ေလာက္လမ္းသဖြယ္ ၀ိညာဏ္တြယ္ေနတဲ့ သံသရာ
စုံကန္းေနတဲ့ ကမၻာ
ဆဲြကုိင္ထားတဲ့ လက္ဆဲြအိတ္ကုိ ပစ္ခ်လုိက္
စီးလာတဲ့ စက္ဘီးကုိ တြန္းလွဲလုိက္
ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကုိ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လုိက္
တီးေနတဲ့ လက္ခုပ္ကုိ ဆုပ္ပစ္လုိက္
ေမာင္းေနတဲ့ ကားကို ရပ္ပစ္လုိက္
အူသံဆဲြေနတဲ့ ဂေဟေဆာ္မႈကုိ ရပ္နားလုိက္
ထုႏွက္ေနတဲ့ လက္ကုိင္တူကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္
ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္
ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကုိ ရပ္ပစ္လုိက္
လြယ္ပုိးထားတဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ျဖဳတ္ခ်လုိက္
၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္ထည္ေတြကုိ ခြာခ်လုိက္
ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိ ဖယ္ပစ္လုိက္
စီးထားတဲ့ ဆံပင္ကုိ ျဖည္ခ်လုိက္
တြယ္တန္းထားတဲ့ ဓာတ္ႀကိဳးေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္
ကုိင္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ပစ္လႊင့္လုိက္
ဆက္သြယ္ေနတဲ့ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္
စားေနတဲ့ အစာေတြကုိ က်ဲပစ္လုိက္
ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္
ေသာက္ေနတဲ့ စီးကရက္ကုိ ထုိးေခ်လုိက္
ဖတ္ေနတဲ့ ဒီစာသားေတြကုိ ေက်ာ္ပစ္လုိက္
သုံးေနတဲ့ အြန္လုိင္းကုိ ေအာက္ပစ္လုိက္
မကုန္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေတြးမေနနဲ႔
ခဏေလာက္ မ်က္လုံးမွိတ္၊ စုံကန္းေနတဲ့ ကမၻာႀကီးေပၚကုိ တည့္တည့္ခ်ိန္ရြယ္
မၿပီးႏုိင္၊ မစီးႏုိင္တဲ့ ေန႔တဓူ၀ေတြကုိ တစ္လႊာခ်င္း ခြာခ်လုိက္
ၿပီး၊ အိပ္စက္ အနားယူ။
ေမာင္မင္းစုိး
No comments:
Post a Comment