တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ
ဘယ္လုိ မီးပူေတြနဲ႔တုိက္ပစ္ၾကမလဲ
မေတြ႕တာၾကာေပမဲ့
မင္းတုိ႔တေတြရဲ႕ နာက်င္မႈေတြဟာ
မင္းတုိ႔ေရးတဲ့စာေတြ ကဗ်ာေတြကေနတဆင့္
ငါ့ရင္ထဲကုိ မူးေ၀ေစခဲ့တယ္
ဆာေလာင္ေနတဲ့ အသံေတြနဲ႔
တုန္ခ်ိေနတဲ့ မင္းတုိ႔လက္ေတြ
ခဏတာ ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း
ငါ့ဆီကုိ ေရာက္ေရာက္လာၾက
အခုေတာ့ မင္းတုိ႔အားလံုးကုိ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ
ကုိရဲရဲ႕စကားနဲ႔ငါွးေျပာရရင္
သံမဏိလမ္းခြဲသြားၾကတာလား
မင္းတုိ႔စိတ္ေတြမာေၾကာလုိ႔
မင္းတုိ႔ေခါင္းေတြစူးရွလုိ႔
မင္းတုိ႔ႏွလံုးသားေတြ ႏုညံ့လုိ႔
မင္းတုိ႔လက္ေတြ ရဲရင့္လုိ႔
ရန္ကုန္ကုိ ေၾကာခုိင္းသြားၾကေပမဲ့
ငါတစ္ေန႔မွ ေမ့မရဘူး။
၃၃-လမ္းဟာ
အခုေတာ့ အထီးက်န္ခဲ့ၿပီ
ညေနညေန စည္ခဲ့ေပမဲ့
အခုေတာ့ ဘ၀ေတြအစီးခံေနရတယ္
ကဲြကြာေနတဲ့ မင္းတုိ႔နဲ႔ျပန္ဆံုဖုိ႔ဆုိတာ
မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။
အ၀ါေရာင္ ကေဖးမွာျပန္ဆံုဖုိ႔
မင္းတုိ႔စိတ္ေတြ ခုိင္ခုိင္ထားရင္း
မနက္ဖန္ဆုိတာ
ငါတုိ႔ျပန္ေတြ႕ရမဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ခဲ့ရင္
ငါတုိ႔အားလံုး
ကဗ်ာေတြ သံၿပိဳင္ရြတ္လုိ႔
လက္ခုပ္ေတြ အားရပါးရတီးၾကမယ္။
(ကဲြကြာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသုိ႔)
ေမာင္မင္းစုိး(ေရႊနံ႔သာ
No comments:
Post a Comment