တစ္ခါတေလမွာေတာ့ ေနရတာ ေနသာသလုိပဲ ရွင္သန္ေနရတယ္။ အခ်ိန္ရွိေနသေရြ႕ေတာ့ ဒီလုိပါပဲ။ ဆုိေတာ့….။ အတိတ္ကုိလည္း လည္ျပန္ၿပီး ေတြးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆက္လက္ရြက္လႊင့္ထြက္ ခါြဖုိ႔ပဲ အားတင္းထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြကုိ လုပ္ေနရင္း ဘ၀ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္းပဲ ႏွင္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔………….။
ႏုိင္ငံၾကားျပန္ အမ္ေအဘဲြ႕ဒီဂရီကုိ ေပြ႕ပုိက္ၿပီး ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျပန္ေတာ္ျပန္ခရီးမွာ ငယ္ကၽြမ္းေဆြျဖစ္တဲ့ မိမိထံကုိ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ဆုိသလုိ ေရာက္လာပါေတာ့ တယ္။ ``မင္း..ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ က်န္းမာေရးေကာ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား´´လားဆုိတဲ့ ႏႈတ္ဆက္သံအၿပီးမွာေတာ့ သူရဲ႕သေဘာရုိးနဲ႔ ဆက္လက္ပစ္သြင္းတဲ့ စကားလုံးကေတာ့၊ ``မင္းလည္း က်မ္း ၿပီးတာၾကာလွၿပီ၊ ဘာမွလည္း မထူးျခားနားပါလား´´ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ ထူးျခားမႈတစ္ခုဟာ သူေပတံနဲ႔ တုိင္းတာရင္ေတာ့ ဘာမွမထူးျခားနားပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြါေနဆဲေပါ့။
`` မင္းအေနနဲ႔ ငါ့လုိႏုိင္ငံျခားမွာ အမ္ေအေလး ဘာေလးထြက္ယူသင့္တယ္။ အခုဟာက ဒုံရင္းဒုန္ ရင္းနဲ႔ မင္းအခ်ိန္ေတြတာ ကုန္ေနတယ္။ ဘာမွမထူးျခားနားေတာ့ ငါေတာ့အားမရဘူး´´တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ဘက္ကေနျမင္ေနတဲ့ အျမင္ေတြမဟုတ္လား။ ၂၁-ရာစုမွာ အရာအားလုံးဟား ျပားေနခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္ဟာ အမွန္တရားဆုိတာကုိ အတိအက်ေျပာဖုိ႔ ခက္လာေနပါၿပီ။ ေလာကီနယ္ပယ္နဲ႔ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အျမင္ကုိေျပာတာေနာ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔ စကားေတြ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ေျပာေနၾကရင္း….။
ေအးကြာ၊ မင္းအျမင္ကေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ဘာမွမထူးျခားနားပါဘူး။ ငါ့တက္လမ္းလည္း ပိတ္ဆုိ႔ေန သလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရတာ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ေက်နပ္ပါတယ္။ အခု ငါလည္း က်မ္းၿပီးတာ နဲ႔ လူမႈေရးေတြ ကုိယ္ႏုိင္တဲ့ဘက္ကေနေတာ့ လုပ္ေနပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာ အညာေက်းလက္ျပန္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြ ဖြင့္ေနတာ၊ သုံးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ဌာနႏွစ္ခုကုိ ကူးခ်ီတန္းခ်ီဆုိေတာ့ ေႏြေရာက္ရင္ေတာ့ မအားလပ္ဘူးေပါ့။ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေပါင္း ေလးရာေက်ာ္ရွိတယ္၊ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိတယ္။ ေလ့လားထားၿပီး မေတာက္တစ္ေခါက္ အသိဥာဏ္ေလးေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ဂရမ္မာေလးလည္း သင္ေပးပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ေႏြေရာက္မွာကုိ ႀကိဳတင္ေတြးေတာရင္း ဆုခ်ဖုိ႔စုေဆာင္းရ တာနဲ႔၊ သင္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ရတာနဲ႔ ေတြးၿပီးေပ်ာ္ရင္း၊ ေႏြကုိ ေျခြးသလုံးလုံးနဲ႔ အညာဖုန္ထူထူေအာက္မွာ ေပ်ာ္ပါ တယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေက်းရြာစာၾကည့္တုိက္အျဖစ္ စာအုပ္ေလးေထာင္ေက်ာ္၊ အသင္း၀င္ ၃၀၀ နီးပါးနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေခၽြတာၿပီး စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြနဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြ ၀ယ္ျဖစ္တာတုိ႔၊ စာၾကည့္တုိက္မွဴးေတြကုိ ထုိက္တန္တဲ့ ဆုခ်တာတုိ႔လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အခုထိေတာ့ စာေပ ေဟာေျပာပဲြကုိေတာ့ မက်င္းပႏုိင္ေသးပါဘူး။ ေက်းရြာကလည္း ေငြကုိခဲြတန္းစနစ္နဲ႔ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ေငြစ၊ ေၾကးစေလးနဲ႔ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ေတာ့ အားတင္းထားရတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေနတာ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္၊ ေရဆင္းမွာ တက္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္ကေန တစ္လကုိ သုံးေသာင္းေထာက္ပံ့တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကေတာ့ အေမရိကမွာေနတဲ့ စီကုိစု၊ ထုိင္းမွာေနတဲ့ ဆန္းသစ္ေအာင္၊ ဆရာေတာ္ ဦးကင္းႀကီးတုိ႔ရဲ႕ အကူအညီေတာ့ ရခဲ့တယ္။ အဆင္ေျပတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေရႊဆံပင္လမ္းတံတားအတြက္၊ ရန္ကုန္တာ၀န္ခံအျဖစ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြ၊ ေငြေၾကးေတြ အလွဴခံၿပီး သိန္းေလးငါးရာနီးပါးေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ရင္ေျပာသလုိ ေတာ့ ဘာမွမထူးျခားဘူးဆုိေပမယ့္။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အားေကာင္းတဲ့ လူမႈေရးေလးေတြ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေနရတာေပ်ာ္ပါတယ္။ အမ္ေအဘဲြ႔ကုိလည္း ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေလးေတြနဲ႔ မလဲႏုိင္ ဘူးေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘ၀မွတ္တုိင္အတြက္ စာအုပ္ေလးေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုစီစဥ္ေန ဆဲ လူငယ္နဲ႔ေလာကဓံ-ဆုိတဲ့ စာအုပ္အပါ၀င္၊ လူငယ္စာေပေလးေတြကုိ သုံးအုပ္တိတိေတာ့ ထုတ္ႏုိင္ခဲ့ တယ္။ ဒါေလးေတြနဲ႔ ေနရတာေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ေက်နပ္ပါတယ္။ အမ္ေအဆုိတာနဲ႔လည္း မလဲႏုိင္ပါဘူး။
မင္းေျပာသလုိ ငါ့ကပဲ အစြမ္းအစနည္းတာလား၊ အေမွ်ာ္အျမင္နည္းတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ ဘူးေပါ့ေလ။ ငါ့အယူအဆကေတာ့ မင္းနဲ႔ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ မဲြျခာေနတဲ့ အေျခအေနထဲကေန လက္ျဖန္႔ၿပီးေတာ့ ေတာင္းၿပီး ကုိယ့္အတြက္ အမ္ေအေလာက္ကိုေတာ့ မယူခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ မင္းလုိ႔ အမ္ေအဆုိတာနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ေက်နပ္ ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ျပန္ေတာ့ေျပာျဖစ္တယ္။
ေအး၊ တတ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ မင္းနဲ႔ေတာ့တန္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အညာကေက်းလက္က ကေလးငယ္ ေလးေတြကုိ အမ္ေအဆုိတဲ့ ဂုဏ္ထူးႀကီးနဲ႔သြားၿပီး သင္ျပရမွာဆုိေတာ့ မင္းကေတာ့ မင္းကုိ ႏွိမ့္ခ်ရာက်မယ္ လုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါနဲ႔အတူတူ ေႏြမွာ အညာသြားၿပီး ကေလးငယ္ေတြကုိ ယဥ္ ေက်းမႈနဲ႔ မင္းယူထားတဲ့ အမ္ေအဘဲြ႕ရဲ႕ အဓိက အဂၤလိပ္စာအတတ္နဲ႔ ဘာမွမသိေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေလး ေတြကုိ အေျခခံသဒၵါကေနစၿပီးေတာ့ ႏွစ္လနီးပါးေလာက္ လုပ္အားဒါနျပဳတဲ့အေနနဲ႔ လုိက္သင္ပါလုိ႔ ေခၚပါ တယ္။ ခက္တာက ေမာင္ရင္အေနနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ပီအိပ္ခ်္ဒီအတြက္ စာတန္းတင္ဖုိ႔ စာအုပ္ေတြ ျပဳစုဖုိ႔ လုိေနခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ မင္းမလုိက္ႏုိင္တာကုိေတာ့ ကုိယ့္အေနနဲ႔ အသိမွတ္ျပဳ၊ ခြင့္လႊတ္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီလုိေနရာက မင္းနဲ႔မတန္းမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ငါလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အားကုိးၿပီး မ၀ံ့မရဲ ေခၚၾကည့္တာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ အခု သူလည္း ျပည္ေတာ္ႀကီးကုိ ဆုတ္ခါြဖုိ႔ စုိင္းျပင္ေနသလုိ၊ ကုိယ္လည္း အညာျပန္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီဆုိတဲ့ ေဒါက္တာဘဲြ႕ႀကီးနဲ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြလုပ္ျပမလဲဆုိတာ ေတာ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့မယ္ေလ။ မင္းေျပာတဲ့ ´´ကုိယ့္အတြက္ အမ္ေအ၊ ပီအိပ္ခ်္ဒီ၊ ဆိုတဲ့ဘဲြ႕ေတြ ထြက္ယူဖုိ႔ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား´´ဆုိတဲ့ အေမးကုိေတာ့ ငါဘယ္လုိေျဖရမလဲမသိဘူး။ ငါ့အေမလည္း အုိၿပီ၊ ညီေလးေတြလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ လယ္ယာေတြလည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ႏြားတစ္ရွဥ္းေလာက္နဲ႔ မိသားစုဘ၀ကုိ ေျဖရွင္းေနရတယ္ဆုိတာ မင္းသိေအာင္ေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
(ေလာေလာလတ္လတ္ေရာက္လာတဲ့ အမ္ေအဘဲြ႕ပုိင္ရွင္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္နန္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္၊ မည္သူ႕ကုိမွ် ထိခုိက္နစ္နာေစမႈ အလ်င္းမရွိပါ၊ နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတာလည္း၊ အသိပညာရွင္ႀကီး ေတြအေနနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတာ…..။ အညာသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္သက္သက္ မွ်သာ။ )
ေရႊနံ႔သာ
No comments:
Post a Comment