တစ္ခုခု အဲဒီတစ္ခုခုဟာ အသက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီတစ္ခုခုဟာ ေပါင္မုန္႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတစ္ခုခုဟာ ငွက္တစ္ေကာင္းျဖစ္ၿပီး အဲဒီတစ္ခုခုဟာ တစ္ခုခုျဖစ္တယ္။ အဲဒီတစ္ခုခုဟာ မေသေဆးတစ္ခြက္ ဓားတစ္နက္လက္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အရက္ခြက္ထဲက အနာဂတ္ ျမဴႏွင္းေ၀တဲ့ ေဆာင္း။ အဲဒီတစ္ခုခုဟာ မရွိျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ပူေလာင္မႈေတြကုိလည္း သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္ ေခတ္ေပၚလူ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အႏုပညာ၊လိင္စိတ္၊ ဟုိ၀ါဒ၊ဒီ၀ါဒနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ညေတြကုိသယ္ေဆာင္ခဲ့ျပန္တယ္။ တစ္ခုခု အဲဒီတစ္ခုခုဟာ တစ္ခုခုကုိ သယ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ပ်င္းရိစြာ ေနထုိင္တဲ့ စိတၱဇမ်ဳိး အဲဒီတစ္ခုခုဟာ တစ္ခုခုပါပဲ။ လေရာင္ေအာက္ အုပ္စုဖဲြ႕ ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ငွက္ေတြလုိ စိတ္ေတြ မလြတ္လပ္ဘူး။ ငွက္ဆုိေတာ့အေတာင္ပံရွိမွ ပ်ံသန္းႏုိင္တယ္ လူေတြမွာ ဒဏ္ရာရွိမွ ေနေပ်ာ္မယ္ေပါ့။ ဥပါဒါန္မရွိရင္ ေကာင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ျဖစ္သင့္တာကုိ စဲြလန္းေနတာ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ဓာတ္စာမဟုတ္လား။ ငါ့စကားႏြားရ ေျပာခ်င္ေျပာ ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ ကုိယ္ခ်ဥ္ ဆုိခ်င္ဆုိ ဒီေကာင္ဟာ လူဆုိေပမယ့္ လူလုိမေနခဲ့ရဘူး။ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး အသံမၾကားရတာၾကာၿပီး ေမတၱာဟာ အဆိပ္သင့္ ဗီလိန္။ ေကာင္းကင္မွာ အေညွာ္နံ႔ရေနေတာ့ အသက္ရူရတာ မ၀ဘူး။ ဒီည ဖုံးေခၚသံက တေစၧလုိ။ ေဖေဖာ္၀ါရီေရာက္တုိင္း ျပာက်သြားတဲ့ အခ်စ္ဟာမီးထထေတာက္တယ္ ပူပူေႏြးေႏြး မ်က္ရည္ဥဟာ အခုထိ မေပါက္ေသးဘူး။ မုိက္ခဲ့တဲ့ ညေတြမွာ သံသရာမေၾကာက္ခဲ့ေပမယ့္ မုိးလင္းမွာကုိေၾကာက္တယ္။ အရမ္းဗရမ္းဆန္တဲ့ စိတၱဇအေရျပားအတြက္ ဘ၀ကုိ ခ်ေကၽြးရင္း ေသာၾကာသမီးရဲ႕လည္တုိင္မွာ တစ္သွ်ဴးစေလး ႏြမ္းေက်လုိ႔။ ေတြးမိတုိင္း မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ စမ္းသပ္ခံရဲတဲ့ ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ အေဖဟာ ငါ့ကုိေမြးခဲ့တယ္။ အေဖဟာ ထန္းမတက္ခဲ့ေပမယ့္ ေတာအရက္ေတြ ခ်က္ခဲ့ဘူးတယ္ အေဖဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လူမႈေရးေနာက္မက်ခဲ့ဘူး ဘာျဖစ္လုိ႔တစ္မ်ဳိးတစ္ေဆြလုံးက အေဖ့ကုိခ်ဥ္ခဲ့တာလဲ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလုိ႔မရခဲ့ဘူး တကယ္ေတာ့ အေဖဟာအေဖနဲဲ႔တူခဲ့ပါတယ္။ “ ငါ့သား သူမ်ားမုိးခါးေရေသာက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွလုိက္မေသာက္နဲ႔ မနက္ျဖန္ည ၾကယ္ေၾကြေတြကုိ ထုိင္ၿပီးေရတြက္ရင္း အလင္းတန္းေတြ သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါ ” အေဖေသေတာ့ ငါ့ကုိ ဘယ္သူမွအေၾကာင္းမၾကားဘူး အေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလာက္ အေရးႀကီးတာ ဘာရွိလုိ႔လဲ အေဖေကာင္းရာ သုဂတိေရာက္ပါေစ။ ေ ေနသာသလုိေနခဲ့တယ္ ဒီေန႔ငါ့အသက္ရွင္မႈက ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အိမ္ျပန္ရေကာင္းမလား ဆက္ထုိင္ရေကာင္းမလား ဆုံးျဖတ္မရတဲ့ ေသဆုံးမႈပဲ။ ငါက ခလုတ္ကုိတုိက္မိတာလား ခလုတ္က ငါ့ကုိတုိက္မိတာလား စိတ္ကုိ ထုပ္ပုိးၿပီး အမႈိက္ကားေပၚ ပစ္တင္လုိက္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကုိငါ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး ေနသာသလုိ ေနခဲ့တယ္ ဒီေန႔ ငါ့အသက္ရွင္မႈက ေဘးက်ပ္နံက်ပ္။ မိုက္တုိင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပ်ံသန္းခဲ့တယ္ အေျခအေနေတြ ဘယ္ေလာက္ရွင္သန္ခဲ့တယ္ ဆုံမွတ္တုိင္းမွာ မတူညီမႈေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ငါကုိယ္တုိင္ထြင္းထုခဲ့တဲ့ ရုပ္ကလာပ္မွာ လူသားဆန္တဲ့ ေျပးလမ္းအတုိင္း ေျပးခဲ့ရင္း အေရာင္အေသြးစုံညီတဲ့ ပန္းခင္းလမ္းေတြ ၿဂဳိဟ္မယ့္ကမၻာရဲ႕ ေအာက္ဟစ္ေပါက္ကဲြသံေတြ ျမစ္ဟာ စီးဆင္းၿမဲ စီးဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ေခြေပ်ာ့ေနတဲ့ ဘ၀အေသေတြနဲ႔ ရွင္းထုတ္လုိ႔မရတဲ့ စိတၱဇအေမွာင္ေတြ ေလ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြေပၚ ပစ္တင္ထားတဲ့ ရက္ခ်ဳပ္ျပကၡဒိန္အၿပဲေတြ ေမ့ေဖ်ာက္လုိ႔မရတဲ့ ညီမေလးရဲ႕ ကုိယ္သင္းနံ႔ေတြ ေျပာင္းလဲဖုိ႔လုိေနတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္အေဟာင္းေတြ ၿမဳိ႕မဆန္တဲ့ ၿမဳိ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ ဘ၀အေမာေတြ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြရဲ႕ ေပါက္ကဲြမႈ သံစဥ္ေတြ လမ္းမွားေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ အိပ္တန္းပ်ံခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ထုိင္ ေငးေနမိခဲ့တယ္။ ခပ္တည္တည္ျပကြက္ အမွားေတြနဲ႔ မ်က္လွည့္ဆရာမ်ားရဲ႕ လိမ္ညာမႈေတြကုိ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတယ္။ တိမ္ျပာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ဆုိတာ မေသခ်ာမႈကုိေျပာတာလား ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးဆုံးမသြားတဲ့ ျပဇာတ္တစ္ခုကုိ တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ မုိက္တြင္းနက္ခဲ့ၾကတယ္။ အေျဖမေတြ႕ေသးတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွာလုိ႔ ကမၻာမေၾက ဥဒါန္းေတြ ေရးလုိ႔၊ ဆုိလုိ႔ အ၀ါေရာင္ပန္းေတြ ရဲရဲနီလုိ႔ သစၥာ တရားေတြ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္လုိ႔ က်ိန္စာသင့္လူသားေတြ ေခါင္ခုိက္ခဲ့ၿပီ။ အေမ…. သားကုိယ္တုိင္ ဘယ္သြားရမယ္ မသိ စိတ္ေတြမခုိင္ေတာ့ဘူး ရင္ဖုိလႈိက္ေမာလုိ႔ အျဖစ္သနစ္က ဘယ္မွာမွ ရွာေဖြမရတဲ့ အဆုံး ဒုကၡတနင့္တပုိး သယ္ေဆာင္လုိ႔ အျပန္လမ္းလုိ ျပန္လွည့္ခဲ့ပါမယ္။ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ဘယ္လုိမီးပူမ်ဳိးနဲ႔ တုိက္ပစ္ၾကမလဲ မေတြ႕တာၾကာေပမယ့္ မင္းတုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ နာက်င္မႈေတြဟာ မင္းတုိ႔ေရးတဲ့စာေတြ ကဗ်ာေတြကေနတဆင့္ ငါ့ရင္ထဲကုိ မူးေ၀ေစခဲ့တယ္။ ဆာေလာင္ေနတဲ့ အသံေတြနဲ႔ တုန္ခ်ိေနတဲ့ မင္းတုိ႔လက္ေတြ ခဏတာေမ့ေဖ်ာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း ငါ့ဆီေရာက္ေရာက္လာၾက အခုေတာ့ မင္းတုိ႔အားလုံးကုိ မေတြ႕တာၾကာၿပီ။ ကုိရဲ ရဲ႕စကားနဲ႔ ငွါးေျပာရရင္ သံမဏိလမ္္းခဲြသြားၾကတာလား။ မင္းတုိ႔စိတ္ေတြ မာေၾကာလုိ႔ မင္းတုိ႔အေတြးေတြ စူးရွလုိ႔ မင္းတုိ႔ႏွုလုံးသားေတြ ႏုည့့ံလုိ႔ မင္းတုိ႔လက္ေတြ ရဲရင့္လုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ ေၾကာခုိင္းသြားၾကေပမယ့္ ငါတစ္ေန႔မွ ေမ့မရဘူး။ ၃၃-လမ္းစာ အခုေတာ့ အထီးက်န္ခဲ့ၿပီ ညေနညေန စည္ခဲ့ေပမယ္ အခုေတာ့ အစီးခံေနခဲ့ရတယ္ ကဲြကြာေနတဲ့ မင္းတုိ႔နဲ႔ ျပန္ဆုံဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ အ၀ါေရာင္ ကေဖးမွာ ျပန္ဆုံဖုိ႔ မင္းတုိ႔စိတ္ေတြ တင္းတင္းထားရင္း မနက္ျဖန္ဆုိတာ ငါတုိ႔ျပန္ေတြ႕ရမဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါတုိ႔အားလုံး ကဗ်ာေတြ သံၿပဳိင္ရြတ္လို႔ လက္ခုပ္ေတြ အားရပါးရ တီးၾကမယ္။
ေမာင္မင္းစုိး
No comments:
Post a Comment