိးလုိ႔
၀ကၤပါထဲ လမ္းသလားၾကမယ္။
စကား၀ါ
ငါတုိ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ တည္ၿငိမ္လုိ႔
ေတာင္အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကမယ္
ငါတုိ႔လက္ေတြ သန္စြမ္းလုိ႔
ျမစ္အသြယ္သြယ္ ကူးခတ္ၾကမယ္
စမ္းေခ်ာင္းအသြင္ စီးဆင္းလုိ႔
ရင္ခုန္သံေတြ တူမွ်လုိ႔
အမွန္တရားကုိ ရွာေဖြလုိ႔
ငါတုိ႔ရက္ရက္စက္စက္ မွားလုိက္ၾကၿပီး
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လက္ခံၾက
စြန္႔စြန္႔စားစား ေက်ာ္ျဖတ္ၾက
လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ခဏငယ္ကုိ အသက္တြင္းၾကမယ္။
“ စကား၀ါ ငါေခၚေနတယ္
စကား၀ါ ငါေျပာေနတယ္”
မင္းရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈက ပဲ့တင္ထပ္မလာဘူး။
အခု
ေတာမက်ြမ္းတဲ့ မုဆုိးတစ္ေယာက္လုိ
ငါ့ဘ၀ေတြ ေတာေမွာက္ခဲ့ၿပီ
နားမၾကားတဲ့ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္လုိ
တြင္းနက္ထဲ ျပဳတ္က်ခဲ့ၿပီ
ဒဏ္ရာရ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ
ငါ့ႏွလံုးသားေတြ အသားမာတက္ခဲ့ၿပီၤ
အဘိ္ဓမၼာအေၾကာင္း နားမလည္တဲ့ သင္တန္းဆရာလုိ
ငါ့သစၥာေတြ မွားယြင္းခဲ့ၿပီ။
စကား၀ါ ငါနဲ႔ငါ့ျဖစ္တည္မႈမွာ
မင္းဟာ အဓိကက်တဲ့အစိတ္ပုိင္းတစ္ခု
မင္းပုိ႔ခ်တဲ့ သင္တန္းမွာ ေန႔စဥ္တက္ေရာက္လုိ႔
မင္းေက်ြးတဲ့ အစာမွာ အဆိပ္သင့္ခဲ့ၿပီ။
စကား၀ါ
အရူးတစ္ပုိင္း ငါ့စိတ္ေတြ
သန္းေခါင္ယာမ္ ထထေအာ္ရင္း
ငါဟာ အခ်စ္မွာ ေဆးစြဲခဲ့ၿပီ
စကား၀ါ
ငါဟာ အခ်စ္မွာေဆးစဲြခဲ့ၿပီ။
ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံ႔သာ)
No comments:
Post a Comment