စာမ်က္ႏွာေတြကိုေက်ာ္ဖတ္လိုုက္တဲ့အခါ ..

အခန္း(၁)
ၿပကြက္ေတြက နည္းနည္းမွိန္တယ္ .. အလင္းအားမေကာင္းဘူး .. မၾကာခင္ မိုုးလင္းမယ္အထင္နဲ႕
အရုုဏ္ဦးပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုု ေစ်းေကာင္းေပးမဝယ္ခဲ့မိသူလုုိ .. ေနာင္တေတြ အားေကာင္း ခ်ိဳလြင္ေနခဲ့
ဘာ ဘာသာစကားနဲ႕ ေရးထားမွန္းေတာင္ မသိမွေတာ့ စာၾကြင္းစာက်မသိႏိုုင္သလိုု ဘာသာၿပန္လည္း မွားေနလိမ့္မယ္
အဲဒီမွာ သတၱိရွိရွိ ခဏ ရပ္ထားလုုိက္ တခ်ိဳ႕ ေၿခလွမ္းေတြမွာက ေနာက္ဆုုတ္ရဲတဲ့ သတၱိလိုုတယ္ ..


အခန္း(၄)
မေၿပာၿဖစ္ပဲ မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ စကားလံုုးေတြက ဘဝမွာ ပိုုၿပီး ဆူညံ ပြက္ေလာရိုုက္ေနတတ္သတဲ့လား  ..
သိမ္းထားလုုိက္တဲ့ အေရာင္ေတြကိုု အေဖာ္ၿပဳၿပီး ဒိုုင္ယာရီ တစ္ေၾကာင္းေလာက္ေရး ကာလာေတြ အပ်င္းေၿပစပ္ ..
ၿပန္မတ္တပ္ရပ္လုုိက္တဲ့အခါ  .. ထိုုင္ေနအေကာင္းသားလုုိ႕ ေတြးမိေစမယ့္ ထီလက္မွတ္ေတြ …ၿပဳတ္က်လာမယ္
ခပ္ဟဟ ရယ္သံတခ်ိဳ႕ကိုုေတာ့ နည္းနည္း ခံႏိုုင္ရည္ရွိဖိုု႕  လိုုလိမ့္မယ္ …

အခန္း(၆)
ကိုုယ္သင္ေပးတဲ့ အကြက္နဲ႕ ကိုုယ့္ကိုု အရူးကြက္လာနင္းေနတာမ်ိဳးေလာက္ကိုု ခံရခက္မေနနဲ႕ ရယ္ပစ္လုုိက္ …
စိတ္ေရာဂါအထူးကုု ေဆးရံုုက လူနာစစ္မွန္ေၾကာင္းလက္မွတ္က် ခင္ဗ်ားလည္း လုုိခ်င္တုုိင္း ရႏိုုင္မွာမွ မဟုုတ္ပဲ
တခ်ိဳ႕ အလဲအထပ္ေတြက အၿမတ္မရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အရႈံးခ်ည္း သက္သက္  …


အခန္း(၁၁)
ေနၾကာပြင့္ေတြရဲ႕ သန္းေခါင္ယံ ေမွ်ာ္ေငးမႈဟာ သစၥာတရားလား .. သံသရာလည္ေနတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးလား ..
ဗန္ဂိုုးရဲ႕  အဝါေတြခ်ယ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုုေတာ့ သစၥာတရားလုုိ႕ နာမည္တပ္ၾကည့္လုုိက္တယ္ ..
ၿပကၡဒိန္ေတြ လြင့္ေၾကြရင့္ေရာ္သြားတဲ့ ကာလဟာ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခန္းစာ ရွိခဲ့သလား ..(သံသယ)
စိတ္အာရံုုေတြလြင့္တုုိင္း စာမ်က္ႏွာေတြကိုု ခပ္ၿမန္ၿမန္ လွန္ဖတ္ေနတတ္တာ စိတၱဇတစ္ခုုလိုု …

ဇာတ္သိမ္း
အလင္းပြင့္ေတြ ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွ အေမွာင္နဲ႕ စကားစၿမည္ေၿပာခြင့္ရေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုု
အထိတ္တလန္႕ ၿပိဳက်လာတဲ့ က်ီးကန္းေတြကိုုပဲ သိမွတ္မဲ့စိတ္နဲ႕ အဝါေရာင္ေတြ လွမ္းၿခယ္ေပးေနမိ  .. …
မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း သတိလက္လြတ္ ၾကည့္လာခဲ့လ်က္က ဘာေတြမွန္း မသိလိုုက္ေတာ့  … ..

မေနာ္ဟရီ
ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၁၂ … ၂.၁.၂၀၁၃