ညက အိပ္မက္မက္တယ္ သူမရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ ကုိယ္သင္းနဲ႔ေလးနဲ႔ ေခြေခြေလး။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ ႏွလုံးသားမွာ အနာအဆာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းလုိ႔ ဥခဲ့တဲ့ အလြမ္းေတြလည္း ေပ်ာ္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ေ၀းမသြားပါနဲ႔လား ညီမေလး မေနရဲလုိ႔။ စိမ္းမသြားပါနဲ႔လား ညီမေလး မခံစားရဲလုိ႔။ မုန္းမသြားပါနဲ႔လား ညီမေလး ဒီမွာေၾကာက္လုိ႔။ အရူးမီး၀ုိင္းေနတဲ့ ေန႔စဲြေတြနဲ႔ ေ၀းရာ။ မင္းမ်က္ႏွာေပၚ ျဖာက်ေနတဲ့ ေရာင္ျခည္တန္းေလးကုိ မုန္းတယ္။ မင္းလိမ္းျခယ္ထားတဲ့ အညာသနပ္ခါးေလးကုိ မုန္းတယ္။ မင္း၀တ္ဆင္ထားတဲ့ တီရွပ္ေပၚက ၀က္၀ံရုပ္ေလးကုိ မုန္းတယ္။ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ျခည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ေခါင္းစီးႀကိဳးေလးကုိ မုန္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါကလဲြၿပီး မင္းဘာကိုမွ မ၀တ္ဆင္ေစခ်င္ဘူး။ အခ်စ္ႀကီးသူရဲ႕ ကႏၱာရကြင္းျပင္ထဲ ခ်ဳိ္င့္ေနတဲ့ ပါးခ်ဳိင့္ေလးကုိ ၀ုိင္းေနေအာင္ ၿပံဳးျပလုိက္စမ္းပါ။ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ ေမတၱာတစ္စက္ေလာက္ ေသာက္လုိက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ။ ညီမေလး…. ငါ့မွာေတာ့ ဆာေလာင္မႈေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရတယ္။ သူမရဲ႕ပါးျပင္ႏုႏုဟာ တံဆိပ္ခတ္ထားသလုိ မ်က္၀န္းထဲ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ရယ္တုိင္းလွေနရေအာင္ ဘယ္အလွနတ္က ဖန္ဆင္းထားတာလဲ၊ အခ်စ္ဆာေနတဲ့ ငွက္တစ္ ေကာင္ရဲ႕ တက္မက္မႈက မင္းဘ၀၊ မင္းခႏၶာ။ ခ်ဳိျမျမ တခစ္ခစ္ရယ္သံမွာ နစ္၀င္သြားတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စုံဟာ ဆာေလာင္မႈရဲ႕ သေကၤတပဲ။ ေပ်ာ့ေျပာင္း ေျဖာင့္စဥ္း တြယ္လ်လ် ကတၱီပါအနက္ေရာင္ ဆံႏြယ္စေလးမွာ ခပ္ဆန္းဆန္းေတးသြားေလးေတြ ဥေနခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ မင္းပါးျပင္မွာ သင္းျမျမရန႔ံေတြ ရွဴလုိ႔၊ မင္းမ်က္၀န္းအိမ္မွာ သုိက္ေဆာက္လုိ႔၊ မင္းဆံႏြယ္စေလးမွာ နားခုိေနခဲ့မယ္။ ခံစားခ်က္တုိင္း သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ စကားလံုးေတြ ေကာင္းကင္အျပည့္ ေရးျခစ္လုိက္တယ္။ ေရေပ်ာ္ငွက္ေတြရဲ႕ ေပါ့ပါးမႈမ်ဳိးနဲ႔ စိတ္ေတြလမ္းသလားခ်င္ခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္ခ်က္ေပၚ ရပ္တည္ခဲ့ေပမယ့္ ကမၻာႀကီးဟာ ယံုတည္ခ်က္နဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမေရ…… ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံခင္းတမန္ခင္း နားမလည္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ စိတ္ဆာတုိင္း ဆာေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ကုစားတတ္ယံုကလဲြၿပီး ဘယ္သူ႔ရင္ခြင္မွ ေခါင္းထုိး မ၀င္ခဲ့ပါဘူး အခ်စ္ဆုိတာ ပူေလာင္တဲ့မီးေတာက္မွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမၻာႀကီးကုိ ခ်စ္တတ္တဲ့ ငွက္ျဖဴေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္တယ္။ မုိးရြာတုိင္း မုိးမစုိခဲ့ေပမယ့္ မုိးရာသီေရာက္တုိင္း ဖ်ားနာခဲ့တယ္။ အၿမဲတည္မေနတဲ့ ရလာဒ္ေတြကုိ ကုစားရင္း ကမၻာဟာ ပူေလာင္ေနခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အုိဇုန္းလႊာကုိ ဖာေထးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္စံုဖူးပြင့္တဲ့ ဒီေျမမွာ ပန္းတစ္ပင္ေတာ့ စုိက္ခြင့္ျပဳပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားစြာက အေတြးအေခၚအေသေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရင္း။ အခုေသေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ လူ႔အသုိင္း၀န္းထဲ ေၾကြအန္ကစားတတ္လာခဲ့တယ္။ ဘ၀ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ၀ကၤပါေတြ၊ ရႈတ္ေထြးခဲ့၊ ေ၀၀ါးခဲ့၊ ရွည္လ်ားခဲ့ နာေရးသတင္း ေန႔တုိင္းဖတ္ေပမဲ့ သံေ၀ဂမရခဲ့။ အုိမင္းရင့္ေရာ္ျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္း၊ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ ဘယ္အရာမွ တည္ၿမဲမေနဘူး။ ဒီအရပ္မွာ ဒီဇာတ္နဲ႔ထုိက္တန္ခဲ့သလား က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ဘ၀အေသေတြနဲ႔ နီးနီးလာခဲ့။ အပူဒဏ္ေတြ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရင္း အႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ ေနထုိင္တတ္လာခဲ့တယ္။ မုိးၿပိဳတုိင္း ၿပိဳက်ဖုိ႔ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာအေမာ။ ဖုိးေမာင္ရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းလုိ ေခြးအူသံေတြၾကားၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ဆန္႔ထုတ္လုိက္ ေတာ့ တနံတလ်ားျမင္ကြင္းက မေျပာင္းလဲဘူး။ အေရြ႕၊ သိပ္သည္းစ၊ အလင္းႏွစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ မုိးေရနဲ႔အဖ်ား ေပ်ာက္ခဲ့တုန္းပဲ။ ၀လံုး၀ုိင္းေအာင္ေရးတတ္ဖုိ႔ လက္ဆစ္ေတြအသားမာတက္ခဲ့တယ္။ အသက္အရြယ္အရ ၀လံုးေတြ ၀ုိင္းေအာင္မေရးတတ္ေတာ့ဘူး။ လူသားနဲ႔ လူေတြထုဆစ္လုိ႔ လူပီသရင္း စ်ာပနပဲြေတြ တက္တတ္ လာခဲ့တယ္။ မုိးကုိေမွ်ာ္တတ္သလုိ ေႏြဦးကုိလည္း လြမ္းတတ္တယ္ ဒီဇင္ဘာအေအး ဓာတ္နဲ႔မိတ္ဖဲြ႕ရင္း စိတ္ေတြေအးခဲခဲ့ရ။ မနက္ဖန္ ရာသီဥတုမညီမွ်ရင္ လူးလူး လြင့္လြင့္ လြင့္ထြက္ေနတဲ့ အေတြးနဲ႔ အုိဇုန္းလႊာ အေပါက္ကုိ လက္နဲ႔ကာရင္း။ အပူဒဏ္ေတြ၊ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ၊ ဘ၀အေသေတြနဲ႔ ေနထုိင္တတ္လာခဲ့တယ္။ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ဒီဇာတ္မွာ ေနရမွာေၾကာက္သလုိ ေသရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုရဲ႕ အ၀င္ဦးမွာ ဖူးပြင့္ခဲ့တဲ့ အေတြးက တစ္ရြာမေျပာင္း၊ သူေကာင္း မျဖစ္သလုိ၊ ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္း ဆုိတာလည္းရွိတယ္။ ဆုိေတာ့ လူ႕အလုိ နတ္မလုိက္ႏုိင္တာျဖစ္မယ္။ ဘ၀ကုိခ်ေကၽြးရင္း စားလမ္းေပၚ ေျပးခဲ့။ ဆုိ႔နင့္ေၾကကဲြဖြယ္ အရပ္ဇာတ္ဟာ မွဳန္ျပျပ မီးေရာင္ေအာက္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလုိ႔။ ညီမေလး၊ မင္းလည္း လူျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ အေတာင္ပံမစုံေသးတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ႕ ေအာ္သံစူးစူး။ တိမ္ေကာသြားတဲ့ ဘ၀အေသေတြနဲ႔ မတ္္တပ္ရပ္ၿပီး ငုိခဲ့တယ္။ ဆုံးရွဳံးမႈေတြ ရင္၀ယ္ပုိက္လုိ႔ ရင့္က်က္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာ အနာအဆာေတြကုိ ကုစားဖုိ႔၊ လာလမ္းအတုိင္း ျပန္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။ မပ်ံသန္းရနယ္ေျမကုိမွ ေရြးၿပီးပ်ံခ်င္တဲ့ငွက္။ နက္သထက္နက္တဲ့ တြင္းနက္ထဲ ခုန္ဆင္းခ်င္သူ။ ဘ၀ကုိသေရကြင္းလုိ ဆဲြဆန္႔လုိက္ေတာ့ သံသရာက ႏူးညံ့စြာရွည္လ်ား။ အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္မျပဳတဲ့ အိမ္ေစာင့္နတ္ ငါ့မ်က္လုံးကုိ ေဖာက္။ ငါ့နားကုိပိတ္။ ျမင္စရာအာရုံေတြ ရႈခ်င္စဖြယ္၊ အတြင္းမွာ အူတုိင္ျပဳတ္တဲ့ ခ်ည္ခင္။ ေလတုိက္တုိင္း ျမင့္တက္ေနမယ့္ စြန္။ ႀကိဳးေတြေလ်ာ့ၿပီး လႊတ္တင္လုိက္ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ေနမယ္။ သူမရဲ႕ရယ္သံမွာ အာရုံငါးပါးရဲ႕ အနံ႔အသက္ေတြသင္းတယ္။ အညွီနံ႔ရေနတဲ့ မ်က္၀န္းအစုံက စူပါမားကတ္နဲ႔ ဟမ္းဆက္ သူမရဲ႕ ေလခၽြန္သံက အင္းလ်ားကန္အေၾကာ္ဆုိင္မွာ ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ ရုိက္ပုတ္ခဲ့တယ္။ မနက္ျဖန္ မီးနီလား၊ မီး၀ါလား၊ မီးစိမ္းလား။ ေကာင္မေလးေရ… ဒီညၿဂိဳလ္စီခံေနရတာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္။ ညအခါ လမသာေတာ့ မကစားနားႏုိင္ဘူး မနားႏုိင္ဘူး။ မိစၦာနတ္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ည။ ေသြးပ်က္ဖြယ္ စုိးထိတ္ေနရတဲ့ည။ ညနက္မွာကုိ လန္႔ေနရတဲ့ ည။ ျမည္သံေတြ နားစြန္႔ေနရတဲ့ ည။ ညတာရွည္မွာကုိ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ည။ ညဟာ ၀တ္ရုံနက္ကုိ လႊမ္းၿခံဳလုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းဟန္ ေဆာင္ထားခဲ့တယ္။ တုန္ရီလႈိက္ေမာ မ်က္ေတြ ေဟာက္ပက္ေနခဲ့တယ္။ ညေရာက္မွာကုိ ေၾကာက္တယ္။ ညဟာညနဲ႔ မတူဘူး။ ညအခါ လမသာေတာ့ဘူး။ ျမဴႏွင္းေ၀တဲ့ ေဆာင္းညမွာ အေရးျပားေတြ ယားတယ္။ ကံကုိမယုံခဲ့တာ ငါ့အမွား။ ေအာ္တာေနးတစ္ေကာင္မေလးရဲ႕ ပါးျပင္ႏုႏုမွာ ငါ့ဘ၀တစ္ခုလုံး ျမွပ္ႏွံခဲ့တယ္။ စိတ္နာတယ္ဆုိရုံနဲ႔ အခ်စ္က ၿပီးသြားေရာလား။ သံသရာမေၾကာက္တဲ့ မိစၦာနတ္ဆုိးလုိ မင္းဟာ ငါ့ဘ၀အတြက္ အားျဖစ္သလုိ ဓားလည္းျဖစ္တယ္ အခ်စ္ဆုိတာ ညညအိပ္ေရးပ်က္ေစခဲ့တယ္။ အသံေတြၾကား တုိင္း ထထေအာ္ခဲ့ရ ေျပးလမ္းအတုိင္းေျပးခဲ့ပါတယ္ ျပတင္းမွာထုိင္းေငးရင္း၊ တနံ႔တလ်ားရွည္ထြက္လာတဲ့ အေတြးေတြ၊ မႏုိင္၀န္ထမ္းထားရသလုိ ေလးလံလြန္းတယ္။ ျပႆနာက ျပတ္က်ၿပီးနာေနတဲ့ ဒဏ္ရာကစခဲ့တယ္။ ေလ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းေတြ။ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ရတဲ့အသံေတြ။ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္း ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ညီမေလး မင္းနာမည္ကုိ ၾကားရတုိင္း လြမ္းနာက်လုိ႔ မင္းလည္း မင္းအပူနဲ႔ဆုိေတာ့ စိတ္ဆာလည္း ဆာေနတဲ့စိတ္ေတြ မကုစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ရူးသြတ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ကၽြန္ျဖစ္သြားရတဲ့ ဘ၀ေတြ ေလတလုံး မုိးတလုံး ေနထုိင္မႈေတြ၊ အရက္ျဖစ္သြားရတဲ့ သားေကာင္ေတြ၊ အခ်စ္ဟာ ဘုရားသခင္ထပ္မံ ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ က်ိန္စာလား မတရားမႈေတြရဲ႕ တရားခံလား။ အေရာေရာင္အမွားမွား အေတြးေတြနဲ႔ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာမွာ အခ်စ္ရွိသလုိ စားပဲြထုိးေလးမွာလဲ အခ်စ္ရွိတယ္ အခ်စ္ဟာ မုိက္ရူးရဲဆန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြကုိ ဖန္ဆင္းခဲ့တယ္။ ပြင့္ဖတ္ေတြလုိ ႏုနယ္ၿပီး၊ လႊသြားေတြလုိ ၾကမ္းရွတယ္။ မီးခုိးခ်င္းေပါင္းကူးခဲ့ၿပီး မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေလာင္ကၽြမ္းေစခဲ့တယ္။ အမွန္တရားမရွိဘူး။ မုိက္တြင္းနက္တယ္။ ေသြးစြန္းတယ္။ အခ်စ္ဟာ အျခစ္နဲ႔တူခဲ့ၿပီး၊ အမုန္းနဲ႔ ဂေဟဆက္ထားတယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္လုိ႔ ဒဏ္ရာအနာတရ ရရွိခဲ့ပါတယ္။္ တိမ္လုိ ေျမလုိ ေရလုိ ဘ၀ကုိဆာတယ္။ ျပႆနာက မေန႔ကလုိ ၿပီးသြားၿပီ ခမ္းခမ္းနားနား ရယ္လုိ႔ ေရာင္လုိ႔ေတာင္ မေအာ္ရဲဘူး။ သခ်ႋဳင္းက တေစၦမေျခာက္ဘဲ ေန႔လည္ေခါင္ တေစၧေျခာက္တာ ေၾကာက္စရာ။ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးလဲ ေတာႀကီးမ်က္မည္းလုိ တိတ္ဆိတ္လုိ႔ လူေတြ ငုိဖုိ႔မ်က္ရည္မရွိေတာ့ ကုိက္ခ်င္တဲ့ေခြးကုိ အမဲသားေကၽြးလုိက္။
ေမာင္မင္းစုိး
ေနာက္တစ္ေန႔အစီအစဥ္ဆက္ရန္
No comments:
Post a Comment