ဘ၀ကရင့္နင့္စရာ
ေပးစရာလည္း ေငြမရွိ၊ ေျပးစရာလည္း ေျမမရွိေတာ့
အႀကံမရွိ ေနာက္လုိက္၊ ဆန္မရွိ ေကာက္စုိက္ေပမယ့္
ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔ ရြာခဲ့တယ္
က်ားေၾကာက္လုိ႔ ရွင္ႀကီးကုိး ရွင္ႀကီး က်ားထက္ဆုိး ဆုိသလုိ
ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲက ဒုိင္း၀န္ထက္ ကဲတယ္
လုပ္စားျပန္ေတာ့ မုိးေခါင္လုိ႔၊ ခုိးစားျပန္ေတာ့ ေခြးကေဟာင္ၿပီး
အနာမသိေတာ့ ေဆးမရွိဘူး
မရွိတာထက္ မသိတာခက္တယ္
ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းေတာ့
ေျခက်ဳိးထန္းတက္သလုိ အခ်က္မက်လွဘူး
ဖြက္မရ ဓားမဆုံးလည္း ေနပါေစေတာ့
ခင္ဗ်ာမွာ
ေရွ႕တုိးေတာ့ ထမ္းပုိး၊ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့ လွည္းထုပ္
ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်လည္း ငါးမရဘူး
မလိမ္မာ ႏွစ္ခါေမာပဲ ေျပာေျပာ
တစ္ေန႔ခၽြတ္ တစ္လမြတ္ပဲဆုိဆုိ
ကုိယ့္၀မ္းနာ ကုိယ္သာ သိခဲ့တယ္
ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ ကုိယ္ခ်ဥ္သူရယ္
ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကုိယ့္အိတ္ထဲ ဖိတ္သမားရယ္
ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ့ ဆုိေတာ့
ေဟာင္လြန္းတဲ့ ေခြးကုိ လူမေလးသလုိ
ဆင္ဟုတ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ႏွာေမာင္းနဲ႔ သက္ေသျပဖုိ႔လုိတယ္
သူ႔ကုိငါဖ်က္ ငါလွ်င္ပ်က္ဆုိေပမယ့္
ငါ့ကုိသူဖ်က္ေနတာ ဘာေၾကာင့္ သူမပ်က္ရတာလဲ
ေလာကႀကီးရယ္။
ေမာင္မင္းစုိး
No comments:
Post a Comment