Monday, October 28, 2013
ညီမေလးရဲ့ စုိးထိတ္မႈမွာ ဆာေလာင္မႈေတြနဲ႔
နံရံကုိ ခပ္ဆတ္ဆန္ ပုတ္လုိက္တာက ဘ၀တစ္ခုကုိ၀ါးမ်ဳိဖုိ႔ေပါ့
တစ္သံသရာလုံး ေအာင့္အီးထားမႈကုိ ခြာခ်ဖုိ႔ အေမွာင္ညဟာ လင္းလာခဲ့တယ္
ေရၾကည္တုိင္း ျမက္မႏုပါဘူး သီလဟာ သီသီေလး လွပစြာ ၿပိဳက်လုိ႔
မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြက မ်က္မွန္တပ္ ဖုံးကြယ္လုိ႔ မရပါဘူး
တဒဂၤေျပၿငိမ္းဖုိ႔ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ဘ၀ကုိ စေတးလုိက္ရတယ္
ေသြးနဲ႔ကုိယ္ သားနဲ႔ကုိယ္ဆုိေပမယ့္ ေသြးသားေတြဟာ ေသြးစြန္းေနခဲ့တယ္
အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ေတြက အရုိးေပၚ အေရတင္လုိ႔ အေရးေပၚ လုိအပ္ေနခဲ့တယ္
လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈဟာ အျဖစ္သနစ္ေတြနဲ႔ လုံးလည္လုိက္လုိ႔
ညီမေလး နင္ဟာ ေသာကမ်က္ရည္ေတြကုိ မသုတ္အားဘူး
ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္တာက ေတာင္းတမႈကုိ
ေတာေခ်ာက္လုိက္တဲ့ အစြန္းေရာက္ တြန္းအားေတြပါ
ရႈိက္သံမစဲတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ သက္ျပင္းေတြ သြန္သြန္ခ်ေနရတာကုိက
ေၾကးရတက္ေတြအတြက္ေတာ့ ၿငိမ့္ေညာင္းသံစဥ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္
မင္းနင္းထားတဲ့ ေျမလုိ ဘယ္ေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိႏုိင္မွာမုိ႔လဲ
ညီမေလး ဒီကဗ်ာဟာ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ကမၻာေျမ စိမ္းလန္းစုိေျပဖုိ႔ စုိက္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္မဟုတ္ပါဘူး
မင္းရဲ့ အတြင္းေၾက ငုိရႈိက္သံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ ဘ၀ရဲ့ နာက်င္မႈေတြကုိ
လက္ဆင့္ကမ္း ေ၀ငွျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမာလုိက္တဲ့ ဘ၀ႀကီးကုိ တငုံၿပီးတစ္ငုံ ေမာ့ေမာ့ခ်ေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔
ေ၀းကြာႏုိင္ေစဖုိ႔ ေတာင္းဆုေခၽြလုိက္တယ္
ဆာေလာင္မႈေတြနဲ႔ စုိးထိတ္မႈေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အသုိက္ၿမဳံမွာ ေနေပ်ာ္ပါေစ။
ေမာင္မင္းစုိး
(၂၇-၁၀-၂၀၁၃)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment