ေတာရနံ႔ကုိ႐ႈ႐ႈိက္ရင္း လြမ္းေမာခဲ့ရေသာခရီး အေလာင္းေတာ္ကႆပသုိ႔ဘုရားဖူးတစ္ေခါက္

ေဆာင္းႏွင္းေဖြးေဖြး၊အညာရနံ႔ေမႊးေမႊး။ ရာသီဥတုသည္ တေပါင္းလဟုဆုိေသာ္လည္း အညာေဆာင္းသည္ ခပ္သင္းသင္းႏွင့္ ေအးျမေနခဲ့သည္။ မံုရြာၿမိဳ႕၏ တစ္ဘက္ကမ္း႐ွိ ေညာင္ပင္ႀကီးကားကြင္းသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ျခား လွ်က္ ဆားလင္းႀကီး၊ ဂန္႔ေဂါ၊ ကေလး၊ ပုလဲ၊ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ခ်ိပ္စပ္ ဆက္သြယ္ထားေသာ ကားဝင္းေနရာ ျဖစ္ေလသည္။
ထုိကားကြင္းေဘး၌ အညာသူမ်ား၏ သန္႔႐ွင္းလွပစြာ လိမ္းျခယ္ထားေသာ ပါးကြက္မ်ားႏွင့္ မိမိတုိ႔အိမ္ ထြက္၊ ရြာထြက္၊ ေဒသထြက္စုိက္ခင္းမ်ားမွ ပန္းမ်ဳိးစံု၊ သစ္သီးမ်ဳိးစံု၊ အဥအျမစ္မ်ဳိးစံု ခ်ခင္းေရာင္းခ်လွ်က္ ပဲြေစ်းတန္း ေလးျဖစ္ေနေလသည္။ ေစ်းခ်ဳိသလုိ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္၊ သစ္သီးဝလံ၊ ပန္းမာန္မ်ားလည္း စံုစံုလင္လင္႐ွိသည္။ အညာ ေစ်းတန္း သည္ အညႇီနံ႔သိပ္မ႐ွိ။ သန္႔႐ွင္းလတ္ဆတ္ေသာ စုိက္ပ်ဳိးေရးမွထြက္ေသာ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကုိသာ အဓိကထား ေရာင္းခ်သည္ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ေညာင္ပင္ႀကီးမွတဆင့္ အေလာင္းေတာ္ကႆပသုိ႔ တုိက္႐ုိက္ထြက္ခြါမည့္ ကားေတာ့႐ွားသည္။ မိမိတုိ႔သည္ ရရာကားေပၚသုိ႔တက္လွ်က္ ေနရာယူထားလုိက္သည္။ ထုိကားမ်ားသည္လည္း တေပါင္းလ ပြဲေတာ္ရက္ေလာက္ကုိ သာ ေညာင္ပင္ႀကီးမွတဆင့္ တုိက္႐ုိက္ေျပးဆြဲလွ်က္႐ွိသည္ဟု ေဒသခံမ်ားေျပာစကားအရ သိခဲ့ရသည္။ ပဲြေတာ္အ တြင္း ေစ်းေရာင္းမည့္သူမ်ားအေနျဖင့္ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္တစ္လနီးပါးေလာက္ကထဲက သြားေရာက္ၿပီး ဆုိင္ခင္းထားလွ်က္ ေစ်းေရာင္းၾကသည္ဟု သိရသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ဖုိလ္ဝင္ေတာင္မွ တဆင့္လည္း အေလာင္းေတာ္ကႆပသုိ႔ ေျပးဆဲြေသာ ကားကုိသြားစီးလွ်င္လည္း ရႏုိင္ေၾကာင္းအဆုိပါ ေဒသခံမ်ား၏ေျပာျပခ်က္အရ သိခဲ့ရသည္။
နံနက္(၉)နာရီေလာက္ မိမိတုိ႔စီးမည့္ ကားစထြက္ခဲ့သည္။ ကားဆရာႏွင့္ စပယ္ယာမ်ားသည္ ကြမ္းတစ္ပ်စ္ ပ်စ္ႏွင့္ အသားညိဳညိဳ အရပ္ခပ္ပုပုမ်ားသာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထူးျခားသည္ကား ၿမိဳ႕ျပမွဒ႐ုိင္ဘာ၊ စပယ္ယာမ်ားလုိ ခရီးသည္ကုိ ဟစ္ျခင္း၊ ေအာ္ျခင္း၊ ေဟာက္ျခင္း၊ ဆူျခင္း၊ က်ိမ္းေမာင္းျခင္းမ်ဳိးကား မေတြ႕ရေပ။ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံၾကသည္။ ကူညီၾကသည္။ ေဖာ္ေ႐ြမႈ႐ွိၾကသည္။ အျပင္ဗဟိဒၶမွာ မည္းေနေသာ္လည္း အတြင္းအဇၩတၱအေန ျဖင့္ ျဖဴစင္ဝင္းပေနေသာ ႏွလံုးသားပုိင္႐ွင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ႐ုိးသားၾကသည္။ ေျဖာင့္မတ္ၾကသည္။ ဤသည္ကား အညာသူ၊ အညာသားမ်ား၏ ေမြးရာပါ လကၡဏာတစ္ရပ္လုိ႔ ဆုိရေပမည္။
ေညာင္ပင္ႀကီးမွ စထြက္၍ မၾကာခင္ပင္ ထန္းပင္မ်ား၊ လယ္ယာမ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ား၊ ကြၽဲႏြားမ်ားကုိေတြ႕ရ ေလသည္။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးဆုိေသာ္လည္း အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း ႏွင့္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားထဲသုိ႔ ေလမ်ားတဟူးဟူး တုိက္ခုိက္ဝင္ ေရာက္ေနေသာ ေၾကာင့္ထင္သည္ ေတာ္ေတာ္ေလးေအးေနခဲ့သည္။ လမ္းေဘးပတ္လည္ဝဲယာ ျမင္ကြင္းမ်ား မွာလည္း စိမ္းစုိ၍သာသာယာယာ႐ွိေနခဲ့သည္။ မၾကာခင္ျမင္လုိက္ရေသာ ေတာင္အနီႏွစ္ လံုးကုိ လမ္းတစ္ဘက္တစ္လံုးအေနျဖင့္ ျမင္လုိက္ရသည္။ စပယ္ယာ၏ ေျပာျပခ်က္အရ ေၾကးနီးေတာင္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ထုိေတာင္ေျခမွာ ေၾကးခ်က္စက္႐ုံမ်ားကုိ မႈန္ျပျပဆုိသလုိ ကားေပၚမွလွမ္းျမင္ေနလုိက္ရသည္။ မိမိသည္ကား မ်က္ ေစ့တစ္ဆံုးဆုိသလုိ ထုိေတာင္နီနီမ်ားကုိသာ အသာငန္းငန္းၾကည့္ရင္း တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့ေသာ ေတာင္သုိ႔ေဝခြဲ၍မရ ေသာ အလြမ္းႏုႏုျဖင့္ ဘယ္ဝယ္မသိလြမ္းေနခဲ့ေလသည္။
တမာပင္မ်ားသည္လည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဆိုသလုိ အစီရရီေပါက္ေနခဲ့သည္။ ႐ြက္ႏုမ်ားေဝၿပီး၍ ဖူးပြင့္ေဝဆာေနေသာ တမာရနံ႔မ်ားလည္း သင္းသင္းၾကဴၾကဴ ေမႊးျမေန ခဲ့ျပန္ေလသည္။ ရိပ္သိမ္းၿပီးစျဖစ္ေသာ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ႏြားေက်ာင္းသားကေလးငယ္မ်ား၊ ဘဝကုိ႐ုန္ကန္ရင္း ခ်ီတက္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ သမိုင္းဝင္အင္ၾကင္းေတာင္သုိ႔ဆုိေသာ ဆုိင္းပုဒ္ႏွင့္ ဖုိလ္ဝင္ေတာင္သုိ႔ဆုိေသာ ဆုိင္းပုဒ္မ်ား ကုိဆက္တုိက္ဆုိ သလုိေတြ႕ လုိက္ရေပသည္။ ေတာေတာင္မ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ စမ္းေရမ်ား၊ သစ္ပင္မ်ဳိးစံုမ်ား၊ ႏြယ္ပင္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္၍ ေနေလသည္။ မိမိတုိ႔လုိက္ပါလာေသာ ကားႀကီးသည္ ဖုိလ္ဝင္ေတာင္သုိ႔မဝင္ေတာ့ဘဲ ေ႐ွ႕သုိသာတဟုန္ထုိး ေမာင္းႏွင္းလွ်က္ ဆက္လက္ထြက္ခြါေနေတာ့သည္။ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားက်န္ရစ္ခဲ့သလုိ ဖုိလ္ဝင္ေတာင္သည္ လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ထုိေတာင္တြင္း႐ွိသစ္ပင္မ်ားကုိ အမည္မ်ားခ်ိပ္ဆြဲျခင္း၊ '' ဥတုရာသီ ေတာကုိမွီ၏၊ ေ႐ႊပင္ေငြပင္ ေတာမွာျမင္၏၊ ေက်းငွက္သား ရဲ ေတာမွာၿမဲ၏၊ သစ္ပင္မခုတ္ရ'' စေသာ ဆုိင္းပုဒ္မ်ားခ်ိပ္ဆြဲထားသည္ကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။
ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ အဆုိပါေတာင္ဆုံးတာနဲ႕ မၾကာခင္မွာပင္ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕ ကုိအေဝးမွ မႈန္ဝါးဝါးလွမ္းျမင္ လုိက္ရသည္။ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕ကုိ ဝင္ေရာက္သည္ႏွင့္ လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းကုိ ျပန္ျမင္ေနခဲ့ရေလသည္။ စပါးပင္မ်ား ယိမ္းႏဲြ႕ကခုိလွ်က္ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး ျမင္ေနခဲ့ရေလသည္။ ထုိျမင္ကြင္းသည္ အလြန္ပင္ သာယာလွပ၍ေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ ထုိၿမိဳ႕၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ေရလွ်ံတြင္းမ်ား ဟုိဟုိဒီဒီဆုိသလုိ ေတြ႕ေနခဲ့ရေလသည္။ ေဒသခံမ်ား ေျပာဆုိမႈအရဆုိလွ်င္ ၉၉-ကန္မတူးခင္ကဆုိလွ်င္ ၿမိဳ႕အဝင္က ေရလွ်ံတြင္းမ်ားသည္ ေထာင္ပမ္းေနခဲ့သည္ဟုဆုိၾကသည္။ အခုလည္း ေထာင္မပမ္းေသာ္လည္း ေရမ်ားဒလ ေဟာထြက္ေနခဲ့ေလသည္။ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕သည္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ ေတာ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္။ အညာထံုးစံအတုိင္း တမာပင္မ်ား ကုကၠဳိပင္မ်ား အစီရရီ႐ွိသလုိ ငွက္ေပ်ာပင္၊ အုန္းပင္မ်ားသည္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးဆုိသလုိ စုိစုိေျပေျပႏွင့္ ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရသည္။
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ ေစ်းတန္းကုိေက်ာ္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ''အေလာင္းေတာ္ကႆပ အမ်ဳိးသားဥယ်ာဥ္သုိ႔''ဆုိေသာ ဆုိင္းပုဒ္ႀကီးကုိ သစ္သားတစ္ခုေပၚမွာ ထြင္းထုထားသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ မိမိလည္းစိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြေနခဲ့ေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ျပန္သည္။ ကားေပၚ႐ွိလူမ်ားသည္လည္း ကုိယ္စီအေတြးမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနခဲ့ေလသည္။ ကားႀကီးသည္ကား မေမာမပန္းဆက္လက္ ေမာင္းႏွင္ေနခဲ့ေတာ့ ေလသည္။ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕မွ ထြက္လုိက္တာနဲ႔ ဖံုအလိပ္လိပ္ လွိမ့္တက္လာေတာ့သည္။ ေျမနီလမ္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေႏြေရာက္ စျပဳတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ယာဥ္မ်ားအသြားအလာမ်ား လာတာကတစ္ေၾကာင္း ယခုကဲ့သုုိ႕ ဖုံမ်ားထူးေပါေန ျခင္းသည္ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။ အခ်ဳိ႕က ဒီလုိျမင္ကြင္းဒီလုိအရသာကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျမဴးျမဴး ႐ွဴ႐ႈိက္ေနခဲ့ၾကသေရာင္။ ဤသည္ ကားလည္း အညာ၏ မ႐ုိးႏုိင္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

လည္ေငါက္သို႔ေရာက္တာနဲ႔ အညာသူအညာသားမ်ား စက္ဘီးစီးရင္း ေဘးဝဲယာ၌ ျဖတ္ေမာင္းသြားလာေနၾက သည္ကို အရသာတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ မ႐ိုးႏိုင္ခဲ့ျပန္ေပ။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ယမားေခ်ာင္းေျခာက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လွ်က္ ဆက္လက္ ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြါခဲ့သည္။ ဤေနရာ၌ ထန္းပင္မ်ား၊ ကုကၠိဳပင္မ်ားကိုသာ အေတြ႕မ်ားေနခဲ့သည္။ ေရွ႕ကိုက္ႏွစ္ရာေက်ာ္ အကြာအေဝး ၌ သိုးမ်ား၊ ဆိတ္မ်ား လမ္းေပၚျပည့္လ်က္ သြားလာေနခဲ့ၾကသည္။ တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီးႏွင့္ ႏွီးခေမာက္ေဆာင္းကာ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီလြယ္ထားေသာ ဆယ္ငါးႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလး ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိ မိန္းမပ်ိဳေလးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကားႀကီးသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ထိန္းလိုက္ရင္း ဘရိတ္နင္းကာ ခဏရပ္ထား လိုက္ရသည္။ အဆိုပါ ဆိတ္သိုးေက်ာင္းတို႔လည္း မိမိတို႔၏ ဆိိတ္သိုးမ်ားကို လမ္းေပၚမွ အျမန္ဆိုသလိုေမာင္းႏွင္ၿပီး လယ္ကြက္ထဲသို႔ ထြက္ခြါသြားခဲ့ၾကသည္။ မိမိိသည္ကား ဤျမင္ကြင္းမ်ိဳးကိုပင္ အာသာငမ္း ငမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ အညာ၏ ႐ိုးရာျမင္ကြင္းျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိအေနျဖင့္ ထူးျခားေနခဲ့ေလသည္။
ရင္ေပါင္တိုင္ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ကားခဏနားသည္။ ရြာဟုဆိုေသာ္ျငား ေတာ္ေတာ္ စည္ကားသည္။ ရြာလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးဟန္တူသည္။ ရြာလည္ေခါင္ရွိ မန္က်ည္းပင္ရိပ္၌ ခဏနားစဥ္ လမ္းေဘးရွိကြမ္းယာဆိုင္မွ ကြမ္းယာ ဝင္ဝယ္ရင္း ေအာက္သို႔ေၾကြက်ေနေသာ မန္က်ည္းသီးမွည့္ေျခာက္မ်ားကို လိုက္ေကာက္ေနမိခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္ စပယ္ယာ၏ လွမ္းေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရ၍ မနည္းသုတ္ေျခတင္ ေျပးလာခဲ့သည္။ မိမိကားေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားႀကီး သည္လည္း မေမာမပမ္းဆက္လက္ထြက္ခြါေနေတာ့သည္။
ရင္ေပါင္တိုင္ရြာအထြက္၌ ရိပ္သိမ္းၿပီးျဖစ္ေသာ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ေနပူပူ႐ိုးျပတ္ ေတာမ်ား၊ မႈန္ျပျပရြာမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေနအပူရွိန္သည္လည္း ျမင့္သည္ ထက္ျမင့္လာသည္။ အသင့္ပါလာေသာ ေရသန္႔ဘူးကို ထုတ္ေသာက္ရင္း အပူဒဏ္ကို တြန္းလွန္ေနခဲ့ရေတာ့သည္။ ေလပူမ်ားတိုက္ခိုက္လာသည္။ အေအးဓာတ္မ်ား ျပန္ေပ်ာက္ ေနခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ရြာမ်ားလည္း တစ္ရြာၿပီးတစ္ရြာဆိုသလို ေက်ာ္ျဖတ္ေမာင္းႏွင့္ ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ကပိုင္ရြာ သို႔ ေရာက္ေတာ့ ကားခဏနားသည္။ ခရီးသည္မ်ားလည္း မိမိတို႔အသင့္ပါလာေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို လမ္းေဘးစားေသာက္ဆိုင္၊ ကေဖးဆိုင္မ်ားသို႔ ဝင္ေရာက္စားေနခဲ့ၾကသည္။ မိမိသည္လည္း စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဝင္ၿပီး ထမင္းစားလိုက္သည္။ နံရံ၌ခ်ိတ္ထားေသာ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၂-နာရီတိတိ ရွိေနသည္ကို သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ကပိုင္ရြာသည္လည္း ရြာဟုဆိုေသာ္ျငား ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕လို စည္ကားမႈရွိေနခဲ့သည္။ အညာသူညိဳေခ်ာမ်ား ပါးကြက္ထူထူလိမ္းျခယ္ရင္း လမ္းေပၚ၌ သြားလာေနခဲ့သည္။ သူတို႔အားလံုး၏ ရင္ထဲ၌ အပူအပင္ကင္းမဲ့ေနသလို ရွိၾကသည္။ အားလံုးလိုလို အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ က်ီစယ္ စ,ေနာက္လ်က္ သြားလာေနခဲ့ၾကသည္။
ကပိုင္မွ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေတာထူထူကိုသာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ဘယ္ဆီ ၾကည့္ၾကည့္ သစ္ပင္ေတာေတာင္မ်ား အုံ႔ဆိုင္းညိဳ႕မႈိင္းေနေတာ့သည္။ ခပ္ေဝးေဝး ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ထင္သည္။ ေတာင္မ်ားသည္ ျမဴႏွင္းမ်ားအံု႔ဆိုင္းေနလ်က္ အလြန္ပင္ သာယာ လွပေနခဲ့သည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ပြင့္ႀကီးစခန္းကို ေရာက္သည္။ အေလာင္းေတာ္၏ နယ္နိမိတ္ အစဟုထင္သည္။ လူမ်ားက်ဲပါးသြားသည္။ ထင္းခုတ္သူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေလာက္သာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ေန႔လယ္ေခါင္ျဖစ္ေသာ္ျငား ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ေၾကာင့္ထင္သည္။ အေအးဓာတ္ျပန္ရလာသည္။ အနည္းငယ္ခ်မ္း စိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာသည္။ ကားသည္လည္း ေျမညီလမ္းကဲ့သို႔ အျမန္မေမာင္းႏွင့္ေတာ့ဘဲ ခပ္ျဖည္း ျဖည္းခပ္မွန္မွန္ေလးေလာက္သာ ေမာင္းႏွင္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေပၚသို႔ သဘာဝက်က် တြယ္ကပ္လ်က္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ သစ္ခြပင္မ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ရသည္။ ရွားပါးေသာ သစ္ခြပန္းမ်ားကိုလည္း ဟိုဟိုဒီဒီဆိုသလို ကားေပၚမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ေတာင္အတင္ကားႀကီးသည္ ေမာင္းႏွင္သူ၏ကြၽမ္းက်င္မႈကုိ မင္းမူေနခဲ့ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အခ်ဳိးအေကြ႕မ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေတာင္တက္ဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း တစ္ဖဲြ႕ၿပီးတစ္ ဖဲြ႕ဆုိသလုိ ေျခလ်င္တက္ ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနခဲ့ရျပန္ေလသည္။ သူတုိ႔သည္ အဝတ္အစားထုပ္မ်ား၊ ဓားမ်ား၊ ဒန္ အုိးမ်ားႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ၿပီးျဖစ္ေသာ ဟင္းမ်ားကုိ စက္တီးခ်ဳိင့္မ်ားျဖင့္ထည့္လ်က္ ထမ္းပုိးသူထမ္းပုိး၊ရြက္သူ ရြက္လာၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူႀကီးမ်ားကုိမေတြ႕ရေပ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကုိသာ ေတြ႕ရေပသည္။ ကားမ်ား ကုိျမင္လ်င္ လက္ျပႏုတ္ဆက္ၾကရင္း အေမာေျဖၾကဟန္တူသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေတာင္ေဝွးအျဖစ္ ဝါးပင္မွ ဝါးေသး ေသးေလး မ်ားကုိခုတ္ကာ လက္ကုိင္ျပဳလာၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရတာပင္ ဘာႏွင့္မွ်မလဲႏုိင္ေသာ အရသာတစ္ခုဟု ကြၽန္ေတာ္ျမင္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စေနာက္က်ီစယ္ရင္း သူတုိ႔ရဲ႕အပန္းေျဖနည္းဟုထင္သည္။

ဂံုညႇင္းပင္စခန္းေရာက္ေတာ့ လူေနအိမ္မ်ား၊ တဲမ်ားအနည္းငယ္ကုိ စေတြ႕ရသည္။ စခန္းကုိေရာက္ေတာ့ ကားခဏရပ္လုိက္သည္။ စပယ္ယာသည္ ထုိစခန္းသုိ႔ ဆင္းေျပးသြား သာ ရပ္နားျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာႀကီးသည္လည္း နက္သထက္နက္လာသည္။ ေတာင္သည္ လည္း တျဖည္းျဖည္းဆုိသလုိ ျမင့္တက္လာေနခဲ့သည္။ မဟူရာနတ္ကြင္းကုိ ေရာက္ေတာ့ ကားတုိင္းလုိလုိ ရပ္ၾကရသည္။ မိမိတုိ႔ကားမွ ဒရုိင္ဘာေရာစပယ္ပါ ေအာက္သုိ႔ဆင္း သြားၾကသည္။ သူ တုိ႔လက္ထဲ၌လည္း အသင့္ပါလာေသာ ဖေယာင္းတုိင္၊အေမႊးတုိင္မ်ားကုိ ကုိင္သြားၾကသည္။ နတ္ကုိပူေဇာ္ပသျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေနရာမွတဆင့္ ပုံေတာင္ပံုညာကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဘယ္ဆီၾကည့္ၾကည့္ ေျမျပန္႔ဟူ၍ မေတြ႕ရေပ။ ထုိမွတဆင့္ ဆက္လက္တက္လာေတာ့ မယ္ျဖဴျပာပံုဆယ့္ႏွစ္ေကြ႕ေရာက္ေတာ့ ကားႀကီးသည္ ဘယ္ညာ ရိမ္းႏြဲ႕လ်က္ တစ္ေကြ႕ၿပီးတစ္ေကြ႕ ေျမြတစ္ေကာင္လုိ ေၾကာင္လိမ္ေလွကားသဖြယ္ ဆက္လက္တက္ေနေတာ့သည္။
မၾကာမီပင္ ဘုရားဝကုိေရာက္သည္။ ဘုရားဝဟုၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ျမဴးသြားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရားကုိကားမေရာက္ေသးေပ။ ဆက္လက္ေမာင္း ႏွင္ေနေသာ ကားႀကီးသည္လည္း မိမိတာဝန္ထမ္းေဆာင္ ၍ၿပီးေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးမ်ားဝင္ေလမလားမသိ။ ကားကြင္းကုိေရာက္သည္ႏွင့္ ေစ်းဆုိင္မ်ား၊စားေသာက္ဆုိင္ မ်ားကုိ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။ ဆင္ဝုိင္းမ်ားထဲ၌ ဆင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျမင္ေနရသည္။ သူတုိ႔ုသည္လည္း ခရီးသည္ မ်ားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလား မေျပာတတ္။ လူေတြျမင္လ်င္ ရႊင္းလဲ့ေနေသာ အၾကည့္ျဖင့္စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။ ကေလးငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ဆင္မ်ားကုိျမင္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ အျမင္အာ႐ုံကုိ ခြါ ခ်င္ၾကမတူေပ။ အဆုိပါကားဝင္းထဲ႐ွိ ေစ်းဆုိင္မ်ားကုိ သတိထားၾကည့္မိခဲ့သည္။ ထုိအခ်က္ကား မိမိဆုိင္သုိ႔လာရန္ အလုအယက္ ေအာ္ေခၚသံမ်ား လုပ္ဝျပဳလုပ္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ၾကေပ။ ထုိအခ်က္ကုိ တာဝန္႐ွိပုဂၢဳိလ္မ်ား အေနျဖင့္ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ဆုိသလုိ မျပဳလုပ္ရန္ သတ္မွတ္ထားသည္ဟု သိရေပသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကုိ အျခားအျခား ေသာ ဘုရားမ်ား႐ွိေစ်းဆုိင္မ်ား အေနျဖင့္လည္း အတုယူသင့္သည္ဟု ယူဆမိေလသည္။
ထုိမွတဆင့္ ဘုရားေပၚသုိ႔ တက္ရာ၌ ဆင္မ်ားကုိငွါးစီးၿပီး တက္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတက္၍လည္းရသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေျခလ်င္တက္ခဲ့ၾကသည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမည္ထင္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္တက္ ရသည္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ျမဴးစရာ ေကာင္းလွေပသည္။ ကုိယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ သစ္ခြပန္းမ်ားကုိ ခူးဆြတ္ႏုိင္ ေလသည္။ လမ္းျပင္ရင္း ေသာက္ေရအုိစဥ္ျဖည့္ေနေသာ လူမ်ားကုိ ဘုရားဖူးမ်ားမွ ပုိက္ဆံေပးသြားၾကသည္။ ထုိေန ရာေရာက္မွပင္ ေျခတက္အဖြဲ႕ေရာ ဆင္ျဖင့္တက္သူမ်ားပါ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စီကားသြားေလသည္။ တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕ မရင္းႏွီးေသာ္လည္း စေနာက္ၾကရင္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ပီတိျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။
အေလာင္းေတာ္ကႆပအမ်ဳိးသား ဥယ်ာဥ္၏ နယ္နိမိတ္အျဖစ္ ၆၂ဝ.၃၅ စတုရန္းမုိင္၊ဧကေပါင္း ၃၉၇ဝ ၂၆-႐ွိသည္ဟု တာဝန္႐ွိလူတစ္ေယာက္ ေျပာျပ၍သိခဲ့ရသည္။ ထုိဥယ်ာဥ္ထဲ၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္း၊ ပ်ဥ္းကထုိး၊ ပိေတာက္၊ အင္ၾကင္း၊ သင္းဝင္၊ ေႏွာ၊ ဝါးမ်ဳိးစံုမ်ားကုိသာ အဓိကေတြ႕ရၿပီး။ အဆုိပါ တာဝန္႐ွိ၏ အေျပာရဆုိလ်င္ သား ရဲ တိရိစၧာန္မ်ားအျဖစ္ ဆင္ ၊ က်ား၊ ေျပာင္၊ စုိင္၊ ဆတ္၊ ဂ်ီ၊ ေတာဆိတ္၊ ေတာင္ဆိတ္၊ ဝက္ဝံ၊ ေတာဝက္၊ ေတာ ေခြး၊ ေတာေၾကာင္၊ ၾကက္တူေ႐ြး၊ ေအာက္ခ်င္း၊ ေဒါင္း၊ ဝါးေရာင္း၊ ရစ္၊ ေတာၾကက္ ၊သာလိကာ-စေသာ သားရဲ တိရိစၧာန္မ်ားကုိသာ အဓိကထား ၿပီးေတြ႕ရသည္ဟု ဆုိေလသည္။
အေလာင္းေတာ္ကႆပဘုရားကုိ ေရာက္သည္ႏွင့္ တက္လာခဲ့ေသာ ပင္ပမ္းမႈအား လံုး ယူပစ္သလုိ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ေလ်ာင္းေတာ္မူပံုထုဆစ္ထားေသာ အ႐ွင္မဟာ ကႆပကုိယ္ေတာ္ႀကီးကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ၄၅-ပါတုိင္တုိင္ မေနမနား ခရီးလွည့္လည္ လ်က္ ကြၽတ္ထုိက္ေသာ ေဝေနယ်မ်ားကုိ ေျဖခြၽတ္ေတာ္မူၿပီး၍ ေနာက္ဆုံး ေဝဠဳဝရြာ၌ ဝါကယ္ေတာ္မူလ်က္ မလႅာမင္းတုိ႔၏ အင္ၾကင္းေတာ၌ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားေသာ ဘုရားရွင္ကုိ တမ္းတျမင္ေရာင္ ေနခဲ့ရင္း မိမိရင္ထဲ၌ ေပၚမျပႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေသာ ေဝဒနာမ်ားျဖစ္လ်က္ တမ္းတမ္းတတ သတိတရျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ထုိအေလာင္းေတာ္ကႆပ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏ စံေက်ာင္းပတ္လည္၌ ႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေသာ အင္ၾကင္ပင္မ်ား ဝန္းရံေနသည္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။ ေဒသခံမ်ား အေျပာရဆုိလ်င္ ထုိစံေက်ာင္းေတာ္ေအာက္တည့္တည့္၌ အရွင္မဟာကႆပကုိယ္ ေတာ္ႀကီး၏ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မႈပံု ရွိသည္ဟုုေျပာဆုိသံကုိ ၾကားခဲ့ရေလသည္။
မိမိတုိ႔သည္ အေရွ႕ဘက္သုိ႔ ေအာက္ဆင္းေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးအတုိင္း ေလွကားထစ္ေသးေသးေလးမ်ားကုိ ပတ္ဆင္းရင္း ေအာက္ထပ္ရွိ လႈိင္ဂူအတြင္းသုိ႔ဝင္ေသာ ေက်ာက္တံခါးသုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခါ၌ အဆုိပါတံခါး ႀကီးသည္ အဂၤေတမ်ားျဖင့္ ပိတ္ထားသလုိကုိ ပိတ္ေနခဲ့ေလသည္။ ထုိတံခါးႀကီးကုိ ေ႐ႊခ်သူမ်ားကုိလည္း ေတြ႕ေနရေလသည္။ ထုိေနရာ၌ မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေသာ လင္းႏုိ႔မ်ား မည္တမ္းေနသည္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အထက္ေက်ာက္ေတာင္ အမုိးႀကီးမွလည္း ေရေပါက္မ်ား စိမ့္က်သံမ်ားသည္ မုိး႐ြာေနသလုိကုိ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ လင္းႏုိ႔မ်ား၏မည္သံမ်ား၊ေရေပါက္ မ်ားက်သံမ်ားျဖင့္ ေအာက္ထပ္ရွိ လႈိင္ဂူဝသည္ ဆူညံေနခဲ့သည္။ မည္သည့္ေျခရာကုိေတာ့ တိတိက်က် မသိရေသာေျခရာကုိ ဘုရားဖူးမ်ား ဝုိင္းၾကည့္၍ေနသည္ကုိ ေတြ႕တာႏွင့္ မိမိလည္းစမ္းေရမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ သြားၾကည့္ခဲ့လုိက္သည္။ ထုိေျခရာသည္ ေက်ာက္ျဖာႀကီးတစ္ခုေပၚ၌ ထင္က်န္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာက္တံခါးႀကီး ပိတ္သြားပံုကုိလည္း ေဒသခံမ်ားေျပာဆုိခ်က္အရ လြမ္းေမာဖြယ္ရာပင္ ၾကားသိခဲ့ရေလသည္။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ျဖစ္ေသာ ထုိအျဖစ္ပ်က္ေလးကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး သနားသြားရေလသည္။ တစ္ေန႔ ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ ကုိရင္ငယ္တစ္ပါး ေက်ာက္လႈိင္ဂူထဲ ဝင္ၾကသည္။ မဝင္ခင္ ရဟန္းေတာ္မွ ကုိရင္ငယ္ကုိ ဆုိဆုံးမ ၾသဝါဒ ေပးထားခဲ့ေလသည္။ အကယ္၍ လႈိင္ဂူထဲေရာက္လ်င္ လက္ဝတ္ရတနာ၊ေက်ာက္တန္ပတၱျမားမ်ားကုိ ေတြ႕လ်င္မယူမိဖုိ႔၊စိတ္ ထဲကေနေတာင္ ယူခ်င္တဲ့စိတ္မျဖစ္မိဖုိ႔ ကုိရင္ငယ္ကုိ မွာၾကားရင္း ထုိလႈိင္ဂူထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လႈိင္ဂူထဲေရာက္ေတာ့ အဆုိပါေက်ာက္တန္ပတၱျမား၊ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားကုိေတြ႕ရာ၌ ကုိရင္ငယ္သည္ မိမိဆရာဘုန္းႀကီးမွာထားတဲ့အတုိင္း မယူမိေအာင္၊ေနာက္ဆံုးယူခ်င္တဲ့ စိတ္ကုိပင္မျဖစ္မိေအာင္ ထိမ္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကုိရင္ငယ္ကုိ ဆုံးမၾသဝါဒေပးခဲ့ေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ကား စိတ္ကုိမထိမ္းႏုိင္ဘဲ ယူခ်င္တဲ့ျဖစ္တာနဲ႕တၿပိဳင္နက္ ထုိတံခါးႀကီး ပိတ္သြားျခင္းျဖစ္သည္၊ ကုိရင္ငယ္ သည္ကား မိမိခႏၶာကုိယ္မွ်သာ ထြက္ႏုိင္ေသာ အေပါက္ကုိေတြ႕၍ ထုိအေပါက္မွ ျပန္ထြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိကုိရင္ငယ္ ထြက္လာေသာ အေပါက္ကုိ အစြဲျပဳ၍ ေမာင္ရင္သူငယ္ေပါက္ဟု ယခုထိတြင္ေနေလသည္။ အဆုိပါ အေပါက္သည္ အလြန္ပင္ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည္။ ထုိအေပါက္ထဲရွိ ဘုရားေလးကုိ ဝင္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရာ၌ ေတာ္ေတာ္ပင္စြန္႔စားၾကရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိမိအပါဝင္ ထုိအေပါက္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ရန္ ေစာင့္ဆုိင္းေနေသာ လူမ်ားလည္းအမ်ားျပားပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါအ ေပါက္သူ လႈိင္ဂူအစြန္းတစ္ခုတြင္ရွိၿပီး ေအာက္သုိ႔ငံု႕ၾကည့္လ်င္ အသုရာေခ်ာက္ ကဲ့သုိ႔နက္ေသာ ေခ်ာက္ႀကီးကုိ ၾကည့္ရုံနဲ႔ပင္ ၾကက္သီးေမႊးညင္းထေလာက္သည္။ အကယ္၍ ကံမေကာင္းစြာ ေအာက္သုိ႔ျပဳတ္က်လုိက္လ်င္ေတာ့ မေတြးဝံ့စရာပင္ေကာင္း လွေပသည္။ ယခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေအာက္ျပဳတ္က်သူဟူ၍ မေတြ႕ရ၊မၾကားေသးဟု ဆုိၾကသည္။
ထုိမွတဆင့္ စံေက်ာင္းေတာ္၏ မ်က္ႏွာစာေရွ႕တြင္ရွိေသာ ေတာင္အငယ္ေလးအေပၚရွိ ကြၽန္းပင္ေမာင္ႏွမေစတီ ငယ္သုိ႔ တက္ေရာက္ၾကည္ညိဳခဲ့ေလသည္။ ထုိေစတီငယ္သည္လည္း ရာဇဝင္ႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။ ညေနအေတာ္ေစာင္း၍ တည္းခုိရာ ဇရပ္တန္းေစာင္းသုိ႕ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ လူမ်ားလည္း ကုိယ့္အုပ္စုႏွင့္ကုိ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္သူမ်ား၊ ဆုိင္မွာ စားသူမ်ားျဖင့္ ပဲြေစ်းတန္းႀကီးသည္လည္း စီကားေနေလသည္။ မင္းကင္း၊ ဂန္႔ေဂါ၊ ကေလး၊ ယင္းမာပင္၊ ကနီမွ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိသာ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။
ပဲြေစ်းတန္းႀကီးသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မိမိတုိ႔ေဒသထြက္ကုန္မ်ားကုိသာ ဦးစားေပးေရာင္းခ် ေနၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လူမ်ားလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးစီကား ေနခဲ့ေလသည္။ ဘုရားရာဇဝင္ မွတ္တမ္းစာအုပ္မ်ား၊ဆင္ၿမီးလက္စြပ္မ်ား၊အ ေလာင္းေတာ္ ဘုရားဖူးအမွတ္တရ ေရးထုိးထားေသာ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီမ်ား၊ေယာဂီတဘက္မ်ားကုိ ေရာင္းခ်ေနေသာဆုိင္မ်ား မွာ လူေတြပုိမုိမ်ားျပား ဝယ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ ေနလံုးႀကီးသည္လည္း မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေတာင္စြယ္မွာ ဝင္ေရာက္ေတာ့ မည္ျဖစ္ သည္။ နီရဲေနေသာ ထုိေနလံုးႀကီးကုိ ေတာင္ထိပ္မွာ ျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္လည္း ဘာႏွင့္မွ် ႏုိင္ဆ၍မရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးျဖစ္ေနေလသည္။ ေနေရာင္မေပ်ာက္ခင္ ဆင္မ်ားႏွင့္ဓာတ္ပံုရုိက္ေနသူမ်ားကုိလည္း ျမင္ေနခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔အားလံုး၏ ရင္ထဲ၌လည္း ဒုကၡဟူသမွ်မေတြ႕ရဘဲ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ ေရေသာက္စရာ၊ခ်ဳိးစရာ မ်ားလည္း ေတာင္ေပၚဆုိေပမဲ့ မရွားပါးေပ။ ထူးဆန္းေသာေရတြင္းတစ္ခုလည္း ဘုရားအနီးအနားမွာ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သစၥာေရတြင္းဟုေခၚေသာ ထုိေရတြင္းမွ လူမ်ားသည္ ပံုးႏွင္ငင္လ်က္ မိမိတုိ႔ပါ လာေသာ ေရသန္႔ဗူးခြံထဲသုိ႔ ထည့္ေနၾကေလသည္။ ထုိေရကုိေသာက္လ်င္ ေရာဂါဘယ ကင္းသည္ဟု ေျပာဆုိသံမ်ားလည္း ၾကားေနခဲ့ရေလသည္။

ဘုရားဖူးမ်ား၏ ပါးစပ္ရာဇဝင္အေနျဖင့္ ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္း ကြဲေနေလသည္။ အခ်ဳိ႕က ဘုရားရွင္လက္ထက္ ေတာ္က တတိယသာဝကႀကီးျဖစ္တဲ့ အရွင္မဟာကႆပ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏ အေၾကာင္းကုိေျပာဆုိၾကၿပီး၊အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေပါင္ေလာင္ကႆပဟု ယူဆ လ်က္ေျပာဆုိၾကေလသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သမုိင္းေနာက္ခံမ်ားအရ တတိယ သာဝက ႀကီးျဖစ္တဲ့ အရွင္မဟာကႆပကုိယ္ေတာ္ႀကီးသာလ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း အခုိင္အမာ ေျပာဆုိေနၾကေလသည္။ သမုိင္း စာအုပ္မ်ားအေနျဖင့္လည္း မိမိတုိ႔အားသန္ရာကုိသာ ေရးသားေနသည္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။ ပဲြေစ်းတန္းေလွ်ာက္ၿပီးပင္ ပမ္းေနတာေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီးပင္ အိပ္ယာဝင္ခဲ့ေလသည္။ အျခားလူမ်ားအေနျဖင့္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾက ဦးမည္မသိေပ။
မနက္ေစာေစာထၿပီး ထင္းဖုိလ်က္ မီးထလႈံၾကသည္။ မီးလႈံရင္ တင္းဝါးဖုတ္စား ၾကသည္။ တင္းဝါးရနံ႔လည္းေတာ္ ေတာ္ေလး ေမႊးႀကိဳင္ေနခဲ့သည္။ ညကထဲက အသင့္္ပါလာ ေသာ ေကာက္ညႇင္းဆန္ကုိ အဆုိပါတင္းဝါးအစုိထဲထည့္ၿပီး ေရစိမ္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္အေခၚကေတာ့ ေကာက္ညႇင္းေျခေထာက္ဟုေခၚဟန္တူသည္။ သို႔ေသာ္ အရသာျခင္း ကား မတူေပ။ ဤ၌ရွိေသာ တင္းဝါးအစုိမ်ားကပင္ ေမႊးႀကိဳင္ေနခဲ့သည္။ စား၍လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ ေရေႏြးပုဂံထဲမွာ ဆားႏွင့္ဆီကုိထည့္ထားၿပီး ေကာက္ညႇင္းကုိ တုိ႔စားရင္း။ အနည္းငယ္ ေဝလီေဝလင္းေရာက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေဆာင္းေအးေအးမွာ ကုိယ့္အဖဲြ႕နဲ႔ကုိစုၿပီးေတာ့ လြမ္းေစတီဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းကေတာ့အနည္းငယ္ က်ဥ္းသည္။ တစ္ခါတေလ ဆင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပက္ပင္းေတြ႕တဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ထုိအခါမ်ဳိး၌ မိမိတုိ႔ကသာ အလုိက္သိ ေရွာင္ေပးရသည္။ သုိ႔ေသာ္အဆုိပါ ဆင္ႀကီးမ်ားသည္ ခရီးသြားမ်ားကုိေတာ့ ဒုကၡမေပးေခ်။
လေရာင္ကုိသာ အေဖာ္ျပဳရင္း ခ်မ္းေအးေအးဆိုသလုိ ေတာရန႕ံကုိ႐ႈ႐ႈိက္လ်က္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခရီးသြားေနခဲ့ၾကသည္။ ေခ်ာင္းအတန္တန္ ေတာအသြယ္သြယ္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ခရီးသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္လာေသာအဖဲြ႕မ်ားကုိ လည္းေတြ႕ ေနခဲ့ၾကရသည္။ သူတုိ႔ဘယ္ခ်ိန္က ထသြားၾကသည္မသိ။ အသြားအျပန္ ဘုရားဖူးမ်ား တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စေနာက္က်ီစယ္လ်က္ လြမ္းေစတီကုိ ဆက္လက္ခ်ီ တက္ခဲ့ၾကသည္။
လြမ္းေစတီဘုရားေပၚမွာေတာ့ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနခဲ့သည္။ ပါလာေသာ ဖေရာင္းႏွင့္အေမႊးတုိင္တုိ႔ကုိ ကပ္လွဴၾကရင္း ထြန္းညႇိပူေဇာ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေစတီရဲ႕အနီးနားမွာရွိေသာ ကြၽန္းပင္ႀကီးေအာက္၌ထုိင္ေနလ်က္ ဘယ္ဆီီမသိ ေငးေမာ ၾက လ်က္ လြမ္းေနၾကဟန္တူပါသည္။ လြမ္းေစတီ၏ သမုိင္းအေၾကာင္းကုိလည္း သိတဲ့သူမ်ား ေျပာျပ၍ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ အဇာသတတ္မင္းႀကီးရဲ႕ အလြမ္းဓာတ္ခံကုိ ထပ္ဆင့္လြမ္း ေနမိခဲ့သည္။ ဟုိလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၅ဝဝ) ေက်ာ္က သတၱဝါေဝေနယ်တုိ႔ကုိ ကြၽတ္တမ္း ဝင္ေစဖုိ႔ မေနမနားခရီးလွည့္လည္ သြားလာရင္း ေနာက္ဆံုးဝါအျဖစ္ ေဝဠဳဝရြာမွာ ဝါကပ္ေတာ္မူလ်က္ မလႅာမင္းတုိ႔၏အင္ၾကင္းေတာမွာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားေတာ္မူခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကုိ လူနတ္ ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလ်က္ လြမ္းေမာဖြယ္ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ေရာင္လ်က္လြမ္းေနခဲ့သည္။ လက္ဝဲေတာ္ရံ အရွင္သာရိပုတၱရာကုိ လြမ္းသည္။ လက္ယာ ေတာ္ရံ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိယ္ေတာ္ႀကီးကုိ လြမ္းသည္။ တတိယသာဝကႀကီးအျဖစ္ အရွင္မဟာကႆပ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးကုိလြမ္းသည္။ အခု အရွင္မဟာကႆပကုိယ္ေတာ္ ႀကီးရဲ႕ အနီးနားမွာေရာက္ေန ေသာ္လည္း မျမင္ရေတာ့ ပုိၿပီးလြမ္းေမာမိေလသည္။ ဥပမာ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘုရားရွင္ကုိလြမ္းသလုိ လြမ္းမိေန ေတာ့သည္။ ထုိမွျပန္ဆင္း ခဲ့ၿပီး ၾကြေရာက္လာသမွ်ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆြမ္းေလာင္းပြဲက်င္းပသျဖင့္ ေငြသားမ်ား ကုိ ေလာင္းလွဴရင္း အလြမ္းေတြ ေပြ႕ပုိက္လ်က္ အေလာင္းေတာ္ကႆပဘုရားမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြါလာခဲ့ေတာ့သည္။
ေမာင္မင္းစုိး(ေ႐ႊနံ႔သာ)